The Sound - From the Lions Mouth (1981)

Dank Alicia voor je opmerkingen. ik snap helemaal wat je bedoelt. En ik ben het er ook mee eens. Gelukkig zou ik zeggen. ik ben ook niet consequent en ik probeer zeker niet objectief te zijn. Of dat wat ik nu vind altijd zo blijft. Dat klinkt nogal inconsequent en dat klopt ook. Zoals je ziet in mijn opeenvolgende reacties word ik steeds een beetje genuanceerder. De eerste reactie was nogal primair. Ik zag dat ik 'ter verantwoording' werd geroepen en dat deed ik.

Ramptoeristen zijn de mensen die speciaal aangetrokken door ongeluk langs trekken om een glimp op te vangen. Niet mensen die toevallig de muziek beluisteren. Of er naar luisteren met speciaal dat ene in hun hoofd.

In tegenstelling tot wat sommige users zeggen, zijn dergelijke discussies juist wat me nog aan musicmeter verbindt, dank daarvoor. Eindelijk weer eens wat diepgang en ruimte voor respectvolle tegenstellingen. Daar kunnen een hoop mensen vandaag de dag nog iets van leren.

Ik vind de muziek van the Sound en Joy Division juist nóg relevanter nu je de afloop kent.
Ze riepen dus niet gewoon maar wat om de boze menigte te pleasen, maar ze waren volledig oprecht. Ik snap echt niks van de opmerking van John Self over de afgenomen relevantie na de tragische gebeurtenissen rond Borland.

Maar laat ik daar een oprecht "met alle respect" aan toevoegen, gegeven mijn eerste regel.

Wavanburen, ik onderzoek of doe een poging daar toe waarom deze plaat zo veel minder impact heeft dan vroeger. Ik opper het wegvallen van de spanningsboog. Vergelijk het met een film waarvan je al weet hoe die afloopt. De film is daardoor niet slechter maar je kijkt er anders naar.

Sterker nog, bij ramptoerisme maken mensen (de 'ramptoeristen') inbreuk op de privacy en waardigheid van degenen met rampspoed, als voyeurs. Daar is geen sprake van als degene met rampspoed zelf daarvan verslag doet, zoals in het geval van een artiest die een plaat uitbrengt met daarop zijn diepste zielenroerselen. De artiest als exhibitionist, zou je kunnen zeggen, of anders tenminste de artiest met een plaat als uitlaatklep. Natuurlijk kan het voor de luisteraar soms best ongemakkelijk voelen als het al te intiem wordt, maar dat maakt deze nog geen ramptoerist.

Verder wel een interessante analogie die je maakt met film. Maar waar de spanningsboog bij film over het algemeen inderdaad wegvalt als je al weet hoe deze eindigt, heb ik dat bij albums eigenlijk nooit zo ervaren. Er zijn natuurlijk wel platen die ik nu minder vaak en minder graag draai dan voorheen, bijvoorbeeld omdat mijn smaak is veranderd en ze buiten mijn smaakpalet zijn gevallen. Maar niet omdat ik al precies weet hoe het album klinkt (hoe de liedjes gaan), en ook niet omdat ik dan luister naar de emoties en gedachten van een beklagenswaardige zanger die er inmiddels een einde aan gemaakt heeft. Maar goed, dat is hoe het bij mij werkt.

Net dit album voor de eerste keer beluisterd nadat ik zag dat dit album het hoogst beoordeelde jaren 80 album was op deze site (Correctie: niet de nummer 1, maar wel in de top 5, en dat is alsnog indrukwekkend). Had nog nooit van deze band gehoord, behalve dat mijn moeder deze LP heeft. Kan nu heel goed snappen waarom deze zo hoog beoordeelt is, het is gewoon een hele goede plaat. Nu een 4,5* maar dat kan altijd nog veranderen (omhoog)

Bijna vergeten deze plaat, mijn gedachten gaan terug naar het concert in de Jaarbeurs hallen in Utrecht, geweldig!

Korte, misschien wat oneerbiedige reactie: Mán, wat is dit lekker tijdens het spinnen zeg!! Die bas, toetsen en drums, héérlijk!!

Het album komt in september uit op gekleurd vinyl.

Toffe mams

Vandaag vinyl binnen gekregen. Wat is dit toch een hartverscheurend prachtig album. Terecht hoog in mijn top 10 albums.

Draait hier net na vele jaren. Ondanks gepush van mijn broer, dit album nooit helemaal op waarde kunnen schatten. Waarom? Ik weet het eigenlijk niet. Het kwartje valt nu wel.

