The Sound - From the Lions Mouth (1981)

Heb je hier soms wat meer info over? En misschien ook of ze naar België afzakken?

The band met originele drummer van The Sound treden op voor een eenmalige optreden in Hoorn. In zaal Manifesto op zaterdag 11 april. ( zie website).
Met Mike Dudley dus.
Of ze in België spelen weet ik op dit moment nog niet.
Gr.

in2thesound (uk) | Manifesto Hoorn - manifesto-hoorn.nl

Wat ik dacht, blijkt ook juist - het is een tribute band, in2thesound, met de oorspronkelijke drummer én - niet te missen - Carlo van Putten die we kenden van The Convent, o.m dit album The Convent - Tales from the Frozen Forest (1994) - MusicMeter.nl Mij doet 't denken aan Hookie die met een verder geheel nieuwe band werk van JD ging spelen - ik rust mijn kaas

The Sound heeft inmiddels net zo'n cult-status bereikt als Joy Division, zeker ook bij jongere muzikanten. Dat is meer dan terecht vind ik. Ik vind eigenlijk alle platen goed van ze maar deze From The Lions Mouth is tijdloos.

Onlangs zowaar op vinyl in een 2e hands platenwinkeltje gevonden, mint condition. Ik was zo blij als een kind

the `sound inspireert: My Bloody Bernardine: The Sound, Winning (Cover) - YouTube

Mensen, ik weet het, het heeft ff geduurd.
Dit is dus mijn favoriete plaat van de kleine 5000 die ik heb.
Dat jullie het weten

eopardy is uiteindelijk op 3 sterren geëindigd. Die vond ik wel erg veel, af en toe, op de beginplaten van Joe Jackson lijken. [/quote]

Op Joe Jackson? Echt? dat hoor ik absoluut niet terug. Jeopardy is zoals veel platen uit die tijd te vergelijken met Wire, JD,. Jeopardy is 100x donkerder dan JJ, een nummer als Missiles zie ik echt niet staan op Look Shapr of I'm the man. Hele andere muziek

Een beetje een kruising tussen Joy Division en U2 ( vooral de stem).
Stuk voor stuk goede nummers met redelijk krachtige lyrics maar nergens raakt het me, het lijkt iets teveel gemaakt voor mijn gevoel.
Bij bands als Joy Division heb ik dit toch minder.
De nummers gaan ook niet echt ergens heen en de sfeer is minimaal.
Had er meer van verwacht na alle positieve meldingen.
Niet slecht, prima muziek, alleen totaal niet vernieuwend helaas

Het is met muziek altijd een kwestie van gevoel, het raakt je of niet. Gemaakt is dit zeker niet, ze waren tijdgenoten van Joy Division. Vernieuwend is ook relatief. Je moet dit album in de tijd plaatsen. Begin jaren 80 in de hoogtijdagen van postpunk/new wave was dat op zich al vernieuwend toen. Bands beïnvloeden elkaar altijd maar het blijft een kwestie van geraakt worden. Probeer hun eerste album Jeopardy eens.

De new wave van deze periode had wel een soort van overeenkomsten.
De bas was prominent, de tekstuele boodschap was over het algemeen somber en het geluid van de synths herkenbaar.
Borland's stem heeft wat weg van Jim Kerr voor zover het wat waard is.
Met die verstane dat Kerr mij zeker de latere periode nog wel eens irriteert.
The Sound had jammerlijk de pech dat ze na dit album door de platenmaatschappij in de steek werden gelaten. Slechte promotie van de opvolger All Fall Down en daarom niet konden aansluiten. All Fall Down is overigens weer wat duisterder en mistte denk ik ook een aandachtstrekker betreft een geschikte single.
Er volgden nog een reeks prima albums. Zeker ook wat radiovriendelijker. Maar de echte doorbraak bleef uit.

Dat is zeker waar, de een heeft een heel ander gevoel bij dit album dan de ander..
En toch roept deze band de volgende gedachte bij me op ( althans, dit album). Ze willen het Alternatieve nastreven en proberen daarbij enkele hits te maken en juist daardoor komen ze op een niemandsdalletjes terecht. Ze hangen er teveel tussenin. Waarschijnlijk zijn ze daarom nooit echt doorgebroken.
Maargoed, misschien is het ook een beetje aan kwestie van de tijd waarin je het luistert. Ik luisterde dit album toen het heel zonnig was en best warm, misschien beter is in de winter proberen:P
Thanks voor de tip! ga ik zeker doen!

Ze werden ook gedwongen door de platenmaatschappij om 'hitjes' te gaan scoren, helemaal tegen de zin van frontman Adrian Borland die met zijn 'Outsiders' nog afkomstig was uit de punkscene (ook interessant overigens om eens te checken; zijn voormalige punkband The Outsiders). Joy Division of Bauhaus hebben ook nooit 'hits' gehad dat was ook tegen de punkgedachte en DIY mentaliteit toen. Persoonlijk vind ik All Fall Down die Michel hier boven noemt samen met Jeopardy en deze hun drie beste albums. All Fall Down is veel ruwer en sommige nummers zijn wat ruiger. Het contrast tussen deze en All Fall Down spreekt me aan en laat ook de veelzijdigheid van de band zien. Interessant te vermelden is dat het album Propaganda oorspronkelijk uit 1979 eigenlijk hun eerste album is. Je hoort daar het ruwe en ongepolijste van de punk nog in terug en een geweldige vroege versie van Missiles (over vernieuwing gesproken). Ik weet zeker dat als Adrian Borland nu nog geleefd had hij zo op alle festivals kon komen spelen.

Helemaal mee eens Scarlet. Treffend stukje.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de livereputatie van The Sound, want die was groot.
Jammerlijk nooit live aanschouwd. Ik was simpelweg te jong en ik had toen geen idee wie ze waren, al had eind jaren 80 nog gekund.
Er zijn twee boxjes uit met het reguliere werk met mooie extra's, maar ook het livewerk.
Regelmatig spelen ze het studiowerk zoek en is met name Missilis een absolute highlight.
Hoe goed het studiowerk mag zijn, The Sound was live misschien nog wel beter.

Die heb ik vorig jaar gekocht, ja echt super! Vooral de remaster van All Fall Down en Thunder Up hebben me verrast. De live-albums die zijn toegevoegd draai ik ook héél vaak. Live waren ze inderdaad soms nog beter dan op plaat. In The Hothouse maar ook de BBC Sessions zijn legendarisch.

Ik heb ze toendertijd ook gekocht. Kwam goed uit, want ik had nog niets van ze op geluidsdrager.
Gelijk alles compleet.

Geweldige plaat. Mooie combinatie van getormenteerde zang en strakke arrangementen. Vooralsnog lijken de overtuigendste nummers aan het begin en het einde te zijn geplaatst. Het vermoeide, gefrustreerde Winning opent het album intensief. De dreigende drums, en gruizende gitaar van The New Dark Age garanderen dat de luisteraar met kippenvel deze plaat achterlaat. Een album dat nog wel vaker de weg naar mijn cd-speler zal vinden.

Archetypische postpunkplaat die een blauwdruk legt voor het genre. New Dark Age en vooral Winning zijn duidelijk de prijsbeesten op dit album. De rest varieert van goed tot weinig memorabel. Iets meer variatie had geen kwaad gekund en staat een notering van 4 sterren in de weg.