The Sound - From the Lions Mouth (1981)

Ik heb, geloof ik, alles al een keer bij dit album geschreven. Vooruit nog een keer. Voor mij de meest emotioneel indringende plaat ooit! Al geef ik soms de voorkeur aan enkele geweldige live uitvoeringen van Winning.

Hoe dan ook: altijd kippenvel.

Deze plaat is ook zo'n voorbeeld van: "Ontdekt dankzij MusicMeter".
Een jaar of tien gelden inmiddels, maar ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik via youtube de eerste klanken van "winning" hoorde. 4:18 lang in die welbekende euforische "wow-trip" gezeten die helaas maar al te weinig voorkomt als je iets voor het eerst hoort.

Dat zijn toch de momenten die je als muziekliefhebber moet koesteren. De laatste tijd deze plaat weer wat meer aandacht gegeven en een verhoging lijkt niet ver weg.........

"De meest emotioneel indringende plaat ooit" Pfoewie - ff zitten. Ok, zulks is uiteraard een persoonlijk zaak, maar ik blijf moeite houden met het gemak waarmee hier op de site superlatieven ("meest") worden gehanteerd. Alsof je maar één stemming hebt, één mindset.

Ik kan zo 10 albums opnoemen die me diep raken, afhankelijk van mijn stemming, variërend van Antony, via John Coltrane naar Terje Rypdal, maar die ik ook op het verkeerde moment meteen afzet, als ik merk dat ze op dat moment niet goed landen en daar hoort dit album ook bij.

Voor mij is dit album - het klinkt gewoon veel beter dan zijn voorganger en dat is niet onbelangrijk - een échte call to action: get out of your chair en doe wat, gedreven en overtuigend door de emotie. En ja, Adrian Borland was overtuigend, wellicht de meest persuasieve "pied piper" van de post punk; i.t.t. veel van zijn tijdgenoten die bleven doomen, hangend in hun Weltschmerz. De energie en overtuiging die Borland aan de dag legde, doet me wel eens afvragen in hoeverre in zijn geval - net als bij Ian Curtis - er niet sprake was van een Dr Jekyll - Mr Hyde situatie: op het podium echt opbloeien en daarbuiten eigenlijk geen raad weten met leven?

Mooi omschreven Mjuman. En maar al te waar. De ene dag is de andere niet en de ene emotie al helemaal de andere niet. De emotie van muziek wordt versterkt als die aansluit bij je eigen emoties, maar soms dubbel versterkt als die contra is aan je eigen emoties. Dat is wat mij betreft meteen ook het mooie.
Mijn persoonlijk beste voorbeeld is Antony and the Johnsons.Er zijn misschien maar 20 dagen in een jaar dat ik het album van voor tot achter pruim en toch staat ie in mijn top 10.

Wat je over Curtis schrijft lijkt me een open deur. De beste muziek wordt gemaakt vanuit de diepste emotie en die is maar als te vaak droevig als artiest kennelijk. Een opoffering, een kijkje in het diepste wezen van een echte artiest waar we dankbaar voor moeten zijn.

Tsja, Mju... je zegt het zelf. Dit is ook zeer persoonlijk. Bovendien heb ik geen één stemming of één mindset. Wat dat ook moge zijn. Maar die krijg ik dus wel bij het horen van de stem van Adrian! Niks meer aan te doen.