menu

The Sound - From the Lions Mouth (1981)

mijn stem
4,24 (746)
746 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Korova

  1. Winning (4:18)
  2. Sense of Purpose (3:52)
  3. Contact the Fact (4:21)
  4. Skeletons (3:27)
  5. Judgement (5:03)
  6. Fatal Flaw (4:36)
  7. Possession (3:25)
  8. The Fire (2:52)
  9. Silent Air (4:14)
  10. New Dark Age (5:54)
  11. Hothouse * (3:22)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 42:02 (45:24)
zoeken in:
Sounds of Purpose
Klopt, dat zou je kunnen verwachten. Maar voor mijn top 10 heb ik een selectie gemaakt van échte desert island albums - muziek waar ik, met het verstrijken der jaren nog steeds naar toe terugkeer en (nieuwe) waardevolle dingen uit haal. En hoe fantastisch The Sound en From The Lions Mouth ook zijn, zij behoren daar gewoonweg niet toe. Wat niets afdoet aan de kwaliteit en relevantie van The Sound, maar voor mij behoorde dat tot een muzikale periode die ik inmiddels afgesloten heb. Ik word nu aangesproken door andere dingen, en wordt geraakt door andere muziek. Of beter gezegd: anders geraakt door de muziek die ik in mijn top 10 heb staan. Dus misschien is de werkelijke les hier wel, Mausie en Choconas, dat je noot te rigide verwachtingen moet hebben - anders is teleurstelling verzekerd

En laat dit nou aub niet het begin zijn van een discussie over hypocrisie of morele uitverkoop van mijn kant: muzikaal gezien heb ik mijn voorkeuren, net zoals jullie die ook zullen hebben, en daar zijn we natuurlijk allemaal vrij in. Gelukkig maar. Maar dat je als persoon (en dus ook als luisteraar) muziek anders gaat waarderen is juist een teken van groei.

Wat mijn naam betreft: die heb ik gekozen omdat muziek (sounds) voor mij voornamelijk twee doelen (purpose) dient: het richt de blik op de wereld om ons heen, en het richt de blik op onze eigen innerlijke wereld. Dus vandaar Sounds of Purpose. Ik had natuurlijk ook voor Sounds With A Purpose kunnen gaan, of Sound of Purposes of Purposeful Sounds, maar dat is zo'n pretentieuze mond vol. Mijn naam staat dus los van The Sound, hoewel ik me kan voorstellen dat, zeker gezien mijn eerste post, hier verwarring over kan ontstaan.

BTW: voor mijn avatar heb ik gekozen voor een afbeelding van Bowie als The Thin White Duke, terwijl Bowie in mijn top 10 ook niet voorkomt. Hetgeen niet wegneemt dat ik zijn muziek fantastisch vind. Het lijkt me verstandig om mensen niet te beoordelen op (of te laten definiëren door) hun top 10.
Mensen omvatten meer dan dat. Citizen Kane gezien? Het woord 'Rosebud' vertelde ook niet het hele verhaal van Charles Foster Kane. Zie wederom mijn verhaal over te rigide verwachtingen.

Hetzelfde geldt voor aannames. Zoals de Britten zo mooi zeggen: When you assume, you make an ass of u and me

avatar van Choconas
5,0
Dank voor je uitgebreide reactie, Sounds of Purpose, leuk om wat meer te lezen over je voorkeuren, overwegingen en de achtergrond van je forumnaam. Overigens waren mijn verwachtingen verre van rigide, dus teleurgesteld ben ik ook zeker niet. Ik beoordeel mensen niet op wat er al dan niet in hun top 10 staat, want laten we wel wezen, ik weet maar al te goed hoe lastig het is om slechts tien onbewoond-eilandalbums (ook wel bekend als Rottumerplaten) te kunnen noemen. Voor mij is dit prachtalbum van The Sound er absoluut eentje, voor jou niet, het zij zo, bon soit.

avatar van Mausie
5,0
Mausie (crew)
Sounds of Purpose, het was maar een gebbetje van mij hoef je helemaal niks en muzieksmaak en favorieten zijn vaak aan verandering onderhevig. Op basis van mijn top 10 zou je ook niet verwachten dat ik ook een fervent fan ben van techno/house en hiphop bijvoorbeeld.

