menu

Arctic Monkeys - AM (2013)

mijn stem
3,87 (877)
877 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Domino

  1. Do I Wanna Know? (4:32)
  2. R U Mine? (3:21)
  3. One for the Road (3:26)

    met Josh Homme

  4. Arabella (3:27)
  5. I Want It All (3:04)
  6. No. 1 Party Anthem (4:03)
  7. Mad Sounds (3:35)

    met Pete Thomas

  8. Fireside (3:01)

    met Bill Ryder-Jones

  9. Why'd You Only Call Me When You’re High? (2:41)
  10. Snap Out of It (3:12)
  11. Knee Socks (4:17)

    met Josh Homme

  12. I Wanna Be Yours (3:04)
  13. 2013 * (2:26)
  14. Stop the World I Wanna Get Off with You * (3:11)
  15. Do I Wanna Know? [Live from the iTunes Festival] * (4:27)
  16. Fireside [Live from the iTunes Festival] * (3:01)
  17. Arabella [Live from the iTunes Festival] * (3:27)
  18. One for the Road [Live from the iTunes Festival] * (3:28)
  19. R U Mine? [Live from the iTunes Festival] * (3:23)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 41:43 (1:05:06)
zoeken in:
avatar van west
4,5
AM heet de vijfde plaat alweer van the Arctic Monkeys. En daar waar de twee voorgangers wat verder weg lagen van hun twee eerste zeer succesvolle albums, gaat AM weer meer die richting op. Het tempo is alleen (wat) lager, want er is nu geen sprake van een favourite worst nightmare. Maar wel bevinden we ons in diezelfde wat duistere zone: de nacht komt meermaals terug. Die figuurlijke en letterlijke link zorgt voor een duisterder sound op AM. En je mag wel zeggen, dat het een prachtsound is. Een prachtsound die voor een gevarieerd geheel zorgt. Er staat daarbij niet voor niets een witte streep door de tracklist heen achterop het album: tussen I Want It All (het steviger deel) en No.1 Party Anthem (het wat rustiger / ritmischer deel).

Je hoort de donkere sound gelijk al terug op de ijzersterke single: Do I Wanna Know? "I dreamed about you nearly every night of this week..... There's this tune I found, that makes me think of you somehow, and I play it on repeat, until I fall asleep." Prachtig klinkende nachtelijke ellende: "crawling back to you...". R U Mine? de ook uitstekende single uit 2012 haakt op dit thema en deze muziekstijl aan.

One For the Road begint aardig, met een leuk ritme en een Stones-koortje. Richting het eind wordt het nummer wat steviger en beter, inclusief gitaarsolo, waarna het vrijwel één op één overgaat op het geweldige nummer Arabella. Zo weten we ook om welke 'little lady' het gaat. Een diepe bas tijdens het vers en stevige gitaren bij het refrein. Nu al één van mijn favoriete Arctic Monkeys' nummers. I Want It All past hier weer perfect achter. In dezelfde stijl weer zo'n goed nummer.

En dan vind ik tot mijn verrassing de twee rustige nummers middenin het album echt mooi. Vooral het gedragen No.1 Party Anthem is prachtig, met als hoogtepunt the bridge in het nummer. Wie een feestnummer had verwacht, heeft het mis. Deze is voor het einde van de avond. Weet je nog? De tijd zit in de AM.
Mad Sounds was al langer te horen in een live-versie. Maar de studio versie met erg fijn orgeltje en koortje mag er meer dan wezen. Alleen: je zal ze maar in je oren hebben, die Mad Sounds...

Dan gaat het tempo weer omhoog op Fireside. Het ritme, met percussie, drums, diepe bas en orgel klinkt erg prettig. Dat ritme wordt verder op een geweldige manier opgepakt op Why’d You Only Call Me When You’re High? In de clip is te zien hoe Alex Turner naar 'haar' toe loopt op de tonen van dit uitstekende nummer. Over aansprekende ritmes gesproken: dan heb je het ook over Snap Out of It: lekker nummer!

