Radiohead - Amnesiac (2001)

Neeee Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box en Pulk / Pull Revolving Doors zijn gewoon de vuilnisbak in gekieperd.

Kom er alleen niet helemaal uit waar ze dan in de tracklist moeten komen.

Nee, hoor. De singles van Pyramid Song en Knives Out worden ook opnieuw uitgebracht met als B-kanten respectievelijk Pull/Pulk Revolving Doors, Like Spinning Plates (backwards versie). Van Knives Out blijft Fog, daaraan toegevoegd Morning Bell/Amnesiac en Packt Like Sardines In A Crush Tin Box.

Maar serieus, anders zou ik ook niet weten waar ik ze moest zetten....

En nu echt serieus: Dit is allemaal één grote grap natuurlijk...

Zonder die twee nummers gaat het experimentele karakter van het album teveel verloren. En daar komt bij, ik vind ze beide ook erg goed.

Volgens mij zit er zo wel een mooie flow tussen melodieuze songs en meer experimentele werk:

1. Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box
2. Pyramid Song
3. Pulk / Pull Revolving Doors
4. You and Whose Army?
5. Cuttooth
6. Hunting Bears
7. I Might Be Wrong
8. Knives Out
9. Dollars & Cents
10. Fast-Track
11. Like Spinning Plates (gewoon die weirde backward versie, hoe mooi ik de piano versie ook vind)
12. Life in a Glass House (extended version )

Ja dit wordt hem. Serieus

Ik dacht zelf dat het experimentele karakter enigszins behouden werd met Cuttooth en Fast-Track in plaats van Pull/Pulk en Morning Bell/Amnesiac. Daarnaast was mijn gedachte met I Might Be Wrong enigszins rockend te openen, i.p.v. het voorzichtige Packt Like Sardines. Om daarna geleidelijk via Knives Out en Dollars & Cents de diepte in te gaan, waarbij Pyramid Song dan een soort climax vormt qua melancholie, maar waarin je tegelijkertijd ook weer een beetje getroost wordt. (De echte hopeloosheid zit inhoudelijk meer in You And Whose Army?) Daarna klaart alles langzaam weer op...

Eigenlijk is er helemaal niet zoveel mis met Amnesiac, behalve wat startproblemen..In het echt doe ik dan ook niets, maar zet hem gewoon op!

'Amnesiac' was de snelle opvolger op 'Kid A' en ging in hetzelfde stramien door, maar dan een tikkeltje wisselvalliger en minder sterk.

Het album start meteen met het vervelende 'Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box' om vervolgens meteen een van de hoogtepunten te hebben met 'Pyramid Song'. 'Pulk / Pull Revolving Doors' is weer mega-irritant maar 'You and Whose Army?' kan ik dan wel weer erg waarderen en ook 'I Might Be Wrong' is prima. Zo blijft het op en neer gaan.

'Knives Out' behoort weer tot de beste nummers van de plaat, maar met 'Morning Bell / Amnesiac' kan ik dan weer niet zoveel, 'Dollars & Cents' is redelijk en 'Hunting Bears' overbodig. 'Like Spinning Plates' is muzikaal wel erg fraai en haunting en die vreemde stem past daar wel bij. Het album sluit af met 'Life in a Glass House' dat wat uit de toont valt met zijn jazz-achtige trompet erin.

I might be wrong en knives out zijn toch wel de uitsmijters hier hoor...

Blijft een mooie plaat!!

Voor mij mag daar Dollars & Cents ook bij. Persoonlijke favoriet.

Geen allemansvriend deze Amnesiac, maar ik moet zeggen dat ik dit album steeds meer ga waarderen. Zeer divers, maar met een sfeertje. Het schuurt wel hier en daar. Weemoedig. Mooi. Knap wederom. Hulde aan Radiohead.

Dit was de enige plaat van Radiohead die ik niet echt goed vond maar ben het wel altijd blijven probereb. En deze week valt het kwartje opeens heel erg. Vooral omdat ik de tweede helft nu veel heb gehoord.

Like spinning plates vind ik misschien wel een van de beste Radiohead nummers ooit. Die spanning en die climax die eigenlijk niet komt... Fenomenaal

Radiohead was een tijdje wat naar achteren verdrongen op mijn recente playlists. Bowie was daar vooral verantwoordelijk voor, maar ook daarvoor al was het minder. Radiohead is veel, maar het easy listening gehalte is minimaal.

Ach, het is Pasen, beetje lezen, maar vooral veel luisteren.

Op mijn laptop staat Amnesiac uiteraard bovenaan, dus waarom niet daar mee beginnen en en passant hier eindelijk eens wat neerpennen.

