Mijn recensie voor Nederlands progblad iO Pages
In progland zal de naam Boards of Canada vaker niet dan wel een belletje doen rinkelen, maar haal Tangerine Dream erbij en de neuzen wijzen in dezelfde richting. Het is echter te kort door de bocht om Boards of Canada de geüpdatete versie daarvan te noemen – daarvoor lopen beide toch iets teveel uiteen. Na het recentelijk eveneens ontdekken van Rubycon van Tangerine Dream, is er wel één referentie. De gelijkenissen zijn er, de sfeer is dromerig, nostalgisch en filmisch, maar Boards of Canada klinkt gelaagder en moderner. Vergelijkbare artiesten zijn Aphex Twin, James Holden en Autechre, allen moderne pioniers van IDM, elektronica voor gevorderden zeg maar.
De aanloop naar de release was ongeveer even spannend als die van Daft Punk (met onder meer een luistersessie in het midden van de Californische woestijn en geheimzinnige filmpjes met cijfercodes). Het album bevat – naast een prachtige titel en hoes die de luisteraar meteen naar een atmosferische droomwereld vervoeren – een goed uur muziek en maar liefst 17 tracks, die meestal niet in elkaar overlopen, maar elkaar wel aanvullen. De neergezette stemming is een mix van ambient, downtempo elektronica in een traag meeslepende, postapocalyptische soundtrack voor de ziel.
De eerste paar seconden van de plaat doen denken aan een 20th Century Fox aankondiging bij een film, maar de raadselachtige duisternis doet meteen z’n intrede in het vervolg van die “film”. Want zo kan je Tomorrow’s Harvest nog het best omschrijven: een trip door polyritmische klanktapijten, synthloopjes, onregelmatige beats en een uitgestrekte woestenij van emoties. De plaat is zwaarmoediger dan het meer uptempo The Campfire Headphase en ligt eerder in de lijn van debuut Music Has The Right To Children. Toppers zijn Reach For The Dead, dat rond het midden erg Tangerine Dream (met name Rubycon) aandoet en uitbarst in een veellagige climax. Jacquard Causeway is zo enorm genietbaar met die bevreemdende beats en elektronische saxofoon (ik kan het niet beter beschrijven). Het in slow motion uitademen van sigarettenrook moet je je er maar bij inbeelden (dit is geen aansporing).
Cold Earth, maar vooral Come To Dust en het krautrockachtige New Seeds vormen een laat hoogtepunt in deze voor Boards of Canada echter niet zo vernieuwende release. Na acht jaar wachten op nieuw werk, is Tomorrow’s Harvest wel een parel voor liefhebbers van progressieve elektronica, alsook voor zij die gewoon even in een wonderlijke droomwereld willen ontsnappen.