Tool - 10,000 Days (2006)

Ik vraag me af of er ooit nog een nieuw album komt van Tool, want het is alweer 8 jaar geleden.

Vind 5 jaar al lang wachten, maar was altijd de moeite waard.

Zal me niet verbazen als dit hun laatste album is geweest.

Ik heb ooit dit album gekocht, omdat ik ooit best wel weg was van deze band. En Aenima vind ik nog steeds prachtig. Maar dit vind ik een zwakke broeder, ik erger me zelfs af en toe als ik naar luister. Het woord gedrocht komt soms op in mijn gedachten. Deze kan dus weer een aantal jaar de kast in En en halfje eraf...

Voor wat het waard is...

Link

Begint WAANZINNIG sterk met Vicarious en Jambi, en ook 'The Pot' mag zich rekenen tot één van de beste Toolnummers, maar voor mij zakt hij toch wat in naar het einde toe... 4* met misschien nog wat groeimarge. Voorlopig blijf ik Lateralus beter vinden.

Johnny Marr, toen ik deze plaat begon te luisteren, keerde ik ook vaak terug naar exact die 3 nummers en vond ik de rest van het album iets minder interessant, maar je moet gewoon volharden en de spreekwoordelijke euro zal mettertijd zeker nog vallen m.b.t. de rest van de plaat. Beschouw Wings-10,000 Days en Lost Keys-Rosetta Stoned ook als één geheel en dan kan je de inleidende intermezzo's m.i. een stuk beter appreciëren dan als op zichzelf staande nummers.

Enkel Intension zou ik eigenlijk al eens durven overslaan dezer dagen. Zeker geen slecht nummer, maar net iets te ambient en te weinig beklijvend om te boeien bij elke luisterbeurt. Voor mij eindigt het album wel na Right in Two. Viginti Tres is er alleen maar als "gimmick" om te plakken over 10,000 Days, zoals sommigen al gedaan hebben.

Intension vind ik juist na al die jaren sterker geworden. Geweldige vibe.

Toen deze CD net was uitgekomen gaf ik dit album 3,5 ster. Nou moet ik toch zeggen dat hij veel meer verdient. Met maar liefst 3 geniale nummers: (in volgorde van waardering) Rosetta Stoned, 10000 days & Right in two. Daarnaast biedt het ook een aantal strakke, eenvoudigere nummers zoals Vicarious, Jambi & The Pot. De overige nummers van het album kan ik tot op heden nog niet als echte nummers waarderen. Ze hebben wel de functie om naar een bepaalde sfeer te creëren of als intro's.

*De gitaarsolo op Rosetta Stoned is echt zo heeeeerlijk vies. Krijg altijd het beeld voor me dat je ruggengraat zeer langzaam door wordt gezaagd. Kippenvel. Al klinkt deze omschrijving waarschijnlijk niet heel aantrekkelijk.

Als je doelt op nummers als 10,000 Days, Viginti Tres en Wings for Marie... zelfs die nummers krijgen een heel andere lading wanneer je ze tegelijk afspeelt Tool - 10,000 Days Hidden Track (Full Perfect Sync) - YouTube

Minste album van de band tot nu toe, met eigenlijk maar drie echt geslaagde nummers. Opener Vicarious is top, net als The Pot en Right In Two. Afgezien daarvan is het een nogal wisselvallig gebeuren, met songs die of veel te lang duren of alleen maar uit opbouw lijken te bestaan, zonder te resulteren in echte composities met een kop en een staart. Tevens is het album naar mijn smaak aan de te ingetogen kant, met slechts hier en daar een prettige uitbarsting.

Ga je mond met zeep wassen, Jim. Ook Jambi en Rosetta Stoned schoppen kont, net als het broeierige duo Wings for Marie (Part 1) en 10,000 Days (Wings Part 2). Als je overzichtelijke muziek wilt die snel 'to the point' komt, ben je bij Tool aan het verkeerde adres. Tool is een en al wisselende muziek, met per song meer muzikale ideeen dan normale bands op een heel album hebben.

