menu

Fleetwood Mac - Tango in the Night (1987)

mijn stem
3,76 (564)
564 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Warner Bros.

  1. Big Love (3:43)
  2. Seven Wonders (3:42)
  3. Everywhere (3:46)
  4. Caroline (3:53)
  5. Tango in the Night (4:02)
  6. Mystified (3:09)
  7. Little Lies (3:41)
  8. Family Man (4:07)
  9. Welcome to the Room... Sara (3:41)
  10. Isn't It Midnight (4:13)
  11. When I See You Again (3:49)
  12. You and I, Pt. II (2:39)
  13. Down Endless Street * (4:28)
  14. Special Kind of Love [Demo] * (2:53)
  15. Seven Wonders [Early Version] * (4:34)
  16. Tango in the Night [Demo] * (4:41)
  17. Mystified [Alternate Version] * (3:28)
  18. Book of Miracles [Instrumental] * (4:32)
  19. Where We Belong [Demo] * (2:53)
  20. Ricky (Remastered) * (4:26)
  21. Juliet (Run-Through) * (5:04)
  22. Isn't It Midnight [Alternate Mix] * (3:39)
  23. Ooh My Love [Demo] * (3:51)
  24. Mystified [Instrumental Demo] * (3:18)
  25. You and I, Pt. I & II [Full Version] * (6:27)
  26. Big Love [Extended Remix] * (6:43)
  27. Big Love [House on the Hill Dub] * (3:01)
  28. Big Love [Piano Dub] * (6:36)
  29. Big Love [Remix / Edit] * (3:41)
  30. Seven Wonders [Extended Version] * (6:25)
  31. Seven Wonders [Dub] * (4:34)
  32. Little Lies [Extended Version] * (6:15)
  33. Little Lies [Dub] * (4:14)
  34. Family Man [Extended Vocal Remix] * (8:31)
  35. Family Man [I'm a Jazz Man Dub] * (8:52)
  36. Family Man [Extended Guitar Version] * (6:28)
  37. Family Man (Bonus Beats) * (4:37)
  38. Everywhere [12" Version] * (5:49)
  39. Everywhere [Dub] * (3:54)
toon 27 bonustracks
totale tijdsduur: 44:25 (2:58:19)
zoeken in:
avatar van musicfriek
5,0
fluidvirgo schreef:
Seven Wonders is een song die ik altijd doorskip, een van de minste nummers uit de koker van Nicks imo. Ik vind de rest van haar songs op dit album eigenlijk allemaal maar redelijk zeurderig klinken..

Oei, hier verschillen wij heel erg van mening. Naar mijn mening is Stevie Nicks juist in topvorm op dit album (Christine ook trouwens). Misschien houd je niet van haar stem? Je moet er van houden neem ik aan. Nummers als Welcome to the Room Sara en When I See You Again vind ik juist weer de beste van dit album. Vooral laatstgenoemde gaat door merg en been, zo mooi. Ik skip altijd Big Love, dat ge-oeh en ge-ah aan het eind heb ik altijd behoorlijk irritant gevonden (Family Man ook trouwens).

Seven Wonders, Little Lies en Everywhere zijn allen prachtige, tijdloze popliedjes

avatar van LucM
4,0
Ik vind "Tango in the Night" een stuk beter dan de vorige "Mirage" (vooral dankzij Lindsey Buckingham), maar minder dan "Rumours" (hun topalbum) en "Tusk" vanwege de vrij gladde productie. Na het vertrek van Buckingham ging het echt bergafwaarts met Fleetwood Mac, zowel artistiek als commercieel.

avatar van swoon
3,5
Niet echt ongelooflijk weg van dit album. Het begint allemaal goed met Big Love, Seven Wonders, Everywhere, Caroline en Tango in the Night, maar daarna vind ik buiten Little Lies eigenlijk niets meer echt goed. Vooral Mystified is iets te bangles voor mij.

3.5*

avatar van Rumour
4,5
De single Big Love en dit album betekenden in 1987 mijn kennismaking met Fleetwood Mac. Ik verwonderde mij er over dat een band zo verschillend kon klinken, wat natuurlijk toe te wijzen is aan de afwisselende leadvocalen van Buckingham, Nicks en McVie.

