The Sound - From the Lions Mouth (1981)

Klopt, dat zou je kunnen verwachten. Maar voor mijn top 10 heb ik een selectie gemaakt van échte desert island albums - muziek waar ik, met het verstrijken der jaren nog steeds naar toe terugkeer en (nieuwe) waardevolle dingen uit haal. En hoe fantastisch The Sound en From The Lions Mouth ook zijn, zij behoren daar gewoonweg niet toe. Wat niets afdoet aan de kwaliteit en relevantie van The Sound, maar voor mij behoorde dat tot een muzikale periode die ik inmiddels afgesloten heb. Ik word nu aangesproken door andere dingen, en wordt geraakt door andere muziek. Of beter gezegd: anders geraakt door de muziek die ik in mijn top 10 heb staan. Dus misschien is de werkelijke les hier wel, Mausie en Choconas, dat je noot te rigide verwachtingen moet hebben - anders is teleurstelling verzekerd

En laat dit nou aub niet het begin zijn van een discussie over hypocrisie of morele uitverkoop van mijn kant: muzikaal gezien heb ik mijn voorkeuren, net zoals jullie die ook zullen hebben, en daar zijn we natuurlijk allemaal vrij in. Gelukkig maar. Maar dat je als persoon (en dus ook als luisteraar) muziek anders gaat waarderen is juist een teken van groei.

Wat mijn naam betreft: die heb ik gekozen omdat muziek (sounds) voor mij voornamelijk twee doelen (purpose) dient: het richt de blik op de wereld om ons heen, en het richt de blik op onze eigen innerlijke wereld. Dus vandaar Sounds of Purpose. Ik had natuurlijk ook voor Sounds With A Purpose kunnen gaan, of Sound of Purposes of Purposeful Sounds, maar dat is zo'n pretentieuze mond vol. Mijn naam staat dus los van The Sound, hoewel ik me kan voorstellen dat, zeker gezien mijn eerste post, hier verwarring over kan ontstaan.

BTW: voor mijn avatar heb ik gekozen voor een afbeelding van Bowie als The Thin White Duke, terwijl Bowie in mijn top 10 ook niet voorkomt. Hetgeen niet wegneemt dat ik zijn muziek fantastisch vind. Het lijkt me verstandig om mensen niet te beoordelen op (of te laten definiëren door) hun top 10.
Mensen omvatten meer dan dat. Citizen Kane gezien? Het woord 'Rosebud' vertelde ook niet het hele verhaal van Charles Foster Kane. Zie wederom mijn verhaal over te rigide verwachtingen.

Hetzelfde geldt voor aannames. Zoals de Britten zo mooi zeggen: When you assume, you make an ass of u and me

Dank voor je uitgebreide reactie, Sounds of Purpose, leuk om wat meer te lezen over je voorkeuren, overwegingen en de achtergrond van je forumnaam. Overigens waren mijn verwachtingen verre van rigide, dus teleurgesteld ben ik ook zeker niet. Ik beoordeel mensen niet op wat er al dan niet in hun top 10 staat, want laten we wel wezen, ik weet maar al te goed hoe lastig het is om slechts tien onbewoond-eilandalbums (ook wel bekend als Rottumerplaten) te kunnen noemen. Voor mij is dit prachtalbum van The Sound er absoluut eentje, voor jou niet, het zij zo, bon soit.

Sounds of Purpose, het was maar een gebbetje van mij hoef je helemaal niks en muzieksmaak en favorieten zijn vaak aan verandering onderhevig. Op basis van mijn top 10 zou je ook niet verwachten dat ik ook een fervent fan ben van techno/house en hiphop bijvoorbeeld.

OK, dus die opmerking over aannames slaat dus ook behoorlijk op mezelf, blijkt nu
Sorry als mijn bewoordingen wat scherp waren; zal voortaan wat meer relativeren.

En inderdaad: het was behoorlijk moeilijk om slechts tien albums te kiezen voor een persoonlijke Top 10.
Want er is ZOVEEL dat ik gaaf vind. Heb nu bijvoorbeeld opnieuw Fully Completely van The Tragically Hip aangeschaft, evenals de soundtrack van de film Birdy (muziek van Peter Gabriel; album geproduceerd door Daniel Lanois) Muzikaal kunnen ze niet verder uiteen liggen, maar man: wat zijn ze goed

Mede geproduceerd door Lanois, samen met Gabriel. Inderdaad fraaie soundtrack - ben zelf n.a.v. de muziek benieuwd naar de film (die ken ik dus niet, maar de muziek roept zo zijn beelden op). Verder is ook de soundtrack van Gabriel voor 'The Last Temptation of Christ' van Scorsese, 'Passion', niet te missen.

Maar nu meer on topic: laat ik van het momentum hier gebruik maken om iedereen te wijzen op deze recente release van Sounds Haarlem/SOD van niet eerder uitgebracht werk van Adrian Borland en zijn band Lovefield (welke band formeel volgens mij nooit het licht heeft gezien):

Adrian Borland - Lovefield - Neon and Stone (2021) - MusicMeter.nl

Mooi album. Koopt allen!

OK, I stand corrected: mede geproduceerd door Lanois.

Op de een of andere manier vallen de albums waarbij hij als producer optreedt meteen op door Lanois' karakteristieke geluid: bezwerend gitaarwerk, al dan niet gecombineerd met stuwende drums of een sterke ritmesectie, en elektronische sfeertekeningen. Zodat je hem meteen herkent als producer. Daar staat tegenover dat hij de artiesten waarmee hij samenwerkt geheel in hun waarde laat: hij doorgrondt hun muzikale essentie, haalt die naar voren en weeft daar zijn eigen geluid omheen. Tenminste, dat vind ik.

Maar daar is hier in zoverre geen sprake van, daar er voor de nummers gebruik is gemaakt van instrumentale gedeelten van bestaande songs van Gabriel, aangevuld met nieuw opgenomen materiaal.

Passion ken ik, idd een fantastisch mooi album (persoonlijke favoriet: A Different Drum)

Birdy is een film van Alan Parker uit 1984, naar een roman van William Wharton. Matthew Modine en Nicholas Cage spelen de hoofdrollen, als respectievelijk een jongen die geobsedeerd is door vogels en het verlangen te vliegen, en zijn meer down-to-earth vriend. Beide komen getraumatiseerd terug uit Vietnam en Birdy (Modine) heeft zich volledig teruggetrokken in zijn vogel-fantasie. Zijn vriend Al (Cage) wordt door Birdy's artsen ingeschakeld in een laatste poging Birdy terug te laten keren naar de realiteit, voordat permanente opname in een inrichting en lobotomie de laatste opties dreigen te worden. Niet te missen; erg mooie film.