The Sound - From the Lions Mouth (1981)

Dank Alicia voor je opmerkingen. ik snap helemaal wat je bedoelt. En ik ben het er ook mee eens. Gelukkig zou ik zeggen. ik ben ook niet consequent en ik probeer zeker niet objectief te zijn. Of dat wat ik nu vind altijd zo blijft. Dat klinkt nogal inconsequent en dat klopt ook. Zoals je ziet in mijn opeenvolgende reacties word ik steeds een beetje genuanceerder. De eerste reactie was nogal primair. Ik zag dat ik 'ter verantwoording' werd geroepen en dat deed ik.

Ramptoeristen zijn de mensen die speciaal aangetrokken door ongeluk langs trekken om een glimp op te vangen. Niet mensen die toevallig de muziek beluisteren. Of er naar luisteren met speciaal dat ene in hun hoofd.

In tegenstelling tot wat sommige users zeggen, zijn dergelijke discussies juist wat me nog aan musicmeter verbindt, dank daarvoor. Eindelijk weer eens wat diepgang en ruimte voor respectvolle tegenstellingen. Daar kunnen een hoop mensen vandaag de dag nog iets van leren.

Ik vind de muziek van the Sound en Joy Division juist nóg relevanter nu je de afloop kent.
Ze riepen dus niet gewoon maar wat om de boze menigte te pleasen, maar ze waren volledig oprecht. Ik snap echt niks van de opmerking van John Self over de afgenomen relevantie na de tragische gebeurtenissen rond Borland.

Maar laat ik daar een oprecht "met alle respect" aan toevoegen, gegeven mijn eerste regel.

Wavanburen, ik onderzoek of doe een poging daar toe waarom deze plaat zo veel minder impact heeft dan vroeger. Ik opper het wegvallen van de spanningsboog. Vergelijk het met een film waarvan je al weet hoe die afloopt. De film is daardoor niet slechter maar je kijkt er anders naar.

Sterker nog, bij ramptoerisme maken mensen (de 'ramptoeristen') inbreuk op de privacy en waardigheid van degenen met rampspoed, als voyeurs. Daar is geen sprake van als degene met rampspoed zelf daarvan verslag doet, zoals in het geval van een artiest die een plaat uitbrengt met daarop zijn diepste zielenroerselen. De artiest als exhibitionist, zou je kunnen zeggen, of anders tenminste de artiest met een plaat als uitlaatklep. Natuurlijk kan het voor de luisteraar soms best ongemakkelijk voelen als het al te intiem wordt, maar dat maakt deze nog geen ramptoerist.

Verder wel een interessante analogie die je maakt met film. Maar waar de spanningsboog bij film over het algemeen inderdaad wegvalt als je al weet hoe deze eindigt, heb ik dat bij albums eigenlijk nooit zo ervaren. Er zijn natuurlijk wel platen die ik nu minder vaak en minder graag draai dan voorheen, bijvoorbeeld omdat mijn smaak is veranderd en ze buiten mijn smaakpalet zijn gevallen. Maar niet omdat ik al precies weet hoe het album klinkt (hoe de liedjes gaan), en ook niet omdat ik dan luister naar de emoties en gedachten van een beklagenswaardige zanger die er inmiddels een einde aan gemaakt heeft. Maar goed, dat is hoe het bij mij werkt.

Net dit album voor de eerste keer beluisterd nadat ik zag dat dit album het hoogst beoordeelde jaren 80 album was op deze site (Correctie: niet de nummer 1, maar wel in de top 5, en dat is alsnog indrukwekkend). Had nog nooit van deze band gehoord, behalve dat mijn moeder deze LP heeft. Kan nu heel goed snappen waarom deze zo hoog beoordeelt is, het is gewoon een hele goede plaat. Nu een 4,5* maar dat kan altijd nog veranderen (omhoog)

Bijna vergeten deze plaat, mijn gedachten gaan terug naar het concert in de Jaarbeurs hallen in Utrecht, geweldig!