Na de klassieker OK Computer, kwam Radiohead met het wat meer experimentele Kid A, waar ze een electronischere kant mee op gingen, maar ook dat album werd uiteindelijk een succes. Ook in mijn ogen, want Kid A is altijd nog mijn favoriete Radiohead-album. Een jaar na Kid A kwam Amnesiac uit, samengesteld uit nummers uit dezelfde sessies als Kid A. Aan de ene kant dus veelbelovend maar aan de andere kant komt dat wel, als het ware, over als b-kantjes. Dat laatste gaat zeker niet op, en Amnesiac is absoluut een sterk geheel, ware het wel wat minder dan de voorganger.
Packt Like Sardines in a Chrushd Tin Box is een fantastische opener. Leuke percussie, mooie electronische beats, en het bouwt zich allemaal erg mooi op. Aan de ene kant na Kid A een vertrouwd geluid, aan de andere kant is het toch weer een uniek nummer waarin een hoop gebeurt waardoor het niet gaat vervelen. De zang van Thom Yorke is eigenlijk vooral een extra instrument. Een hoogepunt in het oeuvre van Radiohead.
Pyramid Song is dan weer vooral een ballad, gericht op piano. Verwacht hier echter geen Coldplay-praktijken, dit is veel vervreemdender. Er wordt telkens maar een paar tonen op de piano geramd, vervreemdende geluiden tussendoor, een mooie tekst over de dood. Uiteindelijk bouwt het zich dan ook nog eens prachtig op naar een veel voller geluid, ontzettend mooi nummer!
Pull/Pulk Revolving Doors is vermoedelijk wel één van de love/hate-nummers van Radiohead. Vage stemmetjes, weinig melodie, iets waar weinig mensen wat mee kunnen dus. Toch vind ik het absoluut wat hebben. Die harde bas, om dan soms weg te vallen en je ineens een droog pianodeuntje hoort. Niet een nummer dat ik regelmatig opzet, daarvoor is het wat te eentonig, maar in de context van het album vind ik het best wel aardig.
You and Whose Army? is mijn favoriete nummer van het album, en zelfs mijn favoriete Radiohead-nummer van na Kid A. Ik vind het ontzettend mooi hoe er een bepaalde spanning in te voelen is, en het dan op een bepaald moment ineens losbreekt, met eerst de drums die invallen en vlak daarna de piano. Echt een kippenvelmoment voor mij. Het is ook echt iets waar ik naar toewerk in het nummer, maar waar ik toch altijd weer door word verrast. Het wordt ook zo mooi ingeleid door de bas, waarmee de spanning al stijgt.
Raar genoeg kan het hele nummer daar met gemak op leunen. Het zal wellicht ook wel enigszins aan mij liggen, maar alleen al daardoor blijf ik het echt een geweldig nummer vinden.
I Might Be Wrong is alweer een sterk nummer, alhoewel iets minder dan het voorgaande. Fijne gitaar-riffje, mooie zang, maar een echte hoogvlieger is het niet. Het doet wat meer denken aan de rock van Radiohead, maar dan een licht electronisch jasje eroverheen. Best een aardig nummer, maar na een tijdje heb je het wel gehoord.
Knives Out heb ik nooit zoveel mee gehad. Geen slecht nummer, maar het is me iets te zeikerig. Heeft me nooit wat gedaan. Ook Morning Bell / Amnesiac heb ik weinig mee, omdat het eigenlijk het mindere broertje van de Kid A-versie is. De Kid A-versie is perfect, en dan komen ze met een andere versie... had niet gehoeven! Dit voegt helemaal niets toe, en is stukken minder. De spanning die er in de Kid A-versie zit, is hier verdwenen, en het wordt een beetje een gezapig liedje dat nergens heen gaat. Jammer.
Dollars & Cents is wel weer een zeer sterk nummer gelukkig. Er zit een fijne drive in, en ook nog een hele lading spanning. Fijne sfeer hangt er over het nummer heen. Geen heel verrassend nummer, klinkt echt typisch als Radiohead, maar het is wel gewoon heel erg goed.
Hunting Bears is een beetje een niemendalletje... instrumentaaltje tussendoor.
Maar dan krijgen we het prachtige Like Spinning Plates... klinkt eigenlijk erg vaag, alsof het achterstevoren afgespeeld is, maar dat zorgt wel voor een heel fijne spanning in de muziek. En dan begint Thom te zingen... wat zingt ie vaag! Hij zingt alsof ie dronken is, misschien was ie dat wel, en toch klinkt het wel erg goed. Kippenvelmomentje is als ie de titel zingt.
Eigenlijk best wel een vaag nummer, maar alles bij elkaar opgeteld klinkt het toch wel erg goed. Absoluut een hoogtepunt van dit album.
Life in a Glasshouse is wel een fijne jazzy afsluiter, leuke trompetje, beetje broeierig nummer, wel geinig.
Al met al een heel aardig album, dat veel beter uit had kunnen pakken als ze wat beter hadden geselecteerd, nu staan er helaas toch wat mindere nummers op als Knives Out, Morning Bell en Hunting Bears. De hoogtepunten van het album, zoals de opener, You and Whose Amy? and Like Spinning Plates zijn dan weer echte hoogtepunten in het oeuvre van Radiohead. Wisselvallig album dus. Wel erg knap als je ziet hoeveel geweldige nummers ze hebben gemaakt in de Kid A-sessies. Ze waren erg creatief bezig toen.
Drie en een halve ster voor dit album.