menu

Jonathan Wilson - Fanfare (2013)

mijn stem
3,97 (218)
218 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Bella Union

  1. Fanfare (7:05)
  2. Dear Friend (7:18)
  3. Her Hair Is Growing Long (4:52)
  4. Love to Love (4:09)
  5. Future Vision (5:54)
  6. Moses Pain (6:38)
  7. Cecil Taylor (6:30)
  8. Illumination (6:38)
  9. Desert Trip (4:26)
  10. Fazon (5:38)
  11. New Mexico (6:40)
  12. Lovestrong (6:31)
  13. All the Way Down * (5:54)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 1:12:19 (1:18:13)
zoeken in:
avatar van Don Cappuccino
4,5
Love To Love vind ik de zwakke broeder op Fanfare. Niet echt slecht, maar veel te standaard en makkelijk in vergelijking met het andere materiaal. Cecil Taylor en Fazon springen er voor mij echt boven uit en ook de rest is van een erg hoog niveau. Komende week maar eens richting de platenzaak om Fanfare te kopen.

Stijn_Slayer
Bij 'Love To Love' krijg ik ook een beetje zo'n Voetbal International gevoel. Dan zie ik René van der Gijp in de stoel zitten voor de make-up. Johan Derksen rookt buiten nog snel een sigaar. Danny Vera geeft zijn toetsenist even de ruimte. Goedenavond, dames en heren...

avatar van Lura
4,5
Stijn_Slayer schreef:
Bij 'Love To Love' krijg ik ook een beetje zo'n Voetbal International gevoel. Dan zie ik René van der Gijp in de stoel zitten voor de make-up. Johan Derksen rookt buiten nog snel een sigaar. Danny Vera geeft zijn toetsenist even de ruimte. Goedenavond, dames en heren...


Johan Derksen heeft anders een uitstekende muzieksmaak, Stijn. Vorige week was bijvoorbeeld Peace van Anders Osborne cd van de week in zijn radioprogramma.

Stijn_Slayer
Jawel, maar met Danny Vera is hij wel lelijk onderuit gegaan (hij heeft hem uitgekozen). 'Love to Love' is wel wat beter, maar het doet er stilistisch erg aan denken.

avatar van dix
3,5
dix
Veel positieve geluiden hier. Ik heb Fanfare twee maal beluisterd en het valt me op dat ik deze plaat meer als een anachronisme ervaar dan de vorige. Die Jimi-hoes helpt daar ook niet echt bij.

De plaat opent ijzersterk met het titelnummer, waarin ik Wilson vocaal hoor zoals ik hem het liefste hoor: een beetje terloops, haast afwezig. Op de rest van de plaat hoor ik regelmatig mooie passages, maar ook wel het een en ander dat me wat belegen voorkomt. Love to Love is gewoon een misser, zoals Wilson daar steeds een 'Hey' uit z'n longen perst.... iets teveel met Tom Petty getourd vrees ik. Moses Pain begint erg mooi, maar verzandt steeds mee in clichés en eindigt uiteindelijk ontzettend voorspelbaar. Gelukkig is er dan Cecil Taylor, inderdaad een tweede hoogtepunt. Wat daarna volgt ervaar ik ondanks de beheertse tempi vooral als vermoeiend. Pas bij Lovestrong en All The Way Down veer ik weer op.

Gentle Spirit was voor mij twee jaar geleden sowieso een verkenning in een genre waar ik niet vreselijk veel mee heb. Ik heb Gentle Spirit daarna nog zeker vier keer gekocht om succesvol cadeau te doen aan lieden die nog ergens muurvast in de seventies zaten met hun smaak: schoonouders, oudere zussen... dat werk. Die schoven 'm dankbaar tussen Chris Rea en Al Stewart in de kast. Ik vond het desalniettemin zelf een aangename plaat die zich ondanks haar lengte goed aan één stuk liet beluisteren. Dat zal te maken hebben met de constante kwaliteit van de nummers, en vooral ook de mystieke sfeer die over het gehele album gedrapeerd was.

