The Sound - From the Lions Mouth (1981)

Ik heb, geloof ik, alles al een keer bij dit album geschreven. Vooruit nog een keer. Voor mij de meest emotioneel indringende plaat ooit! Al geef ik soms de voorkeur aan enkele geweldige live uitvoeringen van Winning.

Hoe dan ook: altijd kippenvel.

Deze plaat is ook zo'n voorbeeld van: "Ontdekt dankzij MusicMeter".
Een jaar of tien gelden inmiddels, maar ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik via youtube de eerste klanken van "winning" hoorde. 4:18 lang in die welbekende euforische "wow-trip" gezeten die helaas maar al te weinig voorkomt als je iets voor het eerst hoort.

Dat zijn toch de momenten die je als muziekliefhebber moet koesteren. De laatste tijd deze plaat weer wat meer aandacht gegeven en een verhoging lijkt niet ver weg.........

"De meest emotioneel indringende plaat ooit" Pfoewie - ff zitten. Ok, zulks is uiteraard een persoonlijk zaak, maar ik blijf moeite houden met het gemak waarmee hier op de site superlatieven ("meest") worden gehanteerd. Alsof je maar één stemming hebt, één mindset.

Ik kan zo 10 albums opnoemen die me diep raken, afhankelijk van mijn stemming, variërend van Antony, via John Coltrane naar Terje Rypdal, maar die ik ook op het verkeerde moment meteen afzet, als ik merk dat ze op dat moment niet goed landen en daar hoort dit album ook bij.

Voor mij is dit album - het klinkt gewoon veel beter dan zijn voorganger en dat is niet onbelangrijk - een échte call to action: get out of your chair en doe wat, gedreven en overtuigend door de emotie. En ja, Adrian Borland was overtuigend, wellicht de meest persuasieve "pied piper" van de post punk; i.t.t. veel van zijn tijdgenoten die bleven doomen, hangend in hun Weltschmerz. De energie en overtuiging die Borland aan de dag legde, doet me wel eens afvragen in hoeverre in zijn geval - net als bij Ian Curtis - er niet sprake was van een Dr Jekyll - Mr Hyde situatie: op het podium echt opbloeien en daarbuiten eigenlijk geen raad weten met leven?

Mooi omschreven Mjuman. En maar al te waar. De ene dag is de andere niet en de ene emotie al helemaal de andere niet. De emotie van muziek wordt versterkt als die aansluit bij je eigen emoties, maar soms dubbel versterkt als die contra is aan je eigen emoties. Dat is wat mij betreft meteen ook het mooie.
Mijn persoonlijk beste voorbeeld is Antony and the Johnsons.Er zijn misschien maar 20 dagen in een jaar dat ik het album van voor tot achter pruim en toch staat ie in mijn top 10.

Wat je over Curtis schrijft lijkt me een open deur. De beste muziek wordt gemaakt vanuit de diepste emotie en die is maar als te vaak droevig als artiest kennelijk. Een opoffering, een kijkje in het diepste wezen van een echte artiest waar we dankbaar voor moeten zijn.

Tsja, Mju... je zegt het zelf. Dit is ook zeer persoonlijk. Bovendien heb ik geen één stemming of één mindset. Wat dat ook moge zijn. Maar die krijg ik dus wel bij het horen van de stem van Adrian! Niks meer aan te doen.

Het is mij een raadsel waarom Hothouse hier als bonus track op de cd is toegevoegd. Hij is opgenomen tijdens de All fall down sessies en had dus op die cd moeten staan. Net als de All fall down plaat is deze single dus ook geproduceerd door The Sound en Nick Robbins. Hij werd op 14 mei 1982 uitgebracht.

45cat - The Sound - Hot House / New Dark Age (Live) - Korova - UK - KOW 23

Hothouse staat niet op de oorspronkelijke Korova vinyl uitgave uit 1981 (heb ik) en is op de Renascent re-issue (2001) (heb ik ook, want ik wilde 'm later ook op cd) om een of andere reden toegevoegd. Het waarom snap ik ook niet, aangezien dit nummer inderdaad op single in 1982 (de BBC sessies zijn echter van '81) is uitgebracht. Wellicht weet Rainmachine daar meer van. Ik doe ook maar een gok: misschien wilde men bij Renascent dit nummer toch ook op cd uitbrengen, maar als dan als bonusnummer en vond men bij Renascent Hothouse misschien meer bij de stijl/sfeer van From the Lions Mouth dan op All Fall Down passen. Er was wat met dit nummer, ik kan mij echter niet goed meer herinneren, hoe dit nu precies zat.

