menu

The Cure - Disintegration (1989)

mijn stem
4,29 (1533)
1533 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Fiction

  1. Plainsong (5:17)
  2. Pictures of You (7:28)
  3. Closedown (4:18)
  4. Lovesong (3:28)
  5. Last Dance (4:43)
  6. Lullaby (4:08)
  7. Fascination Street (5:15)
  8. Prayers for Rain (6:07)
  9. The Same Deep Water as You (9:22)
  10. Disintegration (8:19)
  11. Homesick (7:06)
  12. Untitled (6:30)
  13. Prayers for Rain [RS Home Instrumental Demo] * (3:01)
  14. Pictures of You [RS Home Instrumental Demo] * (3:29)
  15. Fascination Street [RS Home Instrumental Demo] * (2:39)
  16. Homesick [Band Instrumental Rehearsal] * (3:12)
  17. Fear of Ghosts * (2:57)
  18. Noheart * (2:40)
  19. Esten * (3:13)
  20. Closedown [Band Instrumental Demo] * (2:48)
  21. Lovesong [Band Instrumental Demo] * (3:39)
  22. 2 Late [Alternative Version] * (2:50)
  23. The Same Deep Water as You [Band Instrumental Demo] * (6:04)
  24. Disintegration [Band Instrumental Demo] * (6:34)
  25. Untitled [Alternative Version] * (3:37)
  26. Babble [Alternative Version] * (2:58)
  27. Plainsong [Studio Guide Vocal Rough] * (4:44)
  28. Last Dance [Studio Guide Vocal Rough] * (4:41)
  29. Lullaby [Studio Guide Vocal Rough] * (3:46)
  30. Out of Mind * (2:58)
  31. Delirious Night * (4:30)
  32. Pirate Ships * (3:38)
  33. Plainsong [Entreat Plus Live 1989] * (5:19)
  34. Pictures of You [Entreat Plus Live 1989] * (7:04)
  35. Closedown [Entreat Plus Live 1989] * (4:21)
  36. Lovesong [Entreat Plus Live 1989] * (3:24)
  37. Last Dance [Entreat Plus Live 1989] * (4:37)
  38. Lullaby [Entreat Plus Live 1989] * (4:14)
  39. Fascination Street [Entreat Plus Live 1989] * (5:10)
  40. Prayers for Rain [Entreat Plus Live 1989] * (4:49)
  41. The Same Deep Water as You [Entreat Plus Live 1989] * (10:03)
  42. Disintegration [Entreat Plus Live 1989] * (7:54)
  43. Homesick [Entreat Plus Live 1989] * (6:47)
  44. Untitled [Entreat Plus Live 1989] * (6:44)
toon 32 bonustracks
totale tijdsduur: 1:12:01 (3:36:25)
zoeken in:
avatar van Juul1998B
5,0
Plainsong blijft de beste album opener allleeeerrrr tijden!

avatar van davevr
4,5
Fascination street met die wat funky gitaarsolo. Beste gitaar moment van The Cure ever imo

avatar van Juul1998B
5,0
"On this day in 1989, The Cure released one of the greatest albums ever."
Inmiddels ook al weer oud, maar dit album blijft voor altijd bestaan.


JR141
In South Park we trust.

Blijft legendarische aflevering Johnny Marr.

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Cure - Disintegration (1989) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Cure - Disintegration (1989)
The Cure grossierde in de tweede helft van de jaren 80 zo nu en dan in bijna lichtvoetige popsongs, maar gooide het roer weer volledig om op het aardedonkere maar werkelijk wonderschone Disintegration

Het is een mooi stapeltje albums dat de Britse band The Cure op haar naam heeft staan, al is er sinds het begin van de jaren 90 niet heel veel interessants meer bij gekomen. Tussen 1979 en 1992 maakte de band echter een aantal geweldige albums, waarvan er een aantal het predicaat klassieker verdienen. Mijn persoonlijke favoriet is op dit moment het in 1989 verschenen Disintegration. Het is een album waarop The Cure terugkeerde naar het donkere en bezwerende geluid van haar vroege albums. Zeker de lange tracks op Disintegration zijn prachtig en imponeren met fraaie klankentapijten en de bijna deprimerende zang van Robert Smith. Het is wat mij betreft een album dat de band niet meer zou overtreffen.

