Wire - Pink Flag (1977)

Ja, maar tevens heel gevarieerd.
Nog steeds actief deze band, al worden ze niet meer echt opgepakt.

Wat mi vooral ook opvalt bij Wire, is dat ze heel erg goed nadenken over de "sound" die ze willen brengen. Altijd heel eigen. Zeker in de jaren 70 en 80.

Wat verder opvalt, nmm, is dat Wire op 'Copy' en 'A Cup' een fraaie balans presenteert van pop en avant-garde. Heel bijzonder.

Niet alleen dat, ze durven hun sound ook te ontwikkelen.
Tijdens de punk afwijkend, maar ook tijdens de wave.
Volgens mij kennen ze het begrip automatische piloot niet.
Ook laten ze steeds van zich horen na een periode van stilte, een tijd die benut wordt om aan hun sound te sleutelen.
Volgens mij brengen ze pas iets naar buiten als het voor hun gevoel helemaal af is.
Niks volgen van trents, gewoon hun eigen koers.

Eind jaren 70 hebben ze de wave/post-punk mede gedefinieerd! Absoluut een band die vaandeldrager was.

Achteraf gezien zeker, op dat moment waren ze gewoon een band die hun eigen invulling aan het begrip punk gaven.

Klopt. Al onze beschouwingen worden gedaan in retrospectief.

Hoewel ik niet zeker weet of Wire toen als "een van de bands" werd gezien of wellicht al een hoger gewaardeerde status had. Ik heb de "hoogteperiode" van de post-punk niet echt actief meegemaakt. Ik ben wat dat betreft een "te jonge" OLW'er. Dat moeten de oudere OLW hier maar vertellen (een Mju bijvoorbeeld).

Wel kun je als toeschouwer al gelijk het gevoel hebben dat hier iets bijzonders aan de hand is, de bevestiging volgt vaak pas later.
Ik ben een stuk jonger dan jij, maar om een voorbeeld uit mijn tijd te noemen.
Toen ik de eerste keer Fools Gold van Stone Roses hoorde of Smells Like TeenSpirit van Nirvana, had ik wel gelijk het besef dat dit een bijzonder moment was, en dat meerdere dit zo zouden ervaren.

Zeker. Het geluid van Wire is eigenlijk behoorlijk uniek. En wat productie betreft, zeker in de jaren 80, helemaal niet zo (eigenlijk niet) tijdsgebonden.

Teen Spirit (en de hele band trouwens) deed mij toen niets en nu nog niet. Fools Gold daarentegen is ook z'on bijzonder nummer waar ik een sterke herinnering aan heb. Met mijn broer in de auto, warme zomerdag, ramen open. Beiden helemaal stil, behoorlijk onder de indruk. Een nieuw geluid.

En die conclusie kun je pas jaren later trekken.
Wire is inderdaad een band die ook niet door andere bands geïmiteerd wordt, die underdog positie is ze altijd behouden.
Voor mij vallen ze daardoor in te delen tussen bands al de al eerdergenoemde Tuxedomoon, en om het aan te vullen Magazine.
Maar dat is mijn persoonlijke gevoel.
Joy Division heeft ook een eigen geluid, maar daarbij was het wel zo dat de imitatiedrift aanwezig was, nu nog steeds trouwens.

Ik herinner mij de "clip" van I Should Have Known Better nog wel. Ik keek in deze tijd veel naar muziekprogamma's uit het buitenland, zoals Engeland, Duitsland en België, die groepjes als Wire, Magazine, Joy Division en velen anderen al snel oppikten. Even later had ik zelfs een (mono) videorecorder - die enorme bakken waren destijds nog peperduur - waarmee ik deze uitzendingen opnam. Maar dan spreek ik al over begin jaren tachtig.

Hun volgende twee albums vind ik nog wat beter maar hun debuut is ook prima. Inderdaad punk maar toch met de nodige afwisseling en inventiviteit, Wire is een eigenzinnige band die niet voor één gat te vangen is. Opmerkelijk dat vele nummers erg kort zijn (sommige duren zelfs geen minuut), ik denk dat dit het album is met gemiddeld de kortste nummers dat ik bezit.

Waar punk meestal met gestrekt been er in gaat is dit een groeiplaat. Na een paar keer luisteren komt hij binnen als een bom. Vooral als je de teksten er bij haalt. Geweldige nummers als Reuters, Champs, Fragile en Mannequin. Het openingsnummer is qua tekst meteen BOEM!

Speldenprikjes als acupunctuur. Talluze duwtjes die je tot 21 opgeteld hard tegen de grond gooien. Puntige nummertjes met to-the-point gitaarspel. Dat is hoe Pink Flag voor mij aanvoelt. Wire speelt hier strak, nergens pathetisch of over de top maar hard en functioneel. Niet hard als schreeuwerig, maar hard als een harde Citroën DS. Zoals het chassis van een goed exemplaar daarvan na 50 jaar amper roest, roest het geluid van Wire na 45 jaar ook nog amper. En voor een gitaarleek als mijzelf: volgens mij spelen ze ook gewoon ijzersterk ondanks het non-virtuoze of zelfs anti-virtuoze genre waarbinnen ze opereren. Je denkt bij het horen van deze plaat toch instantaan dat je hier met een mooi stel gasten te maken hebt? Gasten die hun tijd ver vooruit geweest moeten zijn, want alle referenties die bij het luisteren door mijn hoofd zweven (The Fall, Minutemen, Sonic Youth, ...) hadden ten tijde van Pink Flag helemaal nog niets uitgebracht.