Wat ik wel meen te weten is dat Borland het album goed vond zoals het was en dat hij geen bonustracks voor een CD-issue wilde. Die wens is in zekere zin gerespecteerd doordat Hothouse als hidden track aan de CD-uitgave is toegevoegd.

Ja... zoiets was het, Chameleon Day!

Hoe dan ook, ik vind m ook detoneren. Past idd beter bij All Fall Down, die is wat eclectischer.

Hothouse..... detoneren ? Oké .
All Fall Down eclectischer ? Zou je me dat willen uitleggen ?

Zal je zeggen dat ik moeite heb met het woord eclectischer omdat het te pas en onpas lijkt te worden gebruikt en zeker niet alleen in de muziekwereld.
Maar zal wel niet meer van deze wereld zijn want we schelen meer dan 100 jaar Zaaf

Ik heb dit album uit de beroemde box en het voordeel is dat na het geweldige 10.. New Dark Age nog eens 8 mooie bonusnummertjes komen met New Dark Age zowel LIVE als vd BBC en.... het de toch echt wel fraaie Hot House (los geschreven) en Hothouse .
Dus 2 maal en zou wmb best wel passen bij beide albums.

In mijn perceptie waaieren de songs op deze plaat niet zo uit als op All Fall Down. AFD bevat meer invloed van soundscapes, industial en smelt dat tot een Sound-geheel. Deze plaat acht ik eenduidiger. Daarmee niet beter of slechter, maar anders.

Zeker anders wat betreft sfeer. AFD is elektronischer in zijn klankkleuren. Ook wat kaler en soberder geproduceerd. Meer experiment. Eigenzinniger. En wellicht ook wel fijnzinniger. Niet de richting die het label opwilde.

Ik denk dat AB zich op deze plaat het minst miskend voelde (of het meest overtuigd van het materiaal). Hierna belandde hij geregeld in strijd met de buitenwereld (naast die in de binnenwereld)

Langzaamaan ga ik de klassiekers van MusicMeter af en de laatste weken ben ik in de jaren 80 gedoken (mss toch wel mijn favoriete decennium musicwise). Dit album van The Sound had ik al vaak langs zien komen en aangezien postpunk mij erg ligt, moest dit album een keer de revue passeren. En ik heb maar 1 woord: WOW! Vanaf de eerste luisterbeurt kwam dit album binnen en dat gebeurt bij mij niet vaak. Het minimalistische geluid waarbij alle focus ligt op de drums en gitaren (zoveel heerlijke riffjes en die basgitaar, geniaal), en het samenspel/dynamiek daartussen is echt fenomenaal. De subtiele synths die daar weer doorheen lopen geven de muziek de sfeer die het album naar nog grotere hoogtes stuwt. Dit album is zo prachtig in zijn eenvoud. Ik doe dit niet vaak, maar dit album krijgt van mij direct 5 sterren en wss een plekje in mijn top 10. Voor de zoveelste keer: bedankt MusicMeter!

Briliante plaat natuurlijk!
Artistiek leider Adrian Borland heeft mijn hart gestolen.
Het vervolg ging niet over rozen en zo blijkt The Sound uiteindelijk een soort van cultimago te hebben.
Maar nog genoeg te genieten na deze plaat, al is de impact wat minder groot gebleken.

Ik hoorde 'Winning' (live) destijds voor het eerst in een punkcafé genaamd 'Bluf' in Heerlen nadat ik het album een jaar eerder had gekocht. Het moet midden jaren 80 geweest zijn.

Mooie recensie en terecht het accent op de juiste dingen, zeker die baslijn en die vileine rifjes hier en daar maken deze plaat onsterfelijk, alongside de geniale voortdracht van mr. Borland natuurlijk.

Gelieve de volumeknop open te draaien.

The Sound - Peel Session 1981 - YouTube