Ik wil ook nog wel 'even' wat duiten in het zakje doen. Als dat tenminste nog mag van
jeanmaurice.
John Self schreef:
The Sound klonk nu als een surrogaat, als oploskoffie, met niet meer dan de suggestie van wat ik er ooit in hoorde.
Ik las: The Sound is nu als een product van mindere kwaliteit gaan klinken. (Bij gebrek aan de juiste grondstoffen, zeg maar.)
Even later:
John Self schreef:
Ik heb het ook niet over muzikale of artistieke waardering. Die staat nog steeds.
Ha ja... okay, gelukkig. Dan heb ik het niet goed begrepen. Of misschien toch wel?
In hetzelfde stuk:
Dat kan. Of je wilt liever meer afstand nemen van de artiest in kwestie. Dat kan en mag uiteraard ook. Hoewel de 'spanningsboog' opmerking dit lijkt te weerspreken.
John Self schreef:
In hun teksten zat vaak iets onuitgesprokens, het verlangen een einde te maken aan die ellende, een vorm van redemption of verlossing. Dat is wat ik de spanningsboog noem. Dat gaf hun teksten zijn meerwaarde. Omdat het een heel menselijke emotie is. Daar kun in je als luisteraar in mee gaan.
Totdat die boog werd doorbroken door wat ze deden wat ze deden. Op zo'n moment weet je dat hun teksten geen spielerei was of dat ze literair of als kunstvorm bedoeld was. Het was echt. Daar kun je als fan niet in mee gaan. Daar houdt het op commercieel amusement te zijn. Er in meegaan krijgt dan iets wrangs, het wordt een vorm van ramptoerisme en hun voordracht een uiting van dwangmatig exhibitionisme.
'Meegaan met' of 'geraakt worden' door emoties die doorsijpelen tijdens bijvoorbeeld het beluisteren van een muziekstuk is nog ver weg van het stadium ongelukkig worden door of erger: afstand te doen van het werk vanwege (latere) handelingen en/of het reilen en zeilen van een geliefd artiest. Tenminste, zo zou het moeten zijn én blijven om niet emotioneel op drift te raken en om oneigenlijke redenen het werk af te waarderen.
Want in dat geval zouden wij terstond alle schilderijen van Van Gogh van de muren moeten rukken omdat ie zijn linkeroor had afgesneden (heel eng, bah) of omdat hij bij tijd en wijle ernstig in de war (en dus misschien wel gevaarlijk) was en zelfs een jaar in een psychiatrische instelling heeft gezeten.
Ik weet het... dit zou wel een heel drastische maatregel zijn. Maar als je enigszins wilt voorkomen dat mensen akelige dingen (die dingen horen óók bij het leven) te weten komen of dingen anders gaan zien en daarbij vergeten te genieten van de speels aangebrachte, kleurrijke en zeer vrolijke zonnebloemen op grof schilderslinnen, is het wellicht beter en goedkoper dat teken- en schilderwerk voor eens en voor altijd te verstoppen in het depot. De meeste kunst trouwens. En toch doen we dit mooi niet. Dat zou echt heel zonde zijn.
Daarom alleen al zou ik het aanhoren van Borland's gedachtespinsels dan ook geenszins een 'vorm van ramptoerisme' willen noemen. 'Ramptoerisme' is namelijk een lelijk woord in dit verband, omdat het eveneens een beschuldiging impliceert aan het adres van de werkelijk geïnteresseerde in het levenswerk van een zeer creatief, maar ongelukkig persoon. Het bezoeken van meestal de meer recente rampen - slechts enkel en alleen voor de sensatie - vind ik dan toch van een geheel andere orde. Over 'dwangmatig exhibitionisme' of 'commercieel amusement' zullen we het nu maar niet hebben. Dat is dé ultieme knuppel in het hoenderhok van de kunstenaar.
Het kan misschien weleens lastig zijn om op sommige momenten de muziek van The Sound helemaal los te zien van de depressies (als gevolg van zijn ziekte plus de nodige frustraties met betrekking tot negatieve ervaringen met platenmaatschappijen, vrienden enzovoorts) waaraan de mens Adrian Borland spijtig genoeg leed en waarvan de symptomen (en de gevolgen daarvan) zich pas daadwerkelijk openbaarden enkele jaren (omstreeks 1985) ná het verschijnen van
From the Lions Mouth. Of wellicht heftiger: los te zien van zijn zeer droevige dood op 26 april, 1999. Voor mij speelt dit gelukkig geen enkele rol van betekenis tijdens het beluisteren van - in elk geval - dit specifieke album. Ook niet ten tijde dat ik de band nog live kon zien.
From the Lions Mouth bracht en brengt mij juist de boodschap van hoop. Van WINNING!
De emoties, welke dan ook, waren destijds puur. Dat kon en kun je nog horen én trouwens ook zien. Ik heb er de foto's van. Dat maakt(e) de muziek zo oprecht, de beleving zo intens. Of het nu in de eerste instantie over wereldse zaken ging of de persoonlijke draaikolken, het deed en doet nog altijd niets af aan de muzikale kwaliteiten van Adrian. Sterker nog: zonder al deze zielenroerselen zou er geen 'The Sound' bestaan. (Op de plaat bestaat de band voor mij dus nog steeds!
)
Daarom vind ik het als toeschouwer of als luisteraar ook verstandiger om niet al té serieus of beter: emotioneel té diep in het privéleven of het gedachtegoed van een geliefd artiest te duiken of te geraken. Juist om dilemma's als deze min of meer te kunnen vermijden.
Heb ik dan weer geleerd. Scheurde ooit alle posters van Duran Duran van de muur en smeet Rio pardoes - zo uit het raam - de sloot in toen Simon le Bon ging trouwen, haha! Ik kreeg daar jaren later wel een beetje spijt van. Iets dergelijks zou je nu niet meer willen doen. Toch?