Keane - Under the Iron Sea (2006)

Moet ik met je eens zijn, dit album is gewoon nog ietsje sterker dan het debuut.

Na de eerste luisterbeurt had ik zo mijn twijfels. Ik vond het debuutalbum van Keane, Hopes and Fears, veel sterker. Dat album wist immers meteen te beklijven. Nu, enkele luisterbeurten later, geniet Hopes and Fears nog altijd de voorkeur, maar het verschil in waardering is aanzienlijk kleiner geworden.

Under the Iron Sea heeft met name een andere toon waar ik even aan moest wennen. Naast het feit dat het bij vlagen elektronischer klinkt, blijkt dit album zwaardere thema's (waaronder oorlog, negatieve kritiek van de pers en vriendschap die op de proef wordt gesteld) aan te snijden, waardoor het bij vlagen wat minder opzwepend klinkt. Niet dat Hopes and Fears alleen maar een blije boel is natuurlijk, maar ik proef op dit tweede album wel wat meer ongenoegen in de songteksten.

Het album bevat popnummers die qua refreinen net zo goed zijn als de singles van het vorige album. Is It Any Wonder? (waarbij ik Achtung Baby flashbacks krijg), A Bad Dream en Crystal Ball zijn daar goede voorbeelden van. Ook Nothing in My Way, Leaving So Soon? en Put It Behind doen het goed. Een van mijn favoriete nummers is echter The Frog Prince. Dat is naar mijn mening een prachtige afsluiter, die zowel muzikaal als tekstueel goed in elkaar steekt. En wat valt de prachtige zang van Tom Chaplin daar op! Nummers als Atlantic, Hamburg Song en Broken Toy zal ik niet gauw afzonderlijk draaien, maar ze zijn niet slecht en binnen dit album hebben ze absoluut hun plaats.

Erg fijne plaat dus weer van deze mannen. Klaarblijkelijk een groeialbum, want ik vind het per luisterbeurt mooier worden. Het zou dus zomaar kunnen dat ik mijn score in de toekomst nog zal moeten aanpassen.

Voor nu alvast 4*

De misschien onvermijdelijke vergelijking met het debuut valt bijna even onvermijdelijk in het nadeel van deze opvolger uit, maar als het publiek niet met Hopes and fears maar via Under the iron sea met Keane zou hebben kennisgemaakt zou dít album misschien wel met dezelfde jubel zijn onthaald – in Engeland hebben beide platen de eerste plaats van de albumlijsten gehaald, en op MusicMeter verschilt de waardering qua stemgemiddelde amper (momenteel 3,59 om 3,53). Het spectrum aan geluiden (de verschillende sounds die Tim Rice-Oxley aan zijn instrumenten ontlokt) is wat breder, de variatie aan nummers groter en de sfeer wat duisterder, maar het belangrijkste is natuurlijk dat het niveau van de nummers eigenlijk onverminderd hoog is – kennelijk is bij Rice-Oxley de bodem van zijn voorraad knappe melodieën nog niet in zicht. Zoals gezegd kan deze plaat nooit meer zó verrassen als het overrompelende debuut, maar verder is dit gewoon een uitstekende plaat met hoogstaande en zeer verzorgde popmuziek.

Deze is zo ongeveer van hetzelfde niveau als het debuut. Vooral A Bad Dream, Hamburg Song en Crystal Ball zijn erg mooi, en geven goed weer wat Keane tracht te doen: gevoelige liedjes met - als het even kan - een schone dosis aanstekelijkheid erin. Men blijft wel braaf tussen de lijntjes kleuren, dus verwacht vooral geen rebelsheid bij de Britten. Maar dat dit gewoon goeie muziek is, staat buiten kijf.

3,5 sterren

Het debuut is fraai maar wat mij betreft hebben ze voorlopig drie hele mooie albums gemaakt die ik alle drie heel vaak draai. Hopes and Fears, Under the Iron Sea en Strangeland.

Op een aantal heel mooie songs na was dit album voor mij een gigantische tegenvaller. Het dromerige van het debuutalbum is grotendeels ingeruild voor een geluid dat bij mij associaties oproept met het verschijnen van U2’s “Achtung baby”.

Naast de muzikale tegenvaller wordt dit album geteisterd door de zogenaamde “loudness war”. Ongeacht het volume waarop de CD gedraaid wordt, klinkt het als een bak herrie. Iedere mogelijke nuance in de composities gaat hierdoor volledig verloren.