Pink Flag voelt als een hele doelgerichte plaat van een jeugdig maar tegelijk doordacht stel muzikanten. Artiesten die zichzelf niet te serieus nemen, maar hun muziek wel. 21 keer harde kwaliteit zonder cliches, waarbij losse nummers niet de aandacht opeisen, maar met mathematische precisie hun plaats innemen: 1 goedgeplaatste stomp elk. Voor een echt hele hoge score beroert de muziek me vooralsnog te weinig, maar evengoed een ontzettend smaakvolle plaat.

Dikke 4*

Nu zal ik over The Wire niks zeggen, maar een Citroen DS, net als zoveel auto's uit die tijd, roest waar je bij staat. Het is één van de grootste onderhoudsproblemen voor liefhebbers van deze klassieker.
Het probleem zit 'm in de nogal inferieure kwaliteit staal die er in die tijd voor auto's werd gebruikt en het ontbreken van de juiste roestwerende middelen.

Maar verder geen negatief woord over The Wire

Haha, mooi! Weer wat geleerd. Ik dacht dat het wel mee zou vallen gezien de hoeveelheid die je er na zoveel jaar nog ziet rondrijden

Lekker punk album hoor!
Niet te moeilijk doen, gewoon rocken. Dat is wat de heren van Wire op dit album doen.
En dat doen ze verdomd goed!
Het krijgt van mij alleen net geen 4* omdat de luisterbaarheid van sommige nummers wel laag is.
Ook geen album die ik waarschijnlijk super vaak ga opzetten. Wel eentje die lekker is om gewoon ff op los te gaan of alles te vergeten.
3,5*

Gek eigenlijk dat Wire toch een relatief onbekende band is gebleven. De eerste 3 platen zijn legendarisch, deze draai ik het minst, niet terecht misschien.
Is het Punk? niet als je het vergelijkt met bv het debuut van the Clash, zitten wel Punky songs bij maar bv Fragile is verre van dat. Het onvervalste Wire geluid met name die gitaar vind ik niet meer dan sensationeel. Je hoort meteen dat het Wire is wat bv ook geldt voor 1 van mijn andere helden Gang of Four.
Je hoort goed dat ze Joy Division behoorlijk beïnvloed hebben maar op zich is dat natuurlijk niet raar, die hebben niet alles zelf verzonnen.
Top plaat

Eén van de bewijzen dat je met minimale middelen een geweldig (en in dit geval ook nog eens invloedrijk) album kan maken.

Voor mij ademt dit album voornamelijk punk, met een licht wavesausje.

Op reis door new wave en punk ben ik aan het einde van 1977 gekomen, na Kill City van Iggy Pop. De Engelstalige Wikipedia noemt in het artikel over Pink Flag van Wire in de openingszin als verschijningsmaand november en in het blokje rechts bovenaan december; Discogs houdt het op november.

Zeker is dat dit bij de kenners (ook toen) als een heel sterk debuut geldt. Zo noteerde Oor's Eerste Pop Encyclopedie (editie 1982) onder andere: "heel essentieel in aanleg" en "de teksten zitten vol woordassociaties". De verzameling van maar liefst 21 nummers leidde destijds echter niet tot een verkoopsucces. Dit is namelijk hele eigenwijze punk. Anders dan hetgeen tot dan toe onder die vlag verscheen. Hier niet het zwart van anarchisme, maar het afwijkende roze.
Een paradoxplaat: tegen de boze punkstroom in en tegelijkertijd daarop meevarend met een andere aanpak. Vind je een nummer niet leuk? Let goed op, voor je het weet is de volgende al daar. Vind je een nummer wél goed? Dan is het wellicht jammer dat die te snel voorbij is.

Kan ik verder nog iets origineels te berde brengen, wat anderen hierboven nog niet vermeldden? Neen. Het volgende is daarom zonder toestemming gejat van eerdere berichten op MuMe, meningen waarmee ik het eens ben. Daartussen zit één zelfverzonnen mening waarmee ik het oneens ben.
Daar gaat ie: een groeiplaat, nummers zonder overbodige herhaling (met wellicht Ex Lion Tamer en het titelnummer als uitzonderingen, zeg ik er nederig bij), catchy, de langzame nummers zijn zeker niet slecht maar halen de vaart uit de plaat, vaker draaien, vergelijkbaar met het betere werk van Manke Nelis, ongewoon geniaal album waar alle emoties in zijn gestopt ('álle emoties' is wat overdreven, maar 'ongewoon geniaal' klopt zeker), punk omgezet tot een vorm van positivisme.

Mijn favorieten: Field Day for the Sundays, Ex Lion Tamer, 106 Beats That, Mannequin en Champs. De nodige achtergrondinformatie over Pink Flag (het album) en de leden van Wire vond ik bij Magnet Magazine.

Nog twee albums uit '77 te gaan: op naar het Amerikaanse Suicide met hun digitale geluid, zijn tijd vooruit.

Een riff festijn van 35minuten
Ook de zanglijnen zijn echt heel tof gebracht.
3girl rumbah, Ex lion tamer en Lowdown is een hoogtepunt
Mijn enige Wire die ik huis heb en wat een heerlijke CD
Meer schijfjes zullen volgen aangezien de 1ste 4 albums allen hoog gerated zijn hier

4* voor nu