Ik had hier graag meer over willen opschrijven, maar ik ben mijn pen vergeten.

Met name Wings for Marie (Part 1) en 10,000 Days (Wings Part 2) wil ik ook nog even benoemen. Misschien helpt het als je het verhaal achter de nummers kent, kippenvel, elke keer weer.

Heeft bij mij eerder een averechts effect. Ben meestal niet zo bezig met de achtergrondverhalen. Ook zonder het hele rolstoelverhaal blijven die 2 nummers fier overeind.

Ik was behoorlijk teleurgesteld toen ik deze 10,000 Days opzette, maar ben na verloop van tijd een appreciatie gaan vinden voor dit vierde en laatste (ooit?) album van Tool. Misschien is het album niet zo rauw als Undertow, bevat het niet de vervreemdende David Lynch-achtige gekte van Aenima en is het niet de psychedelisch transcendentale metal van Lateralus. Wat het wel is, is een verzorgde plaat met uiterst memorabele songs (Jambi, The Pot, Rosetta Stoned) die wanneer ik er zin in heb toch weer in slaagt mij in die typische Tool-sfeer te brengen.

Er is maar een Messi in voetballand en er is maar een Tool in metalland.

Laat ons hopen van niet

Alleen hebben ze nu wel 4 erg goede tot geniale albums uitgebracht en alleen dat al maakt ze tot levende legendes in de Metalscene

Het zou spijtig zijn als ze een minder album zouden uitbrengen.

Hoe graag ik ook een nieuwe Tool album zou willen horen, soms is stoppen op je hoogtepunt het beste...

Maar met die redenering hadden ze bij Lateralus kunnen kappen. Hoe goed 10,000 Days mij uiteindelijk ook bevalt, toch had ik graag nog een ultieme knaller van formaat gezien.

Volgende Tool album over 10.000 dagen whahahaha whoehahaha goeie he? xD

Die heb ik nog niet eerder gehoord

Die zanger zit nu toch in Puscifer? Hoewel Tool in januari nog door Amerika heeft getourd.

Sterke songs wisselen wat geneuzel in de ruimte af op deze 10K-days. Maar ja het blijft wel Tool, natuurlijk.

Het is sowieso wel Tool's minste album, maar het weet mij toch weer bijzonder goed te vermaken.

Ik heb inderdaad een beetje het gevoel dat Keenan zich meer op Puscifer (nogal saai naar mijn mening) en A Perfect Circle (goede alt-rock, maar ik luister er niet echt naar) aan het concentreren is. Van Tool komt er niet meer veel in huis. Misschien zijn ze de psychotische fase gewoon ontgroeid

Niet mee eens. Ik vind dit album een pak beter dan Undertow en Opiate. Niet alleen qua productie maar ook qua songstructuur, instrumentatie en zang. Wél vind ik dat bijvoorbeeld Undertow met Sober meteen een van hun sterkste songs te pakken heeft. Dit geldt ook voor Jerk-Off op Opiate.

Puscifer is trouwens niet iets van de laatste tijd. Maynard maakt sinds 2007 al deel uit van dit gezelschap. Mijn kopje thee is het ook niet. Hoewel ik van een APC album op zijn tijd nog erg kan genieten.

De composities en muzikale prestaties (voornamelijk Keenan's zang valt op) zijn op 10,000 Days sterker dan op Undertow. Wat 10,000 Days enigszins mist naar mijn mening is een uitgesproken sfeer. Undertow had bijvoorbeeld een erg rauwe, groezelige sfeer welke de luisterbelevenis - hoewel de songs nog niet zo progressief in mekaar staken dan op de volgende albums - alleen maar ten goede kwam. Op 10,000 Days zijn de songs misschien beter gecomponeerd, maar het geheel klinkt een beetje clean en het heeft niet dat eigen gezicht dat de voorgaande albums wel allemaal hadden. Bovendien kakt 10,000 Days op bepaalde momenten wel een klein beetje in, wat ik niet van Undertow kan zeggen.