Ja, het album is glad geproduceerd en mist de rauwe randen van een Rumours of het latere Say You Will, maar onder die jaren 80-kauwgomballenproductie blijft na ruim 20 jaar nog steeds de gelaagde genialiteit van met name Buckingham fier overeind.

In Seven Wonders is Nicks goed op dreef, wat mij betreft meteen haar piekmoment op dit album. Verder heeft ze niet veel meer gedaan dan haar aanvullende vocalen inzingen en twee matig tot zwakke nummers aanleveren.
Caroline en het sublieme, sfeervolle titelnummer (met fijne gitaarsolo) vormen voor mij nog steeds een soort tweeluik, waarmee het hoogtepunt van de eerste helft wordt bereikt.
Everywhere is inmiddels behoorlijk kapotgedraaid, maar is onontkenbaar een goed in elkaar gedraaide popsong van McVie. Het laatste geldt ook voor Little Lies, twee fraaie bijdragen van Christine die zich echter overtreft in het voor haar doen ongewoon stevige Isn't It Midnight, de tweede climax van het album.
Voordat ik dat nummer hoor, heb ik altijd het dieptepunt Welcome to the Room...Sara geskipt. Dit wanproduct uit de pen van Nicks zit met z'n keyboardriedel tegen het valse aan (foei Lindsey) en zeurt maar door.
When I See You Again is een stuk beter, maar wordt voor mij vooral gered door de backing vocals van Buckingham.
You and I, Pt. 2 (ik moet toch Pt. 1 van de Big Love single eens opzoeken) tot slot is een vrolijke afsluiter, en goed gekozen als tegenhanger voor de voorafgaande ballad van Nicks.

Al met al is dit een plaat die ik vaker uit de kast trek dan het toch ook niet verkeerde Tusk. Misschien ontkom ik daarbij niet aan een gedeelte jeugdsentiment en herinneringen die hier voor mij persoonlijk aan verbonden zijn. Maar als ik dat aan de kant schuif, blijft het een album met overduidelijk commerciële inslag en de neiging naar overproductie, echter met name nummers als Caroline, Tango In The Night en Isn't It Midnight maken dat het ver boven de middenmoot van de gemiddelde eind jaren '80 release uitstijgt.

Dit was terecht de comeback voor de Mac in de jaren '80, en voor Buckingham het startsein om er dan voorlopig maar weer mee te kappen en te starten met de beste periode van zijn solocarrière. Beginnend met het licht op dit album leunende Out Of The Cradle, waarop hij Big Love nog maar eens 'dunnetjes' overdeed (verbeterde?) met Doing What I Can.

avatar van deric raven
4,0
Tango In The Night zal ik altijd blijven zien als de logische waardige opvolger van Rumours.
Ondanks de twee tussen liggende studio albums.
Leven een decennia later.
Eenmalige bijeenkomst van oude geliefden.
Drugs grotendeels afgezworen.
Ruzies die uitgepraat worden.
Huisje, boompje, beestje.
Verworden tot familie mensen.

Schijn bedriegt.
Christine McVie blijft de hoopvolle romanticus.
Weerzien leid tot onbeantwoorde liefde.
Verlangens die bezongen worden in Everywhere.
Nog steeds blijven hangen in het verleden.
John McVie heeft het leven al lang opgepakt.
Ondanks onmogelijke pogingen van zijn ex.
Met trots zal ze zijn achternaam blijven houden.
Het vreemd gaan van voorheen afdoen als kleine leugentjes.

Stevie Nicks en Lindsey Buckingham die stilletjes het gezelschap eerder verlaten.
Ergens een goedkoop motelletje opzoeken.
Gewoon omdat de sex in het verleden zo goed was.
Onovertroffen.
One Night Stand.
Het gekreun in Big Love.
Op zoek naar dat ultieme moment.
Herbeleven.
De dag daarop weer terug naar de vernieuwde thuissituatie.
Doen alsof er niks is gebeurt.

Eigenlijk was de cirkel rond.
Beloftes zijn weer ingelost.
Nerver Break The Chain.
Deze ketting heeft zich weer gesloten.
Lindsey Buckingham begreep het.
Hij verliet vervolgens de band.
Want alles was klaar.
Er werden pogingen ondernomen met andere leden.
Maar het succes zou uit blijven.
Pas tijdens de reünietournee was de chemie weer aanwezig.

