menu

David Gilmour - On an Island (2006)

mijn stem
3,51 (293)
293 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Castellorizon (3:54)
  2. On an Island (6:47)
  3. The Blue (5:26)
  4. Take a Breath (5:45)
  5. Red Sky at Night (2:51)
  6. This Heaven (4:24)
  7. Then I Close My Eyes (5:27)
  8. Smile (4:03)
  9. A Pocketful of Stones (6:18)
  10. Where We Start (6:46)
totale tijdsduur: 51:41
zoeken in:
avatar van Rogyros
4,0
Laatst heb ik dit album na langere tijd weer eens opgezet. Het was 's avonds laat en ik had mijzelf een glas Leffe 9 (aanrader) ingeschonken. Ik zat heerlijk languit op de bank en genoot van deze prachtige cd. Voor zo'n moment, in zo'n sfeer is deze plaat echt perfect.

Heel rustig, een wat mysterieuze sfeer en gewoon prachtige muziek wat mij betreft.

avatar van prodi9y9
4,5
jammer dat men dit meteen gaat meten met de meesterwerkjes van pink floyd (gilmour en water samen). zou dit een op zichtzelf staand album zijn dan weet ik zeker dat ie het beter zou doen. goede solo's en een heerlijke sfeer! heb deze dus ook maar aangeschaft!

avatar van Rogyros
4,0
Tja, prodi9y9, dat is denk ik een probleem wat individuele leden van grote bands altijd hebben. Als ik naar Paul McCartney luister, dan denk ik ook gelijk aan de fabfour.

Maar goed, ik vind wel dat platen op zichzelf moeten worden beoordeeld. Het is eigenlijk best raar als mensen dit een lagere stem geven omdat het als minder wordt beoordeeld dan de jaren 70 PF albums. Het moet om het album zelf gaan.

Ik kan me daarnaast ook erg goed voorstellen dat veel mensen dit wat slaapverwekkend en saai vinden. Maar dat neemt niet weg dat ik dat niet vind. Ik moet wel voor deze muziek in de stemming zijn, maar dat geldt voor veel muziek. Ben ik in de stemming voor dit album, dan is het ook genieten geblazen!

avatar van bikkel2
3,5
Ik vind persoonlijk dat dit geen vergelijking hoeft te zijn met het Pink Floyd werk . Ik zou het ook raar gevonden hebben als dit onder die vlag zou zijn uitgebracht .
Dit herbergt een veel relaxtere en laidback sfeer . Take A Breathe kan nog enigzins gezien worden als Floyd minded in de periode Division Bell .
Dat Gilmour door zijn stem en spel een link legt naar Floyd , is te verklaren . De man heeft nu eenmaal een superherkenbare stijl .

Maar de insteek is anders . Geen damescoirtjes , een andere spanningsboog en nogmaals zeer relax .
Dit is een plaat die Gilmour kennelijk wilde maken . Helemaal geen verkeerde plaat , maar vuurwerk is hier amper te constateren .

avatar van Rogyros
4,0
Dat is wel waar, bikkel. Ik bedoelde ook niet dat dit lager wordt beoordeeld omdat Gilmour een Floydiaan is, maar stelde dat het raar is als dat zou gebeuren.
En er zitten duidelijk Floydiaanse herkenningspunten in. Zeker. Ik denk dat voor Gilmour de druk van het presteren zonder Waters wel weg was bij het maken van deze plaat. Het hoeven geen grote verkoopcijfers meer te zijn. Dit is simpel gezegd 'de fase' waarin hij nu is.

In die zin - Into Music heeft het al gezegd - is zijn carrière verloop wel ene beetje vergelijkbaar met die van Mark Knopfler. Ze zijn als solo artiest beiden een andere richting ingegaan dan de richting die ze hadden toen ze nog tot hun bands behoorden. Ook Knopfler kiest voor meer laidback muziek, hij klinkt meer als een singer/songwriter dan bij Dire Straits. Knopfler heeft voor mij gevoel gekozen voor de muziek zoals hij die zelf graag wilde maken, zonder vast te zitten aan zijn bekende bandgeluid. Mark Knopfler heeft dat eigenlijk nog sterker, want zijn gitaar is vaak meer op de achtergrond van bij Gilmour.

