Radiohead - Amnesiac (2001)

Nu de Radiohead albums toch wel voor een prikkie te krijgen zijn op vinyl, werd het toch eens tijd om Amnesiac aan te schaffen.

De Kid B van Radiohead heb ik altijd al kunnen waarderen; sterker nog: wordt regelmatig beluisterd. Maar - zoals dat gaat met vinyl - vandaag heb ik me er even nog wat meer in verdiept.

De conclusie blijft hetzelfde: dit is een geweldig goed album van de heren RH.
En onterecht heeft dit album toch altijd wat in populariteit ingeboet. Zo ook met het geniale Hail To The Thief. Het is voor de Radiohead liefhebbers toch misschien wel de bitterste pil. Maar juist daarom misschien ook wel de heiligste graal.
Het zal nooit mijn favoriete album (lees: In Rainbows) worden.
Desalniettemin is - ook - dit een album van ongekende klasse.

Weinig interessant Radiohead-album. Alsof alles wat is afgekeurd voor Kid A hier maar op is gezet. En aangezien er kennelijk niet genoeg unieke restjes over waren ook nog maar een buitengewoon zwakke herinterpretatie van Morning Bell erbij, op Kid A een erg sterk nummer. Niet dat het allemaal slecht is, verre van, maar in tegenstelling tot de andere albums staat hier eigenlijk niet één nummer op waarvan ik écht onder de indruk ben. Knives Out en Dollars & Cents komen het dichtst in de buurt en Like Spinning Plates heeft wel een lekkere vage sfeer die me aanspreekt.

Da's wel jammer, ik zou het nog eens proberen. Gewoon omdat Pyramid Song in je rijtje ontbreekt.

Ook deze diverse malen geprobeerd te doorgronden; niet gelukt.
Van hetzelfde niveau als Kid A.

Dat staat, gelet op het gemiddelde na ruim 1400 stemmen, voor veel MuMe volgers gelijk aan hoge kwaliteit. Maar het kan mij niet bekoren.

Dit is toch een heel sterk album, zeker voor s'nachts. Ik ben er nog niet aan uit, maar ik sluit niet uit dat ik Amnesiac zelfs nog beter vind dan Kid A en OK Computer, maar alle drie albums hangen voor mij dicht bij elkaar. Twee-drie jaar geleden vond ik Amnesiac al erg mooi, maar veel heb ik het nadien meer opgelegd, en bij HTTT en In Rainbows haakte ik destijds af.

Ik was vroeger geen fan van Radiohead. Zelfs al allergisch aan de naam geweest, maar ik vond Creep toen een heel mooi nummer, terwijl ik niets moest weten van Radiohead destijds. Uiteindelijk door onder andere Climbing Up The Walls heb ik OK Computer dan toch een paar luisterbeurten gegeven en toen viel het kwartje. Wellicht was mijn smaak doorheen de jaren ook wel een beetje veranderd. Ik heb trouwens het idee dat die tegenover enkele jaren geleden opnieuw veranderd is. Na Creep vond ik OK Computer dus het beste album, en was ik ook plots wel fan van The Bends. De laatste jaren is dat meer en meer verschoven naar Kid A en nu heb ik het idee dat het weer opnieuw aan het verschuiven is naar dit album. De jazz-invloeden maken het gewoon helemaal af, en er zit echt zo een heel depressieve sfeer in dat tegelijkertijd aantrekt en afstoot, maar vooral intrigeert.

