Boards of Canada - Tomorrow's Harvest (2013)

Tot nu toe spreken de melodieën minder tot de verbeelding denk ik. Bv. een simpel nummertje als Oirectine, op het moment dat daar die lead synth/pad in komt krijg ik kippenvel, dat heb ik hier eigenlijk nog nergens. Misschien een kwestie van meer luisteren; daar is nog tijd zat voor. Kan m'n vinger er ook niet zo goed op leggen.

Ik moet overigens wel bekennen dat er op TCH wel een paar van m'n persoonlijke favorieten staan hoor Vooral Peacock Tail tovert altijd een glimlach op m'n gezicht, ondanks dat het net als de rest van die plaat iets niemendallerigs heeft.

Subtiel cinematisch album. Aan de oppervlakte minimaal voor Boards of Canada (zoals Trans Canada Highway en In A Beautiful Place Out In The Country eigenlijk ook). Daar onder de oppervlakte gebeurd er gelukkig genoeg voor de luisteraar met iets meer aandacht. Kan me voorstellen dat veel mensen meer iets zoeken dat wat schreeuwender op hen afkomt, zoals Geogaddi, en daarom minder luister tijd en -moeite hierin stoppen. TCH is ook een van top tot teen geweldig album wat mij betreft, wat als één van de beste albums uit mijn collectie gegroeid is ondanks al een fijne kennismaking en productioneel in een aantal opzichten een stap voorwaarts bleek ten opzichte van Geogaddi zelfs. TCH was geïnspireerd door films als Zabriskie Point, deze meer door jaren '70 en '80 apocalyptische films. The Quiet Earth, The Andromeda Strain en Soylent Green zijn filmvoer dat hier bij aansluit. Bij elke propere luisterbeurt wordt de denkbeeldige film bij dit album wat duidelijker wat mij betreft. Dan wel van flac, cd of vinyl, want de 320 rip die ik voor de release van het internet plukte bleek best slecht geript bleek voor mij naderhand. Hoop niet dat mensen die nog luisteren, maar zal natuurlijk wel. Mij is de muziek soms ook iets te weggestopt, in de zin dat m'n aandacht wordt afgeleid, maar goed dan blijft er nog wat te ontdekken de volgende keer. En als je in een erg relaxte geconcentreerde staat luistert zijn diepe beatloze tracks zoals Sundown, Telepath en Semena Mertvykh juist zalig en detailrijker dan voorheen gedacht (net als Sherbet Head en Tears From The Compound Eye op het vorige album TCH, een album ik voor nu nog beter vind trouwens, maar dat kan door het aantal luisterbeurten komen dat tien keer zoveel is daarvoor). Dit is een sterk album eens te meer, dat prachtig piekt met New Seeds en Come to Dust erachteraan. Wat een tracks die twee. 4.5*

Inmiddels aardig wat gedraaid en behoorlijk van genoten, maar ik vind het lastig dit album nu al te duiden. De hoes kan ik ook nog niet rijmen met de muziek. Wat me wel opvalt is dat de melancholische sfeer die BoC vroeger zo kenmerkte eigenlijk compleet overboord is gegooid en dat de nummers wat sneller aanvoelen. En dat is zeker niet verkeerd. In ieder geval is dit een fascinerender album dan The Campfire Headphase.

Hm, ik vind 'm anders wel behoorlijk melancholisch hoor. Kan natuurlijk ook zijn omdat ik 'm meestal beluister tijdens een treinrit. Met de wolken die voorbij flitsen en de okerkleurige velden, lijkt dit de perfecte soundtrack voor een soort tijdelijke rust in het haastige en vluchtige. Nu, er zijn natuurlijk meerdere soorten melancholie (en da's een kwestie van aanvoelen natuurlijk); en zoals John Doe aanhaalt, is deze één van een meer cinematische aard. Dat maakt de muziek interessant; aan de ene kant voelt het aan als iets grootst en majestueus (sneller misschien, zoals je zegt), maar aan de andere kant is ze zeer subtiel, sober, en terughoudend.

Soit: tot nu toe vind ik dit één van de mooiste albums van 2013. Boards of Canada levert altijd kwaliteit af, maar dit is veruit één van hun beste in lange tijd.

Ik moet dit album nog wel wat meer beluisteren om er werkelijk een goede mening over te kunnen vormen, maar zo na de eerste paar luisterbeurten ben ik blij .

Een wat rustig album, dromerig, zweverig.. lekker doorkabbelend, maar niet tot verveling toe.
Af en toe heb ik bij BoC nog wel het idee dat het tegen 'vals' aan is met de, wat zijn het, strings? maar dat is wellicht een smaak dingetje.. gelukkig komt dit niet zo vaak aan bod.. en kan het me nu dan ook niet deren!

Nostalgisch is hier een beter woord dan vals, het is een opname techniek die veel wordt toegepast tegenwoordig.