Om te beginnen ben ik falikant tegenstander van de playlist veranderen, zoals roberto een pagina terug suggereert. Ten eerste omdat de band de volgorde van de nummers niet willekeurig gedaan heeft (weet ik niet 100% zeker, maar ik kan me het niet voorstellen dat het niet zo is). Het staat iedereen uiteraard vrij te shuffle, skippen, toe te voegen, maar ik beleef een album het meest intens bij volledige beluistering. Dat houdt dus ook pieken en dalen in het luisteren, des te beter imho. Bovendien is het dé methode om nummers te laten groeien, op deze manier komen de werkelijke parels bovendrijven.

Wil ik nog wat kwijt over individuele nummers? Neuh, anders dan dat dit voor mij een brug-album is tussen Kid A en In Rainbows, meer dan Hail To The Chief.

Prachtige muziek, ik snap dat sommige moeten wennen aan Yorke's stem, ik was gelijk hooked en ook op Amnesiac (oké, oké, bijvoorbeeld in Pyramid Song) merg-en-beent hij dwars door me heen met een sublieme muzikale omlijsting.

'Freakeriger' en vervreemdender (vast geen goed Nederlands) heeft Radiohead ze niet gemaakt. Maar ook op deze 'Kid B' wordt wel fascinerend gemusiceerd. Bizarre electronica wordt afgewisseld met prachtige gitaarrock ('I Might Be Wrong' en 'Knives Out' en ook nog wel op 'Dollar & Cents'). 'Pyramid Song' is majestueus en bezorgt de nodige dosis kippenvel. Eén van mijn Radiohead-favorieten.

Hun beste. Met heel veel voorsprong.

De band zat toen in een enorme flow.
Na Kid A maken ze gewoon nog een experimentele plaat, die nu ook jazzinvloeden heeft.
Het is doorbijten qua sfeer, want dit is denk ik wel hun meest deprimerende plaat.
Echter boeit de zwaarmoedjgheid wel, want naast dat het weer razend knap inelkaar steekt, pakt York mij gewoon in met zijn klaagzang.

Het nivo schurkt erg dicht tegen elkaar aan.
Ik moest eigenlijk nog het meest moeite doen voor Hail To The Thief, maar die is ook al een poosje geland.
In Rainbows draai ik het meest overigens.

Ik ben een van de weinigen die deze plaat verkiest boven Kid a. Kid a heeft zijn momenten, maar vind ik toch wat koel overkomen, deze plaat heeft meer warmte. Mijn favoriet blijft In Rainbows.

Hear hear!
Nu is Hail To The Thief mijn meest favoriete Radiohead album, maar die heeft toch een aardig poosje moeten wedijveren met Amnesiac, tot die positie vastgesteld werd.

Soms heb ik wat moeite met de klagerige zang van Thom Yorke, maar op dit album valt het me allemaal reuze mee. Wat me vooral opviel bij de beluistering vandaag was de prachtige flow. Het experimentele
geluid vind ik trouwens fascinerend; dat kan ook komen doordat ik op zijn tijd graag naar artiesten zoals The Aphex Twin en andere elektronica luister. Ik bleef in ieder geval zeer geboeid luisteren naar een album dat naar mijn gevoel niet inzakte, al zijn niet alle stukken even sterk.

Na herbeluistering ernstig getroffen door Like Spinning Plates. Hoe je in ca vier minuten zo een claustrofobische, umheimische, haast enge soundscape, met die freaky onverstaanbare zang kunt neerzetten zonder dat het kil en afstandelijk wordt, nee, je zelfs meetrekt in een alles omvattend gevoel van intens verdriet...

Ook een mooi voorbeeld van de emotionele kracht van muziek t.o.v. het gesproken woord. De lyrics zijn grotendeels onverstaanbaar en/of abstract. Maar hoe intens wil je het hebben, allemachtig..

Half sterretje van AMSP afgehaald, ten gunste van good old Amnesiac.

Is ondertussen een veel gedraaide plaat bij mij.
Amnesiac lijkt wat meer cult in hun discografie.
Maar dat lome, niet voor uit te branden sfeertje, doet het steeds beter bij mij.
Stemmingsplaatje, maar dat is het meeste van Radiohead sowieso.
Late night music.

Zeer goed album maar oh zo zwaarmoedig en moeilijk te beluisteren. Kid A prikkelde mijn aandacht meer met wat uptempo nummertjes.

Er zitten zeer goede nummers tussen maar telkens ik het album in zijn geheel wil beluisteren, haak ik af na The Pyramid Song.

4* , zeer goed maar minder dan zijn voorganger. Ik zeg ook niet gauw dat een nummer echt slecht is maar Amnesiac heeft er toch wel eentje... Het derde, welke ik een nieuwe titel heb gegeven ... Puke/distasteful Revolting Noise.

Dit album gecoverd in 'neo-klassieke' setting zie Echo Collective - Amnesiac (2018) - MusicMeter.nl

Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box is een geweldige opener die mijn stereo meteen laat zweten. Pyramid Song daarna komt binnen als de weldadig warme douche. De rest is ook heerlijk.
Een erg goed album.

