The Sound - From the Lions Mouth (1981)

Dit album staat al weer bijna vierhonderd en vier en veertig maanden in mijn top 10!

Tip: The Sound - In the Hothouse (1985) Voor wie From the Lions Mouth nog niet 'hot' genoeg is!

Volgens mij ben je ons aan het foppen - of wil je If your memory serves you well ons wijsmaken dat je in die prehistorische tijd (vér voor de komst van internet) op papier er al een toptien op nahield

Jazeker, ik kon al schrijven in die prehistorische tijd, Mju!

Vaak genoeg geprobeerd (vanaf 1981) maar nooit mijn ding geworden. Waar ik bij bands en albums uit diezelfde periode (bv the Cure) op latere leeftijd positieve gevoelens ontwikkelde is mij dit bij The Sound nooit gelukt. Met respect voor al mijn mume vrienden (staat niet voor niets zo hoog in top 250) maar ik krijg ‘m niet onder de knie (of achter m’n oren) Mss als ik later oud ben...

Ik zie het al helemaal voor me: het mbv crowdfunding en eigen middelen opgezette verblijf voor de oudere muziekliefhebbers - keurig op smaak gehuisvest - en Alicia die als een akela de draaitafel bewaakt: "toe jongens elkaar niet om de oren slaan met die lp's" - als er weer eens ruzie ontstaat over wat er op mag - en vervolgens met de stoffer een watjekouw uitdelend onder toevoeging van "zijn jullie nou betoeterd" als blijkt dat het om From the Lions Mouth gaat; maar goed ze krijgt ons dan stil en vertelt mbv haar vele foto's over die goeie ouwe tijd ....

Ze kent en hoedt haar klassiekers en lijstjes houdt ze keurig bij - voor lijstjes ben ik allergisch, maak zelfs geen boodschappenlijstjes en kom dan ook altijd zonder eieren, chips, alufolie en schoonmaakmiddelen thuis, terwijl ik het bokbier uit de aanbieding nooit vergeet. Afgaand op menig lijstjestopic hier (zoals "meest geziene bands") zijn er hier die zelfs kaartjes en/of concertaantekeningen bewaren en dat heb ik nooit gedaan. Weet daarom ook niet meer precies hoe vaak ik The Sound heb gezien - denk minstens 5 keer, en een keer Borland solo (akoestische gitaar), maar waar dat laatste was, weet ik niet meer (Leiden?); 't is al vaker gezegd: telkens weer vervoerd/meegenomen wordend ...

Ow, wanneer begint de voorinschrijving? Ik wil wel op de wachtlijst voor over een aantal jaartjes. En als ik de Sound niet wil horen, mag ik me dan terugtrekken op mijn eigen kamertje en, uiteraard op mijn eigen oude verrotte installatie, draaien wat ik zelf wil? Vind dit namelijk een prachtig album, maar heb er niet altijd zin in.

Ach, het overkomt ons allemaal wel eens dat we niet meer weten waar en wanneer memorabele concerten plaatsvonden. Komt waarschijnlijk door al dat bokbier dat ons in vervoering bracht.

Mede door een discussie elders moest ik denken aan het No Nukes Festival, Utrecht Jaarbeurs 1982:

The Sound - No Nukes Festival, Utrecht 1982 (Stereo) - YouTube

Opnames ook terug te vinden bij de cd's (Dutch Radio Recordings) die je voorheen voor een aardig prijsje kon kopen, maar nu zeldzamer zijn.

En dazzler hoe plausibel je verklaring ook mag lijken, ik denk dat zo'n falend geheugen eerder wordt veroorzaakt door het feit dat je toen niet besefte iets mee te maken waarover je 36 jaar later nog vol lof zou schrijven.

En dat is heel duaal - soms weet je nog waar je bijv met een onlangs overleden persoon de laatste keer hebt gegeten en dan denk je achteraf "had ik toen geweten dat...", maar a. kan je de tijd niet terugdraaien en b. had het besef (dat iemand er snel niet meer zou zijn) het contact toen heel zwaar gemaakt.

Mind games

Smaken verschillen. Vind dit echt helemaal niks.

Dat kan natuurlijk. Maar de predikaten "slap" en "geen emotie" lijken mij, ook in een geobjectiveerde beoordeling, niet juist....

...ik wilde je nog het live-album "In The Hothouse" aanraden voor een emotionele beleving van The Sound live - de band was live intenser dan op plaat - maar dat doe ik maar niet dan.

Niet omteenoftander, laat de bekeringsdrang gerust varen, wasted effort: een blik op den persoonlijcken toptien spreekt volumina (=boekdelen); volop materiael waar een doorwinterde waver de dooi overheen zou laten gaan.

Misschien zijn ze niet helemaal juist, maar ik hoor en voel het in ieder geval niet. Ik wil wel graag benadrukken dat ik het album niet zo maar een keer heb beluisterd en dan maar een ongefundeerde mening eruit gooi, maar ik heb het album echt gedurende enkele maanden meerdere keren beluisterd op mijn MP3 speler (ja die gebruik nog...). En aangezien ik daar vaak naar luister tijdens het soorten heb ik de meeste nummers zeker minimaal twintig keer gehoord. Dit heb ik ook voornamelijk gedaan omdat dit album hoog werd aangeschreven door veel mensen hier wiens muzieksmaak over het algemeen behoorlijk bij die van mij aansluiten. Op deze manier heb ik hier heel wat albums gevonden van onschatbare waarde.

