The Cure - Disintegration (1989)

Kom er zojuist achter dat het helemaal niet zo luchtig is. Tekstueel dan. Maar een prachtige afsluiter blijft het zeker!

Ondanks dat dit album de hoogste score krijgt en zelfs momenteel de twaalfde plek in de top 250, komt het toch wel een beetje als een verrassing bij mij. The Cure heeft zichzelf weer aardig herpakt en komt met een plaat die een stuk stabieler is dan de voorganger. Behalve dat is er ook een gooi gedaan naar het grote publiek. Ik verwacht wel dat The Cure eerder doorgebroken is, maar hier klinkt het in mijn oren al commercieëler. Het knappe van The Cure is dat het geen artistieke knieval is. Je herkent duidelijk het geluid van de band en het komt wederom met knappe composities. Wat voor mij wel een nadeel is, is dat het echte duistere geluid van Seventeen Seconds wel echt weg is. Maar ach, de A-kant is wel heel goed en dat brengt me meteen bij het grootste kritiekpunt hier. De helft van de songs doen er eigenlijk gewoon niet echt toe. Slecht is het niet, maar ik verlies wederom mijn aandacht. Veertig minuten is wat mij betreft wel echt genoeg. Tot nu toe wel de beste van de band. Mooi meeslepend en ietwat treurige muziek. Fijne nostalgische reis naar de eerste jaren die ik me kan herinneren.


Tussenstand:
1. Disintegration
2. Pornography
3. Faith
4. Seventeen Seconds
5. The Head On The Floor
6. Three Imaginary Boys
7. The Top
8. Kiss Me, Kiss me, Kiss me

Met Caterpillar was The Cure volgens mij voor het eerst te zien op TV (vreemde clip vond ik dat destijds, maar er was geen ontkomen aan op MTV en Toppop) en scoorden ze er een bescheiden hit mee in de hitlijsten in NL. Het eerste album dat ik van ze kocht was The Head on the Door, waar de 2 grote hits In Between Days en Close to Me opstonden. Dat was hun commerciële doorbraak, meer dan The Top. In mijn beleving dan toch he?

Dit album kocht ik daarna juist niet meer, omdat ik de hits hiervan destijds beduidend minder vond. En bij beluistering in de platenzaak, als ik dat al heb gedaan, kan het me niet meer 100% herinneren, deed ie het ook veel minder dan The Head on the Door. Ik vond 'm denk ik veel te donker voor mijn smaak, dus niet op vinyl aangeschaft. Stom, stom, stom, want dit is verreweg het beste album van The Cure weet ik nu, maar ik hoorde er het commerciële dus juist niet aan af.

Ja, zo ervaarde ik het ook. The Head On The Door had twee toegankelijke hitsingles. Caterpillar wat een vreemde single met rare vioolpartijen en een piano. The Top was onsamenhangend, The Head On The Door voelde aan als opluchting en een nieuwe doorstart. Bij Disintegration werd ik al weggeblazen door Lullaby, die kwam voor de plaat uit, de overige tracks vond ik zeker in het begin wat langdradig. Ik had toen meer met songs van een gemiddelde single lengte.

Het zit 'm niet zozeer in het geluid. Ik denk ook dat deze The Cure vrij donker was voor het grote publiek, maar dit album vind ik wel een stuk toegankelijker.