menu

The Beatles - Rubber Soul (1965)

mijn stem
4,25 (1392)
1392 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Parlophone

  1. Drive My Car (2:30)
  2. Norwegian Wood (This Bird Has Flown) (2:05)
  3. You Won't See Me (3:22)
  4. Nowhere Man (2:44)
  5. Think for Yourself (2:19)
  6. The Word (2:43)
  7. Michelle (2:42)
  8. What Goes On (2:50)
  9. Girl (2:23)
  10. I'm Looking Through You (2:27)
  11. In My Life (2:27)
  12. Wait (2:16)
  13. If I Needed Someone (2:23)
  14. Run for Your Life (2:18)
  15. I've Just Seen a Face * (2:04)
  16. It's Only Love * (1:53)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 35:29 (39:26)
zoeken in:
avatar van Koekebakker
5,0
HiLL schreef:

Al kan ik mij voorstellen dat mensen het nummer haten...zoet, zacht...

Haten is veel teveel van het goede (slechte?), maar ik vind Michelle inderdaad een van de mindere nummers van deze plaat. Ik prefereer bijvoorbeeld het bijna net zo zoete, zachte van Lennons Girl, dat nog wel net iets stekeligs heeft.

Maar verder niets dan lof over Rubber Soul. Soort van 'perfecte popplaat' voor mij, nog meer dan Revolver. Praktisch non-stop juweeltjes van liedjes van zo'n tweeenhalve minuut. Kort, bondig, vol prachtige melodieen en schitterende samenzang. De aanstekelijke up-tempo liedjes als Run For Your Life en I'm Looking Through You vervelen me nog altijd geen seconde en vooral Lennon vind ik in topvorm in Norwegian Wood en In My Life (ook al zo'n zachte en zoete Lennon).

avatar van barrett
3,5
Ik ben verre van een Beatle kenner eigenlijk vroeger nooit naar een plaat van de beatles geluistert. Om dat gat op te vullen heb ik dus maar deze plaat eens beluistert, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik de genialiteit er nu niet onmiddelijk kan uithalen.

Norwegian Wood en Drive my Car zijn idd echt prachtige nummers. My Life kende ik vroeger al door de cover van Johnny Cash. Verder is Nowhere Man ook wel best te pruimen.

Maar als ik dan Michelle hoor dan krullen mijn tenen toch van dat lied. Wat een hatelijke melodie is dat toch... Voor mij is dat iets wat te simplistisch...

Dit is zeker verre van een slecht album een goed album zelf, maar zo geniaal als iedereen het hier afschildert vind ik het nu ook niet.

Deze plaat schommelt van mijn part tussen de 3.5 en 4

avatar van Sandokan-veld
4,5
Opvallend: de zesde lp van The Beatles, Rubber Soul, is vertegenwoordigd op de 'best of' dubbelalbums van de band met maar liefst zes tracks. (Ter vergelijking, Sgt Pepper's staat er met vier nummers op, van de witte dubbel zijn slechts drie nummers opgenomen)
Even afgezien van de subjectieve kwaliteit, zijn deze zes nummers (Drive My Car, Norwegian Wood, Nowhere Man, Michelle, Girl, In My Life) ook nog allemaal absolute popklassiekers. Als we daarbij optellen dat de single We Can Work It Out/Day Tripper (beide net zo bekend) tijdens dezelfde sessie ontstond, kunnen we misschien wel concluderen dat deze periode, in ieder geval in commercieel opzicht, de meest productieve was van The Beatles.

Maar eigenlijk is Rubber Soul in alle opzichten een gigantische stap vooruit, en het is moeilijk te verklaren waarom. Nog steeds zaten de Beatles in een onmogelijk tour- en promotieschema, en moesten nieuwe platen met grote haast worden gemaakt. De lp en de single werden in vier weken opgenomen, wat lang is in vergelijking met eerdere Beatlesopnames, maar belachelijk kort in vergelijking met hun latere werk, of met de meeste andere popplaten van sinds die tijd.

