Kate Bush - Aerial (2005)

Nou ja ervaart, het is een feit, het is gewoon echt geen kerstalbum.
Maar los van hoe jij het ervaart, luister hem eens op een koude winteravond (niet dat we die nog vaal hebben helaas) en luister écht naar de teksten (heb je misschien al tig keer gedaan!?)... Ik vind het een meesterwerk waarin ik nog altijd nieuwe dingen ontdek. Datzelfde geldt ook voor Aerial .

Aerial kan ik nu ook beter waarderen, ik vind Kate Bush geweldig, toch vervlakt mijn aandacht na Hounds of Love, voor mij haar meesterwerk. King of the Mountain behoort weer wel tot mijn favorieten, prachtsong!
Ik ben het helemaal met je eens dat je bij Kate Bush steeds weer iets nieuws ontdekt. Aerial vind ik weer een lenteplaat, nieuw leven, moeder en kind relatie. Ik ben hoe dan ook geneigd om platen aan seizoenen, gebeurtenissen (vaak nostalgische) en kleuren te koppelen. Een totale gevoelsbeleving, zo vind ik The Unforgettable Fire van U2 ook een kerstnummer, terwijl de hele plaat meer de onrust van het onstuimige herfstweer uitademt.

deric raven ik behoor tot die zeldzame groep die meer fan is van de Kate vanaf Hounds of Love, zo ben ik ook helemaal weg van The Red Shoes. Zowel de muziek, als haar emoties... ik vind het een zwaar onderschat album. En is And So is Love niet één van haar mooiste nummers?

Ik herken overigens wat je zegt, ik link veel albums ook aan seizoenen en dergelijke.

And So Is Love is prachtig, een warm nummer. Bijna kerstmis achtig
Grapje natuurlijk, maar wel een van de mooiere songs van de latere periode. Wat soberder allemaal, ik hou daar wel van

Weer eens beluisterd van de week . Maar wat is het tweede gedeelte toch een heel stuk beter dan het eerste wat mij betreft. Staan zelfs ronduit vervelende nummers op (Mrs Bartolizzi is echt niet te doen ) het eerste gedeelte maar als dan die prelude begint dan wordt het ook echt fantastisch. Dus lijkt me 4 sterren een mooie score, het tweede gedeelte gaat deze week zeker op een mooie ochtendwandeling weer langskomen

Prachtig album. Met name het 2e gedeelte. Op de eerste cd staan wat nummers die me niet helemaal bekoren. 4 sterren voorlopig.

Heb mezelf op zitten vreten om deze.

Pislaaiend, het schuim op de kaken.

Heb staan grunten staan puffen en zuchten.

Heb met een hakbijl in de hallway lopen zwaaien.

Even wat stoom afblazen.

Allemaal een kwestie van mijn adoratie.

Voor dit machtige album nog steeds.

Ik ga je niet vertellen wat je wel of niet moet nemen het kan voor je werken maar ook helemaal niet.

Met een mindset als hier geëtaleerd heeft het inderdaad weinig zin en zal van enige verruiming geen sprake zijn.

Omvat werkelijk het gehele
scala
aan aardse waarde de
schemering op zeeën
de val van
het licht
op het land
en de neerdaling van haar schaduw

Definitieve versie van het gedichtje dat ik schreef waarin ik dit album liefdevol samenvat.

Zoals ik al zei het is gewoon spot on als je er ook daadwerkelijk naar hebt geluisterd.

Daar de objecten die ik aandraag ook daadwerkelijk ontegenzeggelijk aan bod komen hier.

De zee op A Coral Room.

Metaforen als ‘sky of honey’ of ‘sea of honey’ en wat je je daar dan ook bij voor zou mogen stellen.

Lichtval en schaduw op liederen als Somewhere in Between en Nocturn.

De schoonheden des levens de kunsten het aardse het komt hier allemaal samen.

Nog eens deftig beluisterd via hoofdtelefoon. Wow wat een album. Is inderdaad een sterk album. Vraag is heeft Kate ooit een slecht album afgeleverd ?? Ik denk het niet.

the Dreaming nog eens luisteren ?

Ik heb alle studio platen van KB buiten "Director's Cut ". Het zijn stuk voor stuk pareltjes.
En ja sorry hoor. The Dreaming is zelfs één van mijn favorieten. Zeer gedurfd en experimenteel.
Ik denk dat er weinig artiesten zijn die zo'n constante hoge kwaliteitsplaten afleveren. Mmm Dit schiet mij direct binnen : Peter Gabriel hoort daar ook zeker bij ....

