AC/DC - Powerage (1978)

Eigenlijk een erg bluesy AC/DC album, vooral het prachtige Down payment blues, maar ook met een paar spetterende tracks erop, zoals Riff raff, Sin city en Rock 'n' roll damnation (dat niet op de allereerste issue stond trouwens, maar er later is bijgezet toen het een hit werd). Echter over de gehele linie ietsje minder dan de illustere voorganger Let there be rock.. Op vinyl.

Perfect omschreven. Het is net in die blues tracks (Down Payment Blues, Gimme a Bullet, Gone Shootin',...) dat de stem van Scott het meest tot z'n recht komt, met een pak emoties die op het veel commerciëlere 'Highway to Hell' nauwelijks nog terug te vinden zijn.
Dat, in combinatie met z'n teksten en hoe hij zich zelf daarin weergeeft, maken dit m.i. tot de beste AC/DC-plaat...

Sitting on my sailing boat,
sipping on the Champagne,
Suzy, baby, all that sea,
Say she wanna come again

Geld, drank,en sex, allemaal in die ene strofe...Bon Scott ten top.

5* (uiteraard)
.

Misschien wel hun beste? Wàt een power, inderdaad!

Deze plaat moet nodig weer eens in de spotlights; Met mijn opwaardering naar 5* gaat ie naar 3,94. En eigenlijk is dit gewoon mijn AC/DC-favoriet. Hun meest eerlijke plaat.
Dat het The Human Riff's favoriet is zegt eigenlijk ook al boekdelen.

Ontzettend gaaf, kreeg vanmiddag de originele lp van m'n vriendin samen met die van Highway To Hell als kerstcadeaus. Dus mét Cold Hearted Man, zonder Rock 'N Roll Damnation en een iets andere nummer-samenstelling. Gimme A Bullet als opener vind ik wel werken. De hoesfoto op de achterkant is prijsloos.

Wat is het gemiddelde gestegen de laatste tijd, terecht.

Nog even over de vinyl-versie: Hij klinkt degelijk anders dan de cd.
De gitaren en de bas klinken wat harder. Helaas klinken de lead-vocalen wat brak en ontbreken de achtergrond-chants (jammer!).
De track-volgorde vind ik dan wel weer beter, al ontbreekt Rock 'N Roll Damnation.

Deze heb ik ooit ook op LP gehad, maar helaas helaas ik heb destijds mijn hele collectie de deur uitgedaan om ruimte te maken voor cd's. En ik ga nu natuurlijk niet weer switsen en vinyl aanschaffen.

De cd heeft evenveel waarde als de lp om verschillende redenen, al moeten we Cold Hearted Man daarop missen.
Moet gezegd dat het nummer wat matig is.

Die 'jammer' lijkt me toch wel relatief: nadat ik van 1977 tot +/- 1987 naar de LP luisterde, heb ik me daarna tot vandaag geërgerd aan bv de zangpartijen die in o.a. Down Payment Blues en What's Next to the Moon vervangen werden door andere opnames. Wie jonger is en de CD eerst hoorde, zal daar allicht een andere mening over hebben...

En: Cold Hearted Man: fantastisch nummer!!!

Wat een plaat !!!

Men lievelings album van AC/DC !

Zelden zo een natuurlijk gitaargeluid gehoord als op de albums van AC/DC en dit is zo natuurlijk als maar kan zijn. Niet mijn favoriet, want op de meet met een neuslengte geklopt door Let There Be Rock, maar het is nek aan nek. Sin City is mijn absolute prijsbeest op dit stukje werelderfgoed. Potverdomme, ze maken ze zo niet meer! Dertig jaar geleden, dag op dag, rust zacht Bon!

De favoriete AC/DC plaat van Keith Richards; Dat las ik in een interview met hem.
Bij mij ongeveer op gelijke hoogte met Let There Be Rock, denk ik, al is deze schijff hier echt van voor naar achter en terug.... damn hot!

Ik lees dit dus wel vaker dat verhaal dat het Keith Richards favoriete AC/DC plaat is, maar kan iemand mij hier nou eindelijk eens bewijs van leveren, want dat "interview" is dus echt nergens te vinden.

Ik weet wel dat het Eddie van Halen's favoriete AC/DC plaat is (vooral Downpayment Blues) en dat Joe Perry Riff Raff te gek vind.

Voor mij was dit de eerste AC/DC plaat en het is een hele sterke. Vooral DownPayment Blues, Bullet to Bite On, Riff Raff en Sin City vind ik geniaal. En ja dat geluid van Angus Young is natuurlijk oppermachtig, pure Gibson power!

When Keith Richards waxes about the band, it’s this album he picks out - forgive any inaccuracies, but the quote’s something along the lines of ‘Listen to Powerage, man - those cats were really churning it out.’


Op zich wel een aardige bespreking van dit album

Julian Cope presents Head Heritage | Unsung | Reviews | AC/DC - Powerage (Vinyl version) - headheritage.co.uk

1, 2, 4, 8 en negen zijn gewoon té goed, de rest is natuurlijk ook briljant maar met die nummers raak ik mezelf altijd even kwijt.
De stem van Bon heeft alles maar dan ook alles wat rock'n'roll zo tof maakt.
Ik mis hem nog steeds. (zijn stem op nieuwe nummers natuurlijk)

Riff Raff is toch wel mijn favoriet AC/DC nummer ever!

