Pink Floyd - The Piper at the Gates of Dawn (1967)

Ook ik leerde Pink Floyd kennen met The Dark Side of The Moon en ook voor mij werd het de groep die de muziek maakte die te horen is van Atom Heart Mother t/m The Wall. Ik hoorde ook pas veel later dat deze megaband ooit een heel ander soort muziek maakte. Gewaagder en experimenteler, minder toegankelijk daardoor, maar in bepaalde kringen zelfs meer gewaardeerd dan het latere werk. De band onder mafkees Syd Barrett.

Ik ben er lang benieuwd naar geweest, maar het is weer zo'n typisch gevalletje 'nog niet aan toegekomen'. Tot nu dus. Gelukkig maar, want het is heerlijke muziek! Psychedelische, dromerige pop/rock die veel meer aan Sgt. Peppers doet denken dan aan hoe Pink Floyd een paar jaar later zou klinken (zoals verwacht, overigens, het is ten slotte ook een ander subgenre). De teksten zijn vaak vreemd en spookjesachtig, op een luchtige manier. Ook muzikaal gezien gebeuren vreemde dingen, maar de uitwerking ervan is niet duister, eerder gewoon wonderbaarlijk. Aan de basis liggen vaak fantastische popliedjes die regelrecht pakkend zijn, waardoor het allemaal lekker wegluistert terwijl het toch een telkens weer verrassende en mysterieuze trip is.

Is het ook beter dan de latere albums? Op dit moment heb ik The Dark Side of the Moon en Wish You Were Here denk ik net een beetje hoger zitten. Opgemerkt moet echter worden dat ik die natuurlijk al veel langer ken en dat het eenvoudigweg nauwelijks te vergelijken is met dit eigenzinnige werkje. Ik beschouw het haast als van een andere band. Toch grappig, dat één van de grootste groepen uit de muziekgeschiedenis zo'n interessant, compleet ander verleden heeft dat een klassieker van een heel ander kaliber en soort heeft opgeleverd.

(Geschreven tijdens het doornemen van de 52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis)

Dit is niet "mijn" Pink Floyd.
Ik heb het niet zo met Syd Barrett.

Zonder Syd Barrett had die prachtige schijf "Wish you where here" nooit in de platenbakken gelegen, MDRAIJER. Wellicht is het handig om deze Pink Floyd los te beoordelen van het latere werk. Voor veel huidige muzikanten (Temples, Jacco Gardner) is zo te horen Pink Floyd met Syd Barrett toch een inspiratiebron geweest.

als het geen reissue betreft heb je gewilde versie.

Tsssk ...... met Gilmour op de hoesfoto ........ hier ontbreken mij de Italiaanse scheldwoorden ......

Ronduit belachelijk inderdaad.

Horen we op 'Interstellar Overdrive' niet gewoon Can avant la lettre?

Briljant nummer verder, maar dat is natuurlijk een overbodige opmerking Gaaf gesampled in dit hiphopnummer, trouwens.

Heel gaaf! Het wordt hoog tijd dat ik eens goed ga zitten voor Death Grips.

Dit blijft toch een geweldig album. Samen met Animals duidelijk het beste van Pink Floyd.

"Animals" is het andere PF-album dat ik vandaag geluisterd heb - het contrast kon moeilijk groter neem ik aan, maar daar was ik ook naar op zoek. Het is interessant om te horen aan wie "Wish You Were Here" opgedragen is. Meestal ben ik altijd vrij sceptisch als het op dit soort albums aankomt: "Swordfishtrombones" heeft zijn beste tijd bij mij gehad. "Trout Mask Replica" heeft ooit zo'n wansmakelijke indruk achtergelaten dat ik het sindsdien niet meer opgelegd heb.

De grens tussen geniaal en gek is soms erg vaag: "Bike" is daar een uitstekend voorbeeld van - Ik ben benieuwd hoe dit album verder gaat evolueren de komende tijd, het heeft alleszins al een ietwat betere indruk gemaakt dan "Animals".

Ik neem aan dat Pink Floyd na het vertrek van Syd Barrett een gelijkaardige metamorfose onderging zoals Joy Division na de dood van Ian Curtis, of zoals Oasis na het vertrek Noel Gallagher. Het enige verschil is dat deze overgebleven bandleden onder dezelfde bandnaam muziek bleven maken. Daarmee dat ik de hele discussie tussen "deze PF" en de "hier opvolgende PF" wat onzinnig vind.