Kate heeft het stukje monoloog aan het begin van An Architect’s Dream vervangen door haar zoon nadat de aanvankelijke spreker Rolf Harris enkele serieuze beschuldigingen aan zijn broek kreeg.

Stukje cancel cultuur in vroege vorm maar scheelt dat ik het wel een verbetering vind eigenlijk.

De tekst is anders en er zit ook wel iets in de intonatie van de knul die het aardig weet in te leiden.

Aardiger dan voorheen.

In mijn gehoor in ieder geval.

Ben het dan ook gaan omarmen als de definitieve versie van voor mij nog steeds een van haar allermooiste en meest ontroerende liederen.

Gelukkig zijn natuurlijk beide versies nog steeds zeer gemakkelijk te beluisteren voor een ieder die dat maar zou willen.

Denk dat velen 2020 als een wat mager jaar beschouwen in hun bestaan.

Ik heb dat eerlijk gezegd helemaal niet.

Kijk er op terug als een rustig en aangenaam jaar waar ik wel een paar dikke chillings heb kunnen zetten.

Tevens het jaar waar ik definitief aan Kate Bush en dit machtige album verslingerd raakte en dat gaat wel met een paar warme herinneringen gepaard.

Geweldig dubbelalbum van de beste vrouwelijke popartieste ooist....een parel , dit Ærial !

Kate Bush, geboren in 1958, is al decennialang een pionier in de muziekindustrie. Ze is een van die artiesten die erin slaagt om een geheel eigen universum te creëren met haar muziek Bekend om haar experimentele stijl en unieke stem, heeft ze een indrukwekkende discografie opgebouwd. Na een stilte van 12 jaar, waarin Bush geen nieuw album uitbracht, was de release van Aerial in 2005 een waar evenement. Het album bestaat uit twee delen: A Sea of Honey en A Sky of Honey. Elk deel heeft zijn eigen unieke sfeer en verhaallijn, met thema's variërend van het dagelijkse leven tot de natuur en het bovennatuurlijke.

Opener King of the Mountain is een diep reflectief nummer dat draait om de thema's macht, roem, en de eenzaamheid die daarmee gepaard kan gaan. Met een mysterieuze, bijna spookachtige intro en dromerige synthesizers, creëert Bush een sfeer van melancholie en nostalgie. Het nummer beschrijft de isolatie van iemand die aan de top staat, symbolisch weergegeven door een koning op een besneeuwde berg. Bush gebruikt deze metafoor om na te denken over de menselijke zoektocht naar betekenis en de vaak zware prijs van succes. Dit maakt King of the Mountain tot een intrigerend en tijdloos werk

Het nummer Pi is een fascinerende mix van wiskunde en muziek. In dit unieke nummer reciteert Bush een lange reeks cijfers van het getal π (pi), een irrationeel getal dat de verhouding tussen de omtrek en diameter van een cirkel vertegenwoordigt. De keuze om pi centraal te stellen lijkt op het eerste gezicht vreemd, maar past bij Bush's kenmerkende stijl om abstracte concepten te verkennen. Met haar dromerige en etherische muziek creëert ze een bijna hypnotiserende sfeer, waarin het reciteren van cijfers een meditatieve en haast spirituele ervaring wordt.

Bertie is een intieme ode aan haar zoon Albert Bertie McIntosh. In tegenstelling tot haar gebruikelijke complexe en symbolische stijl, is dit nummer verrassend direct en vol tederheid. De eenvoudige, akoestische instrumentatie, met barokachtige invloeden en zachte melodieën, versterkt de warme en serene sfeer van het lied. Bush' liefdevolle en eerbiedige zang maakt het tot een diep persoonlijk nummer dat de luisteraar een zeldzaam inkijkje geeft in haar privéleven, waarbij de onvoorwaardelijke moederliefde centraal staat.

Mrs. Bartolozzi is een meesterwerk van subtiliteit en symboliek. Het lied dompelt de luisteraar onder in een intieme en introspectieve sfeer, versterkt door minimale instrumentatie die voornamelijk bestaat uit piano en zachte, hypnotiserende zang. De ogenschijnlijk simpele handeling van het doen van de was krijgt in dit nummer een diepere betekenis, waarin de eindeloze cyclus van het leven en de kracht van herinneringen centraal staan. Water, een terugkerend element, fungeert zowel als een symbool voor zuivering als voor een gevoel van vastzitten in het verleden. De eenzame Mrs. Bartolozzi lijkt troost te zoeken in haar dagelijkse routine, wat een melancholische ondertoon van verlies en verlangen versterkt. Het nummer is een prachtig voorbeeld van hoe Kate Bush alledaagse scènes verheft tot poëtische reflecties over het leven.

