Pink Floyd - The Piper at the Gates of Dawn (1967)

Erg geinig album. Het bewijst wat voor een rare snuiter meneer Barrett was. Het album is een beetje te verdelen in 2 categorieën: De helft van de nummers zijn liedjes van Annie M.G. Schmidt on acid, terwijl de andere helft bestaat uit liedjes van Wubbo Ockels on acid. Een merkwaardige combinatie: Kinderliedjes en intergalactische nummers, maar het werkt wel degelijk. Het album vormt zeer zeker een geheel en dat alleen is al erg knap. Daar komt nog bij dat meneer Barrett ondanks al zijn gekkigheid een erg goede liedjesschrijver was.

Mijn favoriete nummer is 'Bike', met die fantastische tekst:
You're the kinda girl that fits into my world

4*

PS. Is dat begin van 'Lucifer Sam' niet gewoon de begintune van een James Bond film?

Lekker vaag album dit, niet die 13-in-een-dozijn-prog-atmosfeer van de latere Pink Floyd maar een frisse psychedelische sfeer van vaagheid... perfect aansluitend op de geweldige teksten van Barrett.

Dit is echt een genie aan het werk, iemand die lak heeft aan wat er allemaal al is, maar gewoon op zijn eigen vage manier een plaat in elkaar wil draaien , en dat lukt.
De opener Astronomy Domine heeft al de herkenbare gitaar-sound die het hele album een beetje aanwezig blijft...

Verder is het het ene vage Barrett-nummer naar het andere, met uitzondering van Take up Thy Stethoscope and Walk, dat door Waters geschreven is. Qua kwaliteit is er niet veel verschil te horen.

2e hoogtepunt is de tweede helft van Interstellar Overdrive Waarin alle geluiden van je ene oor naar je andere oor echoen.. een gek geniaal nummer..

Tekstueel komt voor mij het hoogtepunt aan het einde...

I want to tell you a story
'bout a little man if I can.
A gnome named Grimble Gromble.
And little gnomes stay in their homes,
eating, sleeping, drinking their wine.

Geweldig, met lekker vrolijke muziek eromheen
Ook de eerste zin van Bike mag natuurlijk niet ontbreken in een recensie(tje)

I've got a bike you can ride it if you like

Bij elkaar een van de weinige echt vrolijke albums die bij mij scoren.. Een winnende combinatie van vaagheid, genialiteit en innovatie

Prachtig psychelisch album door Floyd. Creatief genie: Syd.

Dit is zeker een uniek document waarin Syd Barrett toont wat voor een talent hij eigenlijk wel is/was. Als je breinen als Roger Waters en Richard Wright zodanig kunt beïnvloeden door jou bedoelingen en zo'n document kan afleveren die zoveel vrijheid creëerde voor de toekomst van de latere Pink Floyd, dan ben je een genie. Daardoor mijn appreciatie voor Syd Barrett.

Ik ga eens chronologisch door de albums van Pink Floyd. Dus dan ben ik natuurlijk begonnen met The Piper at the Gates of Dawn, het debuutalbum van Pink Floyd, opgenomen in de legendarische Abbey Road Studios en uitgebracht in 1967. Het was het eerste en gelijk het laatste album met Syd Barrett.

Het album begint echt geweldig met Astronomy Domine, een van de beste Pink Floyd-nummers aller tijden. Op dit nummer is de donkere sfeer van het latere werk al te horen. Veel nummers zijn geinspireerd door de Beatles. Nog een hoogtepunt is Interstellar Overdrive met heerlijke gitaar. Aan het eind vind ik het album een beetje afzwakken. Maar hoe kom je erop om het album af te laten sluiten met eenden? Dit album krijgt 4 sterren. Ik ga door naar A Saucerful of Secrets.

Ook ik leerde Pink Floyd kennen met The Dark Side of The Moon en ook voor mij werd het de groep die de muziek maakte die te horen is van Atom Heart Mother t/m The Wall. Ik hoorde ook pas veel later dat deze megaband ooit een heel ander soort muziek maakte. Gewaagder en experimenteler, minder toegankelijk daardoor, maar in bepaalde kringen zelfs meer gewaardeerd dan het latere werk. De band onder mafkees Syd Barrett.