Sounds of Purpose
OK, dus die opmerking over aannames slaat dus ook behoorlijk op mezelf, blijkt nu
Sorry als mijn bewoordingen wat scherp waren; zal voortaan wat meer relativeren.

En inderdaad: het was behoorlijk moeilijk om slechts tien albums te kiezen voor een persoonlijke Top 10.
Want er is ZOVEEL dat ik gaaf vind. Heb nu bijvoorbeeld opnieuw Fully Completely van The Tragically Hip aangeschaft, evenals de soundtrack van de film Birdy (muziek van Peter Gabriel; album geproduceerd door Daniel Lanois) Muzikaal kunnen ze niet verder uiteen liggen, maar man: wat zijn ze goed

avatar van Chameleon Day
5,0
Sounds of Purpose schreef:
...de soundtrack van de film Birdy (muziek van Peter Gabriel; album geproduceerd door Daniel Lanois)...


Mede geproduceerd door Lanois, samen met Gabriel. Inderdaad fraaie soundtrack - ben zelf n.a.v. de muziek benieuwd naar de film (die ken ik dus niet, maar de muziek roept zo zijn beelden op). Verder is ook de soundtrack van Gabriel voor 'The Last Temptation of Christ' van Scorsese, 'Passion', niet te missen.

Maar nu meer on topic: laat ik van het momentum hier gebruik maken om iedereen te wijzen op deze recente release van Sounds Haarlem/SOD van niet eerder uitgebracht werk van Adrian Borland en zijn band Lovefield (welke band formeel volgens mij nooit het licht heeft gezien):

Adrian Borland - Lovefield - Neon and Stone (2021) - MusicMeter.nl

Mooi album. Koopt allen!

Sounds of Purpose
OK, I stand corrected: mede geproduceerd door Lanois.

Op de een of andere manier vallen de albums waarbij hij als producer optreedt meteen op door Lanois' karakteristieke geluid: bezwerend gitaarwerk, al dan niet gecombineerd met stuwende drums of een sterke ritmesectie, en elektronische sfeertekeningen. Zodat je hem meteen herkent als producer. Daar staat tegenover dat hij de artiesten waarmee hij samenwerkt geheel in hun waarde laat: hij doorgrondt hun muzikale essentie, haalt die naar voren en weeft daar zijn eigen geluid omheen. Tenminste, dat vind ik.

Maar daar is hier in zoverre geen sprake van, daar er voor de nummers gebruik is gemaakt van instrumentale gedeelten van bestaande songs van Gabriel, aangevuld met nieuw opgenomen materiaal.

Passion ken ik, idd een fantastisch mooi album (persoonlijke favoriet: A Different Drum)

Birdy is een film van Alan Parker uit 1984, naar een roman van William Wharton. Matthew Modine en Nicholas Cage spelen de hoofdrollen, als respectievelijk een jongen die geobsedeerd is door vogels en het verlangen te vliegen, en zijn meer down-to-earth vriend. Beide komen getraumatiseerd terug uit Vietnam en Birdy (Modine) heeft zich volledig teruggetrokken in zijn vogel-fantasie. Zijn vriend Al (Cage) wordt door Birdy's artsen ingeschakeld in een laatste poging Birdy terug te laten keren naar de realiteit, voordat permanente opname in een inrichting en lobotomie de laatste opties dreigen te worden. Niet te missen; erg mooie film.

Er komt een 'nieuw' live album aan. Een optreden uit december 1987 in Paradiso en demo's.