How to Be Invisible verkent het fascinerende thema van onzichtbaarheid op een poëtische en mysterieuze manier. Het nummer speelt met de dualiteit van zichtbaarheid en onzichtbaarheid, zowel fysiek als emotioneel, en schetst een beeld van iemand die zichzelf verborgen houdt voor de buitenwereld. Muzikaal is het nummer hypnotiserend, met een subtiele gitaarlijn en een rustig, bijna onheilspellend ritme. Bush’s stem varieert van fluisteringen tot krachtige uithalen, wat bijdraagt aan de mysterieuze sfeer. De tekst is raadselachtig en open voor interpretatie, waarbij onzichtbaarheid als metafoor dient voor privacy, introspectie, en zelfbescherming. Het nummer heeft een melancholieke ondertoon die de balans tussen autonomie en isolatie belicht, en het creëert een sfeer die zowel intrigerend als emotioneel aangrijpend is.

Joanni is een muzikale ode aan de legendarische Franse heldin Jeanne d'Arc. Het nummer opent met een ritmische beat die een gevoel van urgentie oproept, en wordt al snel versterkt door Bush's krachtige, maar toch etherische stem. Door een mengeling van traditionele en elektronische instrumenten weet Bush een tijdloze sfeer te creëren. De tekst van Joanni zit vol symboliek en verwijst naar Jeanne d'Arc's moed, visioenen en tragische einde. Het lied roept zowel epische grootsheid als melancholie op, wat perfect de dualiteit van Jeanne's leven weerspiegelt. De zorgvuldige productie en de dynamische vocalen van Bush maken Joanni tot een fascinerend en emotioneel geladen stuk muziek dat de luisteraar meeneemt op een diepgaande reis.

A Coral Room is een van de meest intieme en persoonlijke nummers die Kate Bush ooit heeft gemaakt. Het staat op de eerste schijf, A Sea of Honey, en biedt een ingetogen luisterervaring die voornamelijk wordt gedragen door Bush's karakteristieke stem en een zachte pianobegeleiding. Het nummer is zowel muzikaal als tekstueel eenvoudig maar emotioneel zeer krachtig. Bush gebruikt rijke symboliek om thema's als verlies, herinneringen en de vergankelijkheid van het leven te verkennen. De tekst beschrijft persoonlijke momenten uit haar verleden, zoals de herinneringen aan haar moeder. De melancholische sfeer en de introspectieve teksten maken dit lied tot een van de meest ontroerende stukken op het album, waar de eenvoud de diepgang juist versterkt.

Prelude is het openingsnummer van de tweede schijf van Aerial. Dit korte, maar krachtige stuk van een minuut en vijftig seconden, zet de toon voor een muzikale reis door een etmaal, waarbij de natuur en het licht centraal staan. Het nummer opent met het geluid van zingende vogels, wat onmiddellijk een gevoel van rust en verbinding met de natuur oproept. Gecombineerd met minimalistische pianoklanken en fluisterende stemmen, creëert Prelude een dromerige en anticiperende sfeer. Het nummer dient als een poort naar de wereld van A Sky of Honey, waarin de luisteraar wordt uitgenodigd om even alles los te laten en zich over te geven aan de magische ervaring die gaat volgen.

Prologue is het eerste ‘echte’ nummer van de tweede schijf van het album Aerial uit 2005, is een poëtische reis die de luisteraar naar een magische wereld voert. Dit vijf minuten durende nummer, deel van het conceptuele geheel A Sky of Honey, legt de nadruk op introspectie en verwondering. Bush opent met zachte pianoklanken en haar etherische stem, waardoor een filmische sfeer ontstaat. De muziek is dromerig en bijna hypnotiserend, met subtiele ritmes en delicate strijkers die een warme, tijdloze ambiance creëren. De tekst, die gaat over de verbinding met de natuur en een breder perspectief op het leven, versterkt deze sfeer. Prologue is daarmee een uitnodiging om stil te staan bij de schoonheid van de wereld om ons heen, en te reflecteren op onze plaats daarin.

