Tool - 10,000 Days (2006)

Het ziet er naar uit dat Tool dit jaar de opvolger van 10,000 Days gaat uitbrengen. Na jaren van gemengde signalen door verschillende leden is het album echt opgenomen en bevindt de band zich in de mixfase. Dat kan nog wel even gaan duren, maar als dat hetzelfde eindresultaat oplevert als 10,000 Days heb ik daar geen enkel probleem mee. Ruim 12 jaar na de releasedatum hoor ik nog steeds per luisterbeurt nieuwe lagen.

Het album gaat opvallend stevig van start. Daar waar Lateralus sluipend binnenkomt, zet Tool met Vicarious en Jambi een aantal, voor hun doen, bondige en hoekige moderne metal/rockkrakers neer. Vicarious is een observatie over hoe wij als mensheid steeds meer ramptoeristen zijn geworden met het zien van afgrijselijke beelden. Een ziekelijke fascinatie voor het ongeluk. Mensen die met hun telefoon op de snelweg aan het filmen en fotograferen zijn wanneer er een fataal auto-ongeluk (I need to watch things die / From a good safe distance) is gebeurd. Wat vooral opvalt is dat Adam Jones hier met zijn gitaarriffs het voortouw neemt en Justin Chancellor en Danny Carey een begeleidende rol spelen. Dat is doodnormaal voor de meeste rock/metalbands, maar voor Tool is dat atypisch. Ook Maynard James Keenan ligt een stuk losser qua zanglijnen op deze twee tracks, aangezien hij normaal verweven is met de ritmesectie.

Hoe goed het openingsbod ook is, vanaf Wings for Marie (Part 1) en 10,000 Days (Wings Part 2) komt de magistrale unieke klasse van Tool glansrijk naar boven. Het tweeluik, geschreven als ode aan Judith (de moeder van Maynard James Keenan), laat horen waarom Tool wel eens de Pink Floyd van de metal wordt genoemd. Alle elementen vallen subtiel en naadloos in elkaar en er wordt geen noot te veel gespeeld. De tokkel van Jones is bezwerend, Maynard vergroot dat effect alleen nog maar meer met zijn gepassioneerde monotone vocalen en als kers op de kaart legt Chancellor een van zijn mooiste baslijnen ooit neer. Het is ook meesterlijk hoe de baspartij na de uitbarsting meegaat in de melodie van de zanglijn. Nadat Maynard ''Alright, now it's time for us to let you go'' zingt, wordt de laatste adem op de bas uitgeblazen. Kippenvel.

De emotie wordt doorgezet in het tweede deel, wanneer Maynard verder gaat over de liefdevolle relatie met zijn moeder, maar niet met haar geloof. Het tweeluik klinkt muzikaal alsof Tool in een ander universum is, maar tekstueel is het levensecht, al gaat Maynard zeer poëtisch en berustend met het moeilijke onderwerp om. Het is een wereld van verschil vergeleken met de geëmotioneerde frustratie op Judith (van A Perfect Circle), waarin hij flink op haar geloof inhakt. Ongeloof, dat zo'n prachtig persoon gestraft kan worden door verlamd te raken.

10,000 Days bevat dezelfde tweedeling als Aenima en Lateralus: nummers die vrij hoekig en ritmisch in elkaar zitten en nummers die echt uitwaaieren en meer op textuur dan ritme zijn gericht. Danny Carey heeft weer een glansrol op het heerlijk diep groovende The Pot. Het is een afwisseling die heel goed werkt, aangezien de 17 minuten durende reis over Marie toch een behoorlijke onderneming is. Ook Rosetta Stoned focust zich op een cyclus van hypnotiserende riffs die langzaamaan steeds gedetailleerder en intenser wordt. Het is meer een constante trip dan een song waar je helemaal in gezogen wordt.

Wanneer je denkt dat de plaat niet beter kan, komt Tool met een ongekend mooie finale met Intension en Right In Two. Het voelt als één nummer, net als Disposition/Reflection op Lateralus. Intension brengt je in een heerlijke mellow sfeer en door die onderdompeling en de naadloze overgang naar Right In Two, word je compleet naar een andere plek gestuurd. Mijn hoofd is helemaal leeg van gedachten en ieder detail van de ritmesectie is om van te smullen. Vooral wanneer Chancellor in de derde minuut de voorgrond neemt wordt het ultiem genieten. Zelfs wanneer Tool hard speelt, blijft er een hypnose, subtiliteit en rust die ik niet eerder bij een andere band heb gehoord. Oosterse metal, wat in de bezwerende tablasectie in het midden van het nummer alleen nog maar meer duidelijk wordt.