Ik verhoog het zelfs naar 5.0*. Dit wordt echt zoveel beter per luisterbeurt. Wat dit afmaakt tegenover andere Radiohead albums voorlopig, is dat songs zoals Pulk / Pull Revolving in Doors dat zo lekker klinken afgewisseld worden met eigenlijk erg goede "rock" of "jazz-rock" nummers met die stem die zo ja mooi en breekbaar klinkt. Juist die soort stem dat ik zo goed vind bij de art pop die ik luister (alleen zijn dat dan meestal vrouwen). Die jazz maakt het geheel iets zwoeler, maar de flow zit er ook veel beter in vind ik, en het klinkt allemaal heel sterk als een geheel. Op dat vlak doet dit allemaal veel meer aan elektronische muziek denken dan aan rockmuziek (want ik heb een elektronische achtergrond, geen rock-achtergrond). Die sfeer dat dit album uitademt ligt mij eigenlijk zeer goed, al is het wel een uiterst depressief. En ook zo typisch een album dat 10 keer beter s'nachts. Ik heb echt het idee dat dit album mij op het lijf geschreven is. Het ligt mij toch net iets beter dan OK Computer, wat ik ook een superalbum vind, maar dit ligt mij ook persoonlijker beter. Ik ben er gewoon nog niet aan uit of ik Kid A of Amnesiac beter vind. Maar ik denk dat het dit album is. Morning Bell vind ik op deze versie zelfs beter dan op Kid A. Er zit gewoon geen enkel nummer tussen dat ik niet gewoon goed vind, ik vind gewoon echt alles uitstekend nu ik er nog eens aandachtig naar luister. Ik betrap me er op dat ik geen minder nummer hier tussen zie staan. Misschien is enkel het laatste nummer net iets 'te' maar dat is echt het enige negatieve dat ik kan vermelden.

Mijn evolutie van Radiohead is trouwens echt heel interessant. 5 jaar geleden trok ik het helemaal niet. OK Computer deed me niets, later klikte ik accidenteel op Creep en dat was het eerste nummer dat ik goed vond (al beluister ik dit amper nog). Dan is uiteindelijk eind 2018-begin 2019 het kwartje definitief gevallen bij OK Computer, en ook bij The Bends en Kid A. Dit vond ik intrigerend maar luisterde ik weinig. Over de jaren heen heb ik sindsdien iets minder Radiohead geluisterd, maar de focus verschoof toch wel naar Kid A een beetje, en nu verschuift het dus opnieuw naar Amnesiac. Geen idee waar het aan ligt, het feit dat ik dit meerdere keren heb geluisterd, of is mijn smaak veranderd over de jaren heen. Wellicht een combinatie van beiden. In zekere zin is dit eigenlijk misschien wel het album dat me het meest ligt van Amnesiac zeker gezien mijn huidige smaak. Al begint het bij In Rainbows nu ook te komen, zeker omdat All I Need zo een mooi dromerig nummer is. AMSP heb ik nog nooit beluisterd. TKoL en HttT moet ik nog een paar keer nu beluisteren om er een betere mening over te geven. Ik zal wellicht elk album nog wel een paar luisterbeurten geven, maar Kid A, In Rainbows en vooral deze nog het meest.

Blijft een lekker album en heeft voor mij nooit gevoeld als het zwakkere broertje van Kid A.

Eens. Van beide geen enorm fan maar mede door de twee top rated tracks hier is dit album duidelijk beter voor mij. Jammer van de wazige experimenten hier en daar maar goed genoeg.

Ik weet niet of dit de juiste plaats ervoor is, maar ik heb deze versie van het album hier:
Spinner - discogs.com
Is er een liefhebber die geïnteresseerd is? Voor €10 + verzendkosten istie voor jou. Stuur me bij interesse even een pm.

Het vijfde album van Radiohead bestaat uit materiaal van dezelfde studiosessies waar voorganger Kid A uit putte. Toen de plaat in 2001 uitkwam, was de discussie over die plaat (in mijn herinnering) nog lang niet stilgevallen. Grof gezegd was er het kamp dat Kid A een experimenteel meesterwerk vond, en het kamp dat een tweede OK Computer wenste, en hoopte dat Radiohead de 'echte muziek' voor de tweede ronde had bewaard.

Die laatste groep werd teleurgesteld, want Amnesiac lijkt meer op zijn directe voorganger dan op Radioheads gedoodverfde magnum opus. Kid A viel bij mij nogal goed, dus ik had wat dat betreft geen klachten.

