Miles Davis - Get Up with It (1974)

Hier zijn vragen overbodig. Niet omdat we nu weten wat voorheen mysterie was. Niet omdat we onverschillig zijn geworden onder de blik van de ander. Niet omdat we zijn opgehouden met vragen naar.

Hier hoeven we om niets te vragen omdat we ons vervuld voelen. Voor de allereerste keer vallen we samen met onszelf. Wat pour-soi of en-soi is heeft alle betekenis verloren, de nood aan indelen en categoriseren is ons vreemd. We zijn essentieel vrij. We zijn de klanken die Miles Davis produceert, we zijn de improvisatie, we zijn het moment. We zijn.

Hier geven we onze ogen de kost tijdens adembenemende tochten op klanktapijten die zelfs Aladdin niet kon wensen. Dit album is De Grot der Wonderen, die iedere sterveling zou opslokken bij de geringste poging de kostbare schatten aan te raken. Miles Davis was echter die ene ruwe diamant die de kostbare olielamp zijn geheimen kon ontfutselen.

Hier zou men namen willen toekennen: Jazz-fusion, Ambient-jazz, Jazz-Funk, ...
Wij begrijpen nu echter beter dan ooit tevoren dat alles en iedereen ooit deel uitmaakte van dezelfde oersoep. Get Up With It zou zomaar eens het geluid van de oerknal kunnen zijn, zo onvervalst en puur presenteert het album zich.

Hier zouden we willen vragen ons toch vooral met gerust te laten, ons te laten genieten van al dat moois dat zich aan ons openbaart. Soms willen we gewoon tevreden zijn om wat is. Dit album geeft ons de kans. Soms hebben we nood aan een vorm van catharsis die zijn gelijke niet kent. Zoals nu. Houd het dus nog even stil, alsjeblieft.

Een relatief onbekend album, als je het afzet tegen de roem die voorgangers Bitches Brew en On the Corner in de regel ten deel valt... Jammer, want Get Up With It is minstens zo goed. De plaat miste toen hij uitkwam wellicht het 'momentum': Miles, en wellicht ook dit type jazz/rock/fusion, waren inmiddels wellicht een beetje over het hoogtepunt heen...
Met bijdragen van o.a. Herbie Hancock, Al Foster, Bernard Purdie, Billy Cobham, Keith Jarrett, John Mclaughlin, Airto Moreira...

Prachtig lyrisch beschreven, Franck Maudit.
Het gaat inderdaad om overgave.
Elk gezegd of geschreven woord schept afstand, het plaatst iets tussen jou en de muziek.
Luisteren dus, en verder niets.

Mag ik deze nog eens onder de aandacht roepen?
Het is een regelrechte schande dat dit album zo weinig aandacht krijgt.

Gewaardeerde Mume-users als Misterfool, Kronos & bikkel2 kunnen dit werkje ongetwijfeld naar waarde schatten.

Al is vergissen me zeker niet vreemd.

je mag dit album zeker weer eens onder de aandacht brengen. Ik ben toch de afgelopen tijd bezig geweest met een Miles Davis exploratietocht. Ik zal ook dit album beluisteren.

In tijden van nood herkent een mens zijn ware vrienden

Waarvan akte Franck.
Vroeg of laat moest Miles toch op mijn pad komen.
Ik ga 't proberen!

Al weet ik eigenlijk niet in welke mate je jazz kan smaken, de meest evidente instapper is Get Up With It wel niet. Met nummers die afklokken boven de 30 minuten is deze stelling ook niet zo verwonderlijk. Maar ik kan er niet genoeg van krijgen.

Jazz is best breed en zolang het niet te veel een brei van allerlei krachtpatserij wordt, kan ik het best waarderen.
Ik ben niet heel bekend met Miles - heeft veel albums natuurlijk- maar deze tip ga ik zeker gebruiken.

Als je je hier twee uur vervuld bij kan zitten voelen kan je dat wellicht ook zonder muziek.

