U2 - Songs of Innocence (2014)

@goldendream: misschien toch eens best verdergekeken tot het einde van One.

Vanavond weer eens beluisterd, toch best een goed album. Een halfje erbij.

Dit is echt een album dat moet rijpen en meerdere draaibeurten nodig heeft om tot bloei te komen. Als je dit gaat vergelijken met eerder werk klinkt het misschien wat bedaagd of ongeïnspireerd, maar dat is het zeker niet. Neem nu bijvoorbeeld Iris. Wat een heerlijk basgitaar zit er in dat nummer.

De nummers op deze plaat en een aantal voorgangers zijn zeker niet slecht, maar helaas wel vaak tot pulp gekookt in de productiekamer.

Dit album staat bij de platenboer onder de K bij Kapot geproduceerd. Hij zal nog uit je handen glippen ook, want wat een aalglad album is dit zeg. Verklaard ook gelijk waarom de heren zo zijn afgegleden.

Zonde. Ik trek het niet meer, de brave, totaal inwisselbare gitaar riffjes, de zielloze zeurstem van Bono.
Voor de echte U2 fans zal dit na een tig tal luisterbeurten wel weer te pruimen zijn ( 'groeiplaat' ...). Maar dit is voor mij echt compleet ongeinspirerende bagger. Ook typisch een album dat - mocht het niet U2 zijn geweest - nooit enige aandacht zou hebben gekregen.

Dat zegt genoeg.

Volgens mij heeft dit album, op de publiciteitsstunt met Apple na dan, ook niet zo heel veel aandacht gekregen, maar daar kan ik me in vergissen.

Ik kan mij niet meer heugen wanneer ik dit album voor het laatst heb gedraaid. Inwisselbare meuk. Kauwgom-achtig: effe lekker (moet ik toegeven) maar het ging daarna vervelen. Inmiddels heb ik dit album uitgespuugd.

U2 (net als Depeche Mode) zal nooit een slecht album maken, daar zijn ze veel te ervaren voor. Ze weten wat werkt en mikken op een groot publiek. Ook dit album is weer drooggekookt en platgeproduceerd, te veilig, middle-of-the-road, Coldplay. Voor mij hield het wel een beetje op na 1997. Er stonden drie goede nummers op Atomic Bomb, en eentje op No Line On the Horizon. De rest van na 1997 draai ik gewoon niet meer.

Ze hebben een mooie run gehad, maar ik vermoed dat de koek gewoon op is. Ik blijf hopen op een nieuw Rock Statement van onze vrinden, maar de kans daarop acht ik verwaarloosbaar klein.

Aansluitend op Korreltje Zout hoop ik na dit weinig inspirende album, de heren weer naar de tijd van Auchtung Baby hebben geluisterd. Stilletjes hoop ik nog de vlam bij de heren weer aan gaat, maar ik vrees voor de komende opvolger.

De hoes was ook nog even onder de aandacht... maar om de muziek heeft t bij deze plaat nooit gedraaid.

U2 is qua studio materiaal al jaren geschiedenis naar mijn mening. De nieuwe single borduurt er lekker op door..

Berichten verplaatst naar U2

Dit album is helemaal aan mij voorbij gegaan op de 1 of andere manier. Toch maar eens gekocht. Na enige malen luisteren vind ik het geen hoogvlieger, maar ook weer geen laagvlieger. Zit er ergens tussen in. De drive en urgentie, die sommige albums van U2 hebben, zit hier niet (meer) in. Hoewel het ene wat beter is dan het andere, zakken de nummers ook nergens echt door de bodem heen. Daarvoor zijn ze te gekneist in het songwriters vak.

Daarnaast heeft Bono nog steeds een hele goede stem, herkenbaar uit duizenden, en heb ik ook respect foor het feit, dat ze nog steeds in de originele bezetting zijn. Hoeveel bands doen hun dat na?