Tango In The Night blijft een geweldig album.
Mooie structuur in de hitgevoelige nummers.
Hoofdrol voor het prachtige gitaarwerk.
Niet te vergelijken met hun oude bluesalbums.
Ik blijf een groot liefhebber van deze bezetting.

avatar van BlauweVla
4,5
Tony Iommi heeft verteld dat hij de term 'heavy metal' heel lang niet kende, totdat hij het al jaren bleek te spelen en het volgens velen zelfs uitgevonden heeft.
Deze Fleetwood Mac is een poprock album naar mijn idee, een hele goede. Snap nog steed de kritiek niet op het geluid; blijkbaar is goed geproduceerd niet goed en perfectie al helemaa niet. Het ligt aan het genre, op een plaat als dit mag het toch wel als een tiet klinken? Op een echt blues album inderdaad liever niet (tenzij zoals ZZ Top het deed!)

avatar van Stickman10
Ik weet niet of het aan mij ligt maar op vinyl klinkt deze plaat vele malen beter dan op cd, in mijn oren dan!!

avatar van little lion man
4,0
Op dit album staan de zwakste songs van Stevie Nicks sinds haar toetreden tot Fleetwood Mac. De songs van Christine McVie (niet mijn favoriete songschrijver van de drie) horen juist weer tot haar betere. Lindsey Buckingham houdt het mooi in balans.
De scherpe randjes zijn er hierdoor wel vanaf, want daar zorgde Stevie vooral voor. Maar het geheel klinkt als een klok. Te perfect voor sommigen misschien.
Mijn favorieten zijn Big Love, Tango In The Night en Isn't It Midnight. De laatste twee omdat daar nog iets van het rauwe FM te horen is. De akoestische versie van Big Love van The Dance is nog beter dan het origineel.

avatar van musician
4,0
30 jaar heeft het geduurd, voordat Tango in the Night een digitale remaster kreeg.
Het album verscheen (na lang wachten, 5 jaar) ook nagenoeg 30 jaar geleden, echt pal in de periode dat de cd speler voor iedereen haalbaar werd.

Tango in the Night werd in de periode 1985-1987 met de modernste technieken opgenomen, ook helemaal geschikt voor cd. Een digitale remaster werd lange tijd niet nodig geacht.

Voor veel kopers werd Tango in the Night dan ook één van de eerste cd's die werd aangeschaft (het prijsje op mijn exemplaar geeft fl. 40,95).

Het was 10 jaar na Rumours en zal vermoedelijk het laatste studio album blijven waarop het legendarische vijftal samen één album maakten. Bijna nieuw uitgebracht werk (2017) zal een album zijn zonder Stevie Nicks, het vorige, Say you will, was zonder Christine McVie.

Ondanks onmiskenbare kwaliteiten, was Tango in the Night ook niet het album van Nicks. Ze opereert onwennig, traag, ongeïnteresseerd en zal vermoedelijk sterk onder invloed van drugs hebben gestaan.
Haar dus niet zulke memorabele bijdragen beslaan dan ook slechts 2,5 nummer (When I see you again wordt afgemaakt door Lindsey Buckingham) en wat harmonieën.
De kenmerkende emotionele vonken die normaal heen en weer vlogen zijn afwezig.

Waar Buckingham en Christine McVie professioneel en creatief omgaan met de nieuwe kansen die werden geboden, elkaar naadloos aanvullen en muzikaal ondersteunen. De singles van McVie zijn legendarisch geworden en zelfs grote hits: Everywhere, Little Lies en Isn't it Midnight.
Wat dat betreft kan een nieuw album met vertrouwen tegemoet worden gezien.

Voor mij zijn de mooiere klanken van de nieuwe digitale remaster prachtig maar gaat het mij vooral ook om de 2e cd, met demo's, alternates & B-sides, waar een hele keur aan (extra) muziek staat, vroeger alleen als b-kantje van een single te krijgen of helemaal niet.

De openingstrack Down Endless Street van Lindsey is er een mooi voorbeeld van, het kan gewoon worden geschaard onder verloren gegaan en als nieuwe track weer gevonden.
Geldt ook voor Ricky dat als b-kant van Little Lies fungeerde en daarna uit het beeld verdween.