Ik ben er lang benieuwd naar geweest, maar het is weer zo'n typisch gevalletje 'nog niet aan toegekomen'. Tot nu dus. Gelukkig maar, want het is heerlijke muziek! Psychedelische, dromerige pop/rock die veel meer aan Sgt. Peppers doet denken dan aan hoe Pink Floyd een paar jaar later zou klinken (zoals verwacht, overigens, het is ten slotte ook een ander subgenre). De teksten zijn vaak vreemd en spookjesachtig, op een luchtige manier. Ook muzikaal gezien gebeuren vreemde dingen, maar de uitwerking ervan is niet duister, eerder gewoon wonderbaarlijk. Aan de basis liggen vaak fantastische popliedjes die regelrecht pakkend zijn, waardoor het allemaal lekker wegluistert terwijl het toch een telkens weer verrassende en mysterieuze trip is.

Is het ook beter dan de latere albums? Op dit moment heb ik The Dark Side of the Moon en Wish You Were Here denk ik net een beetje hoger zitten. Opgemerkt moet echter worden dat ik die natuurlijk al veel langer ken en dat het eenvoudigweg nauwelijks te vergelijken is met dit eigenzinnige werkje. Ik beschouw het haast als van een andere band. Toch grappig, dat één van de grootste groepen uit de muziekgeschiedenis zo'n interessant, compleet ander verleden heeft dat een klassieker van een heel ander kaliber en soort heeft opgeleverd.

(Geschreven tijdens het doornemen van de 52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis)

Nu ben ik een enorme liefhebber van jaren 60 muziek, om het zacht uit te drukken. Bijna een fijnproever en kenner zelfs. Sommigen zouden me geobsedeerd noemen. En gezien de ratings hier zal dit wat vreemd klinken, maar wat een enorm irritante ***plaat is dit. Ik trek Syd Barrett absoluut niet, z'n irritante manier van zingen, z'n stem en ook de onderwerpen van de songs. Ik wil dit album zo graag goed vinden maar het lukt me niet. Jammer, want kwa muziek zelf zit er toch al wel wat lekkers onder die vieze Syd Barrett laag. Toch 2 sterren.

De volgende marathon is er eentje die ik al heel lang om mijn lijstje heb staan. Pink Floyd is de favoriete band van mijn pa. Dat wil niet meteen zeggen dat deze muziek me met de paplepel ingegoten is, daar hij een muzikale veelvraat is die vooral nieuwe platen luistert. Toch heb ik mijn portie wel meegekregen, maar niet voldoende om echt helemaal bekend te zijn met deze band.

Zoals altijd begin ik de marathon met het debuut. Piper At The Gates Of Dawn was jarenlang onbekend terrein voor mij. Ik kende alleen Astronomy Divine, wat ik tamelijk briljant vind. Het is zelfs een keer met een paddotrip voorbij gekomen, maar op een of andere manier ben ik nooit verder geraakt op dit album. Nog altijd is de opener wel mijn favoriet. De opbouw is fenomenaal. Het is wonderbaarlijk hoe dit rijke geluid wordt opgebouwd door slechts vier muzikanten. Waar alle vier overigens ook echt essentieel zijn voor dit lied. Niet te vergeten dat Pink Floyd hiermee al zijn tijd ver, heel ver, vooruit was. Ik schrik er zelfs een beetje van dat dit album uit 1967 komt.

De meeste songs klinken overigens precies 1967. Het doet namelijk vaak denken aan Sgt. Peppers. Volgens mij las ik eerder al dat de platen tegelijk opgenomen zijn in de Abbey Road studio. Ik geloof het direct. De nummers in deze sound pakken me wel een tikje minder. Ik heb er overigens helemaal niks op tegen om naar bijv. Lucifer Sam of The Gnome te luisteren. Leuke muziek! maar ik vind de band beter wanneer ze experimenteren zoals op Take Up Thy Stethoscopte And Walk. Interstellar Overdrive is het tweede hoogtepunt. Vooral Waters is hier op dreef. Hoewel ik uitkijk naar de Pink Floyd van de jaren zeventig, moet ik bekennen dat ik de improviserende Pink FLoyd misschien wel interessanter vind.