Knee Socks heeft een prettige beat en een goede bijdrage van Josh Homme. Het wat stroperige I Wanna Be Yours brengt AM tot een goed einde. Maar toch: wat mij betreft hadden ze deze twee nummers vervangen door de meer dan uitstekende b-sides Electricity, 2013 & Stop the World... Dan waren ze echt dicht in de buurt van Favourite Worst Nightmare gekomen.

Maar toch: Arctic Monkeys hebben het weer gepresteerd. Vijf hele goede tot geweldige platen achter elkaar maken, dat is aan weinigen gegeven. En deze AM staat derde in het rijtje bij mij, na die 2 waanzinnige debuutplaten. Nu al één van de topplaten van 2013.

avatar van Daglish
4,5
Net binnen, op vinyl. Eerste keer draaien, dat klinkt veelbelovend!

avatar van MURT3N
3,5
Na 3 keer luisteren heb ik, in mijn ogen, een goed beeld gekregen van de plaat. Ik moet zeggen vergeleken met vooral de briljante eerste twee a drie albums is deze een stukje minder.

Van de 12 nummers slaat ongeveer de helft aan, met absolute uitschieter 'Arabella', gevolgd door 'Mad Sounds' en toch voor mij oftewel 'R U Mine' of de laatst uitgebrachte single 'Why'd You Only Call Me When You High? ' .

'Fireside' en 'I Want it All' raken mij toch het minst en kunnen dus beschouwd worden als het "mindere" werk op deze plaat.

Aan de andere kant ben ik heel verrast met de sfeer van de plaat, die prima tot stand is gebracht met ietwat hardere en rustige nummers afgewisseld.

Uitschieters hadden er van mij toch mogen inzitten, ik mis toch echt één of twee nummers van het kaliber 'Brianstorm'.

Conclusie: Lekker weg luisterend album, maar met toch echt wel te weinig afwisseling en echte uitschieters, 3.5 / 5*

avatar van Ronald5150
4,0
Dit vijfde album van Arctic Monkeys is wat mij betreft weer raak. Ik beleef "AM" als een gebalanceerde combinatie van hun voorgaande albums. De eerste helft van "AM" heeft de frisheid, de energie, de puntigheid en bravoure van hun eerste twee albums. Ja, het tempo is lager, maar toch. De tweede helft van "AM" klinkt donkerder, intenser en heeft de meeslependheid van "Humbug". Met name op de tweede helft, en dan vooral de liedjes "Why'd You Only Call Me When You're High", "Snap Out of It" en "Knee Socks" hebben een heerlijke groove, een bepaalde mate van dansbaarheid en de vocalen van Alex Turner hebben in mijn beleving zelfs iets croonerachtigs. Overigens vind ik de falsetstem van drummer Matt Helders een heerlijke toevoeging. En die koortjes, zalig gewoon. Naast de eerder genoemde liedjes vind ik ook "Arabella" een topper. Dat nummer heeft een heerlijke bas. Overigens vind ik de baslijnen over het gehele album lekker naar voren gemixt en dat draagt bij aan de lekkere groove op "AM". Na vijf studioalbums zit de sleet er wat mij betreft nog niet in bij Arctic Monkeys. Hun geluid is duidelijk veranderd ten opzichte van hun debuut. De springerigheid is er een beetje uit, maar er is een swingender geheel voor in de plaats gekomen. Mij bevat het in ieder geval erg goed.

avatar van Sandokan-veld
3,5
Oké, ja, mmm, oké.

Ik moest lang twijfelen over deze. De eerste paar keer leek Alex Turner wel erg ver weggedwaald naar dat klonterige neoromantische nepuniversum van de Richard Hawleys van deze wereld. Daar krijg ik een beetje jeuk van.

Dat probleem speelde ook al wel een beetje op hun vorige plaat, en AM gaat ook grotendeels verder op het pad waar die ophield (van een terugkeer naar hun 'oude werk' is duidelijk geen sprake, tot teleurstelling van ongetwijfeld velen). Waar 'Suck It And See' aanvoelde als incoherente maar fascinerende opiumdroom -tegelijkertijd de grote kracht en zwakte van die plaat- is deze nieuwe plaat coherenter, meer uitgedacht. Dus kun je wellicht toch zeggen dat de apen wat van de focus hebben teruggevonden die ze na hun tweede plaat een beetje waren kwijtgeraakt.

