Tool - 10,000 Days (2006)

Ik vraag me af of er ooit nog een nieuw album komt van Tool, want het is alweer 8 jaar geleden.

Vind 5 jaar al lang wachten, maar was altijd de moeite waard.

Zal me niet verbazen als dit hun laatste album is geweest.

Ik heb ooit dit album gekocht, omdat ik ooit best wel weg was van deze band. En Aenima vind ik nog steeds prachtig. Maar dit vind ik een zwakke broeder, ik erger me zelfs af en toe als ik naar luister. Het woord gedrocht komt soms op in mijn gedachten. Deze kan dus weer een aantal jaar de kast in En en halfje eraf...

Voor wat het waard is...

Link

Begint WAANZINNIG sterk met Vicarious en Jambi, en ook 'The Pot' mag zich rekenen tot één van de beste Toolnummers, maar voor mij zakt hij toch wat in naar het einde toe... 4* met misschien nog wat groeimarge. Voorlopig blijf ik Lateralus beter vinden.

Johnny Marr, toen ik deze plaat begon te luisteren, keerde ik ook vaak terug naar exact die 3 nummers en vond ik de rest van het album iets minder interessant, maar je moet gewoon volharden en de spreekwoordelijke euro zal mettertijd zeker nog vallen m.b.t. de rest van de plaat. Beschouw Wings-10,000 Days en Lost Keys-Rosetta Stoned ook als één geheel en dan kan je de inleidende intermezzo's m.i. een stuk beter appreciëren dan als op zichzelf staande nummers.

Enkel Intension zou ik eigenlijk al eens durven overslaan dezer dagen. Zeker geen slecht nummer, maar net iets te ambient en te weinig beklijvend om te boeien bij elke luisterbeurt. Voor mij eindigt het album wel na Right in Two. Viginti Tres is er alleen maar als "gimmick" om te plakken over 10,000 Days, zoals sommigen al gedaan hebben.

Intension vind ik juist na al die jaren sterker geworden. Geweldige vibe.

Toen deze CD net was uitgekomen gaf ik dit album 3,5 ster. Nou moet ik toch zeggen dat hij veel meer verdient. Met maar liefst 3 geniale nummers: (in volgorde van waardering) Rosetta Stoned, 10000 days & Right in two. Daarnaast biedt het ook een aantal strakke, eenvoudigere nummers zoals Vicarious, Jambi & The Pot. De overige nummers van het album kan ik tot op heden nog niet als echte nummers waarderen. Ze hebben wel de functie om naar een bepaalde sfeer te creëren of als intro's.

*De gitaarsolo op Rosetta Stoned is echt zo heeeeerlijk vies. Krijg altijd het beeld voor me dat je ruggengraat zeer langzaam door wordt gezaagd. Kippenvel. Al klinkt deze omschrijving waarschijnlijk niet heel aantrekkelijk.

Als je doelt op nummers als 10,000 Days, Viginti Tres en Wings for Marie... zelfs die nummers krijgen een heel andere lading wanneer je ze tegelijk afspeelt Tool - 10,000 Days Hidden Track (Full Perfect Sync) - YouTube

Minste album van de band tot nu toe, met eigenlijk maar drie echt geslaagde nummers. Opener Vicarious is top, net als The Pot en Right In Two. Afgezien daarvan is het een nogal wisselvallig gebeuren, met songs die of veel te lang duren of alleen maar uit opbouw lijken te bestaan, zonder te resulteren in echte composities met een kop en een staart. Tevens is het album naar mijn smaak aan de te ingetogen kant, met slechts hier en daar een prettige uitbarsting.

Ga je mond met zeep wassen, Jim. Ook Jambi en Rosetta Stoned schoppen kont, net als het broeierige duo Wings for Marie (Part 1) en 10,000 Days (Wings Part 2). Als je overzichtelijke muziek wilt die snel 'to the point' komt, ben je bij Tool aan het verkeerde adres. Tool is een en al wisselende muziek, met per song meer muzikale ideeen dan normale bands op een heel album hebben.

Ik had hier graag meer over willen opschrijven, maar ik ben mijn pen vergeten.

Met name Wings for Marie (Part 1) en 10,000 Days (Wings Part 2) wil ik ook nog even benoemen. Misschien helpt het als je het verhaal achter de nummers kent, kippenvel, elke keer weer.

Heeft bij mij eerder een averechts effect. Ben meestal niet zo bezig met de achtergrondverhalen. Ook zonder het hele rolstoelverhaal blijven die 2 nummers fier overeind.

Ik was behoorlijk teleurgesteld toen ik deze 10,000 Days opzette, maar ben na verloop van tijd een appreciatie gaan vinden voor dit vierde en laatste (ooit?) album van Tool. Misschien is het album niet zo rauw als Undertow, bevat het niet de vervreemdende David Lynch-achtige gekte van Aenima en is het niet de psychedelisch transcendentale metal van Lateralus. Wat het wel is, is een verzorgde plaat met uiterst memorabele songs (Jambi, The Pot, Rosetta Stoned) die wanneer ik er zin in heb toch weer in slaagt mij in die typische Tool-sfeer te brengen.