Dit zijn allemaal natuurlijk kleine details, want Tool blijft Tool en hun sound ligt me als geen ander.

Een nieuwe Tool plaat en een Concert in europa...
Dat is mijn wens voor het nieuwe jaar (2017)...

Ik zou zweren dat ze bevestigd waren voor een Pools festival maar ik kak daar nu niks meer van vinden.

Hou ons op de hoogte Oceanvolta!

Er komt nooit meer een nieuw album, net zoals dat er nooit een Half-Life 3 gaat komen.

10.000 Days deed destijds heel wat stof opwaaien in mijn kleine wereldje.

Tool leerde ik in het najaar van 2003 kennen. Mijn tere oortjes hadden nog nooit zo'n overweldigende aanslag op de zinnen ervaren. Dit was iets geheel anders dan de metal die ik luchtgitaargewijs tot leven bracht - en de metal mij. Tool klonk als de oorsprong van het leven: als een oersoep waarin het organische een nieuw tijdperk inluidde.

Ja, het was dus wel wat om een release van deze band mee te maken. Ik werd niet teleurgesteld. Het totaalpakket was overweldigend: artwork dat dankzij een brilletje tot leven kwam, Maynard die zijn ziel op tafel smeet, Vleugels voor Marie, uiteenlopende interpretaties van de teksten, geruchten over onthullende videoclips, ...

Dit album gaf de zomer van 2006 kleur in al zijn grilligheid. Vandaag, 11 jaar later, was het een prettig weerzien. De allesomvattende productie geeft de muziek extra slagkracht, dat was me voorheen nooit zo duidelijk opgevallen.

Inmiddels ben ik Tool een beetje ontgroeid (verandering hou je niet tegen). Maar dat betekent niet dat oude helden niet mogen geëerd worden. Het betekent evenmin dat een gezonde portie nostalgie er niet in kan slagen om jou nog eens in vervoering te brengen.

Zou er nog een album komen? Geen idee. Wat mij betreft hoeft het niet.
Dit zou hoe dan ook een goeie afsluiter zijn.

10.000 dagen is ruim 27 jaar, misschien wordt de wereld in 2033 nog 1 keer op zijn kop gezet.

Oh ja....gaat het echt gebeuren
New Tool Album Update April 2018 - YouTube

Pfff kan niet wachten

Ik ben 10.000 Days na al die jaren steeds beter gaan vinden. Vind het uiteindelijk in niets onderdoen voor de voorgangers. Vicarious, Jambi, The Pot en Keys/Stoned nestelden zich meteen. De andere nummers groeien bij elke luisterbeurt.

Geduld is een schone zaak.

Resem berichten verplaatst naar Tool

Het ziet er naar uit dat Tool dit jaar de opvolger van 10,000 Days gaat uitbrengen. Na jaren van gemengde signalen door verschillende leden is het album echt opgenomen en bevindt de band zich in de mixfase. Dat kan nog wel even gaan duren, maar als dat hetzelfde eindresultaat oplevert als 10,000 Days heb ik daar geen enkel probleem mee. Ruim 12 jaar na de releasedatum hoor ik nog steeds per luisterbeurt nieuwe lagen.

Het album gaat opvallend stevig van start. Daar waar Lateralus sluipend binnenkomt, zet Tool met Vicarious en Jambi een aantal, voor hun doen, bondige en hoekige moderne metal/rockkrakers neer. Vicarious is een observatie over hoe wij als mensheid steeds meer ramptoeristen zijn geworden met het zien van afgrijselijke beelden. Een ziekelijke fascinatie voor het ongeluk. Mensen die met hun telefoon op de snelweg aan het filmen en fotograferen zijn wanneer er een fataal auto-ongeluk (I need to watch things die / From a good safe distance) is gebeurd. Wat vooral opvalt is dat Adam Jones hier met zijn gitaarriffs het voortouw neemt en Justin Chancellor en Danny Carey een begeleidende rol spelen. Dat is doodnormaal voor de meeste rock/metalbands, maar voor Tool is dat atypisch. Ook Maynard James Keenan ligt een stuk losser qua zanglijnen op deze twee tracks, aangezien hij normaal verweven is met de ritmesectie.