Niet dat deze plaat vrij is van rare bokkensprongen, of kleine details die de liedjes kruiden. Het zijn juist dat soort momenten (de solo in 'Arabella', het stukje r & b in 'Knee Socks') die het meest de aandacht trekken op de plaat. Maar meer dan ooit staan het liedje hier centraal, melodieën en refreinen vóór branie.

De meeste van die liedjes overtuigen uiteindelijk wel. Qua songwriting blijft dit een band die in het oog springt. Als tekstschrijver houdt Turner het redelijk recht door zee, maar een simpele regel als 'I've dreamt about you nearly every night this week' doet een gevoel voor klank en woordkeuze vermoeden waaraan dichters van tweemaal zijn leeftijd nog een puntje kunnen zuigen.

Wat aan AM echter vooral opvalt, is de precisie waarmee de liedjes in elkaar zitten. Overwegend wat bedeesde, simpele couplet/refrein liedjes, die bij de eerste beluistering een beetje van me afgeleden, maar uiteindelijk toch steeds weer opnieuw op de gekste momenten in mijn hoofd opkwamen. Knap werk op zich.

Wat alles hierboven betreft dus geen klachten. Blijft over: de discussie over urgentie. Ik ben het eens met een paar eerdere berichten hier dat urgentie belangrijk is, en ook dat het een probleem is voor deze plaat. Ik sluit me echter niet aan bij dat gelul (sorry) over zeitgeist of politieke betrokkenheid. Interesseert me niet, het is juist liefdesverdriet en seksuele frustratie die vaak de meest urgente platen veroorzaken. Nu is Alex Turner nog steeds gek op meisjes, daar niet van: de onbereikbare femme fatales, de liefjes voor één nacht, en alles daar tussenin, allemaal paraderen ze weer gracieus voorbij op deze plaat.

Het geflirt van Turner met mooie meisjes en lange avonden is onderhoudend, maar over het algemeen lijkt de band iets te comfortabel met zichzelf, met hun hipster-romantiek en fucking arpeggio gitaartjes, om echt bij de strot te grijpen. Is dit een urgente plaat, een plaat die gemaakt werd uit noodzaak? Waar de Monkeys in hun begindagen twee meesterwerken maakten zonder het echt zelf te beseffen, en hun eigen hype met een wantrouwende blik aankeken, lijken ze nu bijna naar de andere kant te zijn doorgeschoten. Professionals zijn het geworden, die slimme, effectieve popliedjes maken. Liedjes die boeien, die in mijn hoofd blijven plakken, maar me nog niet echt hebben doen ontvlammen in wild enthousiasme. Een geslaagde plaat dus, geen grootse.

avatar van pet
4,0
pet
Ik draai eigenlijk bijna nooit een album van de Arctic Monkeys. Eigenlijk weet ik zelf ook niet zo goed waarom. Als ik het namelijk eens doe, valt me op dat vooral de laatste albums eigenlijk gewoon erg goed zijn. Toffe nummers, goeie sfeer, coole muziek. Live zijn ze ook erg tof om te zien. Maar eigenlijk grijpt de muziek me nooit echt. Best bijzonder eigenlijk. Eens zien of dit nieuwe album daar verandering in brengt.

En het begint meteen fantastisch met 'Do I Wanna Know'. In mijn ogen het beste nummer, niet alleen van dit album maar van het hele oeuvre! Wat een rif zeg. Ook de nummers hierna blijven van hoog niveau, met veel afwisseling tussen de nummers. Leuke koortjes (oeh-la-la-la, shoewa shoewa) en toffe ritmes. Toch bekruipt me halverwege het album een raar gevoel. Het is goed, maar langzaam verschuift mijn aandacht naar andere dingen. Wat zal ik eens eten vanavond, moet ik niet eens een nieuwe LP kopen… dat soort dingen. Met zo'n mooi koortje wordt de aandacht weer even terug getrokken, maar nooit voor heel lang. Raar, want de nummers blijven van een hoog niveau.