De Nederlandse passage van Tool in het Ziggo Dome zal ik niet meemaken en om heel eerlijk te zijn vind ik dat niet erg. Ik ben altijd van het principe dat ik een band live wil meemaken, maar bij Tool heb ik dat niet. Bij het luisteren van Tool wil ik niemand om mij heen hebben, koptelefoon op of de stereo op een flink volume en mijlenver in alle lagen duiken. Misschien is Tool wel mijn ''mindfulness''-moment. ''Mindfulness'' met power.

Heerlijk stuk om te lezen, Don Cappuccino, waarvoor dank.

Bedankt inderdaad. Kreeg gelijk weer zin om het album te luisteren.

Wat onderstaande betreft: het bizarre is dat Steve Jobs de eerste iPhone nog moest presenteren toen 10,000 Days uitkwam. Zo lang is het al geleden dat Tool een album uitbracht.

Vandaag exact 13 jaar oud. Het nieuwe album mag nu wel eens gaan gebeuren...

Berichten verplaatst naar Tool

Goh! ik kijk juist uit om ze in levende lijve te zien ik wacht al 13 jaar....
Ik heb ze voor het laatst gezien in de Ahoy.
Dat was erg goed alleen het geluid was toen zo matig en het geluid in Ziggo is juist erg goed.
Ja het word morgen zeker een speciale dag!.

Deze ben ik vergeten een cijfertje te geven. 5,0 natuurlijk. Toch een honderdste laten stijgen. Misschien komt deze ook nog wel eens boven de 4,0. Zou ik niet meer dan terecht vinden. Deze wordt door sommigen gezien als het zwakkere broertje van Lateralus. Maar toen ''Rosetta Stoned'' en ''Right in Two'' binnen kwamen (dat duurde even) was ikzelf van dat gevoel af. Super productie en fantastische sfeer. Nu weer naar ''Fear Inoculum''.

Had 10000 days ook nog nooit gewaardeerd,alhoewel ik hem de laatste tijd toch wel regelmatig gedraaid heb.En ofschoon ik eigenlijk meer een liefhebber ben van hun eerste twee albums,het wat meer directere en compacte werk zullen we maar zeggen,is dit toch ook weer een sterke plaat.
Vooral het drumwerk van Danny Carey en de productie vind ik erg mooi,net als songs als Vicarious en the Pot.Maar vooral in het tweede gedeelte van het album gaat Tool zich soms weer te buiten aan te lange nummers die niet echt blijven hangen,wel eens vermoeiend worden en ook aan de soms overdreven dynamiek irriteer ik me af en toe.
Een voordeel is dan weer dat 10.000 een lange adem heeft en dus niet zo snel zijn,zeker aanwezige schoonheid prijsgeeft .
Een goed,bij vlagen erg mooi,dynamisch rockalbum dat tegen het einde ook wel eens afmattend kan werken.

Om te beginnen het fantastische artwork. De heren van Tool zorgen ervoor dat je het waardeert dat je fysieke release in handen hebt. Grootste kritiekpunt blijft voor mij de Interludes die erop staan en de vaart uit een fantastisch album halen.
Dit album is voor mij niet zo goed als Aenima, maar een knap staaltje prachtmuziek is het wel.

Indrukwekkend album weer. Het klapt er wederom minder vol op, maar de muziek is er nauwelijks minder om. Ik was in elk geval wel bekend met het thema van dit album. Maynard James Keenan heeft de tragedie van zijn moeder hier prachtig verwerkt. De naargeestige sfeer is fenomenaal. Het muzikaal vakmanschap spat ervan af. Met name de baspartijen zijn verbluffend en Justin Chancellor zetelt zich linea recta in het rijtje van favoriete bassisten. Dit album lijkt een stuk makkelijker te behappen dan de voorgaande albums, maar ik denk dat die schijn behoorlijk bedriegt. Ik heb te weinig tijd om er nu nog meer in te investeren. Ik twijfel nog een beetje bij de 4,5*, maar ik denk dat ik die uiteindelijk toch wel zal geven. Wel jammer dat dit album in de laatste twintig minuten wat aan het doodbloeden is.


Tussenstand:
1. Lateralus
2. 10000 Days
3. Opiate
4. Aenima
5. Undertow

Dit is een bijzonder sterk album. Wings for Marie (Part 1) en 10,000 Days (Wings Part 2) zijn de hoogtepunten. Dit gaat door merg en been.