Ahh, weer wat geleerd! Maar stiekem vind ik het een beetje tegen vals aan klinken, ook al zal dat zo bedoeld zijn, hebben jullie daar geen last van? op The campfire headphase had ik daar ook al 'last' van, ik krijg een beetje de neiging die mensen ook hebben die niet tegen het krassen van nagels over een bord kunnen , alleen zet het dan niet helemaal door, omdat het geluid net op de grens ligt.

Ik kan mij er wat bij voorstellen, dat "valse" is op Geogaddi nog wat extremer.
Zelf kan ik wel goed over dat geluid, als de melodie ook nog mooi is.

Deze video van Sick Times die een fan gemaakt heeft geeft wat mij betreft mooi weer wat een effect dat 'valsige' geluid kan hebben. Voor mij heeft het een licht melancholisch effect en op andere momenten voelt het ook nostalgisch.

Het is gewoon een tuning van hele- en seminoten af om een specifiek gevoel te bereiken. Soms is ook sprake van pitch verschuiving van geluiden op het album, waarmee een dopplereffect wordt gecreëerd, wat zo klinkt alsof je in een draaimolen muziek op een kermis hoort bijvoorbeeld. Dit is hier het opvallendst gebruikt in de track 'Jacquard Causeway', maar met name op het album Geogaddi. Hierbij dobberen frequenties tussen vals en niet vals, wat een vrij tripperig effect, en het kan een aparte balans tussen positieve en negatieve emoties teweegbrengen. Levendigere, intensere beleving erdoor wat mij betreft, wanneer het subtiel toegepast is.

Verhoogd naar 4.5*. Ben bang dat ik plaats vrij moet houden in de eindejaarlijst voor dit plaatje.Trouwens, is het overige werk van BOC hiermee te vergelijken of is het anders?

Ik moet zeggen dat dit album blijft groeien, al begon het al vrij hoog in m'n waardering. Ik heb het de eerste twee maanden nog niet gedacht, maar ik denk nu dat deze ook op 5* gaat eindigen bij mij in de toekomst, maar nu nog net niet. De emoties die gezocht zijn met de geluiden zijn weer zeker niet allemaal één, twee drie op te pikken; en datzelfde geldt wat mij betreft voor alle voorgaande BoC albums. Geogaddi is het meest te vergelijken met deze.

Nog even terugkomend op het 'nostalgische', zit het album nog eens te luisteren, maar ik denk dat ik een nog ander geluid bedoelde.. Het nostalgische geluid wat over het album verspreid zit kan me wel bekoren, lekker zweverig...

Het is vooral dat geluid wat in het nummer Chromakey Dreamcoat (van The campfire headphase) zit.. dat hoor je hier af en toe ook terug, Nothing is real hangt er een beetje tegen aan bijvoorbeeld..

Terwijl Chromakey Dreamcoat toch wel een geliefd nummer bij mij is, ondanks de haat-liefde verhouding met de sound..
Ik moet zeggen dat dit album mij denk ik beter bevalt dan TCH.. Verder ken ik alleen Music has right to children.. Maar ik vind dit album misschien nog wel hun beste? alhoewel ik dat niet kan zeggen, gezien ik niet al hun/zijn albums ken..

Dan zou ik mij zeker nog eens gaan wagen aan Geogaddi.

Het zit er ook nog wel in. Wat me vooral opvalt is dat de nostalgie naar de kindertijd niet meer zo terug te horen is, althans, zo ervaar ik het.

Verder blijf ik vooral verdwalen in dit album: Transmisiones Ferox en Uritual zijn mijn favoriete aanknopingspunten, op de rest krijg ik nog niet echt vat.

The Campfire Headphase is met dit snikhete weer prima eh.. kampvuurmuziek (voor erbij, niet erin).

Mooie knipoog naar een freudiaanse verspreking, het klinkt alsof die plaat zijn titel sowieso niet mee heeft

New Seeds en Come to Dust behoren tot het beste wat de heren ooit in elkaar hebben geknutseld. Het tweede gedeelte voelt verder nog ietwat klinisch, maar de werkelijke waardering voor een Boards of Canada vergt nu eenmaal wat meer dan enkele weekjes luisteren. Cold Earth bijvoorbeeld, is na een enthousiaste eerste beluistering in waardering gezakt, om nu de laatste dagen toch steeds meer te ontroeren. Die slepende melodielijnen geven keer op keer wat meer van hun schoonheid prijs.

Cold Earth vind ik prachtig

Mee eens, sluiten ook mooi bij elkaar aan. New Seeds constructief, Come to Dust knalt erachteraan als meer een destructieve wind van verval.

Vind trouwens dat BoC hier op dit album toevallig qua gevoel en geluid soms een redelijk gelijk soort moody donkere electronica neerzet als Arpanet een tijd geleden in een paar tracks (bijv. deze: 1, 2), al blijft het daar in een eenvoudig electro raster.