Is dit album dan zo compleet anders dan hun latere werken? "The Scarecrow" bijvoorbeeld zou zo een metaforisch, diepzinnig nummer kunnen zijn over een persoon die niet meer door zijn omgeving opgemerkt wordt en daardoor zijn oude taak in de maatschappij niet meer naar behoren kan voltooien: ergens in zijn onbeweeglijkheid neemt hij rustig vrede met zijn situatie. Dat soort nummers behoort meer tot het repertoir van de latere werken. Hier is de muziek eerder aanstekelijk. Zo heb ik recentelijk tijdens het luisteren naar "Bike" om de een of andere vreemde reden mijn profielfoto op Last.fm daarop afgestemd en dat nummer gequote in mijn 'about me'. Dit album heeft een bijzonder soort charme

Bepaalde stukken tekst als sitting on a unicorn en Traveling by telephone spreken bijzonder sterk tot de verbeelding

Een interessante opmerking die ik hier bij dit album las was dat dit eigenlijk veel revolutionairder was dan de jaargenoot "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" - Op zich kan ik me daar niet over uitlaten, maar wat mij betreft mag LSD met alle plezier als het concept van dit album gezien worden Het enigste wat me opvalt is dat dit album in al zijn gekheid, excentriek karakter ook gewoon bijzonder goed in elkaar steekt. "Interstellar Overdrive" is zo'n nummer dat ik kan blijven luisteren. "Take Up Thy Stethoscope and Walk" kent een geweldige climax. "Bike" sluit dit album af op een bijzonder geniale manier.

Het leuke is dat deze heren het hier allemaal vrij simpel lijken te houden Het mag allemaal wat luchtiger en minder serieus met dit album. En voor ik het vergeet, wat doet Davild Gilmour (met alle respect) op deze albumhoes?

Waar zie jij Gilmour staan dan?

Staat hier idd niet op, laat staan dat ie mee doet

Gilmour speelde pas op het volgende album 'A Saucerful of secrets' mee. In het voorjaar van 1968 verving hij Syd Barrett (die mede door 'drugsverslaving') de band moest verlaten.

Niet zo gek, er is zoals hier al beschreven een Italiaanse, 1971, uitgave met inderdaad Gilmour op de hoes. KLIK
De hoes zoals hierboven is de enige correcte.

Ik meende ergens bij de beginberichten bij dit album gelezen te hebben dat Gilmour hierop stond (op de cover dan, dat hij hier niet speelt wist ik), daarmee, mijn fout, excuses hiervoor.

Het kan zijn dat hier aanvankelijk een verkeerde hoes stond, maar dat ie ondertussen gecorrigeerd is.
Het kan ook zijn dat die discussie ging om die hoes waar jurado het over had.

Niets om wakker over te liggen.

Nu ben ik een enorme liefhebber van jaren 60 muziek, om het zacht uit te drukken. Bijna een fijnproever en kenner zelfs. Sommigen zouden me geobsedeerd noemen. En gezien de ratings hier zal dit wat vreemd klinken, maar wat een enorm irritante ***plaat is dit. Ik trek Syd Barrett absoluut niet, z'n irritante manier van zingen, z'n stem en ook de onderwerpen van de songs. Ik wil dit album zo graag goed vinden maar het lukt me niet. Jammer, want kwa muziek zelf zit er toch al wel wat lekkers onder die vieze Syd Barrett laag. Toch 2 sterren.

En het is toch zo'n vriendelijke jongen die Syd, je mag zelfs z'n fiets lenen ......

Heb de complete box van Pink Floyd aangeschaft. Muv hun laatste cd zit alles erin. Moet zeggen dat ik met hun eerste lp/cd niet veel kan. Teveel Syd, denk ik. Ga gauw verder met nr 2.

Dit album vond ik dus geen bal aan in het jaar dat het uitkwam. Was destijds waarschijnlijk te moeilijk voor mij. Nu niet dus, want ik kan het nu wél waarderen, dit in tegenstelling tot de albums die Pink Floyd in de jaren zeventig maakte. Die weten mij anno 2016 niet langer meer te boeien en komen mij nu zelfs enigszins slaapverwekkend over. Tja, hoe je muzieksmaak in de loop der jaren kan veranderen.

Het raakt me niet, en dan wordt het een heel lastig album om door te komen. Bijzonder is het hoe dan ook wel, en in de tijd geplaatst zeker. Ga deze niet scoren, daar doe ik het hoe dan ook mee tekort.

Waarom niet stemmen dan?

Asjut brandhout vind en je hebt um compleet beluisterd dan doe je juist jezelf tekort door niet te stemmen!!

En ook de plaat doe je daarmee tekort. Ieder album verdient het om een beoordeling te krijgen van de personen die hem beluisterd hebben. Alleen zo kan het een eerlijk gemiddelde worden.
En als je score een onvoldoende is, dan zij dat zo, Tav74. Zonder aanzien des persoons of des bands.

Althans, zo zie ik het.

Ook deze alweer 50 jaar oud. Ennuh, FOK blijft een vreemde site maar menig album wordt toch wel netjes uitgelicht.

http://frontpage.fok.nl/special/773361/2/1/50/fok-toen-pink-floyd-the-piper-at-the-gates-of-dawn.html

Omdat ik er echt nauwelijks door kom en ik een album toch altijd een paar rondjes wil gunnen voor ik er echt een oordeel aan hang. Als ik zou beoordelen op mijn luistergenot kom ik overigens niet verder dan 1 ster.