In die zin zag ik vooral een parelel tussen het nummer Smile op dit album en het nummer Monteleone van Knopfler. Beide nummers zijn heel rustig en laten een heel subtiel gitaargeluid horen. Bij beide nummers kreeg ik daarnaast het gevoel dat ze zonder druk van het moeten presteren, jezelf moeten bewijzen (sommige mensen houden dat gevoel vreemdgenoeg heel lang, Gilmour zeker naar mijn idee), en de druk van het moeten scoren, de wereld moeten veroveren zeg maar, alleen nog hun eigen ding wilden doen. Dit nummer spreekt dat voor mij uit. Ze ogen met dit nummer compleet gelukkig in wat ze doen en hoeven niet meer zonodig. Wat een ander ervan vindt, kan ze niet zo veel meer schelen. Ik kreeg bij beiden exact dit gevoel.

Overigens wil ik met het bovenstaande zeker niet beogen dat Gilmour en Knopfler qua stijl vergelijkbaar zijn. Bovendien, er zijn natuurlijk grote verschillen. Dire Straits was Mark Knopfler. Gilmour was een belangrijk onderdeel van Pink Floyd, maar had natuurlijk niet de status die Knopfler bij Dire Straits wel had. Bovendien heeft Knopfler bij mijn weten nooit zulke frustraties gehad als Gilmour, die erg lang gebrouilleerd bleef met Waters en zich duidelijk wilde losrukken.

Maar Smile en Monteleone geven voor mij toch paralellen aan. Moet toch een lekker gevoel zijn, als je de frustraties voorbij bent en vrij bent van de druk die je in je hoogtijdagen kende. Alleen nog maar maken waar je zin in hebt, zonder pretenties en degene die het wil horen, zijn welkom. Dat moet een heerlijk ontspannen gevoel geven.

avatar van bikkel2
3,5
Precies , dat omschrijf je goed . Daarom zal een Pink Floyd reunie er nooit meer komen .
In ieder geval niet voor een tour .

Maar Gilmour vind het wel lekker zo . Geen concessies meer .

Stijn_Slayer
Goed stuk, Rogyros!

Gilmour zal altijd gelinkt blijven aan Pink Floyd, maar dat is geen reden om hem daar solo op af te rekenen. Ik heb gisteren The Division Bell weer eens gedraaid. Staat Pink Floyd boven, maar scoort bij mij hetzelfde cijfer als deze solo plaat. Zo geef ik bijv. ook The Pros and Cons een hoger cijfer dan The Wall. Het zal mij een zorg zijn dat het gemiddelde en de status van The Wall veel hoger en groter is. De naam Pink Floyd is niet meer waard dan de naam van Waters of Gilmour (tenzij je een concertorganisator bent).

Een reunie zie ik trouwens sowieso niet meer zitten. Dat liefdadigheidsoptredentje van Gilmour en Waters was ook gewoon geen Floyd meer (al was dat niet echt gerepeteerd). Nick Mason verandert daar niets aan, want hij is in mijn ogen erg vervangbaar. Geen Rick = geen Floyd.

Wat betreft deze plaat vind ik het jammer dat Rick Wright niet wat meer ingezet is. Hij zou toch een wat indringendere sfeer kunnen scheppen om zo wat meer spanning in het geheel te brengen. Crosby & Nash hadden van mij ook een dagje extra terug mogen komen, maar dat zou misschien de 'Gilmour identiteit' wat teniet doen.

avatar van Ernie Ball
4,5
Ik heb deze al zo'n beetje vanaf dat hij uitkwam. Maar had het er nooit zo erg op. Nu heb ik hem laatst weer eens opgezet en wat blijkt..... het kwartje kletterde..... na enkele jaren!
Ik draai hem nu ook alweer voor de tweede keer achter elkaar. Heb hem nu in een paar dagen misschien al meer gehoord dan in al die voorgaande jaren.

Prachtige sfeer, laid back. Maar zo mooi verzorgd en een prachtige overall klank waar de warmte vanaf spat. Heerlijk.

