John Self schreef:
Ramptoeristen zijn de mensen die speciaal aangetrokken door ongeluk langs trekken om een glimp op te vangen. Niet mensen die toevallig de muziek beluisteren. Of er naar luisteren met speciaal dat ene in hun hoofd.
Sterker nog, bij ramptoerisme maken mensen (de 'ramptoeristen') inbreuk op de privacy en waardigheid van degenen met rampspoed, als voyeurs. Daar is geen sprake van als degene met rampspoed zelf daarvan verslag doet, zoals in het geval van een artiest die een plaat uitbrengt met daarop zijn diepste zielenroerselen. De artiest als exhibitionist, zou je kunnen zeggen, of anders tenminste de artiest met een plaat als uitlaatklep. Natuurlijk kan het voor de luisteraar soms best ongemakkelijk voelen als het al te intiem wordt, maar dat maakt deze nog geen ramptoerist.
Verder wel een interessante analogie die je maakt met film. Maar waar de spanningsboog bij film over het algemeen inderdaad wegvalt als je al weet hoe deze eindigt, heb ik dat bij albums eigenlijk nooit zo ervaren. Er zijn natuurlijk wel platen die ik nu minder vaak en minder graag draai dan voorheen, bijvoorbeeld omdat mijn smaak is veranderd en ze buiten mijn smaakpalet zijn gevallen. Maar niet omdat ik al precies weet hoe het album klinkt (hoe de liedjes gaan), en ook niet omdat ik dan luister naar de emoties en gedachten van een beklagenswaardige zanger die er inmiddels een einde aan gemaakt heeft. Maar goed, dat is hoe het bij mij werkt.