Kamasi Washington - The Epic (2015)

Ben een enorm liefhebber van spiritual en modal jazz, maar de opener vind ik echt niet mooi.

Gelukkig is Aksim al een stuk fijner, maar daar is ook alles erg volgepropt.

Ik ben erg blij dat Kamasi jazz, en met name spiritual jazz, naar het grote publiek brengt, dus het is een goede zaak.

Er wordt erg goed gemusiceerd, maar binnen het genre ken ik persoonlijk zoveel fijnere platen. Het zijn met name de koortjes die me tegenstaan. Het lijkt dan of er een andere plaat doorheen speelt. Totaal ongepast.

De ritmes en saxofoonsolo's zijn wel erg gaaf, maar dan zitten er weer Loveboat-vocalen doorheen. Erg jammer.

Ik sta er trouwens echt van te kijken, hoeveel mensen hier hebben gestemd. Meestal heeft een jazz of een fusionplaat tussen de 1 en de 10 stemmen.

Ik lees nu dat de jazzliefhebbers deze plaat niet zo lusten, en dat de mensen die een hoge stem uitdelen "nog nooit naar jazz hebben geluisterd".

Haha, dat zegt toch genoeg?
Don't believe the hype!

Tja, je zou wensen dat alle Kamasi adepten die nog nooit naar jazz hebben geluisterd eens een album van bijvoorbeeld Billy Harper, zoals Capra Black of Black Saint, zouden uitchecken.

Of Yusef Lateef of Sun Ra of Pharaoh Sanders of Matthew Halsall of Coltrane of ms Coltrane of ....

Ik wil je mijn stemlijsten vanaf 4* en hoger graag aan bevelen en en er is een heleboel jazz parels te vinden.

Maar met die 4,5 voor dit album, stel je die zelfbenoeming als jazz-kenner redelijk op de tocht

En je kunt gewoon tips geven in een pm - lijsten, it wil be me sausage ik maak - en da's soms verrotte onhandig - geeneens boodschappenlijstjes.

Lees High Fidelity en ervaar waar compulsief lijstjes aanleggen goed voor is.

Mooie lijsten heb je hoor. Veel Dylan, Zappa, Beefheart, Zeppelin en ook Coltrane. Vooral Zappa en Beefheart is pittig spul.

Maar is dan ineens deze Kamasi beter? En het verandert toch ook niet dat dit de enige postbop jazzplaat is die zoveel stemmen heeft.

Nogmaals ik hoop dat Kamasi de massa beweegt meer jazz te luisteren en misschien kan die massa dan in jouw lijstjes kijken. Ik zag ook Ayler. Mij wat onbekend (ik schaam mij), dus daar ga ik me eens op storten. Dank.

Ik zal het nog sterker maken, puur uit mijn blote hoofd deze plaat een van de hoogste jazz score heeft van afgelopen decennium.

Je weet hoe ik over zo'n lemming-argument (200.000 lemmingen can 't be wrong) denk! Kwantiteit zegt weinig. Theo Croker, Gogo Penguin, Christian Scott.

Dus zelfs bij jazzplaten die meerdere uren duren heb je "true" en "niet true".

Precies, Kamasi is de thrashcore onder de thrashmetal. De Poison van de sleazerock, de Vanilla Ice van de HipHop.


(Grapje natuurlijk)

Fijn dat de jazz-elite mij er even op wijst dat dit geen trve jazz is .

Inderdaad, mijn score verraadt dat jazz geen dagelijkse kost is op de draaitafel , maar de muziek van Kamasi smaakt mij bijzonder goed. Het is hoopvol om te lezen dat dit dan nog niet eens 'goede' jazz is. Er is nog veel te ontdekken voor me.

Kamasi Washington is de man die groot, groter, grootst als zijn handelsmerk heeft genomen. Ik mag dat wel. Episch en bombastisch vormen immers twee grote spinnen in mijn muzikale associatie-web. Het zijn labels die passen bij menig lievelingsalbum. Koortjes, orkesten, concepten en minutenlange solo's (nee, geen drumsolo a.u.b; er zijn grenzen) gaan er dikwijls in als zoete koek. Het is dan ook verre van gek dat een album genaamd "The Epic" mijn interesse wekte en direct op mijn waardering kon rekenen. Op Heaven and Earth vind ik het grootste echter geforceerder overkomen. Wellicht voer voor een herkansing?

Enfin, hierboven lees ik dat de echte jazzliefhebber zijn heil elders zoekt. Prima! Zo nu en dan zullen onze paden kruisen. Bij een toevallige overlap of doelbewuste ontdekkingstocht vinden we elkaar vast wel weer. Ga ik nu nog even genieten van deze twee uur lange brok aan muziek.

Dank je er staan 3 jazz albums in mijn huidige top 10. Ik wil je van harte mijn nummer 2 aanbevelen Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963) (als je die nog niet kent) .... is een van de mooiste jazz platen ooit gemaakt, durf ik gerust te zeggen. Verder probeer de volgende The Jazz Composer's Orchestra - The Jazz Composer's Orchestra (1968) , en Carla Bley & Paul Haines - Escalator over the Hill (1971) en van Ayler natuurlijk Spiritual Unity (1964).