Fanfare lijkt die kwaliteiten niet te hebben. Hier hoor ik toch teveel gekunstelde songs die bij de één wellicht tot close listening verleiden, maar die bij mij de vaart er een beetje uithalen. Wilson had naast alle bijeengeharkte vintage apparatuur en muzikale bijdrages van fossiele makelij, wellicht een arrangeur met eigentijdse visie op de Fanfare los moeten laten.

avatar van Lura
4,5
Stijn_Slayer schreef:
Jawel, maar met Danny Vera is hij wel lelijk onderuit gegaan (hij heeft hem uitgekozen).

Het moest natuurlijk betaalbaar blijven. Ik denk echt niet dat Derksen Danny Vera tot zijn favorieten rekent.

avatar van Lura
4,5
dix schreef:
Love to Love is gewoon een misser, zoals Wilson daar steeds een 'Hey' uit z'n longen perst.... iets teveel met Tom Petty getourd vrees ik.
Druk je toch gewoon op het knopje next. Er staat genoeg moois tegenover, denk ik. Ben het overigens wel met je eens dat het nummer niet op dit album thuishoort.

Stijn_Slayer
Jimi-hoes. Zal Michelangelo blij mee zijn.

avatar van dix
3,5
dix
Stijn_Slayer schreef:
Jimi-hoes. Zal Michelangelo blij mee zijn.

De binnenhoes, Stijn. Alleen had Jimi méér kijk op die materie...

avatar van musician
4,5
dix schreef:
Gentle Spirit was voor mij twee jaar geleden sowieso een verkenning in een genre waar ik niet vreselijk veel mee heb. Ik heb Gentle Spirit daarna nog zeker vier keer gekocht om succesvol cadeau te doen aan lieden die nog ergens in de seventies zaten met hun smaak: schoonouders, oudere zussen... dat werk. Die schoven 'm dankbaar tussen Chris Rea en Al Stewart in de kast.

Ik vind het wel enigszins denigrerend, richting diverse personen.

Ik zal mij beperken tot Jonathan Wilson: de muziek die hij maakt is muziek van nu en juist helemaal niet alleen bedoeld voor oudere kopers, integendeel.

De kopers zitten helemaal niet per se in de "seventies met hun smaak". Dat het genre waar Wilson in graaft z'n oorsprong vindt in de jaren '60 en '70, daar kan hij ook niets aan doen. De jongeren die zijn muziek geweldig vinden, zijn geboren in de jaren '90. De opmerking zegt daarom meer iets over jezelf dan dat zij dat onderscheid nog gemakkelijk zouden willen (en kunnen) maken.

Er bestaat tegenwoordig niet veel originele muziek meer waarvan de roots niet al eerder zijn ontstaan. Ik denk ook niet, dat je er per se naar op zoek moet gaan of dat het allemaal moet leiden tot de conclusie dat muziek die in 2013 door middel van een nieuw genre wordt uitgevonden alleen maar de beste kan zijn.
Op die manier zou je als artiest ook nooit meer in een bepaald genre actief mogen zijn, wat natuurlijk een beetje onzin is.

Een beetje kenner weet dat de verschillen tussen Jonathan Wilson en Chris Rea of Al Stewart veel te groot zijn om het zo maar gemakkelijk op één hoop te gooien. De suggestie die je er waarschijnlijk mee wilt wekken is dan ook enigszins aan de valse kant.

avatar van dix
3,5
dix
musician schreef:
Ik zal mij beperken tot Jonathan Wilson: de muziek die hij maakt is muziek van nu en juist helemaal niet alleen bedoeld voor oudere kopers, integendeel.

Over de kopers heb ik me niet uitgelaten, alleen over de muziekbeleving van sommigen in mijn directe familie. En die waren blij met de attentie, dus waar hebben we het over. Sterker nog, ik ben juist één van die kopers.

Er is overigens niets mis met inspiratie uit de seventies. Twee jaar geleden is Father, Son, Holy Ghost van Girls uitgekomen. Christopher Owens put daar ook héél nadrukkelijk uit die periode (T-rex, PF, Deep Purple), maar komt met puntigere songs en een kristalhelder geluid. Retro, en toch voldoende modern. De vorm waarin JW zijn songs hier giet vind ik niet direct pakkend. Zoals gezegd, nogal anachronistisch en minder toegankelijk dan de voorganger. Maar goed, de schijf ligt hier pas anderhalve dag.