Je luisterde ook al niet naar mij al die jaren. Fijne soundtrack voor de geopolitieke tragedie die de komende tijd in theater Europa vertoond gaat worden.

Haha, jij krijgt ook credits hoor
Dit album is idd, zoals Chameleon Day aangeeft, weer net zo actueel als in 1981.

Laat ik in aansluiting hierop:


even mijzelf citeren

De hoes (het schilderij van om Briton Rivière om precies te zijn) is sedert januari niet zonder reden mijn Facebook omslagfoto.

Net als Daniël is vrouwe Europa met de handen op de rug gebonden (als gevolg van decennia van naïviteit). Maar anders dan de leeuwen die voor Daniël staan, tonen de leeuwen waarmee Europa geconfronteerd wordt weinig vrees en eerbied. Ze ruiken bloed…

Ervaring leert dat als je een kat strak aankijkt een kat afdruipt; wellicht werkt dat ook voor grote katachtigen

New Dark Age, hoe treffend na het laatste nieuws vanuit het Witte Huis.....

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: The Sound - From The Lion's Mouth (1981) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: The Sound - From The Lion's Mouth (1981)
Adrian Borland en zijn band The Sound waren helaas niet geboren voor het geluk, maar wat maakte de Britse band met From The Lion’s Mouth uit 1981 een fantastisch en uiteindelijk bijzonder invloedrijk album

Toen aan het eind van de jaren 80 de balans werd opgemaakt doken flink wat albums met invloeden uit de new wave en de postpunk op in de lijstjes. De albums van de Britse band The Sound waren toen al lang vergeten, want de Britse band kreeg destijds niet de waardering die het zo verdiende. Als ik luister naar het eerste en vooral het tweede album van The Sound begreep en begrijp ik daar niets van, want wat is From The Lion’s Mouth uit 1981 een briljant album. Het is een album dat flink wat bands die in de jaren 80 groot zouden worden heeft beïnvloed, maar er waren niet veel bands die het niveau van The Sound wisten te benaderen, wat het gebrek aan succes van de band extra schrijnend maakte.

Als ik in 1980 mijn geld had moeten zetten op een van de vele nieuwe bands met een voorliefde voor new wave en postpunk, had ik mijn geld waarschijnlijk gezet op The Sound en niet op een aantal andere nieuwe bands die destijds opdoken. Het zou geen goede investering zijn geweest, want waar een aantal van deze andere bands aan het begin van de jaren 80 heel groot zouden worden, kwam The Sound nooit veel verder dan de cultstatus.

Dat is bijzonder, want de Britse band leverde in 1980 met Jeopardy een geweldig debuutalbum af en overtrof dit album wat mij betreft met het in 1981 verschenen From The Lion’s Mouth. Met From The Lion’s Mouth had The Sound absoluut moeten doorbreken naar een groot publiek, maar dat gebeurde helaas niet.

De platenmaatschappij verloor hierna snel het vertrouwen in de band uit Londen en stak weinig energie meer in het derde album van The Sound. Het in 1982 verschenen All Fall Down was misschien niet zo indrukwekkend als de eerste twee albums van The Sound, maar het album, dat echt niets deed, was zeker niet slecht.

De carrière van The Sound ging als een nachtkaars uit met de albums Heads And Hearts uit 1985 en Thunder Up uit 1987, waarna de leden van de band elk hun eigen weg ging. Zanger en voorman Adrian Borland begon aan een solocarrière en startte een aantal gelegenheidsbands, maar het succes leek niet weggelegd voor de eigenzinnige Britse muzikant, die in 1999 een einde maakte aan zijn leven.

De muziek van The Sound was lange tijd nauwelijks verkrijgbaar, maar krijgt in het huidige millennium gelukkig meer aandacht dan tijdens het bestaan van de band. Ik was in de jaren 80 enorm onder de indruk van Jeopardy en From The Lion’s Mouth, maar koos uiteindelijk ook voor de bands die wel succesvol waren, waarvan Echo & The Bunnymen in muzikaal opzicht het dichtst in de buurt kwam.

Sinds een aantal maanden ben ik echter weer flink in de ban van From The Lion’s Mouth, dat met de kennis van nu alsnog moet worden uitgeroepen tot een van de onbetwiste klassiekers uit de jaren 80. The Sound was in 1981 een stuk verder dan de meeste concurrenten en leverde met haar tweede album een prachtalbum af.