Ik kan wel horen dat The Sound een band is met passie en emotie maar die voel ik dus niet als ik ernaar luister. Dat bedoel ik dus eigenlijk en ik bedoel niet dat ze die niet hebben.

Deze plaat is echt een klassieker uit de jaren 80, de new wave tijd. En ook voor mij is het een echte klassieker. Te jong om daadwerkelijk de hoogtijdagen van de progmuziek uit de jaren 70 mee te maken (later wel ingehaald) , waren de jaren 80 wel andere tijden. Weg het optimisme van de jaren 70, wat ook wel te horen was in de muziek. Komend uit een calvinistisch nest viel de hoes direct op. Daniël in de leeuwenkuil, een verhaal dat ik zo na kon vertellen vanwege de verhalen van de School met de Bijbel. Waarom had Adrian Borland deze hoes en de titel van deze plaat gekozen? Wat was herkenbaar in Daniël, de man die koos voor zijn godsdienst en principes en daardoor in de leeuwenkuil terecht kwam en dat uiteindelijk overleefde ? In mijn gehuurde kamer in een dorpje kocht ik muziek wat niet echt gangbaar was. Waaronder deze plaat. Bij iedere noot ben ik weer terug op die kamer en in die tijd. Het verschil met Jeopardy is groot. De zang klinkt minder 'emo', de begeleiding heeft wat minder rauwe kantjes. Maar als geheel is de plaat schitterend. De teksten begreep ik niet altijd, maar zijn wel wat poëtischer en wat beter dan op Jeopardy. Voor mij was het eerste nummer en het laatste het hoogtepunt. Het eerste nummer 'Winning' is prachtig qua muziek en tekst. In 'the new dark age' kon ik bijna in verdwijnen. Een lied wat zo sterk het levensgevoel uit de jaren 80 neerzette 'New Dark Age' , het 'no future' gevoel. Geen toekomst, een verloren generatie waar eigenlijk niemand op zat te wachten. De dreiging van 'de bom', krakers, werkeloosheid. En the Sound stond daar midden in en maakte muziek en teksten die aan dat gevoel refereerden. De vinylplaat ontiegelijk veel gedraaid. Voor veel geld ooit een cd kunnen bemachtigen en gelukkig zijn er nu boxsetjes met alle muziek en veel extra's. The Sound enkel gezien op No Nukes in Utrecht, waar een totaal dronken Adrian Borland een zeer memorabel optreden gaf. Op dat moment wist ik niet wat ik met zo'n optreden aan moest, hij leek bijna lak hebben aan het publiek. Maar uiteindelijk bleek het een onvergetelijk moment. Deze plaat heeft zo veel verbinding met mijn adolescententijd, de plaat die me door liefdesverdriet heeft geleid, die me ondanks de sombere songs er toch voor zorgde dat ik weer een stap verder ging. Ook een plaat die mee ging als ik toch voor principes koos. Wat dat betreft paste de hoes er wel goed bij. Bij Joy Division voelde je aan alle kanten de wanhoop, hier misschien meer de angst, maar ergens ook , heel ver weg een sprankje hoop en verzet. Deze plaat heeft een mooie positie in de top 250, niet meer dan terecht.

Mooie recensie!

Prachtig verhaal, Teacher. Mooie uiteenzetting.

Nu nog een degelijke alinea indeling en dan zijn we allemaal tevreden.

Ondergewaardeerde band, niet in het minst door de maker zelf, of nou ja dat kun je misschien ook niet zeggen. In elk geval was de geest van Adrian Borland behoorlijk getroubleerd. Maar hij leverde wel wonderschone muziek af. Ik kan niet goed een voorkeur aangeven voor dit album of haar voorganger, de toetsen zijn hier iets prominenter, maar allebei betreft het zeer hoogwaardige, meeslepende popmuziek.

The Sound verdiende meer. Absoluut één van de smaakvolste new wavers. Dit is het pronkstuk toch wel.
Samengebalde vuist en uitstekende bandprestatie.
Live was het allemaal nog krachtiger en indrukwekkender.
Borland als geniaal opperhoofd en een oprechte, maar ook psychisch sukkelende persoonlijkheid.
In een betere wereld had wat mij betreft The Sound veel groter moeten zijn.
Maar soms lukt dat de ene band wel en de andere niet.
Betreft kwaliteit had het zeker het geval moeten zijn.

Tja, als we collectief hier hosanna blijven roepen, is het wel zaak om het juiste perspectief aan te leggen: The Sound was in hun homeland nimmer zo populair en gewaardeerd als in NL. Datzelfde geldt ook voor The Comsat Angels; beide bands hadden regelmatig strubbelingen met hun platenmaatschappij (labelwisselingen) en er werd wel eens gezegd dat ze vaker optraden aan de overkant van het Kanaal, dan thuis.

The Sound heeft slechts één vermelding in Rip it Up and Start Again (Postpunk 1978 - 1984) van Simon Reynolds en zowel Comsat Angels als Red Guitars géén. Verklaring: in de UK was de concurrentie heel groot en op het continent minder. Het aantal goede NL wave bands is eigenlijk op twee handen te tellen en vraag wavers alhier om goede Duitse (bijv) wavebands te noemen en dan houdt het eigenlijk wel op bij 1 hand, waarvan 2 groepen ook nog eens succes hebben kunnen boeken dankzij hun Engelse label.

Goed idee om deze klassieker weer eens aan te zetten ja. Echt een topper in het genre. Borland was een genie.