Ook de demo's, zoals een vroege tape van de titelsong, zijn buitengewoon interessant en alleraardigst. Al met al is dus de toevoeging van 2 cd versie van Tango in the Night nu al een rechtvaardiging van de aanschaf van de expanded version van het album.

Voor de diehards is er natuurlijk nog de uitbreiding met de vele 12" versies en de vinyle exemplaren.
En dan kunnen we later dit jaar horen hoe ver het duo Buckingham en McVie inmiddels is gevorderd.....

avatar van RuudC
3,5
Dit is eigenlijk de enige plaat waar ik nog wel naar uit keek. Niet alleen vanwege de redelijk hoge score, maar ook omdat ik deze cd jaren geleden in mijn handen had. De hoes sprak me namelijk erg aan, maar behalve de naam deed Fleetwood Mac nog geen belletje rinkelen. De cd heb ik toentertijd laten liggen overigens.

Maar met het begin van deze marathon keek ik snel even door de discografie en viel de hoes weer op. Een van de mooiste die Mac gebruikt heeft. Nu we bij Tango In The Night aanbeland zijn, durf ik zelfs te zeggen dat het het wachten waard is geweest. Ik kan niet ontkennen dat de nodige nostalgie meespeelt, want dit album was behoorlijk populair toen ik nog een ukkie was. De hits van dit album kan ik nog altijd meezingen (Big Love, Everywhere, Little Lies) en daarmee moet ik ook bekennen dat de inmiddels door mij verguisde Christine McVie eindelijk weer eens een positieve rol te pakken heeft. Wat zij hier met Buckingham doet, is behoorlijk goed. Buckinghams stem past ook goed bij deze pop. Het heeft wat mysterieus.Zijn bijdrages zorgen sowieso wel voor een interessant geluid met hier en daar wat ongebruikelijke instrumenten. Ik begin zelfs waardering op te brengen voor zijn gitaarspel. Wat Stevie Nicks betreft begin ik de vergelijkingen met een geit (South Park) steeds beter te begrijpen. Wat ongemakkelijk propt ze er wat nummers tegen die qua zang en inhoudelijk het niveau naar beneden halen.

Nou niet denken dat ik dit album alsnog als de wiedeweerga in huis ga halen. qua stijl staat het ver van mijn smaak, maar ik kan er goed naar luisteren en de nodige respect voor opbrengen.



Tussenstand:
1. Future Games 4*
2. Bare Trees 4*
3. Then Play On 4*
4. Tango In The Night 3,5*
5. Peter Green's Fleetwood Mac 3*
6. Mr. Wonderful 3*
7. Kiln House 3*
8. Fleetwood Mac 3*
9. Penguin 3*
10. Rumours 2,5*
11. Heroes Are Hard To Find 2,5*
12. Mirage 2*
13. Tusk 1,5*

avatar van lennert
4,0
Ja, dit bevalt me weer prima. Ik kan me goed voorstellen dat de diehard fans hier wat vreemd van opkijken omdat Tango In The Night een klinisch en aalglad album is, maar ik kan hier ten minste echt weer genieten van de songs zelf. Catchy, maar beeldschoon en in de vorm van de titeltrack zelfs nog een vrij naargeestig en bijna stevige track. Mystified doet me dan weer echt helemaal niets, maar het vrij bizarre Big Love (beste uitvoering is akoestische uitvoering van Buckingham) en de zoetere hits Little Lies en Everywhere gaan er prima in. Interessant om te lezen dat Nicks het gros van haar luttele tijd in de studio strontlazerus was en dat de band hier omheen heeft moeten werken. Aan de muziek ligt het wat mij betreft in ieder geval allemaal niet.