Ik hou van jazz, van fusion wat minder. Miles Davis is ook niet mijn favoriete jazz man. Na vele beluisteringen heb ik Kind of Blue wel ten volle leren waarderen. Maar ja, daar doet John Coltrane mee. Je raadt het al; mijn grote favoriet.

Afgelopen nacht heb hele delen van Get Up with It gehoord terwijl ik aan het surfen was op de Noordzee. Nee, op internet natuurlijk. Dit album verdient beter. Als ik nog eens twee uur innerlijke rust vind of zoek moet ik er eens voor gaan zitten.

Bedankt voor de tip, Franck.

Ook hier is Coltrane torenhoog favoriet. Al doet het feit dat ik 39 Miles Davis platen bezit vermoeden dat ik laatstgenoemde ook kan smaken. Het boeiende aan Miles Davis vind ik de ontzagwekkende transitie die hij gemaakt heeft. Vanaf Sorcerer worden geheel nieuwe regionen verkend. Met als toppunt In A Silent Way en Bitches Brew. Jammer genoeg worden de albums die hierna kwamen al te vaak genegeerd. Terwijl ik me al zoveel uren vergaapt heb aan al het moois dat aangeboden wordt. Platen als A Tribute to Jack Johnson, On the Corner, Big Fun, Live Evil, Agharta en deze Get Up With It zijn ware schatkamers die bulken van gouden ideeën en diamanten vondsten.

Net als Bitches Brew is dit een plaat die ik niet gelijk volledig kan duiden. Dat hier een potje geniale muziek op staat, is echter evident. Calypso Frelimo geeft ons sowieso al een half uur topmuziek. Ik vind 'Get Up With It' desondanks een van de mindere platen uit de elektrische periode. Al kan ik nog niet beschrijven waarom.

Chille relaxe maar toch uitdagende plaat. Essentieel, een album die elke jazz-liefhebber in ze verzameling moet hebben, want dit is uniek.

Groots opgezet. Het grooved op onorthodoxe manier. De sfeer is ''in your face'', maar qua composities wel enigszins complex.
Het heeft een donkere sfeer, niet op een hopeloos manier, maar op een soort van dreigende, oorlogszuchtige manier.
Het is een vakantie naar andere oorden, een trip naar een ander wereld.
Alle remmen los, een psychedelische feest met een experimenteel karakter, superbe jazz!
Toffe hoes trouwens

Vandaag ontmaagd door Calypso Frelimo. Een kleine 33 minuten lang. Mijn leven is verrijkt denk ik te moeten denken. Enigszins verward zit ik mij af te vragen of ik over een paar weken weer een date wil.

Een bijzondere ervaring.

Eén van de interessantste Davis platen, al gebeurt er wel erg weinig in de toch al lange build up in He Loved Him Madley. Calypso, hoewel grandioos, had halverwege ook ietsjes minder mogen teruggrijpen op het thema.

Misschien dat er een klein zuchtje uit mijn luchtpijp ontsnapte toen ik zag dat de volgende plaat van Miles Davis weer een dubbel-LP was van ruim twee uur. De hoes had ik ooit wel eens gezien, en die vond ik ook niet per se heel aantrekkelijk. Eerste beluistering werpt nog wat drempels op: het slakkengangetje waarmee ‘He loved Him Madly’, zich ontvouwt, en een paar tracks later: de heftige mishandeling van een of meerdere orgels (?) op ‘Rated X’.

Goed, niet zo’n toegankelijke plaat dus. Net als voorganger On the Corner, waarop deze muziek duidelijk voortbouwt, lijkt Get up With it desondanks een plekje te hebben gevonden in de harten van de liefhebbers: Op Rateyourmusic staat ook deze stevig in de top 20 van de jazzlijst aller tijden.

