Radiohead was een tijdje wat naar achteren verdrongen op mijn recente playlists. Bowie was daar vooral verantwoordelijk voor, maar ook daarvoor al was het minder. Radiohead is veel, maar het easy listening gehalte is minimaal.
Ach, het is Pasen, beetje lezen, maar vooral veel luisteren.
Op mijn laptop staat Amnesiac uiteraard bovenaan, dus waarom niet daar mee beginnen en en passant hier eindelijk eens wat neerpennen.
Om te beginnen ben ik falikant tegenstander van de playlist veranderen, zoals
roberto een pagina terug suggereert. Ten eerste omdat de band de volgorde van de nummers niet willekeurig gedaan heeft (weet ik niet 100% zeker, maar ik kan me het niet voorstellen dat het niet zo is). Het staat iedereen uiteraard vrij te shuffle, skippen, toe te voegen, maar ik beleef een album het meest intens bij volledige beluistering. Dat houdt dus ook pieken en dalen in het luisteren, des te beter imho. Bovendien is het dé methode om nummers te laten groeien, op deze manier komen de werkelijke parels bovendrijven.
Wil ik nog wat kwijt over individuele nummers? Neuh, anders dan dat dit voor mij een brug-album is tussen Kid A en In Rainbows, meer dan Hail To The Chief.
Prachtige muziek, ik snap dat sommige moeten wennen aan Yorke's stem, ik was gelijk hooked en ook op Amnesiac (oké, oké, bijvoorbeeld in Pyramid Song) merg-en-beent hij dwars door me heen met een sublieme muzikale omlijsting.