De Britse band The Cure kondigde ruim een jaar geleden al een nieuw album aan, Songs Of A Lost World. Of dat album inderdaad dit jaar gaat verschijnen is nog maar de vraag en of het een memorabel album gaat worden is een nog veel grotere vraag. Tegenover het geweldige laatste album van Depeche Mode staan vooral slappe albums van bands die in de jaren 80 tot de allergrootsten behoorden.

The Cure behoorde in de jaren 80 zeker tot de allergrootsten en is live nog steeds een redelijk interessante band, maar voor het laatste echt goede album van de band moeten we inmiddels heel ver terug in de tijd, misschien zelfs wel tot Wish, dat vorig jaar al zijn dertigste verjaardag vierde. Wish is overigens zeker niet mijn favoriete album van The Cure, want als ik mijn favoriete album van de band moet kiezen, kies ik uit Seventeen Seconds (1980), Faith (1981), Pornography (1982), The Head On The Door (1985) of Disintegration (1989). Als ik op dit moment mijn favoriete album van The Cure moet aanwijzen, kies ik voor het laatste album.

The Cure maakte Disintegration op de toppen van haar populariteit en leverde vervolgens een gedurfd album af. De band rond Robert Smith was in de jaren die vooraf gingen aan Disintegration een band die goed was voor een aantal zeer succesvolle singles, waarin invloeden uit de pop zeker niet werden geschuwd, maar op het in 1989 verschenen Disintegration koos de band voor een ander geluid.

Het is een geluid waarmee The Cure terugkeerde naar de donkere en meer naar binnen gekeerde muziek van haar vroegere albums. Disintegration opent prachtig met het geweldige Plainsong dat direct de toon zet voor de rest van het album. Vijf minuten betovert The Cure met een zich langzaam voortslepende song waarin zwaar aangezette synths domineren, maar ook het zo karakteristieke gitaarwerk van de band te horen is. De ritmesectie voegt nog wat donkere accenten toe, waarna de zo herkenbare stem van Robert Smith er een The Cure klassieker van maakt.

Disintegration bevat meer van dit soort tracks die over het algemeen de vijf minuten grens ruimschoots passeren. Ik vond het persoonlijk een verademing na de pop van Kiss Me Kiss Me Kiss Me uit 1987, al bevat ook dat album een aantal prima tracks. Disintegration grossiert in bedwelmende of bezwerende songs, al bevat het album met Lovesong en Lullaby ook nog twee singles. Ik vind het persoonlijk de minst interessante tracks op het album, al hebben beide singles wel iets.

In de langere tracks op het album ligt het niveau wat mij betreft echter een stuk hoger. Het gitaarwerk en ook de bijdragen van de synths zijn prachtig en de wijze waarop de band subtiel de spanning opbouwt is fascinerend. Ik luister niet heel vaak meer naar de muziek van The Cure, maar toen ik Disintegration onlangs weer eens uit de speakers liet komen was ik diep onder de indruk.

Robert Smith raakte naar verluidt gedeprimeerd van het in zicht komen van zijn dertigste verjaardag en schreef een aantal aardedonkere songs voor het album. Daar moet je tegen kunnen, maar als je er tegen kunt zijn de songs op Disintegration niet alleen beangstigend donker, maar ook wonderschoon. Ik ben heel benieuwd of het vorig jaar al aangekondigde nieuwe album echt gaat verschijnen dit jaar, maar zo goed als Disintegration gaat het zeker niet zijn. Erwin Zijleman

avatar van RonaldjK
4,5
Begin april 1989, een maand voordat Disintegration zou verschijnen, werd Robert Smith geïnterviewd door het Britse tijdschrift NME, wat in twee delen werd gepubliceerd. De band had inmiddels ook door Japan en Zuid-Amerika getourd en was al groot in Europa en de Verenigde Staten.
De interviewer noteerde: "The day before we spoke, he had told a Japanese Magazine that Laurence Tolhurst had died in a road accident." Een typische draai van Smith die weleens vaker een rookgordijn om de groep verspreidde. Tegen NME is hij wél duidelijk over zijn oude vriend, tevens groepslid van het eerste uur: "He was out of step with everything."

