The Cure - Disintegration (1989)

Kom er zojuist achter dat het helemaal niet zo luchtig is. Tekstueel dan. Maar een prachtige afsluiter blijft het zeker!

Ondanks dat dit album de hoogste score krijgt en zelfs momenteel de twaalfde plek in de top 250, komt het toch wel een beetje als een verrassing bij mij. The Cure heeft zichzelf weer aardig herpakt en komt met een plaat die een stuk stabieler is dan de voorganger. Behalve dat is er ook een gooi gedaan naar het grote publiek. Ik verwacht wel dat The Cure eerder doorgebroken is, maar hier klinkt het in mijn oren al commercieëler. Het knappe van The Cure is dat het geen artistieke knieval is. Je herkent duidelijk het geluid van de band en het komt wederom met knappe composities. Wat voor mij wel een nadeel is, is dat het echte duistere geluid van Seventeen Seconds wel echt weg is. Maar ach, de A-kant is wel heel goed en dat brengt me meteen bij het grootste kritiekpunt hier. De helft van de songs doen er eigenlijk gewoon niet echt toe. Slecht is het niet, maar ik verlies wederom mijn aandacht. Veertig minuten is wat mij betreft wel echt genoeg. Tot nu toe wel de beste van de band. Mooi meeslepend en ietwat treurige muziek. Fijne nostalgische reis naar de eerste jaren die ik me kan herinneren.


Tussenstand:
1. Disintegration
2. Pornography
3. Faith
4. Seventeen Seconds
5. The Head On The Floor
6. Three Imaginary Boys
7. The Top
8. Kiss Me, Kiss me, Kiss me

Met Caterpillar was The Cure volgens mij voor het eerst te zien op TV (vreemde clip vond ik dat destijds, maar er was geen ontkomen aan op MTV en Toppop) en scoorden ze er een bescheiden hit mee in de hitlijsten in NL. Het eerste album dat ik van ze kocht was The Head on the Door, waar de 2 grote hits In Between Days en Close to Me opstonden. Dat was hun commerciële doorbraak, meer dan The Top. In mijn beleving dan toch he?

Dit album kocht ik daarna juist niet meer, omdat ik de hits hiervan destijds beduidend minder vond. En bij beluistering in de platenzaak, als ik dat al heb gedaan, kan het me niet meer 100% herinneren, deed ie het ook veel minder dan The Head on the Door. Ik vond 'm denk ik veel te donker voor mijn smaak, dus niet op vinyl aangeschaft. Stom, stom, stom, want dit is verreweg het beste album van The Cure weet ik nu, maar ik hoorde er het commerciële dus juist niet aan af.

Ja, zo ervaarde ik het ook. The Head On The Door had twee toegankelijke hitsingles. Caterpillar wat een vreemde single met rare vioolpartijen en een piano. The Top was onsamenhangend, The Head On The Door voelde aan als opluchting en een nieuwe doorstart. Bij Disintegration werd ik al weggeblazen door Lullaby, die kwam voor de plaat uit, de overige tracks vond ik zeker in het begin wat langdradig. Ik had toen meer met songs van een gemiddelde single lengte.

Het zit 'm niet zozeer in het geluid. Ik denk ook dat deze The Cure vrij donker was voor het grote publiek, maar dit album vind ik wel een stuk toegankelijker.

Ondanks de score die je hier ziet staan kostte het me echt een flinke hoeveelheid luisterbeurten om Disintegration op waarde te schatten. Ik denk dat ik van tevoren vooral verwachte dat het een steviger album zou zijn dan de voorganger en was zodoende ietwat beduusd toen bleek dat Disintegration vooral een dromerig album is. Er is weinig up-tempo materiaal als afwisseling en bij vlagen zijn de songs echt behoorlijk commercieel en zoetsappig (Pictures Of You, Love Song).

Maar ik heb in de tussentijd geleerd dat ik deze band op meerdere vlakken moet benaderen. Op de achtergrond aanzetten, gedetailleerd luisteren met teksten er bij, daarna weer op de achtergrond aanzetten om te kijken wat ik onthouden heb, daarna favoriete nummers uitpluizen etc. Het zorgt ervoor dat de marathon tijd kost, maar het levert me veel op. Dan blijkt dat Last Dance, Prayers For Reign en het fenomenale The Same Deep Water as You toch stiekem bij het beste werk van de band te horen. De dromerige, warme sfeer is daarnaast ook in de softere nummers heel erg fijn en Lullaby blijft gewoon een ingenieuze en naargeestige song.