Tussenstand:
1. Rumours
2. Tango In The Night
3. Bare Trees
4. Then Play On
5. Future Games
6. Fleetwood Mac
7. Penguin
8. Heroes Are Hard To Find
9. Tusk
10. Kiln House
11. Mystery To Me
12. Mirage
13. Peter Green's Fleetwood Mac
14. Mr. Wonderful

avatar van WoNa
4,5
In 2021 de plaat weer eens gedraaid en besloten er een vol punt bovenop te doen. Ook al zijn een flink aantal van de nummers behoorlijk slick, iets wat wel meer geldt voor platen uit het midden van de jaren 80, teveel mogelijkheden in de studio tot verdere verfijning. Dit is gewoon een heel erg prima plaat, die kan wedijveren met 'Rumours' qua muzikaal niveau. De eerste single 'Big Love' en het titelnummer blijven er uitknallen, maar ook 'Seven Wonders' van Stevie Nicks blijft heel bijzonder en dat Christine McVie heel prettige nummers kan schrijven, dat blijft hier duidelijk. Afgezet tegen 'Tusk' en 'Mirage', wint Tango In The Night het glansrijk.

Het enige minpuntje is dat de jaren 80 productie niet helemaal overeind blijft in 2021. Wat dat betreft is de plaat enigszins gedateerd, iets wat 'Rumours' echt niet overkomt. Dat blijft zo krachtig. De kwaliteit van de meeste nummers compenseert echter ruimschoots. Nuancerend, voor mij die er bij was destijds in ieder geval wel.

avatar van metalfist
Tango in the Night is (bij mijn weten nog altijd? Ik ben niet meer zo mee met de Fleetwood Mac bezetting) het laatste album dat werd opgenomen in de meest gelauwerde bezetting van de band. Het was oorspronkelijk niet de bedoeling dat dit een Fleetwood Mac album ging worden, het is begonnen als soloplaat voor Lindsey Buckingham, maar door omstandigheden werd het toch een volwaardige Fleetwood Mac plaat en dat voel je vanaf de eerste seconde. Het openingstrio Big Love/Seven Wonders/Everywhere ademt gewoon de sfeer van weleer uit en gaandeweg passeert er best nog wat indrukwekkend materiaal. Little Lies is kapotgeproduceerd en toch.. Het blijft één van mijn favoriete nummers tout court van de band als ik eerlijk ben. Ook Welcome to the Room... Sara is en blijft Stevie Nicks op haar best maar tussendoor zitten toch wel wat instinkers. Geen idee wat Buckingham heeft bezield om Family Man op te nemen, hij is mijn favoriete Fleetwood Mac lid en ik heb hem erg hoog zitten, maar hier gaat hij serieus de mist in. Er zitten sowieso wel eens wat vreemdere nummers tussen, Caroline oogt met een eerste luisterbeurt nogal atypisch met dat koortje en die drums, maar kan ik nog altijd appreciëren. Family Man blijft echter na al die jaren dat ik het album al in huis heb een draak van een nummer. Afgesloten wordt er met When I See You Again en You and I, Pt. II, twee nummers waar ik altijd wat moeite bij heb om voor de geest te halen hoe ze nu eigenlijk weer klinken en dat is nooit een goed teken..

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Fleetwood Mac - Tango In The Night (1987) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Fleetwood Mac - Tango In The Night (1987)
Fleetwood Mac leverde na een bestaan als bluesband in de tweede helft van de jaren 70 een nagenoeg perfecte poptrilogie af, maar ook het uitstekende Tango In The Night uit 1987 mag best een klassieker worden genoemd

Ik was in 1987 niet zo onder de indruk van Tango In The Night van Fleetwood Mac, maar na de fraaie reissue uit 2017 ben ik het album anders gaan zien en horen en ben ik steeds meer onder de indruk geraakt van het album. Op Tango In The Night neemt Lindsey Buckingham de regie en sleept hij het succesvolle jaren 70 geluid van de band op knappe wijze de jaren 80 in. Lindsey Buckingham heeft het geluid van de band op Tango In The Night grondig gemoderniseerd, maar het klinkt nog altijd onmiskenbaar als Fleetwood Mac. De band leverde met Fleetwood Mac, Rumours en Tusk drie onbetwiste klassiekers af, maar Tango In The Night uit 1987 is er wat mij betreft ook een.

Fleetwood Mac heeft tussen 1968 en 2003 een fraai en buitengewoon fascinerend oeuvre opgebouwd. Het is een oeuvre dat in twee delen uiteenvalt, want de albums van de Britse bluesband (1967-1974) en de albums van de Brits-Amerikaanse popband (1975-heden) zijn niet met elkaar te vergelijken. De bluesband Fleetwood Mac kwam volgens de critici tot een ruime handvol vijfsterrenalbums, terwijl de popband Fleetwood Mac volgens dezelfde critici blijft steken op drie klassiekers.