The Opposite Direction Foundation and Sounds Haarlem Like Vinyl proudly present a 'new' album by the legendary British post-punk band The Sound. The double album Will And Testament contains live and demo recordings from the later period of the band that was active from London during most of the 1980s. The live recordings - including private recordings of a concert in Amsterdam's Paradiso in December 1987 and considered by the band members themselves to be one of their best and most intense performances – differ completely from the only official live album In The Hothouse (1985) and even contain two unknown songs. The demo recordings consist of four unreleased songs, released as bonus cd 'Starlight' and as side 4 'Starlight' on the vinyl album. Will And Testament was compiled by The Sound drummer Mike Dudley who also wrote the liner notes and supervised the superior mastering of the recordings that sometimes needed a quite some polishing. After The Sound's most famous album From The Lions Mouth (1981), the double LP and CD again received a painting by Briton Rivière on the cover.

Facebook The Sound/The Chameleons

Jean-Paul van Mierlo

avatar van Chameleon Day
5,0
En hier het artwork van het nieuwe album: Briton Rivière - Aphrodite

Prachtig! Ook de cover van FtLM is van Rivière.

Erg mooi inderdaad, ik las op Facebook dat dit een persoonlijke keuze van Mike Dudley is.

avatar van Chameleon Day
5,0
Het is 'wow'!

5,0
dj@
wát een geweldig album! aangrijpend, overweldigend, magistraal!

avatar van Chameleon Day
5,0
dj@ schreef:
wát een geweldig album! aangrijpend, overweldigend, magistraal!


Uw eerste kennismaking?

avatar van Kondoro0614
Dit is nu de tweede album die ik via deze website heb leren kennen en ik vind hem echt waanzinnig, holy fuck

Darkwaver
Interessante review!
The Sound - Review


avatar van John Self
3,0
Destijds veel gedraaid. Het was somber maar iets draaibaarder dan JD. Maar toen ik het pas geleden weer hoorde deed het me helemaal niks meer. Misschien omdat Borland de daad bij het woord voegde en daarmee het spanningsveld dat hij in zijn songs tot stand bracht opblies. Maar waarom staat JD dan nog wel als een huis cq als een gotische kathedraal?
The Sound klonk nu als een surrogaat, als oploskoffie, met niet meer dan de suggestie van wat ik er ooit in hoorde. Hadden de Britten dat beter door dan wij zelf want zo populair als ze hier waren zo onzichtbaar waren ze in hun thuisland.

avatar van Mjuman
John Self schreef:
Destijds veel gedraaid. Het was somber maar iets draaibaarder dan JD. Maar toen ik het pas geleden weer hoorde deed het me helemaal niks meer. Misschien omdat Borland de daad bij het woord voegde en daarmee het spanningsveld dat hij in zijn songs tot stand bracht opblies. Maar waarom staat JD dan nog wel als een huis cq als een gotische kathedraal?
The Sound klonk nu als een surrogaat, als oploskoffie, met niet meer dan de suggestie van wat ik er ooit in hoorde. Hadden de Britten dat beter door dan wij zelf want zo populair als ze hier waren zo onzichtbaar waren ze in hun thuisland.


"Pollens" zou Berend Servet zeggen; da's een ferme poep die ge laat ruiken. Ik kom er gewis op terug. Als ik nu naar de state of things kijk, ben ik eerder geneigd te denken dat wij dingen beter door hebben (thans) dan de Kanaaloverkanters.

avatar van Choconas
5,0
Inderdaad tamelijk frappant om je eigen (veranderde) mening van nu te projecteren op de Britten van ruim veertig jaar geleden. Voor mij is dit album (nog altijd) een ongeëvenaard meesterwerk, dus ik ben maar wat blij dat ze destijds in Nederland tenminste wel op handen gedragen werden.

avatar van Alicia
5,0
Choconas schreef:
Voor mij is dit album (nog altijd) een ongeëvenaard meesterwerk, dus ik ben maar wat blij dat ze destijds in Nederland tenminste wel op handen gedragen werden.


Zo is dat! En niet anders...

avatar van Mjuman
Ik heb het even (moeten) laten bezinken, maar alsnog wil ik John Self nog wel van repliek dienen.

