The Cure - Disintegration (1989)

Disintegration is een taai album, vergis u niet. Een album dat afklokt op 72 minuten, het mag dan ook niet zo verwonderlijk zijn dat ik het laatste nummer pas laat ontdekte. Maar eenmaal ik Untitled in de ogen gekeken had was er geen weg terug. Muzikaal hun mooiste nummer, ik ga zelfs niet discussiëren. De outro die 3,5 minuten duurt is van een zodanige perfectie dat -voor mij persoonlijk- muziek niet mooier kan klinken. Het meest betoverende is Robert Smiths gitaarspel, dat hier zo authentiek klinkt, zo onnavolgbaar. Terwijl hij geen halsbrekende solo's uit de zwarte mouw schudt. Hij doet iets veel beters: hij vertaalt zijn ziel naar een gitaarpartij.

Bemerk ook de adembenemd mooie tekst, die handelt over verlies en afscheid in al zijn facetten. Untitled herinnert er ons aan nooit onze hartstocht te onderdrukken. In mensentaal: wacht niet met 'ik hou van u' te zeggen tot het onherroepelijk te laat is. Dit nummer mogen ze gerust op mijn begrafenis draaien.

Nu, mooie teksten zijn op The Cure hun afsluiter van de jaren '80 eerder talrijk dan schaars. Na al die jaren smelt ik nog steeds voor Pictures of You, of het ontwapenende Let's Dance. De x-factor van dit album is echter de volle, alles omarmende klank. Vergeef me de vage omschrijving maar ik ken geen enkel album dat op zo'n intense wijze kleuren tot leven brengt. Alsof Disintegration het aura van de esthetiek zelve belichaamt.

Hoeft het trouwens gezegd dat Lullaby nog steeds volstrekt uniek is, zelfs binnen het omvangrijke oeuvre van The Cure. En die heimelijk kruipende clip, waarin ik als kleine jongen keer op keer verzonk. Magistraal, zonder weerga.

Disintegration is gemaakt voor gevoelige zielen, voor liefhebbers van gelaagde muziek, voor mensen die houden van catharsis en alle facetten van het leven die beroeren. Een totaalwerk en hun magnum opus, ook al is dit niet mijn favoriete album.

Een kathedraal van een album, waarin ik graag mijn geloof belijd.

Beste Franck,

Wat kan ik soms verliefd zijn op die sfeeromschrijvingen die jij uit je toetsenbord tovert.

Bedankt EttaJamesBrown, dat is nog eens een hartverwarmend compliment.

Het is onherroepelijk The Cure week bij Tony, en dan ben ik niet eens naar een van de concerten geweest. Vandaag in de auto deze Disintegration 2x geluisterd, Thuis na het eten op de bank The Head on the Door vanaf vinyl en nu op mijn werkkamer, Kiss Me (3x) op de iPod aan het luisteren.

Disintegration blijft voor mij hun topper, lees Franck's post zou ik zeggen, maar inderdaad, wat een oeuvre hebben deze mannen bij elkaar gespeeld. Respect, langzaamaan een van de absolute topbands in mijn platen / Cd kasten.

Volle mep voor deze wereldplaat, oh nee, daar stond ie al op....

Herkenbaar, zou er nog bakken met sterren tegenaan willen gooien, tijdloos meesterwerk.

Waar is big star gebleven in je top 10 ?

Aangemoedigd door de mooie 'meningen' hierboven op zoektocht gegaan naar dit album. Cd is ooit in een doos terecht gekomen van albums die niet in mijn pronkkast terecht zijn gekomen. Waarom? Geen idee. Is gebeurd in een tijd dat ik The Cure wellicht teveel associeerde met de hits die zij in de 80's hadden. Was toen niet helemaal mijn stijl en de aandacht verslapte. Ik wist wel dat ik dit album had liggen (dat onthoud ik dan weer wel - herkenbaar?) Op mijn knieën achter het schot op zolder gekropen en een behoorlijk aantal albums mee naar beneden genomen (had toch ook gewoon spotify kunnen gebruiken vertelde mevr Broem toen ze me op de grond zag liggen tussen de vele cd's - die komen toch ook niet naar beneden he verzuchtte ze)