Reken maar dat er in 1965 een heleboel mensen klaarstonden om de Beatles af te schrijven. De wind der verandering waaide door het poplandschap, en bands als The Who, The Stones en The Kinks, ooit begonnen in de schaduw van de fab four, begonnen dingen op te nemen die interessanter en gewaagder klonken dan de langzaamaan achterhaalde jongensbandmuziek van de Beatles.

Gedreven door de toenemende concurrentie, Dylan, marihuana en hun eigen talent voor liedjes schrijven, begonnen de Beatles zelf te zoeken naar nieuwe en diepere manieren om de aandacht van het publiek vast te houden. Tot ieders verassing bleek het bandje dat passé leek, in staat te zijn om ook de rest van de jaren zestig te domineren, met Rubber Soul als eerste wapenfeit.

Je kunt je de jaloerzie en bewondering van hun tijdgenoten voorstellen toen de Beatles aankwamen met Norwegian Wood, misschien wel het beste nummer van dit album en één van de essentiële liedjes uit de popgeschiedenis. De tekst is hier het meest opvallend: eigenlijk voor het eerst kwamen de Beatles hier met woorden die waren bedoeld om zo goed mogelijk te klinken bij de muziek, maar die ook op zichzelf overeind bleven als een samenhangend, poëtisch geheel.

Dylan, die later een pastiche van dit nummer zou opnemen ('Fourth Time Around van Blonde On Blonde) is duidelijk een grote invloed, maar het ging niet alleen om hem. In de ontluikende jeugdcultuur van de jaren zestig werd popmuziek in toenemende mate meer dan geluidsbehang om op te dansen. Het werd een maatschappelijke kracht om rekening mee te houden, en hier hoorden teksten bij die verder gingen dan 'I hope you understand/ I wanna hold your hand.'

Over heel het album is te horen hoe de Beatles op zoek zijn naar nieuwe manieren om zich te uiten. De opgebouwde grap van Drive My Car (met punchline!), het quasi-franse sfeertje van Michelle en de gecompliceerde harmonie van I'm Looking Through You. Of die verrassend donkere tekstregels die opduiken in Girl:

'Was she told when she was young that pain
Would lead to pleasure?
Did she understand it when they said
That a man must break his back to earn
His day of leisure?
Will she still believe it when he's dead?'

Of de romantische nostalgie uit In My Life:

'And these memories lose their meaning
When I think of love as something new'

Hier horen we een hele nieuwe stem van een band die de status van meisjesbandje rap aan het ontgroeien was. Hetzelfde geldt voor de muziek: het gitaargeluid klinkt beter dan op eerdere platen, de ritmes zijn intelligenter, er wordt volop geëxperimenteerd met sitars en toetsinstrumenten. Rubber Soul is het geluid van een band die het maximale haalt uit haar talenten, en op hun volgende plaat zouden ze definitief door de stratosfeer heenbreken. En het goede komt niet alleen maar van Lennon en McCartney: George Harrisson maakt met Think For Yourself en vooral If I Needed Someone grote stappen in zijn status als liedjesschrijver en in zijn zelfvertrouwen.

Voor een snotneus zoals ik is het een genot om deze plaat onder het stof vandaan te halen en opnieuw te ontdekken. Dat de plaat twintig jaar voor mijn geboorte is opgenomen is nauwelijks een probleem. Ik luister veel naar muziek uit deze tijd, en ik weet dat er veel platen zijn gemaakt die stoerder of inventiever worden gevonden dan de Beatlesmuziek uit deze periode. Als ik die platen hoor, vind ik ze vaak erg goed, maar het doet weinig af aan de speelse perfectie waarmee Rubber Soul nog steeds mijn oren kietelt. Een absoluut monument en een standaard binnen de gitaarpop.

De enige vraag blijft: waarom hebben zoveel mensen een hekel aan Michelle? Lief en grappig liedje toch?

Favoriete track: Norwegian Wood

avatar van RoyDeSmet
4,5
Mooie plaat, goeie nummers.
Tja, wat kun je nog meer zeggen over The Beatles?