Bijzonder dus. Aan de ene kant staan er erg veel toffe nummers op, maar blijkbaar is een heel album te lang voor me. Ondanks dat ik alles erg kan waarderen, denk ik dat de muziek van de Monkeys beter op zijn plaats is in een playlist voor me, waar ik af en toe weer verrast kan worden door de nummers. Ondanks dat, toch een zeer behoorlijk album.

Overgenomen van mijn blog

avatar van Mark17
5,0
Het was in het voorjaar van 2012 dat drummer Matt Helders te kennen gaf dat het nieuwe album van zijn band een steviger geluid zou krijgen, iets in de lijn van de spontaan uitgegeven single R U Mine? Dat werd het uiteindelijk niet. R U Mine? is het antwoord op de eerste twee albums en is één van de onderdelen die van AM, het vijfde album van de heren uit Sheffield, het meest complete album tot nu toe maakt.

Al vanaf de opener maakt de rit door de woestijn in de vorm van Do I Wanna Know? veel indruk. De damp komt er vanaf met teksten als “that the nights were mainly made for saying things that you can’t say tomorrow day”, gezongen op een manier zoals alleen Alex Turner dat kan. Het is sexy, energiek en herkenbaar in bepaalde opzichten. Hierna volgen nog R U Mine?, One For The Road, Arabella en I Want It All, de stevigere kant van het album. One For The Road experimenteert flink met de stemmen van Helders en O’Malley, de bassist van de band. De hoge falsetto vocalen van de twee hebben een grote stempel gedrukt en zetten voor een flink deel ook de sfeer neer op dit album. Voeg daar in One For The Road ook een aantal ooh-ooh’s aan toe en je hebt een nieuwe toonzetting te pakken. De gitaren, drums en bassen lenen zich zeer goed voor deze stijl. Zeker als je bedenkt dat er heel wat invloeden aan te pas zijn gekomen.

Denk aan Black Sabbath op Arabella en Lou Reed op Mad Sounds. Het drumwerk en bass kun je dan weer koppelen aan OutKast, Dr. Dre en zelfs D12. Spannende combinaties als je die namen vooraf zou selecteren en daar je referentie van maakt. De aapjes weten dit als geen ander op het moment te verpakken in aansprekende en sfeervolle nummers. Vanaf I Want It All worden de grove hiphop elementen omgezet in twee fantastische rustmomenten; No. 1 Party Anthem en Mad Sounds. Het eerste is op voorhand al een klassieker als Turner op meeslepende wijze “Come on, come on, come on” zingt. Niet zo’n spectaculaire tekst, maar de opbouw van het nummer en het laatste deel weet je onmiddellijk te raken. Mad Sounds leunt op het voorgaande, maar weet minder indruk te maken. Wie weet komt dat door het bekende “ooh la la la la.”

Na een rustpauze van een ruime zeven minuten schittert de band in de volle productie van Fireside. Opnieuw die diepe bassen, de mysterieuze stem van Turner, het drumwerk van Helders en een duidelijke knipoog naar de jaren ’60 aan de hand van de vele ‘shoo-wops’. Wat mij betreft een van de favorieten. Nog een favoriet is Snap Out Of It, het aanstekelijkste nummer van de band tot nu toe. Je krijgt hem na meerdere luisterbeurten absoluut niet meer uit je hoofd. Datzelfde geldt voor Knee Socks met een bezwerende Josh Homme als achtergrondvocaal aan het einde van het nummer. Een perfecte combinatie als Turner zingt over Be My Baby, het openingsnummer van The Ronettes in Mean Streets, een film van Martin Scorsese uit 1973. We blijven nog even in de jaren ’70 met de tekst van John Cooper Clarke op ‘I Wanna Be Yours.’ Prachtig hoe beeldend deze man schreef; “I’ll be at least as deep as the Pacific Ocean”, en hoe Arctic Monkeys Clarke op moderne wijze laten herleven. Een hele diepe buiging voor de constante kwaliteit van de band en voor de vakmanschap op dit album.