Disintegration met de ervaring en oren van nu een nieuwe kans gegeven en vooral alert op de mooie melodielijnen en heerlijke bas. Verdorie daar zit inderdaad meer in dan alleen 'Lullaby'. Damn wat een lekkere muziek is dit zeg. Volgens mij had ik dit album nog nooit in z'n geheel gehoord. Resultaat; weer een album erbij in de pronkkast en op zoek naar meer werk van The Cure (toch maar effe via spotify - m'n huwelijk is me ook wat waard) Toch het mooie van discussie over muziek...die prikkel om anders naar albums te luisteren (verdorie zo heb ik er nog nooit naar geluisterd) Leerzaam en bedankt maar weer mume maten

Mooi hoe een duscussie dit kan uitpakken, maar toen je op degrond achter het schot bezig was, voelde je als een Broem-stick?

Nee hoor, daar was m'n vrouw net mee weggevlogen

Haha geweldig, Gothic jurk en heksenhoed, hallo-ween!

Wat was jouw reactie: "als een man achter schot kruipt, gaat ie niet voor schut?"

We schrijven anno 2008, de Goedheiligman is net vertrokken en schrijver dezes heeft het schot (op zolder) opzij geschoven, op zoek naar een iets (gamaschen oder so etwas - voor de noob: dat zijn goretex hoezen voor wandelschoenen, gelijkend op slobkousen) en vindt een doos met ca 30 lp's die als verloren beschouwd werden (o.a. Depeche Mode en Cure). Zittend op de grond, de lp's voor me uitgestald, vervoegt mijn lief zich bij me, al observerend: "goh de Sint heeft een laat cadeautje voor je gebracht". Dat waren de eerste 30 lp's - little did she know ... Inmiddels zijn het er zo'n 1400 - niet doorvertellen aan vrouw Broem - let sleeping dogs ...

Hoe dan ook er zit nog steeds schot in onze relatie dat dan weer wel

Voorafgaande het maken van Desintegration kreeg Smith het Spaans benauwd. Het ouder worden greep hem bij de keel (al was ie nog jong) en legde druk op hem. "Alle meesterwerken zijn gemaakt voor de 30e levensjaar van de artiest", aldus Smith en kennelijk een mythe onder kunstenaars.
En wat doet Smith: hij flikt het met Desintegration, voordat hij 30 wordt.

Mijn absolute favoriet van The Cure. Een groots album dat ondanks de lang uitgesponnen songs en de overheersend melancholieke toon toch niet topzwaar wordt. Nergens te licht of te beklemmend waar een aantal andere Cure platen onder lijden. Dit is The Cure in perfecte balans.

Deze plaat heeft iets droevigs maar tegelijk toch iets hoopvols, het is episch en groots opgezet maar toch breekbaar van aard en gevoelig.
Het is een luistertrip van ongekende schoonheid, je gaat op reis door prachtige sonische landschappen.

Wat ik de meest sterke eigenschap vind van The Cure is vooral dat niemand beter dan hun sfeer kunnen maken, daar zijn hun naar mijn mening grootmeesters in, of dat nou donkere sferen
of bloedmooie sferen zijn, of alles daarbuiten of tussenin, laat het maar aan Smith en co over.

De productie hier is vol en dromerig, je zweeft gewoon erin.
Disintegration heeft een frisse vibe. Het is weids en er wordt met de songstructuren goed de tijd genomen om de emoties in te laten werken. Over het hele album zit er een bepaalde spanning
maar elke nummer heeft zijn eigen spanning, en toch vullen de nummers elkaar perfect aan en is het een avontuurlijke geheel.
Het is alsof hier overal word gestrooid met stukjes dromerige magie , bovenop een stevige basis van melancholie.
Toch ondanks zijn mooie karakter is het niet helemaal rustig,
maar is er iets sterk en druk aanwezig, niet helemaal maar soort van.

Een feestmaal van emoties, een tijdloze meesterwerk die alles behalve gedateerd klinkt, en een geweldig voorbeeld van een terecht populaire toegankelijke plaat. Ik laat me overweldigen
door dit schitterende juweel en elke luisterbeurt voelt het als thuiskomen, 5*

Deze cd talloze malen opgezet maar het kwartje valt maar niet. Wat maakt deze plaat van the Cure zoveel beter als al die anderen? De hoge score liegt er niet om.

Daarin kan ik mij helemaal vinden. Ik heb hetzelfde. Ik vind het ook een mindere plaat uit hun catalogus.