Met het derde nummer heb ik dus echt niets. Hunting Bears is ook maar een riff dat gewoon herhaald wordt. De rest van de tracklist kan me eigenlijk wel bekoren, sommige nummers uiteraard beter dan andere. Pyramid Song is van een heel hoog niveau maar ook het openingsnummer is eigenlijk best cool met die potten en pannen sound. Het eindnummer met die jazz invloeden vind ik ook een dikke plus.


Ik zou ook zeggen, misschien iets toegankelijker dan Kid A, maar veel melancholischer en depressief waardoor ik toch wel vaker grijp zijn voorganger. Het wordt hoog tijd om eens het volgende album uit de catalogus te beluisteren, heb al te lang bij deze gestaan. Cijfer blijft staan, dikke 4

Door dit album ben ik destijds afgehaakt van de geweldige rockband die Radiohead was in de 1990s. Jarenlang bij een nieuw album geprobeerd te beluisteren, maar de singles/video's irriteerde mij, keer op keer. Radiohead v2.0 deed mij niks meer met al dat zenuwachtige geneuzel.
Het is zelfs in de herfst van 2017 dat ik mijn cd's aan het opruimen ben en Kid A en Amnesiac van de hand doe.

Tot ik anderhalve week terug ineens het licht zie op MuMe en de gelinkte video's mij nu wél intrigeren. Via Discogs en MP komen the best of (2cd), Hail To The Thief, The King Of Limbs, A Moon Shaped Pool en deze op cd voor weinig aangeschaft. Daar waar die andere albums mij zeer positief verrassen, heb ik toch weer moeite met dit album. Tot en met track 7 is het een meer dan degelijke plaat, maar met de laatste 4 tracks kan ik vooralsnog niks. Logisch dat ik destijds afgehaakt ben.

Die groove van I Might be Wrong ❤❤❤

Ligt al een tijdje in mijn CD rek maar pas vanavond breekt deze Amnesiac pas echt goed door. Kid A vond ik al schitterend dus zou het logisch zijn dat deze ook in mijn straatje zou passen maar dat was dus niet direct zo. Sowieso zit er toch wel een verschil tussen de 2 elektronisch gerichte platen van Radiohead.
Waar op Kid A de hogere sferen worden opgezocht ga je hier meer mee op een melancholische trip. Het heeft in ieder geval wat luisterbeurten gekost om erdoor te geraken maar nu apprecieer ik deze echt wel. Zwaarmoedig en depressief zou je in het begin zeggen maar toch vind ik Amnesiac iets hoopvol hebben. Een warm hoopje Elektronische soundscapes op zijn tijd doet wonderen.

In mijn oren hebben ze nog nooit iets slecht gemaakt maar Pablo Honey en King of Limbs moet ik wel nog leren kennen en Hail to the Thief (staat ook in het rek) moet nog doorbreken.

Radiohead - Pyramid Song 800% slower - YouTube

best knap hoe mooi dat nog klinkt!

Dit is een geniaal album. Pyramid Song gaat door merg en been.

Had zo een Klaus Schulze album kunnen zijn

Niet doorheen te komen....jeetje wat een gepiel

Nee hoor, gewoon een uitdagend album dat wel wat luisterbeurten nodig heeft ?

Nu de Radiohead albums toch wel voor een prikkie te krijgen zijn op vinyl, werd het toch eens tijd om Amnesiac aan te schaffen.

De Kid B van Radiohead heb ik altijd al kunnen waarderen; sterker nog: wordt regelmatig beluisterd. Maar - zoals dat gaat met vinyl - vandaag heb ik me er even nog wat meer in verdiept.

De conclusie blijft hetzelfde: dit is een geweldig goed album van de heren RH.
En onterecht heeft dit album toch altijd wat in populariteit ingeboet. Zo ook met het geniale Hail To The Thief. Het is voor de Radiohead liefhebbers toch misschien wel de bitterste pil. Maar juist daarom misschien ook wel de heiligste graal.
Het zal nooit mijn favoriete album (lees: In Rainbows) worden.
Desalniettemin is - ook - dit een album van ongekende klasse.

Weinig interessant Radiohead-album. Alsof alles wat is afgekeurd voor Kid A hier maar op is gezet. En aangezien er kennelijk niet genoeg unieke restjes over waren ook nog maar een buitengewoon zwakke herinterpretatie van Morning Bell erbij, op Kid A een erg sterk nummer. Niet dat het allemaal slecht is, verre van, maar in tegenstelling tot de andere albums staat hier eigenlijk niet één nummer op waarvan ik écht onder de indruk ben. Knives Out en Dollars & Cents komen het dichtst in de buurt en Like Spinning Plates heeft wel een lekkere vage sfeer die me aanspreekt.

Da's wel jammer, ik zou het nog eens proberen. Gewoon omdat Pyramid Song in je rijtje ontbreekt.