Radiohead - Amnesiac (2001)

Nu de Radiohead albums toch wel voor een prikkie te krijgen zijn op vinyl, werd het toch eens tijd om Amnesiac aan te schaffen.

De Kid B van Radiohead heb ik altijd al kunnen waarderen; sterker nog: wordt regelmatig beluisterd. Maar - zoals dat gaat met vinyl - vandaag heb ik me er even nog wat meer in verdiept.

De conclusie blijft hetzelfde: dit is een geweldig goed album van de heren RH.
En onterecht heeft dit album toch altijd wat in populariteit ingeboet. Zo ook met het geniale Hail To The Thief. Het is voor de Radiohead liefhebbers toch misschien wel de bitterste pil. Maar juist daarom misschien ook wel de heiligste graal.
Het zal nooit mijn favoriete album (lees: In Rainbows) worden.
Desalniettemin is - ook - dit een album van ongekende klasse.

Weinig interessant Radiohead-album. Alsof alles wat is afgekeurd voor Kid A hier maar op is gezet. En aangezien er kennelijk niet genoeg unieke restjes over waren ook nog maar een buitengewoon zwakke herinterpretatie van Morning Bell erbij, op Kid A een erg sterk nummer. Niet dat het allemaal slecht is, verre van, maar in tegenstelling tot de andere albums staat hier eigenlijk niet één nummer op waarvan ik écht onder de indruk ben. Knives Out en Dollars & Cents komen het dichtst in de buurt en Like Spinning Plates heeft wel een lekkere vage sfeer die me aanspreekt.

Da's wel jammer, ik zou het nog eens proberen. Gewoon omdat Pyramid Song in je rijtje ontbreekt.

Ook deze diverse malen geprobeerd te doorgronden; niet gelukt.
Van hetzelfde niveau als Kid A.

Dat staat, gelet op het gemiddelde na ruim 1400 stemmen, voor veel MuMe volgers gelijk aan hoge kwaliteit. Maar het kan mij niet bekoren.

Dit is toch een heel sterk album, zeker voor s'nachts. Ik ben er nog niet aan uit, maar ik sluit niet uit dat ik Amnesiac zelfs nog beter vind dan Kid A en OK Computer, maar alle drie albums hangen voor mij dicht bij elkaar. Twee-drie jaar geleden vond ik Amnesiac al erg mooi, maar veel heb ik het nadien meer opgelegd, en bij HTTT en In Rainbows haakte ik destijds af.

Ik was vroeger geen fan van Radiohead. Zelfs al allergisch aan de naam geweest, maar ik vond Creep toen een heel mooi nummer, terwijl ik niets moest weten van Radiohead destijds. Uiteindelijk door onder andere Climbing Up The Walls heb ik OK Computer dan toch een paar luisterbeurten gegeven en toen viel het kwartje. Wellicht was mijn smaak doorheen de jaren ook wel een beetje veranderd. Ik heb trouwens het idee dat die tegenover enkele jaren geleden opnieuw veranderd is. Na Creep vond ik OK Computer dus het beste album, en was ik ook plots wel fan van The Bends. De laatste jaren is dat meer en meer verschoven naar Kid A en nu heb ik het idee dat het weer opnieuw aan het verschuiven is naar dit album. De jazz-invloeden maken het gewoon helemaal af, en er zit echt zo een heel depressieve sfeer in dat tegelijkertijd aantrekt en afstoot, maar vooral intrigeert.

Ik verhoog het zelfs naar 5.0*. Dit wordt echt zoveel beter per luisterbeurt. Wat dit afmaakt tegenover andere Radiohead albums voorlopig, is dat songs zoals Pulk / Pull Revolving in Doors dat zo lekker klinken afgewisseld worden met eigenlijk erg goede "rock" of "jazz-rock" nummers met die stem die zo ja mooi en breekbaar klinkt. Juist die soort stem dat ik zo goed vind bij de art pop die ik luister (alleen zijn dat dan meestal vrouwen). Die jazz maakt het geheel iets zwoeler, maar de flow zit er ook veel beter in vind ik, en het klinkt allemaal heel sterk als een geheel. Op dat vlak doet dit allemaal veel meer aan elektronische muziek denken dan aan rockmuziek (want ik heb een elektronische achtergrond, geen rock-achtergrond). Die sfeer dat dit album uitademt ligt mij eigenlijk zeer goed, al is het wel een uiterst depressief. En ook zo typisch een album dat 10 keer beter s'nachts. Ik heb echt het idee dat dit album mij op het lijf geschreven is. Het ligt mij toch net iets beter dan OK Computer, wat ik ook een superalbum vind, maar dit ligt mij ook persoonlijker beter. Ik ben er gewoon nog niet aan uit of ik Kid A of Amnesiac beter vind. Maar ik denk dat het dit album is. Morning Bell vind ik op deze versie zelfs beter dan op Kid A. Er zit gewoon geen enkel nummer tussen dat ik niet gewoon goed vind, ik vind gewoon echt alles uitstekend nu ik er nog eens aandachtig naar luister. Ik betrap me er op dat ik geen minder nummer hier tussen zie staan. Misschien is enkel het laatste nummer net iets 'te' maar dat is echt het enige negatieve dat ik kan vermelden.

Mijn evolutie van Radiohead is trouwens echt heel interessant. 5 jaar geleden trok ik het helemaal niet. OK Computer deed me niets, later klikte ik accidenteel op Creep en dat was het eerste nummer dat ik goed vond (al beluister ik dit amper nog). Dan is uiteindelijk eind 2018-begin 2019 het kwartje definitief gevallen bij OK Computer, en ook bij The Bends en Kid A. Dit vond ik intrigerend maar luisterde ik weinig. Over de jaren heen heb ik sindsdien iets minder Radiohead geluisterd, maar de focus verschoof toch wel naar Kid A een beetje, en nu verschuift het dus opnieuw naar Amnesiac. Geen idee waar het aan ligt, het feit dat ik dit meerdere keren heb geluisterd, of is mijn smaak veranderd over de jaren heen. Wellicht een combinatie van beiden. In zekere zin is dit eigenlijk misschien wel het album dat me het meest ligt van Amnesiac zeker gezien mijn huidige smaak. Al begint het bij In Rainbows nu ook te komen, zeker omdat All I Need zo een mooi dromerig nummer is. AMSP heb ik nog nooit beluisterd. TKoL en HttT moet ik nog een paar keer nu beluisteren om er een betere mening over te geven. Ik zal wellicht elk album nog wel een paar luisterbeurten geven, maar Kid A, In Rainbows en vooral deze nog het meest.