Ik kan niet anders dan weer een halfje te verhogen. Vijf volle sterren voor AM!

avatar van oceanvolta
4,5
Toch maar verhoogd met een halfje. Enkel nummer 6 en 7 vind ik matig. Daar staat een hoop moois tegenover. De toevoeging van falsetto tweede stem en koortjes is geweldig. Elk nummer is geweldig om verschillende redenen. De tekst of een geweldige solo, een lekker bas lijntje of een catchy refrein. Soms combinaties hiervan. En R U Mine is een instant klassieker, wat een geweldig nummer!!

avatar van Felmy..
4,0
weer een verwacht top album van de monkeys! waar ik eerst nog vrij weining empathie had met hun hitsingle 'why do you only call me when you're high' valt hij nu niet meer uit mijn hoofd te krijgen.

nummers als "do i wanna know" en "one for the road" lekker onderuitgezakt genieten.
bij "R U mine" kwam weer ff het 'whatever people say i am, that's what i'm not' gevoel terug.

genieten dus weer! ik ben dik tevreden!

avatar van Gewoon Pim
3,5
Voor mij was dit album in eerste instantie één grote flop. De hoge stemmen stonden me niet aan en ik deed de nummers af als 'te commercieel'. Maar!
Tijden veranderen en na hun optreden op Pinkpop (jawel!) ben ik stiekem toch fan geworden van dit album. Man, wat een sexy album is dit toch! Alles waar ik me eerst aan ergerde, behoord nu tot de top van het album (One for the Road bijv.).
Wat is dat toch met deze heren? Bij Suck It and See gebeurde mij precies hetzelfde.
Ja! Ze hebben het weer geflikt!

avatar van deric raven
4,0
Na het geweldige optreden op Pinkpop zat ik met een belangrijke vraag opgescheept.
Zijn de nummers van het laatste album nu zo geweldig, of is de podiumpresentatie van Alex Turner zoveel beter geworden.
Natuurlijk wist hij het publiek altijd al te bespelen, maar nu stond hij sensueel heupwiegend op het podium.
Strak in pak, en zijn haren net zo strak.
Hij benadrukte nogmaals dat hij in feite Arctic Monkeys is, en zichtbaar de touwtjes in handen heeft.
A.M. eist een uitgebreide luisterbeurt op.

A.M. zal wel voor Arctic Monkeys staan, maar kan natuurlijk ook After Midnight betekenen, want het begin van A.M. is duister.
Niet zo duister als Unknown Pleasures van Joy Division, de albumhoes vind ik namelijk daar wel wat van weg hebben.
Dit is meer de duisternis van de gure afgelegen steegjes in een grote steegjes.
Do You Wanna Know? is de soundtrack van een vieze, zwaar erotische geile peepshow.

R U Mine? klinkt als een versnelde versie van Do You Wanna Know?
Is dit een bewuste keuze of creatieve armoede?
Voor mij komt het helaas een beetje over als het laatste, al klinkt het prima, maar laat die vervelende hoge tweede stem alstublieft achterwege.

Daarmee opent ook One For The Road.
Een bijna jaren 80 Spandau Ballet of Wham! achtig begin.
Nee, dit is niet geweldig.

Arabella is ook rete commercieel, maar wat zit hier een lekkere slepende baspartij in, en die vette gitaarsound klinkt ook helemaal niet verkeerd.

I Want It All grijpt meer terug naar de glamrock uit de jaren 70, met de nodige David Bowie en Marc Bolan invloeden, bij het gitaarspel moet ik dan weer overduidelijk aan Josh Homme denken.
Maar wat past dit heerlijk in het geheel.
Tot nu toe met stip het beste van het album.

No 1. Party Anthem is bijna John Lennon solo.
Alex Turner laat hier horen dat ook hij hier toe in staat is.
Misschien moet hij ook een “Lost Weekend” in New York door brengen, dit zou gewoon een goede, geslaagde kersthit kunnen worden.

In Mad Sounds hoor je Sunday Morning van Velvet Underground in terug.
Een verraderlijk slaapliedje, maar wel eentje om heerlijk je ogen bij te sluiten.
Op het einde gaat het bijna naar Satellite Of Love toe.
Achteraf gezien zou dit een prima ode aan Lou Reed zijn geweest.

Fireside mist de kenmerkende spanning, voor mij is dit meer een vullertje, ergens halverwege het album.
Die overgang halverwege is natuurlijk prima, maar zoiets hoor ik te vaak bij andere bands terug.