Stijn_Slayer
Jonathan Wilson componeert en arrangeert op dit album bovendien duidelijk complexer dan de leden van de 'oude' Laurel Canyon scene deden. Jackson Browne en Graham Nash zouden dit nooit kunnen (zeker niet zonder hulp). Productioneel klinkt Fanfare ook moderner.

Bij concerten zie ik vooral mensen van een jaar of 25. Er staan ook wel wat grijze hoofden, maar die zie je ook bij andere hedendaagse artiesten.

avatar van musician
4,5
dix schreef:
Over de kopers heb ik me niet uitgelaten, alleen over sommigen in mijn directe familie. En die waren blij met de attentie, dus waar hebben we het over. Sterker nog, ik ben één van die kopers.

Er is ook zeker niets mis met het kado doen van een Jonathan Wilson cd. Voor het terugvinden er van om het af te spelen is alleen opbergen "ergens tussen Chris Rea en Al Stewart" natuurlijk vragen om problemen.
Dat moet dan echt wel richting de letter W en heel vaak kom je dan uit vlak vóór Steven Wilson....

avatar van Lambchop
4,0
Hele fijne plaat dit, lekker gevarieerd repertoire. Persoonlijk vind ik deze beter dan gentle. Dessert trip en lovestrong zijn mn favos.

avatar van Broem
4,0
Een prima cd van Jonathan Wilson. In navolging van Gentle Spirit een gevarieerd, bijna psychedelisch album. Voor mij nog geen uitschieters (zowel naar boven als beneden) Ik moet erg wennen aan de manier waarop zijn zang is gemixed. Op veel nummers erg uit fase (jaren 60 retro) Hierdoor wordt de zang erg 'breed' weergegeven. Dat irriteert me. Ik heb een sterke voorkeur om de zang 'gewoon' stereo tussen de speakers te horen. Is een trend die ik vaker bespeur de laatste tijd. Mag de pret maar een beetje drukken.

avatar van DargorDT
4,5
Ik had nog nooit van Jonathan Wilson gehoord en opende uit nieuwsgierigheid deze discussie. Wat een openbaring!! Ik luister nu via Deezer. Hoewel ik pas bij het tweede nummer ben, lijkt dit een van de beste cd's die ik dit jaar heb gehoord. Ik kan enorm genieten van dat retrosausje, de stemmige jaren 60-klanken en de bijna zwoel klinkende productie. Ja, hier kan ik wel wat mee! Aandachtig luister ik verder...

avatar van Droombolus
Fazon is een nummer van Sopwith Camel , ik bedoel ......... wie kent die band overhoofd nog ?

avatar van Lura
4,5
Dat is een prachtig nummer, Droombolus. Misschien wel het mooiste op het album. Sopwith Camel, zegt me niets. Maar daar heb ik jou toch voor om het me te vertellen.

avatar van Don Cappuccino
4,5
Droombolus schreef:
Fazon is een nummer van Sopwith Camel , ik bedoel ......... wie kent die band overhoofd nog ?


Ik niet, maar ik ben er nu wel benieuwd naar.

5,0
Prachtige muziek. Op 'Fanfare' staan heerlijke composities waarbij je gedachten wegglijden en je ondanks dat toch volledig bij de les blijft. 'Gentle Spirit' moet ik echt weer eens beluisteren, want allicht heb ik deze artiest toch niet op volle waarde geschat.

'Fanfare' en Laura Marling's 'Once I was an Eagle' zijn voor mij de singer-songwriter platen van 2013. Juweeltjes.
Alleen 'Moses Pain' kan mij niet echt bekoren, ook al doet favoriete zanger Graham Nash daarop mee. Klinkt mij te Dylanesque in de oren. Sorry, ik ben na al die jaren nog steeds geen Dylan fan.
Ik ben nu wel op weg om een Jonathan Wilson fan te worden. Dat is een stuk belangrijker, toch?

avatar van Norrage
4,0
Ik vind Moses Pain, samen met Cecil Taylor en Love to Love de dieptepunten van het album. Al het andere is resoluut en geniaal

avatar van DargorDT
4,5
Deze cd komt in mijn jaarlijstje. Na de complete luistersessie ben ik nog steeds onder de indruk. Net heb ik met belangstelling Stijn_Slayers lange recensie gelezen, zodat ik wat meer weet over de diverse invloeden en verschillen met het debuut.