Er is maar een Messi in voetballand en er is maar een Tool in metalland.

Laat ons hopen van niet

Alleen hebben ze nu wel 4 erg goede tot geniale albums uitgebracht en alleen dat al maakt ze tot levende legendes in de Metalscene

Het zou spijtig zijn als ze een minder album zouden uitbrengen.

Hoe graag ik ook een nieuwe Tool album zou willen horen, soms is stoppen op je hoogtepunt het beste...

Maar met die redenering hadden ze bij Lateralus kunnen kappen. Hoe goed 10,000 Days mij uiteindelijk ook bevalt, toch had ik graag nog een ultieme knaller van formaat gezien.

Volgende Tool album over 10.000 dagen whahahaha whoehahaha goeie he? xD

Die heb ik nog niet eerder gehoord

Die zanger zit nu toch in Puscifer? Hoewel Tool in januari nog door Amerika heeft getourd.

Sterke songs wisselen wat geneuzel in de ruimte af op deze 10K-days. Maar ja het blijft wel Tool, natuurlijk.

Het is sowieso wel Tool's minste album, maar het weet mij toch weer bijzonder goed te vermaken.

Ik heb inderdaad een beetje het gevoel dat Keenan zich meer op Puscifer (nogal saai naar mijn mening) en A Perfect Circle (goede alt-rock, maar ik luister er niet echt naar) aan het concentreren is. Van Tool komt er niet meer veel in huis. Misschien zijn ze de psychotische fase gewoon ontgroeid

Niet mee eens. Ik vind dit album een pak beter dan Undertow en Opiate. Niet alleen qua productie maar ook qua songstructuur, instrumentatie en zang. Wél vind ik dat bijvoorbeeld Undertow met Sober meteen een van hun sterkste songs te pakken heeft. Dit geldt ook voor Jerk-Off op Opiate.

Puscifer is trouwens niet iets van de laatste tijd. Maynard maakt sinds 2007 al deel uit van dit gezelschap. Mijn kopje thee is het ook niet. Hoewel ik van een APC album op zijn tijd nog erg kan genieten.

De composities en muzikale prestaties (voornamelijk Keenan's zang valt op) zijn op 10,000 Days sterker dan op Undertow. Wat 10,000 Days enigszins mist naar mijn mening is een uitgesproken sfeer. Undertow had bijvoorbeeld een erg rauwe, groezelige sfeer welke de luisterbelevenis - hoewel de songs nog niet zo progressief in mekaar staken dan op de volgende albums - alleen maar ten goede kwam. Op 10,000 Days zijn de songs misschien beter gecomponeerd, maar het geheel klinkt een beetje clean en het heeft niet dat eigen gezicht dat de voorgaande albums wel allemaal hadden. Bovendien kakt 10,000 Days op bepaalde momenten wel een klein beetje in, wat ik niet van Undertow kan zeggen.

Dit zijn allemaal natuurlijk kleine details, want Tool blijft Tool en hun sound ligt me als geen ander.

Een nieuwe Tool plaat en een Concert in europa...
Dat is mijn wens voor het nieuwe jaar (2017)...

Ik zou zweren dat ze bevestigd waren voor een Pools festival maar ik kak daar nu niks meer van vinden.

Hou ons op de hoogte Oceanvolta!

Er komt nooit meer een nieuw album, net zoals dat er nooit een Half-Life 3 gaat komen.

10.000 Days deed destijds heel wat stof opwaaien in mijn kleine wereldje.

Tool leerde ik in het najaar van 2003 kennen. Mijn tere oortjes hadden nog nooit zo'n overweldigende aanslag op de zinnen ervaren. Dit was iets geheel anders dan de metal die ik luchtgitaargewijs tot leven bracht - en de metal mij. Tool klonk als de oorsprong van het leven: als een oersoep waarin het organische een nieuw tijdperk inluidde.

Ja, het was dus wel wat om een release van deze band mee te maken. Ik werd niet teleurgesteld. Het totaalpakket was overweldigend: artwork dat dankzij een brilletje tot leven kwam, Maynard die zijn ziel op tafel smeet, Vleugels voor Marie, uiteenlopende interpretaties van de teksten, geruchten over onthullende videoclips, ...

Dit album gaf de zomer van 2006 kleur in al zijn grilligheid. Vandaag, 11 jaar later, was het een prettig weerzien. De allesomvattende productie geeft de muziek extra slagkracht, dat was me voorheen nooit zo duidelijk opgevallen.

Inmiddels ben ik Tool een beetje ontgroeid (verandering hou je niet tegen). Maar dat betekent niet dat oude helden niet mogen geëerd worden. Het betekent evenmin dat een gezonde portie nostalgie er niet in kan slagen om jou nog eens in vervoering te brengen.

Zou er nog een album komen? Geen idee. Wat mij betreft hoeft het niet.
Dit zou hoe dan ook een goeie afsluiter zijn.

10.000 dagen is ruim 27 jaar, misschien wordt de wereld in 2033 nog 1 keer op zijn kop gezet.