An Architect's Dream, een opvallend nummer, weeft een fascinerend verhaal rond het thema creatie en inspiratie. Het nummer combineert subtiele elektronische geluiden met organische instrumenten en Bush's karakteristieke, etherische zang. De muziek roept beelden op van een schilder die geconcentreerd zijn penseel over een doek beweegt, met elke noot en elk woord dat bijdraagt aan het schilderen van een complex artistiek geheel. Bush verkent het creatieve proces door de ogen van een architect of kunstenaar, waarbij ze de vluchtige aard van inspiratie benadrukt. De tekst beschrijft de voortdurende wisselwerking tussen mens en natuur, waarin lichtveranderingen symboliseren hoe inspiratie constant evolueert. De muziek creëert een serene en reflectieve sfeer, waarin de luisteraar wordt uitgenodigd om zich onder te dompelen in deze rijke, dromerige wereld.

The Painter's Link is een intrigerend muzikaal intermezzo. Dit nummer, hoewel kort, speelt een cruciale rol binnen het album door een brug te slaan tussen de observaties van de natuur en de kunst van het creëren. Het vertelt het verhaal van een schilder die worstelt om de vluchtige schoonheid van de wereld om hem heen vast te leggen op doek. Met haar etherische stem en subtiele muzikale begeleiding, schetst Bush een levendig auditief schilderij dat zowel melancholie als verwondering oproept. De operatische stem van Michael Wood voegt een dramatisch element toe, wat de creatieve strijd en passie van de kunstenaar versterkt. Hierdoor wordt het nummer een symbool voor de eeuwige zoektocht van kunstenaars om het ongrijpbare vast te leggen.

Sunset is een betoverend muziekstuk dat de luisteraar meeneemt op een reis door de schemering. Sunset vangt perfect de schoonheid van de zonsondergang, zowel in tekst als in muziek. Het begint met delicate pianoklanken, waarna het zich ontwikkelt tot een energiek en levendig stuk met invloeden van flamenco. Dit contrast weerspiegelt de dynamiek van de zonsondergang zelf. Bush's expressieve zang en de rijke instrumentatie zorgen ervoor dat Sunset een onvergetelijke ervaring biedt, vol symboliek en emotie, die de vergankelijkheid van tijd en de schoonheid van de natuur viert.

Aerial Tal is een intrigerend nummer dat zowel muzikaal als lyrisch tot de verbeelding spreekt. De titel combineert Aerial, dat verwijst naar het onzichtbare en de lucht, met Tal, wat in het Hebreeuws dauw betekent. Deze combinatie roept beelden op van iets lichts, vluchtigs en bijna spiritueels. Muzikaal gezien valt het nummer op door zijn etherische kwaliteit, met subtiele instrumentatie en delicate vocalen die een dromerige sfeer creëren. De tekst, die verwijst naar de hemel en de elementen, lijkt te gaan over de verbinding tussen mens en natuur, en benadrukt thema's van transcendentie en het overstijgen van het alledaagse. Aerial Tal is daarmee een betoverend en rustgevend stuk dat de luisteraar meeneemt naar een andere wereld.

Somewhere in Between is een prachtig nummer dat de mysterie en magie van overgangsmomenten in het leven verkent. Bush richt zich op de dunne lijn tussen dag en nacht, realiteit en droom, leven en dood, en schetst hiermee een beeld van een liminale ruimte—een overgangsfase waarin alles lijkt te vervagen en even stil staat. De muzikale compositie is een harmonieuze mix van elektronische en akoestische elementen, met een zwevende melodie en subtiele instrumentatie die een dromerige sfeer oproept. Bush's stem, delicaat maar emotioneel geladen, versterkt deze sfeer en neemt de luisteraar mee naar een plek die niet volledig hier noch daar is, maar ergens daartussenin. Het nummer voelt aan als een introspectieve reis, waarbij de schoonheid van het onbekende wordt omarmd en de natuur een belangrijke rol speelt in de symboliek van verandering en transformatie.

Nocturn, ontvouwt zich als een betoverende muzikale reis door de nacht. Vanaf de eerste klanken omhult het nummer je met een hypnotiserend ritme dat zich langzaam opbouwt, vergelijkbaar met de nacht die stilaan zijn intrede doet. Bush's etherische stem zweeft door de compositie, ondersteund door een rijke en gelaagde instrumentatie die zowel dromerig als intens is. Het nummer, dat bijna negen minuten duurt, wisselt moeiteloos tussen rustige en krachtige momenten, wat de veranderlijkheid van de nacht weerspiegelt. De tekst verkent thema's als de mystieke kracht van de nacht, de verbinding met de natuur en spirituele elementen, terwijl de titel Nocturn verwijst naar het melancholische nocturne-genre.