Wat weinig positieve reacties. Voor mij een groeiplaat. Een snufje Coldplay's Viva La Vida (2008)que koortjes en productie en een scheutje Big Music van Simple Minds (qua arrangementen en dynamiek). En alles overgoten met het u2 -geluid van het nieuwe millenium. Niet zo goed als het werk uit de jaren 80 en 90, ja op het eerste gehoor zelfs saai, maar ik ontdek steeds meer. Met een iets kalere productie had ik wel 4 sterren gegeven. Laten ze dat nu net hebben gedaan op de bonusdisc van hun deluxe editie! Die moet ik nog luisteren, en is extra, dus voorlopig geef ik een 3,5.

Dit album speelt nu en ik vind het zeker niet zo slecht als sommigen het bestempelen. Het niveau van de jaren 80 halen ze niet meer, maar sommigen zien het zo zwart-wit: toen super, nu rommel. Ik geloof ook in lichtgrijs, en de latere albums vallen daaronder. Hetzelfde ervaar ik bij Simple Minds en The Cure. De nummers blijven goed. Het in de jaren 90 gewijzigde imago van de band vind ik wel verschrikkelijk, maar dat telt niet als een cd'tje speelt.

Met het uitkomen van SOE dit album ook weer uit de kast getrokken. Na beluistering blijft toch vraag opkomen, is dit nu album nu zoveel minder dan SOE? Ik vind het verschil niet zo heel groot. SOE klinkt wat intiemer en luchtiger dan dit album. Dit album rockt naar mijn mening een stuk meer dan SOE. Ook lees ik dat het gitaargeluid van The Egde op SOI en SOE naar de achtergrond is verdrongen. Op SOE kan ik daarin enigszins in meegaan maar op dit album zeker niet, maar waarom wordt dat dit album wel aangerekend en SOE niet? Door de valse start die SOI had met de introductie en de daarop volgende negatieve publiciteit heeft het album bij velen nooit een eerlijke kans gekregen. Tevens zie je met het uitkomen van SOE vele users hun beoordeling voor SOI naar beneden bijstellen. Ik snap daar werkelijk niets van. Ik had eerder het tegenovergestelde verwacht...

Dat beeld wordt niet bevestigd door U2 Music Profile - Metacritic waar ik graag kijk als de waardering van een album hier van links naar rechts wordt geslingerd. Opvallend bij users tov crtics is dat men óf positief óf negatief is, de middenweg ("mixed") wordt onder users bijna niet gekozen, onder critics behoorlijk frequent.

Ten dele niet nee. Je ziet bij de critics weinig verschil in waardering. Bij de users wordt SOI, in tegenstelling tot hier op MM, tot nu toe beter gewaardeerd.

Songs of Innocence en Songs of Experience, een tweeluik dat op nogal wat kritiek kon rekenen. Hier valt natuurlijk zeker wat voor te zeggen. Zo is U2 gewoonweg niet meer vernieuwend en is de stem van Bono niet meer wat het ooit geweest is. Wat mij wel opvalt is dat dit album (fors) minder scoort dan zijn opvolger. Persoonlijk vind ik dat ze weinig voor elkaar onder doen, met op beide album een aantal missers, maar ook paar prima nummers. Voor een band die hun hoogtijdagen achter zich hebben liggen, althans in de studio, mag je als fans in je handjes knijpen met het prachtige Every Breaking Wave, fijne popsongs als California en Iris en het Achtung Baby-achtige Sleep Like a Baby Tonight. Al moet ik daarbij laten optekenen dat ik de bonustrack versie van California beter vind.

Wellicht was het beter geweest om het geneuzel van onschuldigheid en ervaring achterwege te laten en gewoon één sterk album af te leveren. Bonustrack The Crystal Ballroom had er dan best op gemogen van mij trouwens. Het had een fraai album kunnen opleveren, wat wellicht ook weinig vernieuwend was geweest, maar wel een stuk constanter qua niveau.