Tijdens Fanfare raak ik al betoverd. Wat ruim zeven minuten duurt, is voorbij voor ik het weet. Fanfare is een warme trip, een onderdompeling in muziek die door het zwoele sfeertje en Wilsons lome voordracht weldadig aanvoelt. Knap hoe dit nummer is opgebouwd. Hetzelfde warme gevoel roept Dear Friend in me op, met klanken die ietwat tropisch aandoen. Ik moet onwillekeurig aan Cuba denken, of een ander tropisch eiland in de Caraïben. Maar dan wel tijdens het eind van de jaren 60, beginjaren 70, de tijd waar deze muziek zich lijkt af te spelen.

Op de ene of andere manier is 'organisch' nog zo'n term die me bij beluistering te binnen schiet. Het klinkt in veel nummers wat loom, warm en broeierig. Her Hair is Growing Long opent anders, we horen slechts een gitaar. Het lijkt zowaar of Wilson een beetje improviseert, alsof het nummer vlak voor de opname nog niet af was. Maar het werkt door het 'brede' geluid wonderwel. De sfeer pakt me. Het eindigt in dezelfde ambiance. Hoewel ik Santana nauwelijks ken - alleen de hits - moet ik toch een beetje aan ze denken. Het zal de gitaar wel zijn.

Door de zang in Love to Love is 'Bob Dylan' mijn volgende associatie. Het tempo is hoger. Gaandeweg ontpopt zich een heerlijke ballade, typische muziek voor tijdens een lange autorit. Met Future Visions keren we abrupt terug naar de sfeer van het begin. Dromerige zang, warme klanken, die typische jaren 60-vibe (compleet met een koortje) en een flinke dosis melancholie. Dit is een streling voor het oor. Alles komt hier samen wat het album voor mij goed maakt. Lyrics die je aanzetten tot luisteren, subtiel pianospel en een prettige 'break' die de song een wat jazzy-sausje schenkt. Razendknap hoe dit nummer vrijwel continu verandert zonder aan kracht in te boeten. De introverte piano aan het slot maakt het af. Tot dusverre is dit mijn favoriet!

In Moses Pain is het wederom Dylan die over de schouder van Wilson meekijkt. Ook dit is weer zo'n heerlijk gevoelvol nummer, dat haast onmerkbaar en stiekem lijkt te swingen. Zelfs de harmonica waait even voorbij, het ultieme eerbetoon aan vroeger tijden. Waarmee niet gezegd is dat alles achterhaald klinkt. Naar het einde wordt het ietwat monotoon, de song wordt mijns inziens ietwat te lang opgerekt. Cecil Taylor is directer, de gitaar bouwt het nummer heerlijk op. Geluid als bij een knetterend kampvuur. De zon is net onder, het vuur vonkt en Wilson stopt de tijd. Meer dan in andere nummers is het hier Wilson die de song draagt, de gitaar en subtiele percussie ondersteunen hem slechts. Wederom een heerlijk nummer dat wegluistert alsof je in een hangmat op een of ander tropisch eiland ligt.

Wie nu in slaap is gevallen, wordt bruut gewekt. Illumination begint met stevige drums. Een iets mindere track dit keer, iets meer van hetzelfde. Tegen het einde wordt het trippy en een tikje bezwerend. De psychedelica duurt echter niet lang. Wat volgt, in de vorm van onder meer Desert Trip, Fazon en Lovestrong, biedt meer van hetzelfde lekkers. Nooit wordt het saai, er is altijd die onderhuidse broeierige sfeer en Wilsons sterke voordracht. Tijdens Fazon komen overduidelijke jazz-invloeden voorbij, geholpen door een schitterende sax. Echt heel mooi!

All the Way Down is het gevoelige en passende sluitstuk van deze imponerende reis door de muziekhistorie, een rustige ballade die je nog even heerlijk laat wegdromen. Pas na de laatste klanken besef je dat er ineens 78 minuten verstreken zijn.

