Ik ben van jaargang 1970, dus was 20 toen deze schijf uitkwam, op het hoogtepunt van de Britpop-hausse die toentertijd over Nederland heen denderde. Ik was begin jaren 90 in Engeland voor een studiereis, en zag Ride daar live. Ik had in NL de schijf al aangeschaft, en was dus al bekend met hun muziek (BTW ik heb altijd een enorme hekel gehad aan de term
shoegazer - een gemakkelijke, bijna infantiele verzamelnaam, die op geen enkele manier recht doet aan de muziek in kwestie). Ride maakte muziek die dromerig, opzwepend, stuwend en uitgesponnen klonk, met als belangrijkste constanten de bezwerende zang van Andrew Bell (die voor mij altijd klonk als een kostschooljongen) en de vaak heerlijk solide
wall of sound van gitarist Mark Gardener.
Helaas maakte Ride voor mij hun reputatie live niet helemaal waar: de set was rommelig, de zang en het geluid benedenmaats (OK, kun je daar de band op afrekenen? Misschien niet, maar zij dienen er toch mede voor te zorgen dat hun muziek goed klinkt) en bovenal: de heren waren onvervalste posers. Nu wilde ik ze dat nog wel vergeven, het was immers nog een stel jonge honden die toen met
Nowhere internationaal hoge ogen gooiden. Maar als posing niet gepaard gaat met het talent dat daarbij hoort wordt het gênant.
Daarna zag ik ze nog 'n keer live tijdens het Metropolis-festival (Rotterdam, 1993). Hun opvolger,
Going Blank Again was toen alweer ruim een jaar uit, en die plaat loste voor mij de belofte van
Nowhere zeker niet in. Helaas was hun optreden in R'dam al niet veel beter dan toentertijd in de UK, iets dat door hun voorgangers in de line-up, de Amerikaanse band Cracker, flink werd gehekeld ("
You guys waiting for that poser-shit?"). Het is altijd pijnlijk als je muzikanten die je hoog hebt zitten zo keihard van het paard ziet vallen. Het meest bevreemdende was nog wel dat praktisch alles dat Ride in die jaren uitbracht door de gehele muziekpers (inclusief OOR) collectief de hemel werd ingeschreven. Toen heb ik geleerd niet al te veel waarde te hechten aan recensies en zogenaamd deskundige critici, maar in plaats daarvan te vertrouwen op hetgeen ik zelf hoorde en zag. Maar goed, zo zal mijn verhaal straks ook wel beoordeeld worden door iemand die Ride wél te gek vond/vind. En dat is natuurlijk prima, over smaak...
Soms luister ik nog wel 'ns op YT naar songs van
Nowhere, en dat is bij vlagen toch wel weer genieten. Maar in mijn achterhoofd hoor ik Iggy Pop, die in het nummer
Character knauwt:
Well, I 'll tell you
One good thing at least about some
Of these junkies was
They had some character
They may have driven me nuts
Sometimes and screwed up
But at least when they played
That damn guitar they' d play it
Like they fuckin' meant it
Those white bread boys nowadays
Knowin' all the score,
Don' t even know how to puke