Boards of Canada - Tomorrow's Harvest (2013)

De donkerte die velen in Tomorrow's Harvest horen, herken ik niet zo, daarvoor vind ik de klankkleuren in het algemeen te fris - in tegenstelling tot op Geogaddi, waar deze plaat tot mijn onbegrip veel mee vergeleken wordt. In termen van kwaliteit volg ik het wel: vandaag heb ik deze op vinyl aangeschaft en dan, op flink volume, komt de onwaarschijnlijke rijkdom van de klanken duidelijk naar voren. De productie vind ik ongelofelijk goed, het is geweldig hoe gelijksoortige klanken nooit smelten als dat niet de bedoeling is maar langs elkaar kronkelen en met elkaar spelen - vooral op Jacquard Causeway wordt dat heel erg duidelijk.

Op MP3 met matige boxjes was de schoonheid hoorbaar, maar op vinyl en een degelijk systeem trekt deze plaat nog eens een heel register aan details en extra rijkdom open. Tomorrow's Harvest is BoC's toegankelijkste en tevens de beste na Geogaddi voor mij - al is dat mogelijk een voorbarige conclusie natuurlijk.

Uiteindelijk geef ik dit album een 3,5. Er staan enkele krakers van nummers op, zoals Reach for the Dead, Jacquard Causeway, Cold Earth, Sundown, New Seeds (beste nummer van het album!) en Come to Dust, maar ook een aantal nummers die je - zodra ze zijn afgelopen - alweer bent vergeten. Ook doet het album af en toe aan alsof de heren niet echt zijn gegroeid in hun muzikale ontwikkeling, iets wat ik wel had verwacht na acht jaar. Dit is zeker geen slecht album, maar ook niet de klassieker waar ik op hoopte. Zoals ik eerder zei blijft Geogaddi imo het beste album van Boards of Canada.

Subtiel cinematisch album. Aan de oppervlakte minimaal voor Boards of Canada (zoals Trans Canada Highway en In A Beautiful Place Out In The Country eigenlijk ook). Daar onder de oppervlakte gebeurd er gelukkig genoeg voor de luisteraar met iets meer aandacht. Kan me voorstellen dat veel mensen meer iets zoeken dat wat schreeuwender op hen afkomt, zoals Geogaddi, en daarom minder luister tijd en -moeite hierin stoppen. TCH is ook een van top tot teen geweldig album wat mij betreft, wat als één van de beste albums uit mijn collectie gegroeid is ondanks al een fijne kennismaking en productioneel in een aantal opzichten een stap voorwaarts bleek ten opzichte van Geogaddi zelfs. TCH was geïnspireerd door films als Zabriskie Point, deze meer door jaren '70 en '80 apocalyptische films. The Quiet Earth, The Andromeda Strain en Soylent Green zijn filmvoer dat hier bij aansluit. Bij elke propere luisterbeurt wordt de denkbeeldige film bij dit album wat duidelijker wat mij betreft. Dan wel van flac, cd of vinyl, want de 320 rip die ik voor de release van het internet plukte bleek best slecht geript bleek voor mij naderhand. Hoop niet dat mensen die nog luisteren, maar zal natuurlijk wel. Mij is de muziek soms ook iets te weggestopt, in de zin dat m'n aandacht wordt afgeleid, maar goed dan blijft er nog wat te ontdekken de volgende keer. En als je in een erg relaxte geconcentreerde staat luistert zijn diepe beatloze tracks zoals Sundown, Telepath en Semena Mertvykh juist zalig en detailrijker dan voorheen gedacht (net als Sherbet Head en Tears From The Compound Eye op het vorige album TCH, een album ik voor nu nog beter vind trouwens, maar dat kan door het aantal luisterbeurten komen dat tien keer zoveel is daarvoor). Dit is een sterk album eens te meer, dat prachtig piekt met New Seeds en Come to Dust erachteraan. Wat een tracks die twee. 4.5*

Mijn recensie voor Nederlands progblad iO Pages

In progland zal de naam Boards of Canada vaker niet dan wel een belletje doen rinkelen, maar haal Tangerine Dream erbij en de neuzen wijzen in dezelfde richting. Het is echter te kort door de bocht om Boards of Canada de geüpdatete versie daarvan te noemen – daarvoor lopen beide toch iets teveel uiteen. Na het recentelijk eveneens ontdekken van Rubycon van Tangerine Dream, is er wel één referentie. De gelijkenissen zijn er, de sfeer is dromerig, nostalgisch en filmisch, maar Boards of Canada klinkt gelaagder en moderner. Vergelijkbare artiesten zijn Aphex Twin, James Holden en Autechre, allen moderne pioniers van IDM, elektronica voor gevorderden zeg maar.

De aanloop naar de release was ongeveer even spannend als die van Daft Punk (met onder meer een luistersessie in het midden van de Californische woestijn en geheimzinnige filmpjes met cijfercodes). Het album bevat – naast een prachtige titel en hoes die de luisteraar meteen naar een atmosferische droomwereld vervoeren – een goed uur muziek en maar liefst 17 tracks, die meestal niet in elkaar overlopen, maar elkaar wel aanvullen. De neergezette stemming is een mix van ambient, downtempo elektronica in een traag meeslepende, postapocalyptische soundtrack voor de ziel.

De eerste paar seconden van de plaat doen denken aan een 20th Century Fox aankondiging bij een film, maar de raadselachtige duisternis doet meteen z’n intrede in het vervolg van die “film”. Want zo kan je Tomorrow’s Harvest nog het best omschrijven: een trip door polyritmische klanktapijten, synthloopjes, onregelmatige beats en een uitgestrekte woestenij van emoties. De plaat is zwaarmoediger dan het meer uptempo The Campfire Headphase en ligt eerder in de lijn van debuut Music Has The Right To Children. Toppers zijn Reach For The Dead, dat rond het midden erg Tangerine Dream (met name Rubycon) aandoet en uitbarst in een veellagige climax. Jacquard Causeway is zo enorm genietbaar met die bevreemdende beats en elektronische saxofoon (ik kan het niet beter beschrijven). Het in slow motion uitademen van sigarettenrook moet je je er maar bij inbeelden (dit is geen aansporing).

Cold Earth, maar vooral Come To Dust en het krautrockachtige New Seeds vormen een laat hoogtepunt in deze voor Boards of Canada echter niet zo vernieuwende release. Na acht jaar wachten op nieuw werk, is Tomorrow’s Harvest wel een parel voor liefhebbers van progressieve elektronica, alsook voor zij die gewoon even in een wonderlijke droomwereld willen ontsnappen.

Voor het eerst dat ik een oprechte klik heb met BoC, de plaat is duisterder en donkerder dan hun eerdere werk en het lichte geprietpraat en kleine kinderstemmen zijn weggelaten en dat maakt het over 17 tracks een stuk draagbaarder. Daarnaast hebben ze een flinke scheut 80s nostalgia toegevoegt uit het betere electronica genre. Met name filmscores, zoals die van Vangelis (oa Bladerunner, waar ik veel van terughoor hier) en de geweldige score van John Harrison voor Day of the Dead, waar ze letterlijk één track van hebben gestolen, namelijk White Cyclosa. Maar ze geven er wel hun eigen draai aan, zodat je de feel van die geweldige films krijgt, maar dan met een bruggetje naar BoC geluid. Maar dit is duidelijk geen 70s picknick with mom and dad and daisy the dog, maar veel meer een weerspiegeling van het 80s nihilisme, waar wat mij betreft de beste muziek uit is voortgekomen. En dit klinkt ook veel oprechter dan veel van hun eerdere werk.