Beatles zijn natuurlijk altijd goed.
Met dit album sloegen ze een andere weg in, muzikaal.
Dat waardeer ik erg.
Ook de historische waarde die dit album heeft (het was bijvoorbeeld het eerste album met alleen eigen nummers, en het eerste album dat als 'album' werd gezien en niet als een verzameling liedjes) heb ik meegeteld bij mijn beoordeling.

avatar van kobe bryant fan
4,0
Rubber Soul

Wat een plaat en wat een band is dit toch! Drie platen van The Beatles heb ik op een 5* staan, ze zijn ook de enige band waarvan ik drie platen op een 5* heb staan. Rubber Soul is nog een van de platen uit hun vroege periode. Maar hier klinken ze al een stuk professioneler.

De samenzang is een van die dingen waarin The Beatles uitblinken, het klinkt erg goed.
Ook de refreinen zijn soms weer echte meezingers. Er is erg veel afwisseling, de klassieker Drive My Car bevoorbeeld kan je totaal niet vergelijken met het charmante nummertje: Michelle.
Ook muzikaal gaan ze er op vooruit, de riffjes zijn erg herkenbaar en erg goed ook de drums van Ringo zijn geweldig. De basslijn van Michelle vind ik ook fantastisch.

avatar van avdj
5,0
Het is bij The Beatles lastig een moment aan te geven waar ze niet langer meer een 'gewone' band waren. Ze zijn immers nooit gewoon geweest maar vanaf het begin eigenlijk dé maatstaf in het popmuzieklandschap. Beter is daarom om af te vragen wanneer het gekweekte imago zijn scherpe randjes begon te verliezen. In dat geval is voor mij het antwoord simpel: dat was bij de lancering van Rubber Soul.

Hier begon de groep voor het eerst onafhankelijk van elkaar aan nummers te werken. De 'heilige' studiotijden werden aan de kant geschoven en de Fab Four bepaalde wanneer er werd opgenomen, Parlophone kon het hier mee doen. De buitenlandse gitaren, drumstellen etc. die jarenlang in studio 2 lagen te verstoffen werden gepakt om te kijken of het hun sound zou kunnen aanvullen. Wat volgde is misschien wel hét kippenvelalbum van The Beatles. Zelf draai ik deze liever dan Revolver.

"Drive My Car" is en heerlijke opener, de luisteraar is er meteen bij. De gitaren hebben nog nooit zo strak geklonken. In "Norwegian Wood" horen we Lennon op z'n best. Een prachtige melodie met een geweldige stem. "You Want See Me" is wederom lekker eigenzinnig en heeft een compleet ander geluid. "Nowhere Man" toont aan dat er ook tekstueel de nodige vorderingen zijn gedaan. "The Word" heeft duidelijke soulinvloeden en is één mijn favorieten van de A-kant. "Michelle" is een typisch Mecca product maar wel een perfecte in zijn soort. Menig artiest heeft dit trucje tevergeefs vaak geprobeerd te evenaren.

"What Goes On" is aardig maar waarschijnlijk het minste nummer van het album. Vooral qua zang valt het een beetje uit de toon. Niet erg: met "Girl" wordt ik opnieuw in hypnose gebracht. Onmiskenbaar een Lennon song die echt verschrikkelijk goed in elkaar steekt. Geen onnodige uithalen of instrumentale trucjes: dit is puur. "I'm Looking Through You" vind ik ook super. Geweldige melodie met een zeer energieke zang. "In My Life" werd door Mojo eens uitgeroepen tot beste nummer van de afgelopen 2000 jaar. Ontzettend subtiel liedje dat door de piano net nog even wat extra's krijgt.

"Wait" ligt mooi in het verlengde ervan en is tekstueel wederom een stuk geraffineerder dan het eerdere Beatles werk. Vervolgens hoor ik een George Harrison die het schrijven al veel beter onder de knie heeft dan menigeen toen dacht. "If I Needed Someone" is kortom een persoonlijke favoriet. Vervolgens wordt het album afgesloten met "Run For Your Life" en op de één of andere manier voelt dit ook daadwerkelijk als een afsluiter. Voor mij een teken dat Sgt. Pepper niet helemaal het eerste 'gestructureerde' popalbum was.