Het album verzamelt voornamelijk opnames van pak ‘m beet de tweeënhalf jaar na On the Corner, met een paar oudere dingen. Zo spelen o.a. Herbie Hancock en Keith Jarrett nog mee op ‘Honky Tonk’ (uit 1970). Het leeuwendeel is echter van later, en opgenomen in een tijd dat Davis’ band weinig vaste waarden had, of het moeten drummer Al Foster en percussionist James Mtume zijn (laatstgenoemde is de zoon van saxofonist Jimmy Heath, voor wie Davis een soort vaderlijke gevoelens leek te koesteren).

Verder is het een komen en gaan van redelijk interessante musici (wel met iets minder ‘star power’ dan in zijn eerdere bands) waarover de trompettist zelf in zijn autobiografie weinig woorden kwijt kan (wie de spelers op deze plaat in de index van het boek opzoekt, vindt weinig diepgaande opmerkingen in de trant van: ‘In die tijd speelde ik ook vaak met die en die.’ De meest interessante anekdote is dan nog dat gitarist Reggie Lucas later het debuut van Madonna zou produceren).

Dat de plaat al met al als een eenheid klinkt, ondanks de waslijst aan personeel en de lange periode van opnemen, wijst erop dat Davis consequent was in zijn muzikale missie van destijds. Dat wil zeggen: het koppelen van het toen populaire funkrock-geluid met de progressieve fusie uit zijn ‘elektrische periode.’ Of in helderder Nederlands: hypnotiserende ritmes met een hoop gepriegel.
Of misschien zorgde producer Teo Macero voor coherentie. Zoals gebruikelijk knipte en plakte hij de plaat in elkaar uit verschillende studio-takes. Misschien ligt er nog een ‘Complete Get Up With It Sessions’-boxset op de plank ergens, en wie het geduld heeft om dát helemaal te beluisteren weet dan hoe cruciaal Macero was.

De muziek dan. Ik moet toegeven (ondanks dat ‘jazzrock’ niet echt mijn ding is) dat ik vooral de tracks van de tweede LP erg kan waarderen, met ‘Calypso Frelimo’ en ‘Mtume’ als uitschieters. Hoewel je kan stellen dat Davis tussen 1972 en 1974 weinig muzikale progressie maakt (voor zijn doen), lijkt hij hier pielenderwijs de beste vorm voor zijn jazzfunk te vinden. De verschillende instrumenten zijn goed gekozen (orgel-mishandeling daargelaten) en de verschillende bandleden voelen elkaar en de groove goed aan. De lange tracks zijn zo opgebouwd dat je zelfs in de meeste rustige of pielerige momenten details hoort die je aandacht vasthouden. Minder dan bij On the Corner heb ik het gevoel van ‘we doen maar wat’, maar toch blijft de jamsessie-achtige spontaniteit van eerdere platen overeind. De broeierige, roadtrip-achtige sfeer weet me soms echt in een soort trance te brengen (vreselijk cliché).

De meest recente opnames (najaar 1974) werden gemaakt kort nadat Davis terugkeerde van een tour in Brazilië, waar hij in het ziekenhuis moest worden opgenomen na een cocktail aan verdovende middelen te hebben gebruikt. Hij doet er zelf nogal stoer over (‘dat maakt mannen legendarisch’, schrijft hij, en begint dan meteen op te scheppen over de Braziliaanse vrouwen die hij heeft versierd), maar geeft ook toe dat het de eerste keer was dat hij serieus overwoog te stoppen met muziek maken (in 1975 voegde hij daad bij woord).

Get Up With It laat zich lastig interpreteren als het portret van een artiest in verval. De ‘biographical fallacy’ ligt op de loer, en Davis is nooit iemand geweest die emotioneel het achterste van zijn tong liet zien in zijn werk. Zijn cryptische persoonlijkheid is hier in ieder geval in gelijke mate fascinerend en irritant als in veel van zijn beste werk. De plaat heeft, buiten de bril van Davis op de hoes, de tand des tijds ook nog aardig doorstaan.