Oké, dat is goed te volgen. Ik ben het in zijn algemeenheid zeker eens met de gedachte dat je een album eerst wat beter moet kennen voordat je een beoordeling geeft. Maar ik moet zeggen dat als ik een album na één draaibeurt niet beter vind dan 1 of 1,5 ster, ik het bij die ene draaibeurt hou, maar wel ga stemmen. Beter gaat het dan vast toch niet worden voor mij.

De volgende marathon is er eentje die ik al heel lang om mijn lijstje heb staan. Pink Floyd is de favoriete band van mijn pa. Dat wil niet meteen zeggen dat deze muziek me met de paplepel ingegoten is, daar hij een muzikale veelvraat is die vooral nieuwe platen luistert. Toch heb ik mijn portie wel meegekregen, maar niet voldoende om echt helemaal bekend te zijn met deze band.

Zoals altijd begin ik de marathon met het debuut. Piper At The Gates Of Dawn was jarenlang onbekend terrein voor mij. Ik kende alleen Astronomy Divine, wat ik tamelijk briljant vind. Het is zelfs een keer met een paddotrip voorbij gekomen, maar op een of andere manier ben ik nooit verder geraakt op dit album. Nog altijd is de opener wel mijn favoriet. De opbouw is fenomenaal. Het is wonderbaarlijk hoe dit rijke geluid wordt opgebouwd door slechts vier muzikanten. Waar alle vier overigens ook echt essentieel zijn voor dit lied. Niet te vergeten dat Pink Floyd hiermee al zijn tijd ver, heel ver, vooruit was. Ik schrik er zelfs een beetje van dat dit album uit 1967 komt.

De meeste songs klinken overigens precies 1967. Het doet namelijk vaak denken aan Sgt. Peppers. Volgens mij las ik eerder al dat de platen tegelijk opgenomen zijn in de Abbey Road studio. Ik geloof het direct. De nummers in deze sound pakken me wel een tikje minder. Ik heb er overigens helemaal niks op tegen om naar bijv. Lucifer Sam of The Gnome te luisteren. Leuke muziek! maar ik vind de band beter wanneer ze experimenteren zoals op Take Up Thy Stethoscopte And Walk. Interstellar Overdrive is het tweede hoogtepunt. Vooral Waters is hier op dreef. Hoewel ik uitkijk naar de Pink Floyd van de jaren zeventig, moet ik bekennen dat ik de improviserende Pink FLoyd misschien wel interessanter vind.

Ik begrijp absoluut het belang van Syd Barrett en snap dat dit soort muziek in 1967 echt grensverleggend was, maar ik merk op het moment dat ik iets als Interstellar Overdrive hoor, ik er echt niet van kan genieten. Astronomy Domine blijft een weergaloze track en het is echt niet allemaal kommer en kwel, maar ik houd gewoon niet van dit soort experimentele muziek en verlang nu alvast naar het moment dat de band wat gestroomlijndere muziek gaat maken. Nuchter en zonder drugs op vind ik The Piper At The Gates Of Dawn met uitzondering van de opener echt bijna niet uit te zitten. En ja, dat zal echt wel aan mij liggen. Als die Beatlesque joligheid als The Gnome voorbij komt, is de band mij ook gewoon kwijt.

Na de discografie-tour van lennert en RuudC bij Slayer te hebben nagevolgd, leek het me leuk dit met nog een band te doen. Maar welke band vind ik goed genoeg om het avontuur uit te zitten en heeft ook een zodanige lijn door de muzikale carriëre dat er wat leuks over geschreven kan worden? Uiteindelijk viel de keuze op Pink Floyd, en met mijn nieuwe muziekinstallatie kan ik niet wachten tot de vele muzikale hoogtepunten die gaan komen!

Om het af te trappen is daar The Piper. Getipt door mijn drumleraar toen ik zeventien jaar oud was, viel dit muzikale avontuur niet heel goed, en ik heb het sindsdien nooit meer geluisterd. Nu kan ik het echter wel waarderen, en is het vooral bijzonder te horen wat een vol en rijk geluid er hier - in 1967 - geproduceerd wordt (ik luister naar de remaster, maar toch). Het is een plaat die het heen-en-weer heeft, van best wel catchy songs tot psychedelische (bijna spacerock) jams, en dan weer naar gekkigheden als The Gnome en Bike. Dit geeft me niet de wens de plaat al te vaak op te zetten, maar The Piper at the Gates of Dawn heeft bakken vol karakter. En dit terwijl de band af en toe toch wel heel sterk aan het hinten is naar andere bands (zelfs The Beatles). Waar veel debuutalbums uiteindelijk een soort schaduw zijn van wat band x later zou produceren, is deze plaat uniek, in Pink Floyds eigen oeuvre maar ook daarbuiten. Daarvoor een dikke voldoende.