Hoe goed het openingsbod ook is, vanaf Wings for Marie (Part 1) en 10,000 Days (Wings Part 2) komt de magistrale unieke klasse van Tool glansrijk naar boven. Het tweeluik, geschreven als ode aan Judith (de moeder van Maynard James Keenan), laat horen waarom Tool wel eens de Pink Floyd van de metal wordt genoemd. Alle elementen vallen subtiel en naadloos in elkaar en er wordt geen noot te veel gespeeld. De tokkel van Jones is bezwerend, Maynard vergroot dat effect alleen nog maar meer met zijn gepassioneerde monotone vocalen en als kers op de kaart legt Chancellor een van zijn mooiste baslijnen ooit neer. Het is ook meesterlijk hoe de baspartij na de uitbarsting meegaat in de melodie van de zanglijn. Nadat Maynard ''Alright, now it's time for us to let you go'' zingt, wordt de laatste adem op de bas uitgeblazen. Kippenvel.

De emotie wordt doorgezet in het tweede deel, wanneer Maynard verder gaat over de liefdevolle relatie met zijn moeder, maar niet met haar geloof. Het tweeluik klinkt muzikaal alsof Tool in een ander universum is, maar tekstueel is het levensecht, al gaat Maynard zeer poëtisch en berustend met het moeilijke onderwerp om. Het is een wereld van verschil vergeleken met de geëmotioneerde frustratie op Judith (van A Perfect Circle), waarin hij flink op haar geloof inhakt. Ongeloof, dat zo'n prachtig persoon gestraft kan worden door verlamd te raken.

10,000 Days bevat dezelfde tweedeling als Aenima en Lateralus: nummers die vrij hoekig en ritmisch in elkaar zitten en nummers die echt uitwaaieren en meer op textuur dan ritme zijn gericht. Danny Carey heeft weer een glansrol op het heerlijk diep groovende The Pot. Het is een afwisseling die heel goed werkt, aangezien de 17 minuten durende reis over Marie toch een behoorlijke onderneming is. Ook Rosetta Stoned focust zich op een cyclus van hypnotiserende riffs die langzaamaan steeds gedetailleerder en intenser wordt. Het is meer een constante trip dan een song waar je helemaal in gezogen wordt.

Wanneer je denkt dat de plaat niet beter kan, komt Tool met een ongekend mooie finale met Intension en Right In Two. Het voelt als één nummer, net als Disposition/Reflection op Lateralus. Intension brengt je in een heerlijke mellow sfeer en door die onderdompeling en de naadloze overgang naar Right In Two, word je compleet naar een andere plek gestuurd. Mijn hoofd is helemaal leeg van gedachten en ieder detail van de ritmesectie is om van te smullen. Vooral wanneer Chancellor in de derde minuut de voorgrond neemt wordt het ultiem genieten. Zelfs wanneer Tool hard speelt, blijft er een hypnose, subtiliteit en rust die ik niet eerder bij een andere band heb gehoord. Oosterse metal, wat in de bezwerende tablasectie in het midden van het nummer alleen nog maar meer duidelijk wordt.

De Nederlandse passage van Tool in het Ziggo Dome zal ik niet meemaken en om heel eerlijk te zijn vind ik dat niet erg. Ik ben altijd van het principe dat ik een band live wil meemaken, maar bij Tool heb ik dat niet. Bij het luisteren van Tool wil ik niemand om mij heen hebben, koptelefoon op of de stereo op een flink volume en mijlenver in alle lagen duiken. Misschien is Tool wel mijn ''mindfulness''-moment. ''Mindfulness'' met power.

Heerlijk stuk om te lezen, Don Cappuccino, waarvoor dank.