Draai hem nog maar eens als je hem nu al goed vindt. Wordt alleen maar beter en beter? ooit hoop ik Rosetta Stoned live te mogen horen. Wishfull Thinking maar toch.
Aenema, Lateralus en 10.000 Days zijn wat mij betreft hun hoogtepunten als groep.

Deze staat voor mij onderaan in de pikorde.

1. Ænima
2. Lateralus
3. Fear Inoculum
4. Undertow
5. 10.000 Days

Nu vind ik 10.000 Days nog altijd een steengoed album, daar niet van. Maar goed, de anderen zijn voor mij beter. Wat wil je ook. Undertow was mijn kennismaking met de band. Ænima is magisch. Lateralus heeft de woede, de lyrics, de hypnotiserende drums, The Grudge (mijn all-time favoriete Tool-track) en ga zo maar door. Fear Inoculum gaat op 1 in mijn jaarlijstje. Enfin, punt gemaakt.

10.000 Days weet me minder te pakken dan de andere albums. Het zit 'm deels in de scherpe overgangen tussen de puntige rocksongs en de donkere, atmosferische stukken. Vooral het tweede deel vind ik minder geslaagd. De 'sirene' in Lost Keys werkt op mijn zenuwen. Rosetta Stoned lijkt op de epics van Lateralus, maar dan net iets minder goed. Intension is voor mij Tool's antwoord op No Quarter (dat ze niet voor niets ooit coverden), maar toevallig is No Quarter een van mijn minst favoriete Led Zep-tracks.

Ik zou de eerste helft van 10.000 Days een vijf geven, maar de tweede helft een drie. Dan hou je dus vier sterren over.

Weer een hypnotiserend album dat tegen het einde een beetje aan kracht begint in te boeten. De afsluitende ruistrack had er wat mij betreft ook afgelaten kunnen worden, maar het album heeft wederom een aangrijpende sound. De productie voelt wat vriendelijker aan dan zijn voorganger en ik heb het idee dat helemaal op de eerste songs de gitaarsound iets meer gericht is op conventionele riffs dan eerder, maar alles loopt zo ongelooflijk lekker dat ik hier geen bezwaar tegen wil maken. Helemaal de titeltrack is tekstueel gezien een van de meest aangrijpende Tool-tracks en het musiceren is verder wederom zo ongelooflijk sterk, dat ik mezelf weer in een roes voel wegglijden. Rosetta Stoned is een absurde track, die vervreemdend en angstaanjagend aanvoelt, alsof de band paddo's door mijn thee gegooid heeft. Ik leer zoveel van deze marathon...

Tussenstand:
1. Lateralus
2. 10000 Days
3. Ænima
4. Undertow
5. Opiate

Don Cappuccino schreef:


De Nederlandse passage van Tool in het Ziggo Dome zal ik niet meemaken en om heel eerlijk te zijn vind ik dat niet erg. Ik ben altijd van het principe dat ik een band live wil meemaken, maar bij Tool heb ik dat niet. Bij het luisteren van Tool wil ik niemand om mij heen hebben, koptelefoon op of de stereo op een flink volume en mijlenver in alle lagen duiken. Misschien is Tool wel mijn ''mindfulness''-moment. ''Mindfulness'' met power.

Ik sluit me volledig bij je aan.Voor een avond rocken ga ik naar Alter Bridge (net zo een waanzinnige band maar op een heel andere manier). Tool is net als pain of salvation koptelefoonwerk! heerlijke bands.

Ik ben wel geweest en heb eigenlijk het hele concert vol bewondering zitten kijken en luisteren. Het was waanzinnig goed en ik ben blij dat ik het fenomeen Tool ook live heb mogen meemaken.

Tool is live absoluut wel de moeite waard inderdaad.

Dit is precies hoe ik er ook over denk.