Why’d You Only Call Me When You’re High? is weer zo’n peepshow nummer, en begrijpelijk dat ook deze het net als de opener prima als single heeft gedaan.
Misschien iets aan te korte kant.

Snap Out Of It heeft ook wel dat jaren 70 glamrock gevoel, maar vind ik wel een stukje minder dan I Want It All, misschien wel omdat ik ook hier het idee heb dat Spandau Ballet de backing verzorgd.

Bij Knee Socks is de hoofdrol weg gelegd voor de baspartij, en ik ben tot de conclusie gekomen dat die tweede hoge stem echt een te groot gedeelte van dit verder meer dan prima album verziekt.
Laat het een leerproces zijn geweest, welke bij het volgende album niet meer wordt toe gepast.
Dit is teveel een Top 40 nummer gericht op brugklassers, met tegen het einde een jaren 80 David Bowie uithaal er doorheen.

Afsluiter I Wanna Be Yours is meesterlijk, en hier past die hoge stem wonderlijk genoeg, weer wel prima tussen.
Weer die rood verlichtte peepshow, maar nu met de achteruit pratende dwerg van Twin Peaks op de stip.

Geen slecht album, maar over het algemeen gezien minder dan hun eerste drie.
Met hun vierde Suck It and See ben ik nog niet mee bekend.

avatar van otherfool
3,0
Het wordt elke plaat een stukje minder met de Monkeys, ik schreef het bij de vorige al en tot mijn spijt moet ik vaststellen dat de klad er nog weer wat verder mee is ingekomen met AM. Buiten de knijter van een opener die even het beste doet vermoeden staat er maar weinig op wat me kan bekoren, Fireside daargelaten dan. Zelfs de traditioneel sterke slotsong wordt ditmaal vergeten, sterker nog, I wanna be yours, wat een zeiknummer. Een genadezesje dan maar omdat het zulk lekker weer is.

avatar van Jean Renault
2,0
Wauw nogal wat ophef rond mijn bericht. Het was wat stom dat ik het had over dat ze geen muzikale waardigheid hebben, dat is inderdaad overdreven. Verder betreffende hun live performance, ik zag ze op Pinkpop en ik vond het bah. Veel te glad. De Alex Turner van een aantal jaren geleden vind ik zelf veel leuker. Het nieuwe haar, zijn dandy-stijltje en het overdreven schudden met zijn heupen: t is allemaal niet mijn ding. Dit was inderdaad een festival optreden dat ik zag en als hun tour optredens naar men zeggen zo erg anders zijn dan hoe ik ze op Pinkpop zag, neem ik het terug wat ik zei over hun live performance. Verder was alles gemeend zonder veel overdrijving. Er was nogal commentaar van Linius dat ik niet goed onderbouwde. Inderdaad heb ik dat uit luiheid niet gedaan en dacht ik dat mensen het misschien wel een beetje zouden begrijpen. Oké, vooruit dan maar.

Het eerste nummer, Do I Wanna Know. Je zou de gitaar riff vet kunnen noemen, ik noem hem saai. Na een paar keer ben ik het liedje al zat en word ik al moe van de melodie. De drum met de bas zijn met elkaar, door bijna het hele album heen, te dik geproduceerd. In zijn geheel klinkt het minder interessant. De nummers zijn er niet op vooruitgegaan. Neem songs als When The Sun Goes Down, Perhaps Vampyres Is A Bit Strong, The View From The Afternoon. Er gebeurt zoveel meer spannends. Het eerdere werk klinkt minder verfijnd. Het was meer raggen en minder zwijmelen. Doordat het juist allemaal niet perfect klinkt, klinkt het perfect. De zanglijnen waren gewoon cool, nu zijn ze vaak voor de hand liggend en vooral bedoelt om mee te zingen voor het publiek.

Verder bevat het album naar men zeggen een film-noir sfeer. Zit wat in, hier en daar hebben de nummers wat van dat oude Amerikaanse gevoel. Wat ik bedoel is dat de nummers qua inhoud al sfeerloos zijn. Als je naar R U Mine luistert bijvoorbeeld, hoor ik alleen maar een aardig rock liedje. Vergeleken met nummers uit hun oudere werk, zoals Brianstorm, I Bet You L G A T D, Still Take You Home, noem maar op, klinkt het veel te dik. Niet als de Arctic Monkeys die ik ken en die ik waardeer voor hun ruige, impulsieve aard.