Ik heb de plaat deze week voor de tweede keer aangeschaft, als onderdeel van het Kid Amnesiac-pakketje (zwart vinyl). Een discussie over het nut of de kwaliteit daarvan hoort natuurlijk thuis op die albumpagina, maar ondanks dat de LP-versie ook op Discogs wat kritiek te verduren krijgt, klinkt vooral de Amnesiac-schijf meer dan prima op mijn platenspeler. Ik had het album destijds al op CD gekocht in de 'bibliotheekboek'-versie, voor het oog een mooie verpakking maar de CD zat zo strak in het kartonnen hoesje dat hij naar een tijdje onder de krassen kwam te zitten (vast ook mijn eigen onvoorzichtigheid) en begon over te slaan, Misschien dat ik daarom de plaat als geheel al een aantal jaar niet meer had gehoord. Ongelooflijk dat dit inmiddels twintig jaar oud is, eigenlijk.

Een hernieuwde kennismaking bevestigt mijn mening van destijds eigenlijk wel. Amnesiac is te goed om afgedaan te worden als restjesplaat, maar toch nét geen nieuw meesterwerk. De A-kant is fantastisch, je zit er meteen lekker in met die doodse keteldrums en Yorke's apatische 'I'm a reasonable man, get off my case.' Vervolgens kunnen 'Pyramid Song', 'You and Whose Army' en 'I Might Be Wrong' allemaal tot Radioheads beste nummers worden gerekend, en biedt 'Pulk/ Pull...' een fijn stukje dwars experiment.

De B-kant begint nog aardig met het wel wat zeurderige 'Knives Out', om vervolgens in een dip te belanden: deze versie van 'Morning Bell' is totaal overbodig na de veruit superieure versie op Kid A, 'Dollars and Cents' is een van Radioheads saaiste nummers, en daarna volgt twee minuten gepriegel waar ik het nut ook niet echt van inzie. De laatste twee tracks zijn dan wel weer sterk, maar trekken het album niet meer boven de vier sterren.

Nu had Kid A ook wel een paar mindere momenten, en toch voelde dat album meer als een geheel, als een coherent statement. Dat gevoel van eenheid weet Amnesiac minder bij me op te roepen, al valt er dan nog steeds voldoende te bewonderen.

Niet hét beste album van Radiohead, maar kwalitatief opnieuw sterk: 4,5 sterren. Pyramid song is een van mijn favoriete songs van de heren.

3,5 voor mij. Ik vind het zo nu en dan té veel verschillende kanten uitwaaieren. Vooral wanneer het 'jazzy(?)' wordt haak ik lichtelijk af wat natuurlijk eigenaardig is met Radiohead op de koptelefoon. Desalniettemin staan er een aantal toppers op waardoor het naar een 3,5, wellicht ooit 4 levelt.

In 1990 heb ik de radio definitief vaarwel gezegd. Ik had geen zin meer om 99 baggernummers aan te moeten horen om vervolgens mogelijk 1 interessant nummer te horen. En dan nog afgezien van die vreselijke diskjockeys die vooral zichzelf graag horen en vele uren reclame tussendoor. Het gevolg was dat ik dus ook interessante nieuwe bands misliep. Maar de echt goeden sijpelen dan op de een of andere manier toch wel door. Dat was met Tori Amos het geval en ook dus met Radiohead. OK computer en Kid A zijn echt fantastische platen. Amnesiac gaat nog wel wat op die toer verder maar heeft helaas ook wel zwakkere nummers, zoals helaas op wel meer van de overige albums. Dus echt een favoriete band zal Radiohead ook niet worden. Maar de Pyramid song is wel echt een supernummer op deze plaat.

Ben ik de enige die 'Hunting Bears' op repeat kan blijven draaien?

Amnesiac bevat alles wat je niet verwacht van een band die zijn commerciële en creatieve hoogtijdagen beleefd, een paar jaar na ok computer die ze wereldfaam opleverde, ze borduren daar niet op voort, maar slaan een bijna avant gardistische sferische hoek in, daar is lef voor nodig. Maar geeft vooral aan hoe enorm vindingrijk en creatief, een kunstvorm, radiohead is terwijl het hun commerciële succes niet opvrat, innovatie en niet binnen de lijntjes, het kan dus wel hand in hand met verkoopcijfers.