Met terugwerkende kracht begin ik langzamerhand de schoonheid van Tool te ontdekken.
De songstructuren, de riffs, de tegendraadse ritmes en de intense zang van Keenan, Tool is op zijn eigen manier uniek, en de band werd en wordt wat mij betreft terecht gezien als een van de vaandeldragers qua inventiviteit en vernieuwing in het rockgenre.
Kom je dan superlatieven te kort, nee, hoewel op Fear Inoculum wel extreem doorgetrokken vind ik enkele songs ook op dit plaatje te lang duren. Daarnaast krijg ik soms het gevoel dat de heren net als vakbroeders Dream Theater teveel hun talent willen etaleren en daardoor de emotie - waar het toch om draait - en beleving wat op de achtergrond komt te staan. Dat maakt dat ik niet slaafs wordt onderworpen en nog niet ben opgenomen in het grote leger aan Tool adepten. The Pot steekt er trouwens bovenuit, want pakkend, een intense zanglijn, gevarieerd en bij vlagen venijnig uit de hoek komend. Tot op heden een dikke voldoende met uitzicht op meer.

Ga ik oud genoeg worden om dit allemaal te doorgronden? Man wat een geweldige band. Onmogelijk om te omschrijven wat ze allemaal presteren en presenteren. Soms hoor ik vleugjes Flower travelin band (Satori)
en beetjes van King's X, maar het is altijd TOOL zoals ik het ken van hun debuut. Extreem gelaagd en daardoor bijna ondoordringbaar. INDRUKWEKKEND Afhankelijk van de bierconsumptie ergens tussen 4,5 en 5!

Zojuist 1e luisterbeurt erop zitten.

3 Favo tracks? Geen. Helemaal geen favo-tracks.

Dit album verveelt meer dan het recente Fear Inoculum. Amper de luisteraandacht erbij te houden.

Eerst 3 sterren voor de moeite; nog een keer beluisteren? (Neen).

Hoop dat Lateralus mij meer wakker houdt.

Woorden die ik helemaal niet kan begrijpen Vanaf de opener tot de afsluiter een geniale trip met veel, veel meer, weerhaken dan Fear Inoculum. Op deze 10 000 Days rocken ze tenminste nog, op Fear Inoculum zijn ze zelfs songs vergeten te schrijven tussen de saaie en veel te lange opbouwende stukken. Lost keys, ook een soort intermezzo, is interessanter dan hun hele laatste worp.

Intensiteit van 'Lateralus' hoor ik niet meer terug. De mannen houden de sfeer aardig vast, maar de songs zijn toch net wat minder scherp en inventief. Maar zeker geen vervelende plaat om van tijd tot tijd op te zetten.

Tja, hoe geweldig 10,000 Days ook is, met the Pot leveren ze een van hun minste nummers op. En hoe grandioos 10,000 Days en LK/Rosetta Stoned ook zijn: Fear Inoculum is over de hele linie net wat spannender in opbouw en afronding. Ontloopt elkaar niet veel.

Toch een tikkeltje minder dan de vorige twee albums, ondanks de aanwezigheid van de beste twee singles (Vicarious en The Pot) die beiden in mijn persoonlijke top-100 kamperen. De twee singles zijn ook niet echt vergelijkbaar met de rest van de nummers, die veel minder in your face zijn. Voor mij persoonlijk soms net iets te lange nummers, die niet over de gehele lengte weten te boeien en misschien te veel naar progrock gaan. Desalniettemin wel nog steeds een goed album.

Ik heb deze en Aenima gisteren voor 10 euro per stuk gevonden in de platenzaak. Beide meegenomen aangezien ik alleen nog in het bezit was van Lateralus. Het album moet ik eerst nog wel een paar keer horen voordat ik hem beoordeel, maar wat een gave hoes heeft dit album. Ik vond Lateralus al gaaf artwork hebben met het doorzichtige boekje, maar deze 3d afbeeldingen zijn nog een stukje beter. Echt een extra reden om hem fysiek in huis te hebben.

Bij het openingsnummer en De Pot gaat de geluidsknop bij mij altijd direct omhoog, want dat zijn voor mij de nummers die er enorm bovenuit steken De rest klinkt ook zeker ok, en als volledig album vind ik hem zeker consistent, maar die 2 nummers zijn met afstand mijn favorieten van deze plaat!

Toen dit album uit kwam vond ik hem fantastisch, maar toch wel een tikje minder dan de twee voorgangers. Dat halve puntje verschil hou ik in tact, maar dat is vooral omdat de twee voorgangers zo verpletterend bij me binnen kwamen, dat moment is gewoon nooit meer te overtreffen.
Maar nu deze ook al vele jaren in mijn systeem zit kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat dit album eigenlijk gewoon op hetzelfde niveau zit, en toch ook weer nieuwe richtingen verkent. Vooral met het emotioneel geladen tweeluik 10k days/wings for Marie. Maar eigenlijk zijn alle nummers toch direct identificeerbaar als onderdeel van dit album.