No. 1 Party Anthem is qua songstructuur erg, erg cliché. Bij Mad Sounds val ik al helemaal in slaap. Een liedje als Riot Van klinkt naïever en minder gepolijst. Leuker en verrassender.

Daarnaast zingt Alex Turner tegenwoordig nog gladder. De achtergrondzang hier en daar vind ik ook niets toevoegen. Of laat ik het zo zeggen, ik vind het gewoon flauw klinken. Vooral op Why'd You Only Call Me When You're High? Verder klinken nummers als Snap Out Of It en Arabella strakker, mooier en gepolijster. Ik zie dit als een nadeel, omdat ik het oude werk juist waardeerde om zijn ongepolijste geluid en nonchalante uitstraling.

De achtergrondzang bij Knee Socks klinkt veel te veel als dat bij een of ander flauw popnummer. De swing is erin, de rock eruit. Het tempo ligt te laag. Arctic Monkeys zijn beter in het spelen van snelle nummers, zoals Brianstorm, From The Ritz To The Rubble, etc. Bij deze snelle nummers komt de stem van Alex Turner naar mijn mening ook beter tot zijn recht. Niet wanneer hij met zijn zo'n hoog stemmetje staat te jammeren op I Want It All.

Al bij al zie ik in dat AM inderdaad niet helemaal sfeerloos is. De sfeer die er in zit klinkt echter wel suf en minder rock of minder donker zoals op Humbug. Ik moet trouwens zeggen dat ik het snap dat mensen AM kunnen waarderen. Alex Turner blijft goede rocknummers schrijven en zijn teksten zijn nog steeds slim en pakkend. Als ik het album als een debuut van een bepaalde artiest zou horen, zou ik het waarschijnlijk makkelijker kunnen aanhoren allemaal. Ik kan alleen niet naar deze muziek luisteren zonder te denken aan hoe vet ik die eerste albums wel niet vond. Ik walg van de nieuwe muziek, het is niet aan mij bestemd. En als ik ze live zie, word ik treurig en misselijk van nostalgie.

avatar van Manfield
5,0
AM is een zeldzaam Catchy album. Ik was al fan van de eerste twee albums van de Arctic Monkeys. Het hoge tempo en lekkere (pittige) rocknummers van deze twee albums spreken me zeer aan. De twee albums daarna die deden me wat minder, waar ’t m daar precies aan schort weet ik niet. In ieder geval met dit vijfde album waren ze – wat mij betreft – weer helemaal terug! De ene klasse song volgt de volgende op en allemaal blijven ze zo lekker hangen. Dat vind ik het sterke van dit album. Er gaat geen week voorbij, zomer of winter, of ik betrap me er op dat ik een nummer van dit album aan het neuriën ben.

Het is niet altijd het meest spannende album. Alex Turner heeft wat minder uitspattingen als in eerdere albums en zijn zang is dan ook op de meeste nummers aardig te vergelijken met elkaar. Waar me dat op den duur zou kunnen gaan irriteren, gebeurt dat juist niet. De kracht van dit album zit ‘m zoals eerder gezegd in het meezinggevoel en de toegankelijkheid van de gewoon goede rocksongs. Knap om dat een heel album, 12 nummers lang, vol te houden. Wel is er sprake van een donkere sfeer die gecreëerd wordt en dat is wel aan mij besteed. En daarom gewoon vijf sterren als waardering waard.

avatar van Film Pegasus
3,0
Altijd een dubbel gevoel met Arctic Monkeys. Zo'n nummer als Do I Wanna Know? heeft een mooie intro dat doet luisteren. Maar dan stilaan wat vervelend wordt. En dan bedoel ik er niet mee dat het slecht is voor alle duidelijkheid. De band heeft een duidelijke sound, sterke frontman en leuke riffs. Maar toch mis ik ergens die oprechte rock 'n roll. Ik heb ze een keer live gezien en had de indruk dat het optreden maar bleef duren. Muzikaal gezien vallen ze wel wat in herhaling en komt het toch eerder over als een gimmick dan als sterke muzikanten. Terwijl dat zeker niet zo is, maar het komt wel af en toe over.