Als ik luister naar From The Lion’s Mouth begrijp ik echt niet waarom het album in 1981 niet als een mokerslag aankwam bij een breed publiek. De songs met invloeden uit de new wave en de postpunk zijn stuk voor stuk aansprekend en aanstekelijk en vallen op door een geweldig spelende ritmesectie, stevig aangezette synths en vooral lekker breed uitwaaiend gitaarwerk. Het wordt gecombineerd met de prima stem van Adrian Borland, die een betere zanger was dan de zangers van de bands die het wel maakten aan het begin van de jaren 80.

From The Lion’s Mouth is wat mij betreft niet alleen een onbetwiste 80s klassieker, maar het album kan ook de competitie aan met bands van het moment die hun inspiratie zoeken in de new wave en postpunk van weleer. Ik was The Sound zelf eerlijk gezegd ook vergeten sinds de jaren waarin ze hun beste albums maakten, maar tot mijn verrassing was From The Lion’s Mouth nog beter dan in mijn herinnering.

Iedereen die na het beluisteren van postpunk en new wave bands uit het heden op zoek gaat naar de inspiratiebronnen uit het verleden moet zeker luisteren naar Jeopardy en From The Lion’s Mouth van The Sound. Erwin Zijleman

@erwinz ff de verwijzingen naar 1982 veranderen naar 1981.

En met die “stevig aangezette synths” en het “lekker uitwaaiend gitaarwerk” valt het imo wel mee. Ik hoor het niet. De synths zijn over het algemeen juist vrij spaarzaam, ondersteunend (‘Winning’ uiteraard niet). Het gitaarwerk is scherp en “to the point”. Niet wijds opgezet. Naar mijn mening dan….

Ik ben wel benieuwd welke bands je hiermee bedoeld, kan het wel raden natuurlijk, komen uit Ierland en Schotland….

Mbt The Sound wordt vaak gezegd dat ze niet het succes kregen dat andere (wave) bands in die tijd wel hadden. En dat dat zuur voor ze was. Maar die werkelijk succesvollere bands (commercieel gezien) zijn zo ongeveer op één hand te tellen: U2, Simple Minds, Cure, Echo, Depeche Mode en mss nog een paar.JD had natuurlijk een status, maar commercieel zeker niet (de band kwam daarvoor ook te vroeg tot een einde). The Sound deelde in die tijd gewoon het lot van vele andere geweldige postpunk groepen, zoals Comsat Angela, Chameleons, SLaG, Opposition, Modern Eon, ACR, Section 25, etc, etc, etc.

Winning had zo een grote hit kunnen worden, en dan was het verhaal anders gelopen. Bij U2 kwam het balletje met I Will Follow aan het rollen, bij Simple Minds gebeurde dat met Promised You A Miracle (best bijzonder, op New Gold Dream staan zoveel betere nummers), The Cult heeft het geluk dat She Sells Sanctuary breed opgepakt wordt, en The Cure overkomt dat met A Forest. Het is dus vooral een kwestie van geluk hebben.

Het balletje van U2 ging volgen mij pas met New Year's Day aan het rollen.

In Nederland niet dazzler, daar begon het met de liveversie van I Will Follow, opgenomen tijdens Veronica's (Countdown) Rock Night. Die plaat piekte op de 12e plek in de Top 40, New Year's Day komt een jaar later een plek hoger op de 11e plek.

Opvallend genoeg vind je The Sound welgeteld slechts één keer terug in het bekende boek van Simon Reynolds over postpunk (1978 - 1984), maar The Comsat Angels worden helemaal niet genoemd, net als The Red Guitars. Dat zou je als een teken aan de wand kunnen zien

Feit is dat het aanbod in de UK heel groot was; waar sommige bands nimmer in NL kwamen, waren Sound en CSA min of meer 'vaste gasten'

De grap is dat voor menig muziekliefhebber de hitparade (in welke verschijning dan ook) helemaal geen indicator was. Die spelde Melody Maker, Sound of New Musical Express van voor tot achter, waarbij ook "the classifieds" en de indie top20 veel aandacht kregen. Dan bestelde je - via een uiterst omslachtige weg - singles die 2 weken later werden bezorgd - zo kwam ik o.m. aan Enola Gay, Going Underground en 11 o'clock Tick-tock, want U2 stond al vroeg op de radar. U2 was een hele tijd "bubblin' under" en dat kon je ook zien: ca 350 mensen bij het eerste concdert in de Melkweg; geen idee hoeveel het er waren eerder die dag in de KRO-studio.

Ik geloof trouwens dat I Will Follow minstens drie verschillende tijd-releases heeft gekend.

You showed me that silence, that haunts this troubled world

26-04-1999