In het boek van Simon Reynolds - Rip It Up and Start Again (Postpunk 1978 - 1984) zijn er twee bands die er uitermate bekaaid van afkomen: The Sound, met één vermelding en The Comsat Angels met géén vermelding. Beide bands heb ik meermalen gezien en dat waren doorgaans uitstekende concerten, waar het publiek werd meegezogen in de sfeer.

Het zou maar zo kunnen dat liefhebbers van 'postpunk' hier minder snel blasé waren dan die in de UK, waar - bij wijze van spreke - iedere 2 weken wel weer een nieuwe Next Best Thing opstond. Het aanbod was daar overweldigend en bedenk dat er 3 daar muziektijdschriften (Sounds, NME en Melody Maker) waren die om de twee weken verschenen, gevuld moesten worden en in stevige concurrentie waren - het ene blad hypte Spandau Ballet, het andere Adam Ant, De ene band heeft nou eenmaal meer mediagevoel of werd betere gepromoot dan de andere.

The Sound had een zeer gedreven frontman die de mensen wist te raken, mee te nemen, liet geloven in je gezamenlijk inzetten voor een doel (Winning, Missiles). Muzikaal was het misschien niet altijd even complex, live rammelde het wel eens, maar wtf - de intentie was daar. En Joy Division rammelde live ook wel - herinner me live opnames waar Ian Curtis tijdens het zingen bij de tweede of derde song naar de man achter het mengpaneel roept give me some monitor please omdat ie niet kon horen wat ie zong. De parallel trekken met het levenseinde van Ian Curtis vind ik overbodig en kwetsend. In beide gevallen wist de omwereld niet wat in het hoofd van de betrokkene omging en in beide gevallen kan er ook sprake zijn van een fatale, ongelukkige samenloop van omstandigheden.

Verder, ik heb het een enkele keer gedaan: na jaren een album iets afgewaardeerd, maar moet eigenlijk zeggen dat het nergens over gaat: destijds heb je er volop van genoten, ben je meegenomen; ok misschien draai je het niet meer, maar het lijkt een beetje alsof je je oude zelf aan het afwaarderen bent. Dat kan nooit de bedoeling zijn.

From the Lions Mouth blijft - ook al krijgt het album slechts incidenteel speeltijd - een zeer gewaardeerd album. Als ik het draai, denk ik onwillekeurig aan de 80s en - OLW als ik ben - besef ik dat vooruitgang en welzijn relatieve gegevens zijn.

avatar van Barney Rubble
4,5
Alleen al een nummer als New Dark Age spreekt van zo'n intense wanhoop dat ik het woord indrukwekkend moet bezigen. Hoewel het wat al te makkelijk is om de persoonlijke problematiek van een muzikant te projecteren op de muziek, lijkt het zingen bij Borland een louteringsproces. Hij zingt alsof de duivel hem op de hielen zit. ("Scratched away at the walls for years; All we've got to show is the dust on the floor"). De muziek van The Sound kent hierdoor een intensiteit die ik in ieder geval memorabel vind.

avatar van John Self
3,0
Leuke reacties. Dank daarvoor. Het is een persoonlijke observatie, geen afrekening. Er zijn heel veel bands die wanneer je ze buiten de context van de tijdgeest hoort niet meer zo interessant zijn. Ik herinner me de optredens van Borland en zijn mensen nog goed. Gedreven, sfeervol, gloedvol, hij had wat te vertellen. En wij waren boos met hem.
Daarom heb ik dit album altijd gekoesterd en doe dat eigenlijk nog steeds. Maar op een andere manier dan voorheen. Als iets dat er ooit was en dat ik heb meegemaakt. De herinnering aan een tijd die bijzonder was en waar de band onderdeel van was.
Dat bedoel ik met de context van de tijd waarin je jonger was, een andere blik op de wereld had. Ik heb het ook niet over muzikale of artistieke waardering. Die staat nog steeds.