Na afloop heb ik veruit het beste Beatles album tot dan toe gehoord. Zowel qua songstructuur als productie heeft de groep nooit meer zo'n reuzenstap gemaakt. De lyrics en melodieën weten mij keer op keer weer te raken. Bijzonder is dat de bandnaam ontbreekt op de hoes. Slechts één jaar na hun internationale doorbraak achtte de platenmaatschappij dat niet nodig en ze hadden gelijk. Wat Capitol bezielde om met de oorspronkelijke tracklist te knoeien is mij trouwens een raadsel. Maar goed: de popmuziek kreeg er een iconische plaat bij en daar gaat het om.

5*

avatar van Vinokourov
4,5
Van de welbekende (ja toch?) 1001 Albums You Must Hear Before You Die-lijst heb ik er nu een stuk of 50 geluisterd. Veel muziek en artiesten kende ik natuurlijk wel min of meer, maar alle albums had ik sowieso in zijn geheel nooit eerder gehoord. Rubber Soul echter is het eerste album wat ik al van tevoren kende en nu ik het de afgelopen tijd weer vaak opzet, vind ik het steeds briljanter worden.

De Beatles hebben hun imago als band dat leuke poppy muziek maakt, van zich afgeschud. Rubber Soul klinkt best wel wat ernstiger, of in ieder geval serieuzer te nemen. De liedjes zijn nog steeds erg kort, maar blijven boeiend. Ik vond de rustigere nummers zoals Michelle, Girl of In My Life de uitschieters van Rubber Soul. Ze zitten qua melodie leuk in elkaar . Begin nu benieuwd te raken naar de andere albums van The Beatles, want op een paar verzamelalbums na, heb ik die nog nooit gehoord .

avatar van Ronald5150
3,5
De albums van The Beatles beleef ik nogal verschillend is mijn ervaring. Ik zou me dan ook niet willen kwalificeren als een fan of een uitgesproken kenner van hun muziek. Als ik me weer eens aan een album van The Beatles waag, dan is het ook altijd een verrassing tot welk oordeel ik kom. Bij "Rubber Soul" kom ik snel tot de conclusie dat ik dit een prima album vind. Ik weet het, ik realiseer me dat ik me met de kwalificatie prima mezelf op glad ijs begeef gezien de status van The Beatles. Maar aan de andere kant moet ik ook gewoon vaststellen dat hun muziek me niet altijd kan bekoren. In die zin ervaar ik "Rubber Soul" dan ook als een positieve luisterervaring. Dat begint al met de opener "Drive My Car" dat ik ook direct het hoogtepunt van dit album vind. De andere liedjes zijn wat rustiger van aard en zitten vol dromerige en mooie melodieën. Gewoon prima popliedjes dus. De liedjes klinken ook nu nog heerlijk fris en hebben de tand des tijds prima doorstaan. Dat vind ik sowieso erg knap aan het overgrote gedeelte van het oeuvre van The Beatles. Of je het nu goed vind of niet, echt oubollig vind ik het bijna nooit. "Rubber Soul" is een mooi en sfeervol album, maar wel eentje waarop "Drive My Car" er voor mij persoonlijk bovenuit steekt.

avatar van west
4,0
Dit is toch wel de overgangsplaat van - om het wat plat te zeggen - de rock 'n roll Beatles, naar de band die in de tweede helft van de jaren '60 een paar bijzondere meesterwerken zou maken. Op dit Rubber Soul staan ze ook wel, die meer rock 'n roll nummers, zoals bijvoorbeeld opener Drive My Car. Een lekker nummer overigens. Maar er staan ook een stapel fraaiere songs op. Dit Rubber Soul was een stap vooruit op het natuurlijk helemaal niet onaardige Help! notabene ook uit 1965.

Die nummers die wat meer hebben zijn Norwegian Wood, You Won't See Me, Nowhere Man, Think For Yourself en I'm Looking Through You. Maar de nummers die nog een stap verder betekenden in de richting van de albums die volgden waren toch echt het oh zo mooie Michelle (ma belle), het fraaie Girl & In My Life. En zo is Rubber Soul niet alleen prettig om naar te luisteren, met een pallet aan stijlen, maar ook een belangrijke mijlpaal voor the Beatles.

avatar van brandos
5,0
Mijn favoriet voor zover ik de albums ken. Veel beter ook dan Sgt Pepper. Combineert mooi de frisheid van de jonge Beatles met de experimenteerdrift van de rijpere Beatles.

