Klopt, dat zou je kunnen verwachten. Maar voor mijn top 10 heb ik een selectie gemaakt van échte
desert island albums - muziek waar ik, met het verstrijken der jaren nog steeds naar toe terugkeer en (nieuwe) waardevolle dingen uit haal. En hoe fantastisch The Sound en
From The Lions Mouth ook zijn, zij behoren daar gewoonweg niet toe. Wat niets afdoet aan de kwaliteit en relevantie van The Sound, maar voor mij behoorde dat tot een muzikale periode die ik inmiddels afgesloten heb. Ik word nu aangesproken door andere dingen, en wordt geraakt door andere muziek. Of beter gezegd: anders geraakt door de muziek die ik in mijn top 10 heb staan. Dus misschien is de werkelijke les hier wel, Mausie en Choconas, dat je noot te rigide verwachtingen moet hebben - anders is teleurstelling verzekerd
En laat dit nou aub niet het begin zijn van een discussie over hypocrisie of morele uitverkoop van mijn kant: muzikaal gezien heb ik mijn voorkeuren, net zoals jullie die ook zullen hebben, en daar zijn we natuurlijk allemaal vrij in. Gelukkig maar. Maar dat je als persoon (en dus ook als luisteraar) muziek anders gaat waarderen is juist een teken van groei.
Wat mijn naam betreft: die heb ik gekozen omdat muziek (sounds) voor mij voornamelijk twee doelen (purpose) dient: het richt de blik op de wereld om ons heen, en het richt de blik op onze eigen innerlijke wereld. Dus vandaar Sounds of Purpose. Ik had natuurlijk ook voor Sounds With A Purpose kunnen gaan, of Sound of Purposes of Purposeful Sounds, maar dat is zo'n pretentieuze mond vol. Mijn naam staat dus los van The Sound, hoewel ik me kan voorstellen dat, zeker gezien mijn eerste post, hier verwarring over kan ontstaan.
BTW: voor mijn avatar heb ik gekozen voor een afbeelding van Bowie als The Thin White Duke, terwijl Bowie in mijn top 10 ook niet voorkomt. Hetgeen niet wegneemt dat ik zijn muziek fantastisch vind. Het lijkt me verstandig om mensen niet te beoordelen op (of te laten definiëren door) hun top 10.
Mensen omvatten meer dan dat.
Citizen Kane gezien? Het woord 'Rosebud' vertelde ook niet het hele verhaal van Charles Foster Kane. Zie wederom mijn verhaal over te rigide verwachtingen.
Hetzelfde geldt voor aannames. Zoals de Britten zo mooi zeggen:
When you assume, you make an ass of u and me 