Het is bij The Beatles lastig een moment aan te geven waar ze niet langer meer een 'gewone' band waren. Ze zijn immers nooit gewoon geweest maar vanaf het begin eigenlijk dé maatstaf in het popmuzieklandschap. Beter is daarom om af te vragen wanneer het gekweekte imago zijn scherpe randjes begon te verliezen. In dat geval is voor mij het antwoord simpel: dat was bij de lancering van Rubber Soul.
Hier begon de groep voor het eerst onafhankelijk van elkaar aan nummers te werken. De 'heilige' studiotijden werden aan de kant geschoven en de Fab Four bepaalde wanneer er werd opgenomen, Parlophone kon het hier mee doen. De buitenlandse gitaren, drumstellen etc. die jarenlang in studio 2 lagen te verstoffen werden gepakt om te kijken of het hun sound zou kunnen aanvullen. Wat volgde is misschien wel hét kippenvelalbum van The Beatles. Zelf draai ik deze liever dan Revolver.
"Drive My Car" is en heerlijke opener, de luisteraar is er meteen bij. De gitaren hebben nog nooit zo strak geklonken. In "Norwegian Wood" horen we Lennon op z'n best. Een prachtige melodie met een geweldige stem. "You Want See Me" is wederom lekker eigenzinnig en heeft een compleet ander geluid. "Nowhere Man" toont aan dat er ook tekstueel de nodige vorderingen zijn gedaan. "The Word" heeft duidelijke soulinvloeden en is één mijn favorieten van de A-kant. "Michelle" is een typisch Mecca product maar wel een perfecte in zijn soort. Menig artiest heeft dit trucje tevergeefs vaak geprobeerd te evenaren.
"What Goes On" is aardig maar waarschijnlijk het minste nummer van het album. Vooral qua zang valt het een beetje uit de toon. Niet erg: met "Girl" wordt ik opnieuw in hypnose gebracht. Onmiskenbaar een Lennon song die echt verschrikkelijk goed in elkaar steekt. Geen onnodige uithalen of instrumentale trucjes: dit is puur. "I'm Looking Through You" vind ik ook super. Geweldige melodie met een zeer energieke zang. "In My Life" werd door Mojo eens uitgeroepen tot beste nummer van de afgelopen 2000 jaar. Ontzettend subtiel liedje dat door de piano net nog even wat extra's krijgt.
"Wait" ligt mooi in het verlengde ervan en is tekstueel wederom een stuk geraffineerder dan het eerdere Beatles werk. Vervolgens hoor ik een George Harrison die het schrijven al veel beter onder de knie heeft dan menigeen toen dacht. "If I Needed Someone" is kortom een persoonlijke favoriet. Vervolgens wordt het album afgesloten met "Run For Your Life" en op de één of andere manier voelt dit ook daadwerkelijk als een afsluiter. Voor mij een teken dat Sgt. Pepper niet helemaal het eerste 'gestructureerde' popalbum was.
Na afloop heb ik veruit het beste Beatles album tot dan toe gehoord. Zowel qua songstructuur als productie heeft de groep nooit meer zo'n reuzenstap gemaakt. De lyrics en melodieën weten mij keer op keer weer te raken. Bijzonder is dat de bandnaam ontbreekt op de hoes. Slechts één jaar na hun internationale doorbraak achtte de platenmaatschappij dat niet nodig en ze hadden gelijk. Wat Capitol bezielde om met de oorspronkelijke tracklist te knoeien is mij trouwens een raadsel. Maar goed: de popmuziek kreeg er een iconische plaat bij en daar gaat het om.
5*