Het slotnummer Aerial is een muzikaal kunstwerk dat zich ontvouwt als een meditatieve reis door zowel geluid als thema. Het opent met een delicate gitaarlijn en wordt verrijkt door Bush's etherische zang, die balanceert tussen zachte, fluisterende tonen en krachtige emotionele uitbarstingen. De subtiele ritmesectie en de ruimtelijke synthklanken creëren een sfeer van sereniteit en rust, terwijl natuurlijke geluiden, zoals vogelgezang, een cruciale rol spelen in het onderstrepen van de verbondenheid tussen mens en natuur. Lyrisch gezien verweeft Bush thema’s van vrijheid, spirituele groei en de cyclische aard van het leven, wat het nummer tot een diepgaande reflectie maakt op het bestaan en onze plaats in de wereld.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Gewoon even aan ChatGtp vragen:
Kate Bush, geboren in 1958, is een invloedrijke artiest in de muziekindustrie, bekend om haar unieke stem en experimentele stijl. Na een pauze van 12 jaar bracht ze in 2005 het album Aerial uit, dat bestaat uit twee delen: A Sea of Honey en A Sky of Honey. Elk deel bevat nummers met verschillende thema's, van het dagelijks leven en de natuur tot het bovennatuurlijke.

Enkele opvallende nummers zijn "King of the Mountain," een reflectie op macht en eenzaamheid, en "Pi," waarin Bush het irrationele getal π reciteert op een hypnotiserende manier. "Bertie" is een intiem eerbetoon aan haar zoon, terwijl "Mrs. Bartolozzi" dagelijkse activiteiten poëtisch uitbeeldt. "How to Be Invisible" behandelt het thema van onzichtbaarheid en privacy, en "Joanni" is een muzikale ode aan Jeanne d'Arc.

Het album sluit af met nummers als "Nocturn" en "Aerial," die een serene, meditatieve sfeer creëren, waarbij Bush de verbinding tussen mens en natuur onderzoekt. Met Aerial bewijst Kate Bush opnieuw haar vermogen om diepgaande en emotionele muziek te maken die de luisteraar meeneemt naar een andere wereld.

And she just looks beautiful in her armour

Eigenlijk recentelijk pas de majestueuze schoonheid van het nummer Joanni welke dan eindelijk haar vleugels uitsloeg om een vlucht te nemen en mij finaal te grijpen ontdekt.

Voorheen toch vooral een skip momentje nu dingt het mee naar favoriet van de eerste helft.

Een werk van dit formaat geeft ook echt niet al in de eerste paar jaar al haar geheimen al prijs.

Ook al wist ik toen al wel lang en breed dat dit voor mij het mooiste album ooit is.

Juist daarom eigenlijk.

Het is een werk met een ziel dat leeft en ademt en dingen doet.

Dat blijkt dan maar weer eens.

Helemaal mee eens. Wereldnummer !

Harde kern van het album toch wel het conceptuele tweede deel dat is waar de werkelijk magische grandeur zich voor mij manifesteert.

Eerste helft wat wisselvalliger en ook wel wat skip momentjes waarvan nu dus eentje minder.

Een nummer als Mrs. Bartolozzi doet nog steeds niet enorm veel maar misschien komt dat ook nog.

Op een avond zet je het op en ineens:

Bam.

Komt het gewoon binnen jongen.

Of niet.

Dat zal dan met het verstrijken van tijd maar weer eens moeten gaan blijken.

Het is wat.

Jongen.

Echt wel.

Ik bedoel maar te zeggen.

Dat ik het ook een magistraal album vind.

Mrs. Bartolozzi.

Een lied over dingen lozen denk ik.

Dingen die parasiteren en je stilletjes te gronde richten.

De wasmachine met een centrale rol in de song breekt het oude slepende vuil af en voert het af naar het riool dan.

Immense verlossing.

Is mijn interpretatie.

Best een mooi lied verder album kent natuurlijk ook niet echt zwakke momenten maar wel die ik minder vaak hoorde dan de rest.

Prachtige comeback na 16 jaar.
Ik hing aan Kate's lippen toen dit uitkwam. Had ze nog wat te melden ? Deed ze er nog toe?
In eerste instantie was ik wat teleurgesteld en ik had de cd vanaf de release dag in huis. Heb hem regelmatig gedraaid , maar merkte dat ik zelf ook was gegroeid in mijn voorkeur voor muziek. Het raakte me allemaal niet zoals dat ik zou willen dat het me raakte.
Na verloop van tijd begon het kwartje te dalen en kon ik niks anders doen dan de pracht en praal die Bush ons hier voorschotelde waarderen met 5 sterren.