avatar van lennert
3,0
Bij Norwegian Wood (This Bird Has Flown) kreeg ik hele goede hoop, aangezien dit precies het soort folkrock is die ik heel erg goed trek. Het is daarnaast jammer dat ik de zangpartijen op The Word echt verschrikkelijk vind, want muzikaal gezien is dit een van de betere songs die ik tot nu toe van ze heb gehoord. Michelle wil ik daarentegen nooit meer horen. If I Needed Someone heeft gelukkig nog wel weer die mooie folkrockvibe en is zodoende muzikaal ook weer prima aan te horen. Het grote spektakel blijft echter alsnog uit. Het gaat nu langzaamaan wel qua albums naar een dikke 3 sterren in plaats van twijfelachtige 3 sterren, maar ik kom er nog steeds slecht in.

Vanuit het #metoo gebeuren: de tekst van Run For Your Life kan echt niet meer. “I’d rather see you dead, little girl, than to be with another man.” Haha, oh John, John, John...

Voorlopige tussenlijst:
1. Rubber Soul
2. Help!
3. A Hard Day's Night
4. With The Beatles
5. Beatles For Sale
6. Please Please Me

avatar van RuudC
4,0
Lekker album weer. Deze hoes sprak me altijd tot de verbeelding vanwege de manier waarop de albumtitel getekend is. Qua stijl ligt het in het verlengde van Help!. Het is niet meer dat jongensachtige van de eerste platen, maar de psychedelische effecten zijn nog niet gearriveerd. Ook hier is vooral de A-kant erg goed. Drive My Car is lekker vrolijk. Norwegian Wood is prachtig. Tikje jammer dat de teksten vooral over meisjes gaan. Daar kun je als getrouwde dertiger niet zoveel meer mee. Toch zijn The Word en Michelle prachtige songs.

Waar Help! flinke steken laat vallen met flauwe covers, houdt The Beatles het gelukkig bij zelfgeschreven werk. Van Help! vind ik individuele songs beter dan die van Rubber Soul, maar deze luistert wel wat makkelijker weg. Het is wel een lastige keuze om een van de twee platen de voorkeur te geven. Ik vind het gemiddelde wel ongelooflijk hoog overigens, maar aan de andere kant allang blij dat de middelmatige platen achter me liggen.

Tussenstand:
1, Rubber Soul
2. Help!
3. A Hard Day's Night
4. Please, Please Me
5. Beatles For Sale
6. With The Beatles

avatar van Marco van Lochem
5,0
Het zesde album van The Fab Four werd uitgebracht op 3 december 1965, het jaar waarin ook de film en gelijknamige soundtrack “HELP” verscheen en maar liefst 9 singles in de Nederlandse Top 40 kwamen. Daarvan stonden er 5 dat jaar op de eerste plaats, voorwaar een succesvol jaar voor John, Paul, George en Ringo. “RUBBER SOUL” verscheen dus in de laatste maand van 1965 en laat de ontwikkeling horen die in 1966 met “REVOLVER” verder gestalte kreeg. Het waren niet alleen meer de lekker in het gehoor liggende uptempo liedjes met prachtige samenzang die te horen waren, maar ook songs met meer lagen, ballads, midtempo songs, het geheel was gevarieerder dan ooit tevoren. De 14 songs vormen één geheel en gaan van start met het uptempo “DRIVE MY CAR” en het kleine orkestrale “NORWEGIAN WOOD (this bird has flown)” laat de ontwikkeling van de heren uit Liverpool goed horen. Prachtige arrangementen, afwijkende popmuziek instrumenten, werkelijk schitterend gedaan. George Harrison mocht 2 tracks aanleveren en die ook zingen, Ringo Starr schreef mee aan “WHAT GOES ON” en mocht dit countrypop liedje dan ook zingen. De rest komt voor rekening van Lennon & McCartney. Enkele toppers, al doe ik daar de rest misschien mee tekort, zijn “NOWHERE MAN” met mooie vocale arrangementen, het wat rauwere “THINK FOR YOURSELF”, het klein gehouden “GIRL”, “IN MY LIFE” en de heerlijk uptempo song “RUN FOR YOURSELF”. “RUBBER SOUL” luidde eigenlijk het einde van de optredende Beatles in, die met dit album nog wel de planken op gingen, maar in de studio de mogelijkheden hadden ontdekt om meer met hun albums te kunnen doen. Dit blijft een geweldig album met ruim 35 schitterende muziek van één van de beste bands die ooit heeft bestaan…maar dat wisten we eigenlijk al!

