Songs: Ohia - The Lioness (2000)

Schitterende outtakes zeg, die zijn iets minder kaal en neigen wat meer naar de latere albums. Bewijzen wel weer het geweldige songschrijverschap van Molina.

Ik heb het schrijven van deze review wel 10 keer voor me uitgeschoven. Dat had ik o.a. ook bij ‘Lateralus’ van Tool, omdat het ergens op zo’n hoog podium staat dat er bijna niet aan de woorden kan komen die recht doen aan de beleving van de muziek. Sinds de eerste keer dat ik dit album hoorde ben ik mezelf soms wat verloren in de muziek en wereld van Jason Molina. ‘Riding with the Ghost’ van Erin Osmon meerdere keren gelezen maar ook vaak bewust de muziek en zijn wereld een tijdje vermeden als ik zelf ook niet zo lekker in mijn vel zat.

Ik kan nogal vatbaar zijn voor emotie (o.a. in muziek), zowel qua tekst als qua geluid. Dat gevoel dat je kopje onder kan gaan als je er niet wat anders (positieve energie) tegenover zet. Dat kan een wandeling in de frisse buitenlucht zijn of een luchtigere film/muziek tegenhanger. The Lioness kan me bij vlagen het gevoel geven dat ik in open water zwem, bij mijn benen gepakt wordt en maar blijf zinken. En dat klinkt als een hele nare ervaring maar het is vooral een hele intense ervaring. Eentje die ik sinds mijn eerste luisterbeurt vaak voorzichtig doseer.

Het was ergens in de winter van 2009, ik zat in de trein van Maastricht naar Utrecht en het was druilerig weer. In de stiltecoupe zat een wat ouder stel rustig een krant te lezen. Mijn koptelefoon op en ik scroll wat door mijn nog te luisteren muziek heen. Ik had wat losse nummers van Songs: Ohia geluisterd en met nog een uur reizen te gaan zette ik ‘The Lioness’ aan. Mijn ogen vallen dicht en ik kom in de wereld van Jason Molina terecht.

De eerste keer dat ik elk nummer hoorde voelde ik me zo overweldigd. Het gevoel dat er in 40 minuten tijd een permanente plek in mijn hart vrijgemaakt wordt voor deze plaat. Daar waar gemis, wanhoop, verdriet maar ook liefde zich bevind. Hoe iets wat soms zo klein kan klinken zo’n grote impact op je kan hebben. De opname is zo-ontzettend-puur dat alleen de instrumenten alleen me al laten voelen. Je kan de vingers en het plectrum horen waar de snaren geraakt worden, elke tik van de drum voelt als ik erbij ben, elke tekst is raak en bij elke zin voel ik iets wat me doet doen denken aan mijn eigen verleden.

Track 5. The Lioness

Dit is zonder twijfel het mooiste, meest breekbare nummer ooit. Wat ik in die 11 jaar na de eerste keer ook gehoord heb, de eerste keer ‘The Lioness’ vergeet ik nooit meer. Bij de intro voelde ik mijn ogen al vochtig worden en dan die zang, de tekst. In 6,5 minuut tijd voel ik liefde, hoe ze van me probeert los te komen en hoe ik wanhopige pogingen doe om het vast te blijven houden. Ik doseer dit nummer zoals ik het album ook doseer want het gevoel is zo sterk.

En nadat het hele album voorbij was gekomen en ik deed mijn ogen weer opende voelde het alsof ik met een andere blik naar alles keek. Met meer empathie, met het gevoel meer mijn tijd voor alles te moeten nemen, dat ik mijn ouders even zou moeten bellen om te zeggen dat ik van ze hou. Het liefste zou ik willen zeggen dat zo’n verandering permanent is, maar voor je het weet wordt je weer meegezogen in de drukte van het bestaan. Dat gevoel zit nog ergens in het hart maar een luisterbeurt van ‘The Lioness’ is nodig om het weer naar de voorgrond te krijgen.

Sinds die eerste luisterbeurt nam ik me voor om Jason nog een keer live te gaan zien, waarschijnlijk in mijn eentje. Maar niet elk voornemen wordt omgezet in actie en ondertussen werd ik verliefd, trouwde ik, andere baan, weet je wel ‘life is what happens..’. En toen las ik dat hij overleden was en dat deed me veel. Want als er 1 ding duidelijk was door zijn muziek dan was dat de worsteling met het leven. Ik weet nog dat ik mijn vrouw vertelde over zijn muziek, over wat het me had gedaan en ik weet nog dat ze met een koptelefoon in de huiskamer in onze favoriete hoek naar hem zat te luisteren. En ik zag het begrip in haar ogen, ik voel je, dat deed me veel. En ik miste Jason, ondanks dat ik hem nooit echt had ontmoet, gezien of gesproken. Maar ik was voor mijn gevoel bij je man, ik voelde je worsteling met alles zoals ieder mens kan worstelen met wat er op je pad komt.

Ik ga je nooit ontmoeten Jason, maar ik wil je bedanken dat je muziek hebt gemaakt die zo puur en overweldigend is dat ik dingen kan voelen en uit kan spreken waar ik in het verleden nooit bij in de buurt was gekomen. En ik denk dat ik buiten deze plaat de recensies van jouw muziek maar met rust laat. Want het zou een herhaling zijn van wat hier staat.

Bedankt voor alles.

Prachtige review AreYouThere!

Onlangs Live: Vanquishers beluisterd. Tja, en dan volgen onvermijdelijk luisterbeurten van Ghost Tropic, Didn't it Rain en deze The Lioness.

Alledrie nog altijd fantastische platen. Mijn favoriete songs op dit album zijn nog altijd de twee vrouwelijke roofdieren, alhoewel Coxcomb Red gevaarlijk dicht in de buurt komt ...