Mijn opmerking over de Engelse pers is niet zo serieus bedoeld. Inderdaad overkwam het the Comsat Angels ook. De Engelse media zijn te hypegevoelig om serieus te worden genomen. Eens met Mjuman, dat ze de ene week een band de hemel in prezen om hem daarna volledig af te branden. Dus vergeet die overpeinzing.

De vergelijking met Ian Curtis is er niet om te kwetsen maar om het verschil in impact aan te geven. Ik hoorde laatst weer de opnamen die in Paradiso zijn gemaakt. JD was live een uitputtingsslag, het scheurt je ziel open, nog steeds. En dat gevoel gaf The Lions Mouth me niet. Ik hoorde nu de jongeman die ik achter me heb gelaten. Ik herken zijn emoties nog wel maar ze raken me niet meer. Niet bewust of opzettelijk naar omdat ik niet meer zo ben. Door de dingen die je hebt meegemaakt, door de kennis je hebt opgedaan, door de normen die je hebt ontwikkeld, voor muziek, literatuur, films, mensen in het algemeen. We zijn nu 40 jaar verder, ik ben 40 jaar ouder, het zou toch vreemd zijn als ik in al die jaren nog steeds hetzelfde dacht en voelde als toen. Soms, als je bepaalde muziek hoort of films ziet, lijkt het alsof alles weer terug is. Alsof je er weer middeñ in zit, de emoties met de daaraan gekoppelde herinneringen. Bij dit album had ik dat niet meer. Daar over schrijf ik.

avatar van Juul1998B
5,0
Deels ben ik het wel eens met John Self
Ik vind Ian Curtis ook wat "echter" klinken bij JD. Daarnaast is bijv unknown pleasures ook wat ruwer dan deze plaat. Beide albums staan als een huis en tis meer smaak om te kiezen welke je beter vindt. Bij mij komt JD ook beter binnen dan the sound, vooral door de zanger.
Maargoed beide albums zijn parels hoor

avatar van Mjuman
En toch: jaarlijks sterven er in Nederland meer dan 1800 mensen door zelfdoding - in een bepaalde leeftijdcategorie is het een van de voornaamste doodsoorzaken. En als je meerdere malen zoiets heb meegemaakt in je (direkte) omgeving denk je daar minder lichtzinnig over.

D'r was er hier zelfs een die bij JD suggereerde dat JD deels zijn populariteit dankte aan - ik gebruik even de letterlijke affreuze tekst - de touwtruuk van Ian Curtis. Een zin als Misschien omdat Borland de daad bij het woord voegde en daarmee het spanningsveld dat hij in zijn songs tot stand bracht opblies. vind ik op zijn Engels gezegd "uncalled for".

Ik kan erin komen als je zegt dat dit album je nu minder doet dan toen, terwijl dat voor andere, ik noem Coltrane - Blue Train en jij noemt UP, dat niet opgaat. Je wilt niet weten hoeveel albums ik heb die ik destijds goed vond, later gekocht, maar zelden draai - en als dat gebeurt denk ik altijd oja, dat was toen.

De vraag blijft staan of je dan je eigen jeugdliefdes moet afwaarderen. De smaak van een mens ontwikkelt zich, hopelijk.
Dat concert in Paradiso (van JD) heb ik bijgewoond; dat haalt zeker de lijst (toptien) van bijzondere concertervaringen, net als Talking Heads in de Jaap Edenhal en verder moet ik even nadenken.

En om die opmerking dat Ian Curtis echter klonk dan Adrian Borland moest ik heel hard lachen. Gemaakt door iemand die hen niet live heeft gezien, geen idee heeft wat er allemaal in een platenstudio wordt gefröbeld, is dat een opmerking die beperkte waarde heeft - the image is in the ear of the listener.

avatar van John Self
3,0
Mjuman, is dit een reactie op mij?

avatar van Mjuman
John Self schreef:
Mjuman, is dit een reactie op mij?


Wat denk je er zelf van?

avatar van John Self
3,0
Nee, eigenlijk niet. Want waarom zou ik lichtzinnig denken over zelfmoord? En wat hebben die 1800 er mee te maken? Moet dat bijdragen aan het gewicht van je argument?
Los daarvan zijn er wel degelijk mensen die het interessant vinden wat Curtis deed, het zgn ramptoerisme.