De in your face narigheid van Pornography heeft een streepje voor, maar Disintegration blijkt uiteindelijk een hoop prachtige geheimen bloot te geven.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Disintegration
3. Faith
4. Kiss Me, Kiss Me
5. The Head On The Door
6. Seventeen Seconds
7. The Top
8. Three Imaginary Boys

Toen ik Disintegration voor het eerst hoorde in de week van zijn release werd ik letterlijk omver geblazen, The cure was na het excentrieke kiss me kiss me kiss me voor de zoveelste keer een andere weg in geslagen, nooit voorspelbaar met een enorme mate van eigenheid, niemand en niets klonk als The cure alleen The cure zelf, zelfs met iedere koerswijziging herkende je ze onmiddellijk.
Disintegration was op de singles lovesong en lullaby na geen commerciële plaat, Lange zware dromerige nummers in een saus van zware melancholie en desillusie was nu niet echt iets wat aansloot op die tijdsgeest, maar dankzij MTV en de toch wel geniale clip van Lullaby wist Disintegration een groot publiek te bereiken en werd het hun best verkochte plaat tot dan toe.

Dat had ik wel willen zien

De eerste keer dat ik deze plaat opzette wist ik niet hoe ik t had toen Plainsong begon. Mijn mond viel open van verbazing

Sterk album. “The same deep water as you” was voor mij persoonlijk wel de perfecte afsluiter geweest

Zou inderdaad mooi passen, maar het titelnummer en het ongetitelde nummer wil ik absoluut niet missen.

Het album is perfect zoals ie is. Maar het titelnummer had ook een killer afsluiter geweest.

Homesick wil ik ook niet missen, jij wel?

Dit is zo'n plaat waar je niets van wil missen, me dunkt.

Benieuwd hoe de afterfissa was na het opnemen van het album

Moet je je eens inbeelden wat dat was geweest indien er was geopend met de intro van Closedown, hoe hemels is die wel niet (al is Plainsong ook verre van verkeerd)

Dat zijn ervaringen die bij blijven, herinner me een soortgelijk iets toen ik de eerste keer TOTBL van Interpol draaide en de warme klanken van Untitled over me heen dwarrelden. Het is voor dat soort ervaringen dat we het doen, onze muzikale hobby.

Degelijke, sombere album van The Cure. Volgens velen een van de beste albums van de jaren '80. Op diverse sites verhalen gelezen wat de impact van Disintegration op de levens van de luisteraars is geweest. Ik val hier niet onder. De songs zijn lang, en flink aangedikt met keyboards waarop de gitaren hun accenten leggen. De songs zijn goed tot zeer goed. Robert Smith is vaak op zijn best als hij lekker depri is. Ik hou het meestal geen hele zit vol. Meestal trap ik af met de eerste helft en ga later verder met de rest terwijl je het album eigenlijk in zijn geheel zou moeten beluisteren.

Volgens wie?

Mij

Ja, ik ben ook voor.

Maar als je bv haast hebt omdat de winkel bijna dicht gaat en je moet echt nog even kamillethee hebben dan zou ik me kunnen voorstellen dat je een plaat eerder afzet.

Ik vind niet dat er een regel bestaat dat je een album in zijn geheel moet luisteren. Er bestaat niet voor niets een programmeerknop. De band biedt dit album aan in deze vorm, vervolgens kun je als luisteraar ermee doen wat je wilt. Je kunt een playlist ervan maken op basis van je eigen favorieten, volgorde door elkaar gooien of slechts wat cherrypicken. De ene keer de eerst helft luisteren en de andere keer de tweede helft, om het behapbaarder te maken kan ook prima.

Volgens mij kwam ie eerst op vinyl uit. Maar ook dan kun je natuurlijk de naald op elke willekeurige plek neerplanten...

Hij kwam gelijktijdig op vinyl en CD uit. Maar omdat vinyl niet zo hip meer was besloot men om de plaat niet als dubbelaar uit te brengen en twee tracks weg te snijden. Die verschenen nadien als bonus op de bijhorende 12" singles.