AM is geen slecht album met de nodige klassiekers die een jong publiek hebben gevonden en nog lang zullen gedraaid worden.

avatar van TornadoEF5
2,0
Do I Wanna Know kende ik vooral van The Crew, en heeft ook belachelijk veel YouTube views. Doet me een beetje denken aan de Twenty One Pilots hype. Beetje beugehoord eigenlijk, nooit echt een fan van geweest en vond het altijd een heel vervelende themesong voor een game. Vond het niet echt passen bij The Crew en door dit liedje speelde ik zelfs The Crew niet zo graag, puur omdat het altijd dat zelfde liedje was, wanneer je op het menu klikte (er waren wel andere reden waarom The Crew suckt zoals het verhaal en de irritante voice-overs met een afschuwelijke stem, maar bon. Eigenlijk is het één van de slechtste mainstream games die ik ooit gespeeld heb, en dan is het vervolg nog naar het schijnt 10.000 keer slechter. Het geluid van de game is eigenlijk afschuwelijk op bijna elk vlak).

Is het album dan beter. Tja. Op zich had ik niets tegen Whatever People... en FWN, maar ik had eigenlijk gehoopt dat die nummers of albums me beter zouden bijblijven. Blijkbaar 26 keer geluisterd naar 505 op last.fm en 125 keer naar Arctic Monkeys. Ik kan me eigenlijk geen enkele van de nummers herinneren behalve Do I Wanna Know? 505 ben ik zelfs alweer compleet vergeten. Dat zegt heel veel. Maar op zich is het geluid van die albums nog oké.

Nummer 2 (R U Mine?), Nummer 3 en Nummer 4 zijn absoluut verschrikkelijk. Dan wordt het terug wat beter met I Want It All en No.1 Party Anthem. Daarna weer twee mislukte nummers. Why'd You Only Call Me When You're High is ook weer zo een vervelend nummer. Snap Out of It idem dito. Ik heb wel het gevoel dat het redelijk catchy nummers zijn als je dit inderdaad veel luistert, maar de kutproductie verneukt het gewoon bij 90% van de liedjes. Knee Socks is ook weer een erg slecht nummer. En het nummer om mee te eindigen is ook weer ja flauw. Wat mij ook stoort zijn de vocals buiten Turner.

Het probleem met AM is dat het productiegeluid gewoon verschrikkelijk is. Ik vind de stem wel oké, maar het is gewoon instrumenteel en vooral qua productie gewoon afgrijselijk en verschrikkelijk. Bij het middenstuk is de ergernis iets minder groot, maar begin & eind is een lijdensweg voor mij.

Bij de meeste albums of groepen die niet echt voor mij zijn, begrijp of zie ik wel waarom er anderen van houden en zie ik ook wel waarom het werkt, of waar de mooiheid in schuilt, maar hier zie ik het niet, en voor mij is het echt "spit in your face" muziek.

Muziek dat te vergelijken valt als op een zure citroen bijten, en nu maar doorspoelen met iets zoets zoals Japanese Breakfast.

avatar van Vert Lin
2,5
Makkelijk gemaakte plaat, recht zo die gaat, maar weinig verheffend. I want it all is best wel een niemendalletje en dat verwacht je niet bij de AM. Ze kunnen beter.

avatar van Mr. Rock
3,0
Een aantal aardige nummers maar ook de nodige kleurloze tracks die me absoluut niets doen. Echt bijzonder wordt het nergens.

Er is best wat variatie te vinden. Wat snellere rocktracks en wat rustigere nummers. Zo is Fireside is een fijne track met een lekkere dromerige sfeer. De eerste twee nummers en Arabella klinken ook prima. I Want It All, Mad Sounds en No 1. Party Anthem gaan juist snel de vergetelheid in.

Veel beter dan 'oké' wordt het nergens. Veel zesjes, een zeventje hier en daar, maar nooit eens een negen.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:38 uur

geplaatst: vandaag om 23:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.