Wat ik over Borland en het spanningsveld zeg is heel simpel. Borland en Curtis schreven over de pijn van het bestaan. Borland gaf er deels een politieke draai aan, de imperfecte wereld die wapens nodig heeft om zich veilig te voelen. Who the hell.... Bij Curtis ging het om een pure existentiële angst. Bij beide mannen ging het om de behoefte en de onmogelijkheid om echt contact met anderen te hebben. Noem het een hunkering die we allemaal kennen maar niet allemaal in dezelfde mate. Er is sprake van vervreemding, een muur opgetrokken tussen jou en je omgeving, zelfs tussen jou en je geliefden.

In hun teksten zat vaak iets onuitgesprokens, het verlangen een einde te maken aan die ellende, een vorm van redemption of verlossing. Dat is wat ik de spanningsboog noem. Dat gaf hun teksten zijn meerwaarde. Omdat het een heel menselijke emotie is. Daar kun in je als luisteraar in mee gaan.

Totdat die boog werd doorbroken door wat ze deden wat ze deden. Op zo'n moment weet je dat hun teksten geen spielerei was of dat ze literair of als kunstvorm bedoeld was. Het was echt. Daar kun je als fan niet in mee gaan. Daar houdt het op commercieel amusement te zijn. Er in meegaan krijgt dan iets wrangs, het wordt een vorm van ramptoerisme en hun voordracht een uiting van dwangmatig exhibitionisme.
Alsof je naar een toneelvoorstelling gaat waarin de hoofdrolspeler zich ophangt. Er wordt een grens overschreden waar je niet om gevraagd hebt. Je realiseert je dan dat al het voorgaande slechts de opmaat naar iets verschrikkelijks is.

Bij Borland gebeurde dat pas veel later, ik kwam het toevallig ergens tegen. Ik had meelijden. Bij Curtis net als bij Corbain gebeurde het bij wijze van spreken tijdens de daad. In de bloei van hun artistieke bestaan.
Het kostte me in eerste instantie veel moeite naar hun muziek te luisteren. Hun albums verdwenen in de kast en heel af en toe probeerde ik het weer eens. Curtis geeft me nog steeds het gevoel dat ik naar martel porno zit te kijken. Bij Borland is dat minder. Of dat komt door zijn zeggingskracht, dus zijn artistieke gave of iets anders, dat weet ik niet.

Of je je jeugdliefdes mag afwaarderen, ja zeker wel. Zelfs letterlijk, hoewel ik altijd dacht dat je dat niet mocht doen. Het hoort bij het ouder worden, leren van de fouten die jij en die ander maakten.

Je laatste alinea, ik heb niet gezegd dat Curtis echter klinkt dan Borland, alleen dat hij op mij meer indruk maakt.

avatar van Mjuman
John Self schreef:
Nee, eigenlijk niet. Want waarom zou ik lichtzinnig denken over zelfmoord? En wat hebben die 1800 er mee te maken? Moet dat bijdragen aan het gewicht van je argument?
Los daarvan zijn er wel degelijk mensen die het interessant vinden wat Curtis deed, het zgn ramptoerisme.

Wat ik over Borland en het spanningsveld zeg is heel simpel. Borland en Curtis schreven over de pijn van het bestaan.
Je laatste alinea, ik heb niet gezegd dat Curtis echter klinkt dan Borland, alleen dat hij op mij meer indruk maakt.


Om met het laatste te beginnen: dat deel was bestemd voor een van de jongere users, iemand die nu jouw laatste post like't.

Het door mij geciteerde fragment van - zie mijn post van gistermiddag 14:30 - zag ik als verwijzing naar de zelfgekozen dood van Borland. Vandaar mijn reactie. Er is een zekere parallel te trekken tussen Curtis en Borland, in beide gevallen is het tragisch - beiden slechts relatief succes in hun leven en daarna beduidend meer.