Vooral met een lekkere expresso of Koninckje op de bank na een dag werken. Je kunt mij er voor wakker maken.

avatar van Crush
0,5
Ernie Ball schreef:

Vooral met een lekkere expresso of Koninckje op de bank na een dag werken. Je kunt mij er voor wakker maken.


U is ambtenaar?

avatar van Ernie Ball
4,5
Nee hoor... na een dag werken is niet om 17:00. Bovendien zou ik dan niet het woord werken in de mond durven nemen (nu vast excuses voor eventueel rumoer dat dit flauwe grapje los zal maken....)
Of ging het om het "dynamische" karakter van dit album?

avatar van herman
Ik denk dat Crush bedoelde dat je blijkbaar gewekt moet worden als je werk erop zit (maw dat ambtenaren blijkbaar de hele dag slapen op hun werk).

avatar van Rogyros
4,0
Domme grap (ja, ik ben ambtenaar ).

avatar van Ernie Ball
4,5
Geeft nix hoor, ik heb ambtenaren onder mijn beste vrienden.

avatar van Rogyros
4,0


Overigens, Ernie, als jij dit album zo goed vindt, dan raad ik je zeker Live In Gdansk aan, waar dit gehele album live ten uitvoer wordt gebracht door de heer Gilmour. Zeer aan te raden. Erg mooi gedaan, met een orkest op de achtergrond en Gilmour die in vorm is.

CD2 behelst een prachtige bloemlezing uit het PF oevre. Zeer aan te bevelen!!

avatar van Ernie Ball
4,5
Ik heb Pulse al en Delicate Sound of Thunder, en dit studio album, dus ik heb zitten twijfelen. Ik heb het uiteindelijk niet gedaan, omdat het nogal wat doublures zou opleveren met mijn bestaande collectie. Zeker omdat ik ook nog de live DVD van Pulse heb. En dan is Live in Gdansk best duur voor erbij.

Maar wellicht wel het overwegen waard. Weet jij toevallig of er nog een gitarist meedoet en wie dat is?

avatar van bikkel2
3,5
Phil Manzanera speelde mee als 2e gitarist . Hij is oorspronkelijk de gitarist van Roxy Music en een goede vriend van Gilmour .
Volgens mij is hij ook de medeproducer van On an Island .

avatar van Ernie Ball
4,5
Phil Manzanera, dat is cool, want ik vind Roxy Music ook te gek. Ik heb even On an Island erbij gepakt en inderdaad is hij één van de producers en speelt bovendien toetsen op een aantal nummers. Dat is me nooit opgevallen. Leuk om dat op deze manier te weten te komen.
Phil doet op gitaar vaak wel aparte, herkenbare dingen, dus dat zou een argument kunnen zijn om toch weer eens naar de DVD uit te kijken

avatar van bikkel2
3,5
Hij is uiteraard een stuk minder aanwezig dan in Roxy Music . Hij heeft vooral een dienende rol , maar speelt af en toe wel wat functionele solo's , althans live wel .

Stijn_Slayer
Wat interessanter is is dat Rick Wright de hele show meespeelt op toetsen en af en toe ook zingt.

avatar van Ernie Ball
4,5
Vermoedelijk zijn laatste opnamen voor zijn overlijden?

Stijn_Slayer
Het is het laatste officieel uitgebrachte werk waar Wright op te horen is.

In 2007 deed 'ie nog mee met die kleine reunie van Floyd voor Barrett. Die is dus nog later, maar alleen in bootlegvorm verkrijgbaar.

avatar van ChrisX
4,0
Ernie Ball schreef:
Vermoedelijk zijn laatste opnamen voor zijn overlijden?


