The Cure - Disintegration (1989)

reptile71 bij nader inzien - mede dankzij Premonition vind ik Smith absoluut een groot liedjesschrijver; en mede daarom is het best opvallend dat na Faith de albums ook wel duidelijk mindere liedjes bevatten.

Instappen bij een band is duidelijk mede bepalend voor je beleving: bij bands als The National en Beach House ben ik bijv niet bij het eerste album ingestapt en dan mis je eigenlijk een deel van de ontwikkeling van een band en dan ben je bij 'terugploegen' toch wel bezig met een beïnvloede beluistering. Hier op de site zie je wel dat velen doen aan wat de Amerikanen "cherry picking" noemen: de best beoordeelde album beluisteren en dan on to the next artist.

Fire in Cairo en Killing an Arab waren echt wel heel aparte, gedurfde nummers.
Dubbelaar Kiss Me (3*) bevat idd veel moois/leuks. Misschien is het wel zo dat het onbevangene, ontwapenende van begin jaren 80 erg aansprak, omdat het als opgroeiende jongere/student niet zo moeilijk was je met hen te identificeren: je kocht een gitaar, zocht een paar medestanders, begon een bandje en verder niet lullen, maar spelen en kijken waar het schip strandt; toch een heel andere beleving dan met Pink Floyd of Iron Butterfly - al leerde ik daardoor wel vloeistofdia's maken

Ik leerde The Cure kennen via een buurjongen, The Caterpillar was het eerste nummer welke indruk maakte, ik was toen een jaar of 11.
Zelf vind ik de periode vanaf The Head On The Door tot en met Wish het meest boeiende.
Disintegration is dan denk ik voor mij wel het beste album, al staan er op de andere platen wel betere nummers.
Het heeft meer te maken met het feit dat Disintegration als een geheel klinkt qua sfeer, en dat hebben Faith, Pornography en 17 Seconds ook, daarom denk ik dat die 4 platen het beste gewaardeerd worden.

Mijn eerste ervaring met The Cure was Faith en als 16 jarige puber ben ik met m'n broer per trein naar Leeuwarden gereden om The Cure in een circustent te zien optreden tijdens hun Faith-tour. Onvergetelijke ervaring en daardoor luister je de albums als Disintegration op een andere manier.

In 1981 zijn ze ook met hun 'Circus Tour' in Sittard geweest. Kan je nagaan hoe populair ze toen al in ons land waren! De pastoor-deken in Sittard maakte toen nog bezwaar tegen de locatie vlak achter zijn ambtswoning, hahaha!

Interessante link:The Cure - Circus Tour 1981 - thecureinholland.nl

Als 17-jarige ging ik met een vriend samen met de trein naar Heerenveen naar het Thialfstadion om daar The Cure voor het eerst te zien tijdens hun Prayer Tour, de tour van Disintegration. Dat was mijn onvergetelijke ervaring. Dit album maakte destijds heel veel indruk op mij. De plaat waarmee ik mijn deprisessies doormaakte op mijn zolderkamertje, in het donker liggend op bed wegzwevend op Same Deep Water... Begrijpelijk dat dit album voor mij meer betekent, het heeft voor mij meer geschiedenis. Van de oudere platen greep Porn mij echt bij de lurven.

Ik had precies dezelfde ervaring. Toen ik dit album (Pornography) voor het eerst hoorde was dit zo totaal nieuw qua geluid, zang en sfeer. Ik kan het me nog goed herinneren; het moet het najaar van 1984 geweest zijn. Ik werd helemaal omvergeblazen door dit album, zoiets had ik nog nooit gehoord, wat misschien ook weer niet zo gek is omdat ik nog erg jong was maar goed de impact die het album toen op me had is nooit meer verdwenen. Zelfs nu nog ontroert het me steeds weer opnieuw. In die periode ontdekte ik heel veel muziek in het 'new wave' genre. Als je jong bent dan gaan dit soort ontdekkingen razendsnel en ja The Cure was natuurlijk ook heel erg populair in die tijd. Je hoorde ze op de radio regelmatig voorbijkomen. (Pornography maar heel af en toe overigens met meestal The Hanging Garden).

Voor mij met afstand de beste plaat aller tijden. De sfeer in ongekend, de definitie van melancholie.
De plaat blijft verslavend van begin tot het einde, en ligt nog altijd meerdere keren per week op de draaitafel.

Ik denk dat ik om ben! Vandaag de remaster gekocht en wat een geluid! Ik had nog de eerste cd-persing uit 1989 en die was qua geluid nogal dof en vlak. Inderdaad een schitterend album, alles zit hierin, het lijkt wel een compilatie en mooie afsluiting van The Cure- jaren 80. Het is net alsof de muziek ineens 'open' gaat. Met een goede koptelefoon is dit genieten. Natuurlijk blijf ik de liedjes die ik eerder noemde minder vinden maar die kan ik nu gek genoeg ook best goed hebben. Voor mij is het net alsof ik een nieuw album van The Cure heb (her)ontdekt. Toch absurd eigenlijk. Wat een goede remaster niet kan doen. En de volhouder wint!

Goed bezig geweest haha... Ik heb nooit een probleem gehad met het origineel. Heb die heruitgave met al die demo's ook, maar eigenlijk draai ik die nooit. De vinylheruitgave (dubbelalbum) is ook uitstekend!

Dat is dezelfde remaster alleen heb ik hem op cd. Klinkt geweldig hè.