Ik had bij het verschijnen van deze plaat ook wel de indruk dat de hype eerder werd gedreven door luisteraars uit bijv. de hiphop-hoek (die Kamasi kenden van Kendrick Lamar) dan door de gebruikelijke jazzliefhebbers, dus dat korenbloem hier eerder de uitzondering is die de regel bevestigt.

Dat wil niet per se zeggen dat de jazzsnobs gelijk hebben, natuurlijk. Voor mezelf kan ik me herinneren dat ik, toen ik deze plaat beluisterde, ongeveer hetzelfde ervoer als Mssr Renard:

Het is de term "jazzsnobs" en de zinsnedes "dat de echte jazzliefhebber zijn heil elders zoekt" alsmede "dat de jazz-elite mij er even op wijst dat dit geen trve jazz is" die toch wel fiks schuren - om de term "in hokje stoppen" maar te vermijden.

In juni 2018 Kamasi Washington - The Epic (2015) heb ik al mijn bevindingen tav dit album beschreven; ik heb het nog steeds op 3* staan. Voor mij is het aantal stemmen bij een album (en het gemiddelde) nimmer een houvast/indicatie geweest voor de bepaling van de waarde ervan, voor mij - dat zijn nou eenmaal - nog steeds mijn eigen oren en wat het me doet.

Denk dat ik zonder overdrijving 20 - 30 jazzalbums kan noemen van de laatste 4-5 jaar die me meer aanspreken, w.o. Enemy - dat hier niet eens op de site staat - trio van pianist Kit Downes; die overigens in 2015 ook meewerkte aan het fraaie Thomas Strønen - Time Is a Blind Guide (2015)

Misschien is puristen een beter woord. De muziek van Coltrane is voor mij jazz op zijn best. Maar Ik kan van deze epische en nogal kitscherige jazz vol bombast en koortjes ook best genieten. Het ene hoeft het andere niet uit te sluiten voor de melomane omni-oor.

Ook leuk om te weten. Deze postbop-jazz (daarom zó anders dan bebop en hardbop) wordt modal jazz en ook wel spiritual jazz genoemd.

Een subgenre dat nooit echt serieus werd genomen, en geleid werd door minder bekenden als Pharaoh Sanders, Sun Ra en Yusef Lateef. Ook Alice Coltrane was een aanvoerder, maar ook die werd toen niet serieus genomen.

Deze is leuk om te proberen: Alice Coltrane - Journey in Satchidananda (1970)

Precies dit! Coltrane en de vlak hiervoor genoemde Ayler hebben briljante albums gemaakt, korenbloem geeft ook een paar hele mooie tips, maar waarom zou waardering voor die albums samen moeten hangen met waardering voor The Epic?

Dit is wat mij betreft gewoon een waanzinnig goede plaat van een inspirerende artiest. Een van de beste jazz-platen van de laatste jaren en hier terecht gewaardeerd door een voor jazz-begrippen ongekend groot publiek. Ik kan daar alleen maar blij van worden eigenlijk.

Het was nooit mijn bedoeling om te polariseren hoor. En ik wil mezelf nooit als jazzkenner neerzetten. Verre van, ik ben zelfs een jazzbroekie, maar ik kom er wel, denk ik.

Maar dat neemt niet weg dat ik me erg verbaasde over het aantal stemmen en berichten. Volgens mij stelde ik ook dat ik het wel gaaf vind juist, dat dit een groot publiek bereikt. Dus ik sluit mij eigenlijk gewoon aan bij wat Brunniepoo in zijn laatste zin zegt.

Verder ben ik niet zo euforisch over deze plaat, niet omdat ik beter ben dan anderen, maar omdat ik de plaat gewoonweg niet zo fijn vind.

Ik had nooit moete beginnen over een hype. Dat was kinderachtige, maar schijnbaar zit er altijd nog een beetje een Ozric Kingsnake in mij. Maar het was ook een beetje om te plagen bedoeld.

Nu weer verder naar de orde van de dag, want waar het om draait is, ondanks dat deze plaat waarschijnlijk (met deze score) in de lijstjes bovenaan prijkt en alle andere jazzreleases overstemt, en daardoor sommige jazzisten treurig stemt, dit wel een plaat is met hart en ziel, maar voor mij dus een beetje té volgepropt (en te lang).

Jazz met koortjes, dat deed Donald Byrd overigens al in 1963 op A New Perspective. Maar misschien het compactere minder volgepropte Harmony of Difference eens proberen.

Een hele zit, soms erg fijn, soms vreselijk kitscherig (die koortjes ook echt, dacht-ie soms dat-ie Ennio Morricone is? Maar ook van de Debussy-uitvoering wordt mijn glazuur niet heel vrolijk), maar over het geheel gewoon best oké. Wat me opvalt is dat het wel een heel ouderwetsche plaat is, en een beetje tam ook; ik hoor niet veel dat ik nog niet eerder hoorde, zelfs met mijn niet al te uitgebreide jazzkennis.