Nee, hij schijnt nog gewerkt te hebben aan een piano-album en op de Live At Gdansk boxset (meest uitgebreide uitvoering) van David Gilmour staan op één van de dvd's een aantal barn-jams. Gilmour, Wright, zijn schoonzoon Guy Pratt en Steve DiStanislao die lekker losjes met elkaar jammen. Nooit begrepen waarom deze gefilmd zijn en wat het doel er van was maar wel is het duidelijk dat ze in die periode (na de toer) nog meer hebben zitten opnemen met Phil Manzanera (buurman van Gilmour) er bij als 'producer'. Wat ik me kan voorstellen dat het een aanzet is geweest voor een nieuw album met als basis de live-band.

avatar van Floydian
4,5
Ik ben een zeer grote PF fan, en dat dan voornamelijk door David. In mijn optiek is hij de beste gitarist die er is! Technisch niet de allerbeste, maar qua overbreng van gevoel en emotie blijft hij onovertroffen.

Vooral de nummers On an Island en Then i close my eyes springen er uit. Maar moet eerlijk zeggen dat ook op dit album elke nummer fantastisch is.

Heb thuis de dvd Rembemer that Night, en die is werkelijk grijs gedraaid. Niet te beschrijven wat een weergaloze show is dat. Daar had ik absoluut bij willen zijn. Mijn enige wens is om deze man nog eens live te zien.

Echoes (RtN versie) blijft naar mijn mening het beste nummer ooit geschreven/gespeeld. Geen enkel ander nummer kan hier aan tippen.

Tevens ben ik niet zo van de Gilmour/Waters clash......zonder beide was Pink Floyd nooit wat het geweest was. Ik wacht met smart op een nieuw album van Gilmour (En gekoppeld aan een tour...).

avatar van Rogyros
4,0
Ik denk niet dat Gilmour zo snel een nieuw album uit zal brengen. Tussen Division Bell en dit album zat ook twaalf jaar. Hij heeft heel rustig naar On An Island gewerkt. Op Gilmour's DVD van 2002 kun je dat merken. Hij speelde toen al Smile en gaf aan dat dat een nummer was dat hij net af had.

Overigens vind ik Gilmour juist technisch ontzettend goed, maar dat geheel terzijde. Als je Remember That Night heel goed vindt, Floydian, dan moet je toch ook eens Live In Gdansk proberen. Daar komt dit album nog beter uit zijn verf en is het tweede deel net als op RTN echt onovertroffen wat mij betreft.

(Hoeveel sterren ga je dit album geven, Floydian?)

Stijn_Slayer
Mwah, dat valt wel mee. Gilmours gitaarpartijen zijn nooit ontzettend ingewikkeld. Hij is vooral de man van de melodische lijnen. Wel een goede gitarist natuurlijk, maar geen echte virtuoos.

Ik denk dat hij min of meer met pensioen is. Uit m'n hoofd heeft hij in 2007 en in 2008 één keer opgetreden (en één keer een korte reunie met Pink Floyd in 2007), en dat waren niet eens volledige concerten. In 2010 dan met Waters, en nu een nummertje meegespeeld.

Ik denk dat hij af en toe nog een projectje aangrijpt dat hem aanspreekt, zoals met The Orb onlangs het geval was.

avatar van Floydian
4,5
Ik ben bang dat ik de verkeerde indruk heb gewekt. Ook ik vind David technisch zeer begaafd, maar kan het qua techniek denk ik niet redden tegenover Ritchie Blackmore en Jimmy Page.

David Gilmour geeft het zelf toe. Zijn vingers zijn net iets te dik, en handelingssnelheid net iets te traag om echt hele snelle riffs en solo's te spelen. Maar zijn sound is niet met pen te beschrijven. Vind dat hij pure emotie kan omzetten naar geluid.

Hij hoopte vroeger op jonge leeftijd de sound van Eric Clapton te krijgen, maar dit wilden maar niet lukken. God wat ben ik daar dankbaar voor.

Voor wat betreft een cijfer voor dit album ben ik nog niet helemaal zeker. Ik ben bang dat ik dit album te hoog beoordeel door mijn gekleurde bril, maar aan de andere kant.....als deze muziek zoveel met mij doet, waarom dan ook niet. Ik geef het een 4.5.

Live in Gdansk moet ik inderdaad nog aanschaffen. Wil dan wel de meest uitgebreide versie, en die is toch wel aan de prijzige kant. Maar dat het album aangeschaft gaat worden mag duidelijk zijn. Heb op dit moment alles maar dan ook alles in mijn kast staan van Pink Floyd, dus deze mag niet ontbreken.

avatar van Floydian
4,5
@Stijn-Slayer.

