Wishbone Ash - Argus (1972)

Albatross, het eerste nummer wat er uitgebracht werd met Danny Kirwan in de FM line up, is van 1968. Da's een jaar voordat de ABB opgericht werd.

Ik weet eigenlijk te weinig van gitaarmuziek af, om hier iets zinnigs over te zeggen.
Fleetwood Mac ken ik al eigenlijk helemaal niets van. Ik weet alleen van internet dat iedereen altijd graag Allman Brothers Band roept als het om twinleads gaat.

Ik ga een discussie als deze dus ook heel snel verliezen, want ik ga dan dingen zeggen, waar ik óf geen verstand van heb, of maar van horen zeggen heb, zeg maar.

En verder vind ik het ook eigenlijk helemaal niet zo relevant. Een band als Wishbone Ash vind ik nog even leuk, al waren ze niet zogenaamd de uitvinders van de twinlead. Ik denk dat ze zelf niet eens dat claimen.

Maar om ontopic te blijven. Die Martin Birch hield dus wel van gitaarmuziek en leadgitaren.

Zo'n album dat je 100 keer kunt draaien en nooit gaat vervelen. Ken de teksten letterlijk uit m'n hoofd, kan elke rif en elke tempowisseling wel dromen, en toch blijft het elke keer weer genieten als hem beluister. Hoewel hun eerste album objectief gezien misschien wel beter is, blijft deze voor mij toch de favoriet.

Ooit in de cd-tijd, kocht ik deze samen met Pilgrimage (https://www.discogs.com/Wishbone-Ash-ArgusPilgrimage-/release/10136190)

Dat waren nog eens goedkope tijden. Nu heb ik deze op lp, maar ik zou wel een betere versie willen, want deze kraakt en hisst nogal op momenten. Dit klinkt natuurlijk erg nostalgisch, en is ook prima.

Er is een hoop ge-reissed en geremasterd van deze plaat, maar ik kom maar één moderne vinyl-versie van Argus tegen. Het liefste heb ik een dubbel-lp met die bonustracks van Universal erbij uit 2007

Sterk, een van mijn favoriete albums en vroege aankopen. Heb nog de oorspronkelijke LP, maar prefereer dit nu wel op Tidal. Ja, andere tijden.

Is Tidal zoveel beter dan Spotify?
De betalingen naar artiesten zijn beter geregeld toch?

zie: > Spotify

Dit is een van de beste albums van Wishbone Ash (persoonlijk vind ik het titelloze debuutalbum nog net een beetje beter).

Op Argus staan meest lange nummers, waarop veel duetten worden gespeeld door de beide leadgitaren. De zang is vaak melodieus en er vinden veel tempowisselingen plaats.

Ik vind Time Was, Sometime World en Throw Down the Sword de mooiste nummers van dit album.

Dit blijft een klassieker die nooit gaat vervelen, hoe vaak ik hem ook draai. En dat is nog steeds elke week, al héél, héél lang het geval.

Op Live Dates na mijn favoriete WA album. De band die befaamd werd door de 'met elkaar communicerende' lead gitaren. Prachtig dat samenspel tussen beide gitaristen. De daarbij passende vocals maken het ideale plaatje compleet. Live Dates had ik op vinyl, dit album op cassette.
Tjonge wat heb ik dit vroeger veel beluisterd.
The King Will Come werd destijds ook veel gedraaid in de discotheek waar ik vroeger altijd kwam. Speciaal op mijn verzoek. En dan blijkt het toch dansbaar te zijn.
Nu ik dit zo in zit te typen word ik overspoeld door fraaie herinneringen. Ik verhoog dit album naar 5*, ook al vind ik Live Dates dus nog iets beter.
Slechts op 42 in de 100 greatest Albums of 1972. Nummer 24 in de huidige chart over 1972 in Best Ever Albums begint er al meer op te lijken.

Ik werd in 2014 door een collega op dit album geattendeerd; na aanvankelijk geen klik te hebben, kwam deze 2 jaar later alsnog. Ik was te jong in 1972 om het album indertijd op te pikken, dus pas heel veel later kwam ie, gelukkig, alsnog op m'n pad...

Argus is volgens de consensus de beste plaat van de band, en het is ook gewoon een erg sterke plaat. Daar waar op de voorgaande platen de zang nogal te wensen overliet, is het hier gelijk raak. De harmoniezang in de opener is erg goed te noemen. Ik denk dat producer Derek Lawrence (die ook voorgaande platen produceerde) ook gegroeid is als producer. Hoe dan ook klinkt deze plaat als een klok.