Echter, Borland was sinds 1985 al in behandeling voor depressie en gebruikte daarvoor medicijnen en stond (later) ook onder medisch toezicht; gebruik van medicijnen is essentieel. Die ziekte wordt veelal beschouwd als de oorzaak van bepaalde gebeurtenissen. De laatste dagen van Borland - zie bijv Brittle Haven - lezen als het scenario van een film noire.

Borland ligt begraven op Morden Cemetry, ca 7 km ten zuiden van Putney Vale Cemetry, de begraafplaats van Sandy Denny - toen ik in Londen was beide plaatsen ooit op 1 dag bezocht - in het buitenland doe ik dat wel vaker, begraafplaatsen bezoeken, mede uit culturele/historische interesse

Jouw bevindingen over Curtis kan ik wel onderschrijven - hij was ongetwijfeld de betere tekstdichter van de twee, hij had ook wel iets van Dr Jekyll/Mr Hyde in zich, net als Fad Gadget en Iggy Pop - op het podium een heel ander mens worden. Maar de herkenbaarheid en de emotionaliteit van Borland hadden ook wel iets - als je naar hem keek, zou het zo je buurjongen kunnen zijn met wie je straks een pint ging drinken. Curtis was onbereikbaar, onaantastbaar, in zijn eigen wereld.

Songs als Decades, Atmosphere of She's Lost Control heeft Borland nooit geschreven, maar Winning, Sense of Purpose gaven je wel het idee dat het kon, dat je ertoe deed en New Dark Age was de waarschuwing, de opgeheven vinger. Helaas zou deze tijd wel een nieuwe Borland kunnen gebruiken.

avatar van jeanmaurice
5,0
Zullen we het nu weer over de muziek gaan hebben, ik heb het gevoel alsof ik bij de psychiater zit als ik het bovenstaande lees!

avatar van Alicia
5,0
Ik wil ook nog wel 'even' wat duiten in het zakje doen. Als dat tenminste nog mag van jeanmaurice.

John Self schreef:
The Sound klonk nu als een surrogaat, als oploskoffie, met niet meer dan de suggestie van wat ik er ooit in hoorde.


Ik las: The Sound is nu als een product van mindere kwaliteit gaan klinken. (Bij gebrek aan de juiste grondstoffen, zeg maar.)

Even later:

John Self schreef:
Ik heb het ook niet over muzikale of artistieke waardering. Die staat nog steeds.


Ha ja... okay, gelukkig. Dan heb ik het niet goed begrepen. Of misschien toch wel?

In hetzelfde stuk:

John Self schreef:
Ik herken zijn emoties nog wel maar ze raken me niet meer.


Dat kan. Of je wilt liever meer afstand nemen van de artiest in kwestie. Dat kan en mag uiteraard ook. Hoewel de 'spanningsboog' opmerking dit lijkt te weerspreken.


John Self schreef:

In hun teksten zat vaak iets onuitgesprokens, het verlangen een einde te maken aan die ellende, een vorm van redemption of verlossing. Dat is wat ik de spanningsboog noem. Dat gaf hun teksten zijn meerwaarde. Omdat het een heel menselijke emotie is. Daar kun in je als luisteraar in mee gaan.

Totdat die boog werd doorbroken door wat ze deden wat ze deden. Op zo'n moment weet je dat hun teksten geen spielerei was of dat ze literair of als kunstvorm bedoeld was. Het was echt. Daar kun je als fan niet in mee gaan. Daar houdt het op commercieel amusement te zijn. Er in meegaan krijgt dan iets wrangs, het wordt een vorm van ramptoerisme en hun voordracht een uiting van dwangmatig exhibitionisme.


'Meegaan met' of 'geraakt worden' door emoties die doorsijpelen tijdens bijvoorbeeld het beluisteren van een muziekstuk is nog ver weg van het stadium ongelukkig worden door of erger: afstand te doen van het werk vanwege (latere) handelingen en/of het reilen en zeilen van een geliefd artiest. Tenminste, zo zou het moeten zijn én blijven om niet emotioneel op drift te raken en om oneigenlijke redenen het werk af te waarderen.