Fleetwood Mac uit 1975, Rumours uit 1977 en Tusk uit 1979 zijn inderdaad drie geweldige albums, die decennia later nog niets van hun kracht hebben verloren, maar aan dit drietal voeg ik persoonlijk het in 1987 verschenen Tango In The Night toe. Daar dacht ik in 1987 overigens nog heel anders over, want toen de band in dat jaar eindelijk de opvolger van het in 1982 verschenen Mirage uitbracht, vond ik Tango In The Night, net als Mirage, een album met een paar aardige tracks, maar ook echt niet veel meer dan dat. Ik leerde Tango In The Night eigenlijk pas waarderen in 2017 toen de 40th Anniversary Edition van het album verscheen en sindsdien is de liefde voor het laatste echt goede album van de roemruchte band alleen maar gegroeid.

Tango In The Night is gemaakt met de bezetting die in de tweede helft van de jaren 70 met zoveel succes aan de weg timmerde en het is een album waarop Lindsey Buckingham, die in eerste instantie werkte aan een soloalbum, maar uiteindelijk besloot om er een bandalbum van te maken, de touwtjes stevig in handen heeft. Hij zou de band na het album (tijdelijk) verlaten, maar op Tango In The Night is hij bepalend als songwriter, zanger, gitarist en producer.

De Amerikaanse muzikant zou in zijn huisstudio zo’n anderhalf jaar sleutelen aan het album en hierbij gebruik maken van de opnametechnieken en apparatuur die sinds de tweede helft van de jaren 70 een reuzensprong hadden gemaakt. Lindsey Buckingham slaagt er op Tango In The Night in om het zo succesvolle en in artistiek opzicht zeer geslaagde jaren 70 geluid van Fleetwood Mac de jaren 80 in te trekken. Dat hoor je vooral in de nadrukkelijke aanwezigheid van synthesizers op het album, maar ook de productie van het album en het geweldige gitaarwerk verschillen flink van die van de albums uit de jaren 70.

Tango In The Night leverde met Big Love, Everywhere, Seven Wonders en Little Lies een fraaie serie hitsingles op, maar het album is, net als de albums uit de jaren 70, veel meer dan een serie singles. Het is een album dat eigenlijk geen zwakke momenten kent, al vind ik de singles wel de sterkste tracks.

Op Tango In The Night springen de bijdragen van Lindsey Buckingham en Christine McVie het meest in het oor. Stevie Nicks kon slechts in beperkte mate meewerken aan het album vanwege haar worsteling met een cocaïneverslaving, maar gelukkig is haar zo karakteristieke stem wel te horen.

Ik was in 1987 zoals gezegd maar matig te spreken over de songs op Tango In The Night, maar zeker bij beluistering met de koptelefoon (die in 1987 ook nog lang niet zo goed waren als nu) hoor je goed hoe knap het allemaal in elkaar steekt, hoe mooi het geluid op het album is en hoe goed de songs zijn.

Fleetwood Mac zou na Tango In The Night nog drie studioalbums maken. Behind The Mask (1990) en Time (1995) werden gemaakt zonder Lindsey Buckingham (de laatste ook zonder Stevie Nicks) en zijn de zwakke broeders in het oeuvre van de popband Fleetwood Max. De wel weer met Lindsey Buckingham en Stevie Nicks gemaakte zwanenzang Say You Will (2003) was een stuk beter, maar het hoge niveau van Tango In The Night en de drie albums uit de jaren 70 werd niet meer gehaald. Erwin Zijleman

5,0
Geweldig, groots album. Perfect gepolijste popmuziek van het allerhoogste niveau. Alle drie de songwriters in de band dragen songs aan en alle drie leverden ze hitsingles aan. Meer dan ooit tevoren drukt Buckingham zijn stempel op de Big Mac sound, niet in de laatste plaats met een aantal nummers die bedoeld waren voor een solo album. Big love and everywhere blijven de grote klapper maar het hele album staat vol met uiterst geraffineerde, zelfs exotische popmuziek die in 1987 de wereld verraste en veroverde. 5 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 17:04 uur

geplaatst: vandaag om 17:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.