Ik begrijp absoluut het belang van Syd Barrett en snap dat dit soort muziek in 1967 echt grensverleggend was, maar ik merk op het moment dat ik iets als Interstellar Overdrive hoor, ik er echt niet van kan genieten. Astronomy Domine blijft een weergaloze track en het is echt niet allemaal kommer en kwel, maar ik houd gewoon niet van dit soort experimentele muziek en verlang nu alvast naar het moment dat de band wat gestroomlijndere muziek gaat maken. Nuchter en zonder drugs op vind ik The Piper At The Gates Of Dawn met uitzondering van de opener echt bijna niet uit te zitten. En ja, dat zal echt wel aan mij liggen. Als die Beatlesque joligheid als The Gnome voorbij komt, is de band mij ook gewoon kwijt.

Na de discografie-tour van lennert en RuudC bij Slayer te hebben nagevolgd, leek het me leuk dit met nog een band te doen. Maar welke band vind ik goed genoeg om het avontuur uit te zitten en heeft ook een zodanige lijn door de muzikale carriëre dat er wat leuks over geschreven kan worden? Uiteindelijk viel de keuze op Pink Floyd, en met mijn nieuwe muziekinstallatie kan ik niet wachten tot de vele muzikale hoogtepunten die gaan komen!

Om het af te trappen is daar The Piper. Getipt door mijn drumleraar toen ik zeventien jaar oud was, viel dit muzikale avontuur niet heel goed, en ik heb het sindsdien nooit meer geluisterd. Nu kan ik het echter wel waarderen, en is het vooral bijzonder te horen wat een vol en rijk geluid er hier - in 1967 - geproduceerd wordt (ik luister naar de remaster, maar toch). Het is een plaat die het heen-en-weer heeft, van best wel catchy songs tot psychedelische (bijna spacerock) jams, en dan weer naar gekkigheden als The Gnome en Bike. Dit geeft me niet de wens de plaat al te vaak op te zetten, maar The Piper at the Gates of Dawn heeft bakken vol karakter. En dit terwijl de band af en toe toch wel heel sterk aan het hinten is naar andere bands (zelfs The Beatles). Waar veel debuutalbums uiteindelijk een soort schaduw zijn van wat band x later zou produceren, is deze plaat uniek, in Pink Floyds eigen oeuvre maar ook daarbuiten. Daarvoor een dikke voldoende.

Ik leerde dit zeker 35 jaar geleden kennen, ná The dark side of the moon, Meddle en Wish you were here (in die volgorde), maar twee dingen had ik al meteen door: dat ik dit absoluut niet kon en mocht vergelijken met die latere Pink Floyd, èn dat ik dit minstens nèt zo leuk vond. Sixties-psychedelica met een randje dat het ook nu nog actueel doet klinken, teksten die afwisselend handelen over zomerse middagen, sterrenconstellaties, kabouters, cyclische filosofieën en buitenbeentjes die weigeren om zichzelf als "losers" te zien, een stem die je op afstand omarmt, en voldoende muzikale kleur om zowel de spacy als de poppy nummers constant interessant te houden. Alle aspecten van deze plaat zijn me dierbaar, met uitzondering van de flauwe instrumental Pow r. toc h. (waarbij ik te duidelijk hoor dat de muzikanten met hun stemmetjes percussieinstrumenten proberen na te bootsen) en Roger Waters' enige solobijdrage Take up thy stethoscope and walk dat zichzelf constant voorbijloopt zonder ergens heen te gaan. Verder kan ik dit betoverende en nog altijd enigszins ondoorgrondelijke album bijna onbeperkt draaien, hetgeen een voorzichtige manier is om te zeggen dat ik deze speelse Pink Floyd eigenlijk liever hoor dan de grimmige mannen die vanaf Dark side de lol en het levensgenot wel een beetje uit hun muziek leken te verbannen. En hoewel dit album voor een groot deel het geesteskind van Syd Barrett is vond ik zijn twee soloplaten niet om door te komen – zijn focus op dit album is meer dan welkom.