Want in dat geval zouden wij terstond alle schilderijen van Van Gogh van de muren moeten rukken omdat ie zijn linkeroor had afgesneden (heel eng, bah) of omdat hij bij tijd en wijle ernstig in de war (en dus misschien wel gevaarlijk) was en zelfs een jaar in een psychiatrische instelling heeft gezeten.

Ik weet het... dit zou wel een heel drastische maatregel zijn. Maar als je enigszins wilt voorkomen dat mensen akelige dingen (die dingen horen óók bij het leven) te weten komen of dingen anders gaan zien en daarbij vergeten te genieten van de speels aangebrachte, kleurrijke en zeer vrolijke zonnebloemen op grof schilderslinnen, is het wellicht beter en goedkoper dat teken- en schilderwerk voor eens en voor altijd te verstoppen in het depot. De meeste kunst trouwens. En toch doen we dit mooi niet. Dat zou echt heel zonde zijn.

Daarom alleen al zou ik het aanhoren van Borland's gedachtespinsels dan ook geenszins een 'vorm van ramptoerisme' willen noemen. 'Ramptoerisme' is namelijk een lelijk woord in dit verband, omdat het eveneens een beschuldiging impliceert aan het adres van de werkelijk geïnteresseerde in het levenswerk van een zeer creatief, maar ongelukkig persoon. Het bezoeken van meestal de meer recente rampen - slechts enkel en alleen voor de sensatie - vind ik dan toch van een geheel andere orde. Over 'dwangmatig exhibitionisme' of 'commercieel amusement' zullen we het nu maar niet hebben. Dat is dé ultieme knuppel in het hoenderhok van de kunstenaar.

Het kan misschien weleens lastig zijn om op sommige momenten de muziek van The Sound helemaal los te zien van de depressies (als gevolg van zijn ziekte plus de nodige frustraties met betrekking tot negatieve ervaringen met platenmaatschappijen, vrienden enzovoorts) waaraan de mens Adrian Borland spijtig genoeg leed en waarvan de symptomen (en de gevolgen daarvan) zich pas daadwerkelijk openbaarden enkele jaren (omstreeks 1985) ná het verschijnen van From the Lions Mouth. Of wellicht heftiger: los te zien van zijn zeer droevige dood op 26 april, 1999. Voor mij speelt dit gelukkig geen enkele rol van betekenis tijdens het beluisteren van - in elk geval - dit specifieke album. Ook niet ten tijde dat ik de band nog live kon zien. From the Lions Mouth bracht en brengt mij juist de boodschap van hoop. Van WINNING!

De emoties, welke dan ook, waren destijds puur. Dat kon en kun je nog horen én trouwens ook zien. Ik heb er de foto's van. Dat maakt(e) de muziek zo oprecht, de beleving zo intens. Of het nu in de eerste instantie over wereldse zaken ging of de persoonlijke draaikolken, het deed en doet nog altijd niets af aan de muzikale kwaliteiten van Adrian. Sterker nog: zonder al deze zielenroerselen zou er geen 'The Sound' bestaan. (Op de plaat bestaat de band voor mij dus nog steeds! )

Daarom vind ik het als toeschouwer of als luisteraar ook verstandiger om niet al té serieus of beter: emotioneel té diep in het privéleven of het gedachtegoed van een geliefd artiest te duiken of te geraken. Juist om dilemma's als deze min of meer te kunnen vermijden.

Heb ik dan weer geleerd. Scheurde ooit alle posters van Duran Duran van de muur en smeet Rio pardoes - zo uit het raam - de sloot in toen Simon le Bon ging trouwen, haha! Ik kreeg daar jaren later wel een beetje spijt van. Iets dergelijks zou je nu niet meer willen doen. Toch?

Gast
geplaatst: vandaag om 17:12 uur

geplaatst: vandaag om 17:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.