avatar van james_cameron
3,5
Lekker luchtig, overwegend vrolijk album met songs die allemaal (You Won't See Me uitgezonderd) onder de drie minuten klokken. Het blijkt de perfecte formule voor dit makkelijk weghappende album, dat ook nog eens uitstekend geproduceerd is. Met de countrypop van What Goes On (geschreven en gezongen door Ringo Starr) kan ik niet zoveel, maar de overige tracks zijn bijzonder fijn.

avatar van captino
Mijn vader zegt nog altijd; 'vanaf Revolver maakten The Beatles de beste muziek ooit'. Misschien is dat zo. Maar het 'grote avontuur' van The Beatles begint voor mij toch wel bij Rubber Soul. Afgelopen week de cd lekker in de auto geluisterd. Top. Het is gewoon ijzersterk. Ik ben niet bekend met de wereld in 1965, maar deze plaat moet toch erg bijzonder zijn geweest dat jaar.

avatar van caravelle
5,0
teus schreef:
(quote)

Klopt bijna
Geen bandnaam.... t/m '67 zelfs (UK)


Interessante constatering!

avatar van metalfist
Hoog tijd om eens wat albums van The Beatles te gaan reviewen dacht ik een tijd geleden bij mezelf. Er was een tijd dat ik volledig idolaat was van de groep - zo rond de tijd dat die grootschalige boxset uitkwam - en de albumcover van Abbey Road heeft jarenlang gediend als wallpaper (ik heb zelfs ooit eens een schoudertas voor mijn laptop laten maken met die afbeelding op) maar zoals wel vaker bij mij het geval is verdween de groep de jaren daarop wat naar de achtergrond. Op een beetje goed geluk maar Rubber Soul uitgekozen omdat daar twee van mijn favoriete nummers opstaan: Michelle en Run for Your Life. Die blijven nog altijd als een huis overeind staan, maar ik was alleen vergeten dat Nowhere Man hier ook op staat.. Misschien wel één van de zwakste nummers van de groep maar gelukkig is er op Rubber Soul weinig fout te noemen. Drive My Car is een heerlijke opener en in het algemeen is dit gewoon één van die klassieke Beatles albums die ze in hun latere jaren zouden maken. Je voelt toch dat ze hier een wat andere richting zijn aan het uitgaan ten opzichte van de meer "eenvoudige" nummers die bijvoorbeeld op Please Please Me en With The Beatles staan. Geen slecht woord over die platen trouwens, die hebben ook hun charme, maar Rubber Soul is gevoelsmatig toch andere koek. Een foeilelijke albumcover trouwens, maar ook dat was standaard bij de jongens uit Liverpool. Ik verwacht dat Abbey Road de kwaliteit van Rubbel Soul nog wel eens kan overtreffen maar verder zie ik weinig kanshebbers.

avatar van Pancho
5,0
Sommigen zien dit als het overgangsalbum...

Ik zie dit als het meest SFEERVOLLE Beatles album!

5 sterren

avatar van Reijersen
3,0
N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Bekendste band ter wereld, maar mij echt verdiepen in hun muziek heb ik nooit gedaan.
Genoeg nummers die mij op titel misschien niet direct iets zeiden, maar bij beluisteren wel een belletje lieten rinkelen. Dat zal wellicht aan de Radio 2 Top2000 liggen waar legio aan Beatles songs terug te vinden zijn. Zelf vind ik mooi: Norwegian Wood, Nowhere Man en Michelle. Wat mij verder opvalt aan het album is dat er een bepaalde gelaagdheid in zit. In hoe stemmen op elkaar afgestemd zijn en hoe de stemmen en de muziek op elkaar afgestemd zijn.

Gast
geplaatst: vandaag om 04:16 uur

geplaatst: vandaag om 04:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.