De plaat is ook veel evenwichtiger, veel minder bluesrock/boogie. De enige song die in aanmerking komt als bluesrocker is Blowin' Free en dat is zelfs een lekker nummer.

De vier song die kant B beslaan, worden vaak live (minus Leaf and Stream) als drieluik gespeeld, en tekstueel en qua sound passen deze ook wel bij elkaar, ook vormen ze geen concept.

De band heeft wat composities betreft de beste songs uit hun carrière geschreven en mijn favoriet hier is Sometime World en uiteraard de eerder genoemde songs op kant B.

Er is al veel te veel gezegd over deze plaat, dus ik kan onmogelijk echt iets nieuws bijvoegen, behalve dan dat de gitaarsolo in Time Was rond de 7de minuut wel wat weg heeft van wat Brian May speelt ten tijde van Queen en Queen II, terwijl ik die bands nooit eerder heb gelinkt. Zou Brian May hebben willen klinken als Wishbone Ash in het begin?

Deze ook al heel lang in bezit. De gitarist van een band waar ik lang geleden in speelde kwam met The King Will Come om in het repertoire op te nemen.
Zodoende kwam ik met het hele album in aanraking en ik vond 'm gelijk heel sterk.
Sterke troeven: Het melodieuze gitaarwerk en de fraaie samenzang.
Mooie mix van wat rustiger werk en stevigere rock.
Ik verhoog ook gelijk. Zwak werk staat er niet op.

Betreft Brian May; zijn invalshoek was toch wel anders vind ik. Bombastischer en ondanks zijn stevige stijl een meer totaal benadering. Hij had al snel de intentie om de gitaar als een soort multifunctionele toevoeging te brengen.
De orchestrale benadering komt vooral van hem uit zijn red special.
Wishbone Ash is een echte gitaarband wat mij betreft.
Maar wie weet hoor,misschien heeft hij er naar geluisterd.

Ik denk met name aan song als Liar en Father to Son. Het multitracken van Brian May in de begintijd, uitte zich vaak in gitaarduels met zichzelf. Pas vanaf Sheer Heart Attack ging hij verder hierin en creëerde dan hele gitaarorkesten, zeg maar.

Maar ik denk dat May zich voornamelijk door Hendrix en Page heeft laten inspireren, maar toch als ik Time Was hoor, dan hoor ik wel een beetje wat May misschien wel eigenlijk wilde met zijn schrijfsels in het begin van het Queen-tijdperk.

Krijg hier een beetje Spinal Tap vibe bij: teksten over warriors en glory van weleer (dat blijkt bij nadere bestudering niet te kloppen, maar goed) en epische muziekstukken. Ik wist wel dat dit geen heavy heavy metal was, maar toch had ik het om de een of andere reden wat steviger verwacht. Maar het is zeker een fijn plaatje, dat moet gezegd.

Ik denk dat Spinal Tap ook Wishbone Ash als voorbeeld gebruikte voor een mockumentaire, en Queen en Jethro Tull en Led Zeppelin en nog meer gave bands. Fantastische film natuurlijk en iedereen herkent zijn favoriete 70's progressive rock-acts wel, en kan er natuurlijk hartelijk om lachen.

Verder heeft Wishbone Ash nooit gepretendeerd heavy metal te maken. Niemand volgens mij. Maar ze hebben wel twee heavy metal-ish platen in de jaren tachtig gemaakt: Raw to the Bone en Twin Barrels Burning. Misschien is dat wat?

Ik weet niet precies meer waar ik dat vandaan haalde. Maar jouw suggesties gaan op de lijst, thx.

Ik denk misschien omdat Steve Harris van Iron Maidrn deze band vaak aanhaalt en the Ash ook wel vaak wordt genoemd als één van de grondleggers van de twinlead.

Nee, het ging wel om de berichten hier, maar ik vind dat niet goed terug. "Veel minder bluesrock / boogie" van jou heb ik mogelijk ook net verkeerd geïnterpreteerd... maar hoe dan ook heb ik me hier goed mee vermaakt!

Wishbone Ash - Argus (LP), Wishbone Ash | Muziek | bol.com

Een box van 200+ euro van dit album, zitten daar nu echt mensen op te wachten?

Liefhebbers zullen er altijd wel zijn. Of het er veel zijn zal moeten blijken.