In zijn autobiografie 'Cured' (2016), misschien wel de beste ooit in het popbiogenre, is Tolhorst het helemaal met Smith eens. Zo ontwaakte de toetsenist korte tijd daarvoor in een politiecel, nadat ze hem stomdronken-bewusteloos op straat hadden aangetroffen.
Bij een bezoek aan een arts, deelt deze mee: "You are right inside the bottle and we need to get you out." Tolhursts reactie op dat moment: "Alcoholic? I knew I had a drinking problem, but I wasn't an alcoholic."
Een derde waarschuwing komt tijdens de opnamen van Disintegration van Smith zelf, als hij Tolhurst aantreft met een fles whisky. Tolhurst beschrijft het zo: "He looked at me sadly. (...) 'You don't even like whisky. Each time you take a shot you grimace!"
Hij droeg slechts één á twee ideeën bij voor dit album, maar bij het beluisteren van de eindmix staat Tolhurst plotseling op en roept dat dit niet een echte Cure is: "Half is good, but half is shit!" I roared. "I mean some songs sound like The Cure but some don't", om vervolgens weer op de bank te ploffen en te zwijgen.
Enkele weken later ontvangt hij een handgeschreven brief van Smith, beginnend met de woorden "This has been one of the hardest letters to write for me." Exit Tolhurst. Als deze terugblikt erkent hij zonder omwegen dat dit helemaal terecht was. De groep ging door als kwintet.

Qua geluid lijkt Disintegration op Pornography (1982), met grote drums en diepklinkende toetsenmuren, maar de muziek is langzaam, zonder alle percussieroffels van vier albums eerder. De weemoed overheerst, dertig worden was wel een dingetje, erkent Smith in het interview met NME. Het levert een album vol sfeer op, met als uitzonderingen de vrolijke singles Lullaby (in de Nationale Hitparade #8 in mei 1989) en Lovesong (#48 in september-oktober), die mede opvielen door de prettige gekte van de videoclips. Als een parodie op The Cure's gothicreputatie.
Daarnaast reken ik Pictures of You, Prayers of Rain (in 2011 nog niet nodig meldde wibro toen, inmiddels is dat helaas anders) en het met onweer overgoten The Same Deep Water as You tot mijn favorieten. Alweer een heerlijk album van de groep.

avatar van T8T
T8T
Erg goed.
Wel voor mij erg wennen al die perfecte songs. Ook vroeger toen Disintegration pas uit kwam.
Ik als luisteraar kan mij erkennen aan de uit de band gezette Lol Tolhurst, dat the Cure niet meer echt the Cure is.
Een lange poos heb ik Kiss me kiss me kiss me als het laatste echte werk beschouwt.
Weer door Lol overigens.
De super vreemde songs van Kiss me Kiss me Kiss me lagen en liggen me als gegoten, en trek ik zo door naar the Head in the door, the Top, tot en met 17 seconds.
Dat Lol erg veel dronk hebben wij allen kunnen lezen, ik dronk ook erg veel.
Nu drink ik geen druppel, Lol is er ook helemaal van af.
Wat overblijft is the Cure, al ben ik nooit verslaafd geweest, wel was ik het zat altijd die lege flessen te zien en vond ik het welletjes met die wijn.
Nuchter bleek het leven ook een feest voor mij, dus geen spijt om die troep voor eens en altijd vaarwel te zeggen.
The Cure heb ik echter nooit de bons gegeven, want waarom zou ik zo’n top muziek niet meer willen horen?
Queen, Kraftwerk, David Bowie, en Motörhead zijn immers ook iconisch en voor altijd de platen die ik draai tot ik er bij neerval.

Disintergration is wel zo bijzonder, ik ben nog niet klaar!
Het markeerd een periode die dieper graaft dan buiten mijn eigen psyche, het gevoel.
Fraai dat the Cure met Disintergration een biografische boekenlegger heeft gecrëeerd.
Nu heb ik mijn opvattingen moeten herzien, en hoord Disintergration zeker bij de andere grote albums van the Cure.
In 1989 begon ik de hard rock te ontdekken, en daar paste geen andere muziek meer in.
Wel stond tot Kiss me Kiss me Kiss me alles in mijn geheugen gegrift, dus dat verklaard waarom ik dat beschouw als een erg belangrijk the Cure album.

Nu sluit ik af, want ik spons nu Disintergration.

avatar van milesdavisjr
Een prima album ofschoon ik niet zo fan ben van de zang van Robert Smith. Op de een of andere manier spreekt hij mij niet zo aan.
Desalniettemin steekt de plaat prima in elkaar, de fraaie melodieën zijn verankerd in een weids landschap waarin het fijn toeven is.
Kortom; ik kan mij voorstellen en begrijpen dat dit schijfje een dergelijke gemiddelde score heeft op deze site. In mijn ogen componeerde de heren 5 jaar later hun beste song; Burn voor de soundtrack van The Crow. Nog steeds blijft dat voor mij een verslavende song.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:19 uur

geplaatst: vandaag om 08:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.