Verder is dit een sterk album, hoewel ik het 2de deel net iets minder vind.

Vrij gaaf: Jiskefet 2010 (in de HMH meen ik) start met Tony van Heemschut.... en wat 'speelt' hij .... Riff Raff! Michiel Romijn snapt het wel hoor....
Wellicht de gaafste van ACDC, want: geen sufgedraaide nummers, lekker gitaargeluid (geen Mutt Lange nog) en Bon nog steeds op weg naar de top .... en laten we eerlijk zijn: Keith heeft gewoon gelijk.

Lekkere AC/DC plaat. Klinkt wat compacter en hier en daar wat meer laid-back dan hun vuige meesterwerk Let There Be Rock. Nummers als Gone Shootin', Down Payement Blues en Sin City zijn 100% raak, echt AC/DC op hun best. De rest van de nummers zijn misschien wat minder memorabel, maar als geheel is het één van hun beste platen. Bon Scott was een geweldige tekstdichter.

R&r damnation opent de plaat vrij matig. Down payment blues klinkt al gelukkig stukken beter. Met alweer een sublieme tekst van bon i know i ain't doing much. Doing nothing means a lot to me. of got myself a caddillac. But ican't afford the gasoline prachtig toch. Gimme bullet matig. Dan komen de hoogtepunten in een rap tempo voorbij. Riff raff bon blaft ons toe op een agressieve wijze met prachtige riffs van angus. Sin city alweer een kraker met dat prachtige middenstuk. Effe wat gas terug he he superman was out of town. Gone shooting een mid tempo nummer. In up to my neck in you hebben we weer te maken met een agressieve bon. Kicked in the teeth prachtig wederom een kraker. 4 pingels voor deze acdc plaat

Voorlaatste studioalbum met Bon Scott (nog steeds hun beste periode voor mij).
Album opent goed met Rock 'n' Roll Damnation, typische AC/DC riffs.

Daarna komt Down Payment Blues: goed basloopje in het begin, heerlijke riff en vooral Bon Scott is hierop goed bezig ook. Eén van de hoogtepunten op de cd.

Gimme A Bullet: Blijft niet zo hangen, verder een goed nummer.

Riff Raff: Naam zegt het zelf, wat een knaller.

Sin City: Heerlijk meezing nummer.

What's Next To the Moon: Minste nummer op deze plaat. Klinkt net wat minder als de andere songs.

Gone Shootin': Laat me denken aan Beavis and Butthead Do America, hun busrit heerlijk nummer trouwens voor zomers in de auto vollenbak te draaien met de vensters open.

Up to My Neck In You: Leuke tekst, goed nummer.

Kicked in the Teeth: Bon Scott schreeuwt nog eens alles uit zijn lijf, goede afsluiter.

Over het album algemeen: niet zo goed als de voorganger en de opvolger, maar een ware AC/DC klassieker.

Ondanks dat hier geen echte AC/DC anthems op staan, vind ik dit zeker wel tot een van hun beste behoren. Dat komt vooral door Bon Scott die hier echt onwaarschijnlijk goed bezig is, ook de afwezigheid van veel achtergrondzang vind ik hier lekker, daar kan ik me vooral op Highway to hell nog wel eens aan ergeren.

Zojuist verhoogd naar 5 sterren. Hoewel Let There Be Rock meer een statement is en net wat meer echte topnummers heeft, luistert deze uiteindelijk toch lekkerder weg.

Ik ken hun muziek al 25 jaar van binnen en van buiten. Ik draai het eigenlijk niet zo veel meer. Als ik het nog eens opzet, denk ik bij Let There be Rock toch na twee nummers "zo, nou kan 'ie wel weer". Dat heeft vooral te maken met dat gitaargeluid. Net al bij Fly On The Wall is dat net een beetje te krasserig, alsof de versterkers letterlijk aan het smelten zijn (wat waarschijnlijk ook zo is) en de meters continu in het rood hebben gestaan bij de opnames (wat waarschijnlijk ook zo is).

Op Powerage klinkt AC/DC gewoon het beste. Wat bluesier, minder hysterisch, meer groove. De groeidiamant van de plaat is Gone Shootin'. Hulde ook aan de tekstdichter Bon Scott.

On begrijpelijk dat Cold hearted Man alleen op de L.P. versie staat.

Ik had liever gezien dat de zwakste nummers:
Kicked in the Teeth
Riff Raff
Er niet opstonden

Waaat Riff Raff er liever niet opstond.

1 van de beste nummers van dit album.

Waaat Kicked in the Teeth er liever niet opstond.

1 van de beste nummers van dit album.

Waaat Riff Raff er liever niet opstond.

1 van de beste nummers van dit album.

Ik zou zelfs meer zeggen, één van de beste AC/DC nummers gewoonweg!

Ben blij dat ik uiteindelijk Rock 'n' Roll damnation ook studiuo heb, Mijn oude exemplaar bevatte 9 nummers. Riff Raff is het sterkste wat Powerage te bieden heeft, Kicked in the Teeth is meer een kruising tussen Let There be Rock en Whole Lotta Rosie, overigens wel een lekker nummer.