Mee eens!
Ik heb zelf een compilatie gemaakt, met 6 tracks van Innocence deluxe (2,8,9,10,11,13) en 6 van Experience deluxe (6,7,9,14,15,16). Alleen maar nummers die ik heeel graag hoor. Zou op een ouderwetse LP passen, en dan noemen we kant A en B gewoon kant I en E?

Een groeiplaatje lees ik terug in enkele berichten, dan ben ik nieuwsgierig waar die groei dan in zit. Het is allemaal vrij mager en de productie is vreselijk. Hier en daar lees ik dat er wordt verwezen naar een band als Coldplay, met alle respect maar we hebben het over U2, enkele onstuimige Ieren die de boel op stelten zetten begin jaren 80 en zich niks aantrokken van de wereld. U2 zou zich op geheel eigen wijze zich moeten manifesteren. Maar helaas lagen de gloriejaren van de band ook al een flink aantal jaren terug ten tijde van deze release. Het dichtgesmeerde geluid zuigt al het leven uit de plaat, in dat geval ben je helemaal aangewezen op de nummers. Every Breaking Wave blijft sympathiek en bevat een kamerbreed refrein. California heeft weinig om het lijf, de solo's van The Edge stralen samen met de vocalen van Bono maar weinig liefde voor het vak uit. Song for Someone is dermate zoet dat ik geen suiker in mijn koffie hoef te doen. Vreemd genoeg vind ik het niet eens een heel slecht nummer. Iris doet mij dan weer helemaal niets. Het ritme en de baslijn moet enigszins verwijzen naar de gloriedagen maar het is mager. Volcano is aardig, maar de koortjes stoten mij weer af. Raised By Wolves is een van de betere tracks op de schijf, het ademt in ieder geval iets uit van urgentie. Cedarwood Road ook een vrij aardige song, zeker geen topper maar je bent al snel tevreden als je de laatste releases van U2 tegen het licht houdt. Hierna gaat de plaat als een nachtkaars uit zonder ooit veel licht te hebben gegeven. Kortom; de jaren 10 laten geen band horen die zijn troon weer wil opeisen.

Tussenstand:

1. Achtung Baby
2. The Unforgettable Fire
3. Rattle and Hum
4. Boy
5. The Joshua Tree
6. War
7. All That You Can't Leave Behind
8. October
9. No Line On the Horizon
10. Songs of Innocence
11. Zooropa
12. How to Dismantle an Atomic Bomb
13. Pop

Eigenlijk best een aardig album, Typisch U2, geen slechte tracks. Aangenaam luisteren. Ik ben positief verrast.

Ook ik vind dit stiekem een prima album, er staan een paar toffe nummers op. Als ik ergens kritiek op heb dan is het de hoes, wat moet je daar nou mee? Maar misschien waren ze hun tijd wel ver vooruit en was U2 gewoon al woke. Het is niet meer allemaal hemelschreiend mooi zoals voorheen met The Unforgettable Fire en The Joshua Tree. Maar als ik de nieuwe U2 vergelijk met de nieuwe Simple Minds dan hoef ik niet lang na te denken welke band mijn voorkeur geniet. Niet de Simple Minds in ieder geval. Ook blijf ik respect houden voor het feit dat U2 nog steeds in de originele vrienden bezetting speelt. Dat alleen verdient al een standbeeld.

Iris en Every Breaking Wave zijn mijn favorieten op dit album, Bono zingt daar ook weer ouderwets goed. Tekstueel is gebeuren hier ook wel weer mooie dingen: Every sailor knows that the sea is a friend made enemy. Kijk, dat kan ik als ex zeevarende goed waarderen en het is ook nog eens een waarheid als een koe.

Als je geen beelden ziet van mutsman en leder/zonnebrilman en ook niet van een over-the-top special effects show valt dit album best mee.

Gelukkig, hij is er nog.......

Voorlopig vind ik dit album beter dan de opvolger.