Ja, verdomd zeg! Emotie, ja! Nu hoor ik het ook! Emotie van iemand die net met kokend water zijn scrotum heeft overgoten. Jaahaaa! Die emotie hoor je echt heel duidelijk
Ik heb toch nog eens een luisterbeurtje aan deze zonaanbidder gewaagd en ik begin zowaar een paar flarden te ontwaren van iets dat in de verte doet vermoeden dat men muziek aan het maken is, zo ergens goed verstopt onder en tussen het gekrijs en gebeuk. En dan bedoel ik niet de rustige interludes, die an sich niet onaardig, maar weinig spannend of verheffend luistervoer zijn. Zou er nog hoop zijn? Men doet verwoede pogingen een soort van melodie neer te zetten maar die is zo potsierlijk en valselijk bombastisch en de uitvoering gebeurt zo weinig subtiel met die niet aflatende stroom verbale diarree en de niet luchtdoorlatende gitaarmuren, dat ik het deze keer slechts tot de vierde track heb volgehouden. Het wordt een kleffe brei, een onontwarbare kluwen van gepiep, gekraak, gegil en gejengel en daardoor voor mij op den duur verdomde saai en eentonig. Helaas is de enige emotie die deze schijf uiteindelijk bij mij oproept er eentje die mij herinnert aan stierlijke verveling. Ik heb zelfs woeste aanvallen van buikloop die beter klinken dan dit. Het is niet anders...