Een prachtige ontdekking voor mij, vandaag. Beloond met 5 sterren, ik kan gewoon niet anders! Het debuut ga ik ook horen.

avatar van Lura
4,5
DargorDT schreef:
Het debuut ga ik ook horen.


Het werd tijd.

avatar van DargorDT
4,5
Ik heb zo'n tien jaar lang vooral muziek geluisterd die ik al kende... Daarbij heb ik een enorm brede smaak, waardoor er heel wat moois aan me voorbij is gegaan. Helaas. Maar de schade valt nog wel te repareren, mede dankzij MuMe! Ik ben blij met Jonathan Wilson, ook al kan ik in mijn muziekcollectie nauwelijks iets vinden dat hierbij in de buurt komt. Neil Young's muziek ken ik amper, en Crosby en Nash ken ik alleen van naam. Hopelijk mag dat op deze plek

avatar van Broem
4,0
Puike recensie DargoDT. Staat DT voor Dream Theater? Zie nogal wat 'heavy' recensies en scores. Kom op met die persoonlijke top 10. Ben benieuwd.

avatar van Lura
4,5
DargorDT schreef:
Ik ben blij met Jonathan Wilson, ook al kan ik in mijn muziekcollectie nauwelijks iets vinden dat hierbij in de buurt komt.


Jammer dat je zo weinig stemmen hebt uitgebracht en we zo niet goed weten van wat voor genres je houdt. Er zijn hier dan zat mensen die je genoeg tips kunnen geven. Misschien meer dan je lief is!

avatar van DargorDT
4,5
Broem schreef:
Puike recensie DargoDT. Staat DT voor Dream Theater? Zie nogal wat 'heavy' recensies en scores. Kom op met die persoonlijke top 10. Ben benieuwd.


Yep, Dream Theater. Gezien mijn stemmen was dat vast niet moeilijk. Ik volg die band vanaf 1993.

En bedankt voor het compliment. Recensies schrijven is toch een vak apart. Ik heb me er nooit zo mee beziggehouden, maar wil hier wel actief zijn en me het kunstje eigen maken! Die persoonlijke top 10 vind ik enorm lastig, maar die komt wel.

Lura schreef:
Jammer dat je zo weinig stemmen hebt uitgebracht en we zo niet goed weten van wat voor genres je houdt. Er zijn hier dan zat mensen die je genoeg tips kunnen geven. Misschien meer dan je lief is!


Ik heb voor mijn doen al heel veel stemmen uitgebracht, in de 4 weken dat ik hier lid ben Om precies te zijn 45 stemmen in 29 dagen. Ik neem de stemmen ook wel serieus, en zal er wat meer gaan plaatsen.

Nu zie ik dat ik wel iets te vaak het woord 'heerlijk' heb gebruikt... Nou ja, dat onderschrijft gewoon mijn gevoel bij deze cd.

avatar van Lura
4,5
Heerlijk is gewoon een heerlijk woord Beter zo enthousiast, dan het commentaar van de azijnpissers op dit forum.

avatar van dix
3,5
dix
Lura schreef:
Beter zo enthousiast, dan het commentaar van de azijnpissers op dit forum.

Bij commentaren die je niet welgezind zijn, kun je toch gewoon op het knopje 'next' drukken ?

avatar van Mctijn
4,0
DargorDT schreef:
(quote)


Yep, Dream Theater. Gezien mijn stemmen was dat vast niet moeilijk. Ik volg die band vanaf 1993.

En bedankt voor het compliment. Recensies schrijven is toch een vak apart. Ik heb me er nooit zo mee beziggehouden, maar wil hier wel actief zijn en me het kunstje eigen maken! Die persoonlijke top 10 vind ik enorm lastig, maar die komt wel.

(quote)


Ik heb voor mijn doen al heel veel stemmen uitgebracht, in de 4 weken dat ik hier lid ben Om precies te zijn 45 stemmen in 29 dagen. Ik neem de stemmen ook wel serieus, en zal er wat meer gaan plaatsen.

Nu zie ik dat ik wel iets te vaak het woord 'heerlijk' heb gebruikt... Nou ja, dat onderschrijft gewoon mijn gevoel bij deze cd.

Heeeerlijke review

Gast
geplaatst: vandaag om 13:19 uur

geplaatst: vandaag om 13:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.