Ik ben eruit. Dit is veruit het beste dat ik al van Boards of Canada heb gehoord.

Dat echotikje op rechts in Palace Posy

Groeien doet ie wel, net zoals Music has the right to children, trouwens.

Plaat van het jaar voor mij hoor.

Kan me niet helemaal vinden in "te oppervlakkig" of "niet spannend genoeg". Het is misschien niet zo vernieuwend als eerdere platen, maar die sounds...uniek! Prachtige melodieën, schitterende opbouw.

Mijn recensie voor Nederlands progblad iO Pages

In progland zal de naam Boards of Canada vaker niet dan wel een belletje doen rinkelen, maar haal Tangerine Dream erbij en de neuzen wijzen in dezelfde richting. Het is echter te kort door de bocht om Boards of Canada de geüpdatete versie daarvan te noemen – daarvoor lopen beide toch iets teveel uiteen. Na het recentelijk eveneens ontdekken van Rubycon van Tangerine Dream, is er wel één referentie. De gelijkenissen zijn er, de sfeer is dromerig, nostalgisch en filmisch, maar Boards of Canada klinkt gelaagder en moderner. Vergelijkbare artiesten zijn Aphex Twin, James Holden en Autechre, allen moderne pioniers van IDM, elektronica voor gevorderden zeg maar.

De aanloop naar de release was ongeveer even spannend als die van Daft Punk (met onder meer een luistersessie in het midden van de Californische woestijn en geheimzinnige filmpjes met cijfercodes). Het album bevat – naast een prachtige titel en hoes die de luisteraar meteen naar een atmosferische droomwereld vervoeren – een goed uur muziek en maar liefst 17 tracks, die meestal niet in elkaar overlopen, maar elkaar wel aanvullen. De neergezette stemming is een mix van ambient, downtempo elektronica in een traag meeslepende, postapocalyptische soundtrack voor de ziel.

De eerste paar seconden van de plaat doen denken aan een 20th Century Fox aankondiging bij een film, maar de raadselachtige duisternis doet meteen z’n intrede in het vervolg van die “film”. Want zo kan je Tomorrow’s Harvest nog het best omschrijven: een trip door polyritmische klanktapijten, synthloopjes, onregelmatige beats en een uitgestrekte woestenij van emoties. De plaat is zwaarmoediger dan het meer uptempo The Campfire Headphase en ligt eerder in de lijn van debuut Music Has The Right To Children. Toppers zijn Reach For The Dead, dat rond het midden erg Tangerine Dream (met name Rubycon) aandoet en uitbarst in een veellagige climax. Jacquard Causeway is zo enorm genietbaar met die bevreemdende beats en elektronische saxofoon (ik kan het niet beter beschrijven). Het in slow motion uitademen van sigarettenrook moet je je er maar bij inbeelden (dit is geen aansporing).

Cold Earth, maar vooral Come To Dust en het krautrockachtige New Seeds vormen een laat hoogtepunt in deze voor Boards of Canada echter niet zo vernieuwende release. Na acht jaar wachten op nieuw werk, is Tomorrow’s Harvest wel een parel voor liefhebbers van progressieve elektronica, alsook voor zij die gewoon even in een wonderlijke droomwereld willen ontsnappen.

Na een eerste luisterbeurt hang ik tussen een 3,5 en een 4. Aangezien ik wel verwacht dat hij nog gaat groeien geef ik hem toch 4 sterren.

Voor mij zijn alle BoC platen vijf sterren. Gewoon een perfecte droomwereld en een volkomen uniek geluid. Die platen vervelen mij nooit.

Ik heb BofC na aanschaf van Geogaddi 11 jaar links laten liggen omdat ik dat een serieus suf plaatje vond. Op de een of andere fiets deze lp toch aangeschaft en ik ben er erg blij mee. Nergens echt ingewikkeld, hetgeen ook wel eens fijn is, maar in ieder geval subliem melodieus en uitermate sfeervol. Heb in mijn enthousiasme zelfs Geogaddi van zolder gehaald maar daar vind ik ook nu nog steeds geen ruk aan. Het kan verkeren.

Ik moet zeggen dat de plaat bij deze luisterbeurt een stuk beter binnenkomt waardoor ik het ook meer kan waarderen dan pakweg enkele maanden terug. Dit is wederom een sterk staaltje techniek.

Same here, vind het zelfs een van de beste albums van BOC.
Staat bovenaan mijn lijst over 2013.

Dit is inderdaad een van de allerbeste albums van BoC. Er zijn raakvlakken met Geogaddi (tot nu toe mijn favoriet) maar Tomorrow's Harvest is toegankelijker, minder ontregelend. Daardoor kan dit misschien de BoC plaat worden die ik het vaakst zal draaien. Hoe dan ook, deze komt waarschijnlijk ook bij mij op no.1 van de jaarlijst.

Slechts één minpuntje: in het laatste deel van Palace Posy hoor ik steeds "3FM, 3FM".