The Cure - Disintegration (1989)

Het verschil voor mij is dat Desintegration een aardig album is, dat net teveel oninteressante stukken bevat, terwijl Seventeen Seconds een goede plaat is, die van begin tot eind boeit. Ik zou ook een 4,5 en een 3,0 kunnen geven, als ik het wat strenger beoordeel.
Wat maakt deze net iets beter voor jou dan 17s?

Verschil wordt groter naarmate je de platen in kwestie langer kent/hebt. De toets des tijds is een redelijk ferme - zal je zelf ook wel merken, met enige decennia

Seventeen seconds en Faith zijn beter

Ik had verre van de bedoeling om een hele discussie op gang te brengen. Ik merk alleen dat hoewel ik elk nummer van deze plaat geweldig vind. Ik toch telkens extra ontroerd wordt door het duo Prayers for Rain / The Same Deep Water As You. Dat is enkel een persoonlijke mening en kan dus perfect begrijpen dat andere mensen dat niet hebben.

Pornography! En dan bedoel ik dat het gelijknamige album beter is.

Faith, 17 seconds en Pornography consistenter in de nummers, op Disintegration heeft in mijn ogen helaas Lovesong en Last Dance.
Als hier wat b-kantjes voor in de plaats (Babble?) was het zeker hun beste werk.
Waarom de 5Ster? Toppers al plainsong, same deep water, pictures of you, unitled en titelsong zijn onaards goed.

Where there's Faith, you only need Seventeen Seconds of Pornography and Disintegration isn't an option

When you hear Pornography you need Faith to stop the Disintegration for Seventeen Seconds ...

Even zere neus, na al die tig jaren valt het kwartje nog steeds niet voor dit album. Het is een herhaaloefening van wat al eerder door Ome Bob is gemusiceerd, maar dan meer softicated met een Cocteau Twins light sausje. Ik geef de voorkeur aan de eerste vier (jaja, incl. Japanese Whispers, het poppareltje)

Herhaaloefening met veel al bekende ingrediënten, zeker. Maar dan uitgesponnen. En idd een flinke dosis dreampop met beetje CT/4AD-sausje. Maar wel goed...

Ik vergeet het debuut natuurlijk, die blijft buiten beschouwing.

Om nog even op CD's mening terug te komen, het is goed gemaakt, maar ik mis de beleving zoals ik die wel voelde in hun beginjaren.

Ik vind eerlijk gezegd dat "de beleving" op dit album juist weer sterk aanwezig is...ik ga hem weer eens draaien. Is al een hele tijd geleden.

Ik vind het persoonlijk niet zo heel erg interessant welk album van The Cure het beste is. Laat ik het erop houden dat dit mijn allereerste kennismaking was met de band (oke, have to admit, het debuut kende ik een klein beetje) En die kennismaking is mij niet in de koude kleren gaan zitten. Dit album draaide ik geregeld in de winter van 2007. Elk nummer erop is in mijn ogen (en oren) raak. Pornography, Faith en the Head on the Door zijn allemaal op hun manier goed. Seventeen Seconds ken ik niet zo heel erg goed. Maar goed dit stuk gaat over Disintegration.

Plainsong is goed, lekker dromerig maar niet zo goed als sommigen beweren, de singles van dit album zijn stuk voor stuk top en het hoogtepunt is het drieluik Prayers, Same deep Water en Disintegration. Wat opvalt zijn de lang uitgesponnen nummers op dit album, lang maar voornamelijk uitgesponnen en dromerig. Het is zoals eerder al aangegeven een troostalbum. Het trekt mij persoonlijk ofwel volledig in mineur stemming ofwel het grijpt me dermate bij de kladden dat ik me er compleet een mee voel. Een tussenweg is er niet. Knap is dat. Niet veel albums die dat weten te bereiken. Ik bewaar deze voor bijzondere momenten. En voor de Decembermaand. Dan komt hij het best tot zijn recht.