David heeft aangegeven niets meer te plannen. Als het komt dan komt het.....

Ik ben er vrijwel zeker van dat er nog wat gaat komen. Het feit dat er een hele nieuwe lijn van Pink Floyd komt eind dit jaar zegt dat ze niet stil zitten.

avatar van devel-hunt
3,5
Floydian schreef:

Maar zijn sound is niet met pen te beschrijven. Vind dat hij pure emotie kan omzetten naar geluid.

Precies daar gaat het om, het gevoel gecombineerd met een uit duizenden herkenbare stijl. Eén noot en je hoort en voelt, hier trekt David Gilmour aan de snaren. Of dat op een PF plaat is, een solo plaat of als gastmuzikant op bijv. no more lonely nights van McCartney, je voelt en hoort het typische geluid wat er maar van één kan zijn. En dat heeft niets met techniek te maken.
Er zijn duizenden gitaristen die technisch zeer begaafd zijn, maar nog niet één emotie kunnen raken en dat kan Gilmour wel. Als je dat naast zijn herkenbare karakteristieke sound legt hoort hij zonder twijfel bij één van de grootste. Zonder Gilmour was PF nooit zo groot geworden.

avatar van Floydian
4,5
devel-hunt schreef:
(quote)

Precies daar gaat het om, het gevoel gecombineerd met een uit duizenden herkenbare stijl. Eén noot en je hoort en voelt, hier trekt David Gilmour aan de snaren. Of dat op een PF plaat is, een solo plaat of als gastmuzikant op bijv. no more lonely nights van McCartney, je voelt en hoort het typische geluid wat er maar van één kan zijn. En dat heeft niets met techniek te maken.
Er zijn duizenden gitaristen die technisch zeer begaafd zijn, maar nog niet één emotie kunnen raken en dat kan Gilmour wel. Als je dat naast zijn herkenbare karakteristieke sound legt hoort hij zonder twijfel bij één van de grootste. Zonder Gilmour was PF nooit zo groot geworden.


Niets aan toe te voegen

avatar van Rogyros
4,0
Ik vind dat Gilmour wel technisch erg goed is en niet omdat hij een virtuoos is. Want dat is hij idd niet. Meer van de compositie. Maar hij speelt hartstikke zorgvuldig, heel fijnbesnaard. En ja, hij heeft een eigen sound ontwikkeld. Maar dat heeft natuurlijk ook met techniek te maken. Niet alleen, maar het is wel een onderdeel. Maar als je je ziel in je gitaar kan leggen, dan moet je minimaal een goede gitarist zijn en moet je dus technisch onderlegd zijn.
(Ik bedoel hier niet mee dat hij de meest technische gitarist allertijden of zo is overigens. Dat is eigenlijk ook een niet te beantwoorden vraag.)

Ik erger me wel eens aan het spel van bijvoorbeeld Gary Moore. Wat meer een virtuoos, maar hij kan zijn noten ook aardig afraffelen. Mike McCready van Pearl Jam is ook geen slecht gitarist maar heeft ook last van slordigheden. Daar kun je Gilmour nooit op betrappen. Hij speelt heel 'schoon', zeer zorgvuldig en dat heeft natuurlijk ook te maken met het kunnen omgaan met de snaren. Voor mij zit daar ook een element techniek in. Techniek staat niet gelijk aan virtuositeit. Want dan kun je Mark Knopfler ook geen bijzondere gitarist noemen bijvoorbeeld.

Het mooie aan Gilmour vind ik net als Floydian en Devel-hunt dat Gilmour bij zo ongeveer de eerste noot te herkennen is. Dat is toch wel subliem, dat je zo'n eigen sound kan ontwikkelen. Daar zijn er natuurlijk veel meer van, met Knopfler voor mij erg in het oog springend, maar ook tal van anderen. Gilmour kan het ook. En op dit album is het zeer goed hoorbaar.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:02 uur

geplaatst: vandaag om 11:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.