David Bowie - ★ (2016)

Voilà

Tja, Blackstar is allerminst commercieel te noemen dus dat hij zo hoog staat is al opmerkelijk natuurlijk.
En dat Earth Wind and Fire's greatest hits boven Bowie uitsteigen is natuurlijk te wijten aan het overlijden van Maurice White.
De Eagles doen het ook goed in deze itunes top en zelfs Motorhead wordt algemeen herkent
Wat de dood van onze helden allemaal al niet teweeg brengt

Hij is dood gegaan, daar komt dat door.

Ik heb inmiddels wat afstand genomen van de cd en het recente overlijden. Ben daardoor toch wat objectiever naar de muziek gaan luisteren en uiteindelijk vind ik het een facsinerende cd (dat blijft) maar muzikaal gezien niet de 4,5 of 5 sterren waard. Blackstar en Dollar days zijn erg goed, Girl loves me pakkend maar de rest boeit me nauwelijks. Ik weet dat het vloeken in de kerk is maar Lazarus is in wezen alleen interessant vanwege de tekst en die is niet eens erg poetisch ofzo. Niettemin een uniek stuk popmuziek.

Heb je het album al uit je rotatielijst gehaald? Waarom is dat gemiddelde zo hoog?

Onweerstaanbaar.

Hoe zal ik het netjes zeggen: alleen commerciele albums halen hoge noteringen?

Heel netjes gezegd en nog waar ook. Behalve als de artiest heengaat, dan vindt zelfs Giel Beelen het ineens mooi.

Leuke reactie.
Door dat mannetje met die hamer ben ik het er juist niet mee eens. Er zijn hier op MM (juist?) genoeg niet commerciële albums die hoge noteringen halen. En commercieel of niet: als de kwaliteit hoog is, dan wordt dat vaak wel herkend.

En over Giel:

Buiten dat het een prachtig album is heeft Blackstar wel veel meer publiciteit en lovende kritieken gehad dan wanneer Bowie niet overleden was natuurlijk.
Laten we eerlijk zijn. Het gaat hier niet om music for the masses.
En als zelfs Koffietijd aandacht besteed aan een nieuwe Bowie in de persoon van Adje Visser die zijn boek nog eens probeerd te slijten dan hebben we te maken met een Bowie Hype.
Bah.

Klopt toch ook niet helemaal. De meeste zeer positieve kritieken waren geschreven in de week dat het album uitkwam, voor de dood van Bowie dus. Ook mijn eigen 5* review is van daarvoor.

Dit album is gewoon goed. Heeft met de dood van Bowie niet zoveel te maken.

Ik heb ook de positieve kritieken gelezen in de week voor zijn overlijden. Maar dat waren de bronnen die in het geval van een slechte plaat ook hun zegje hadden gedaan.
Feit is dat het een goede Bowie plaat is West dus vandaar die goede kritieken
De golf die volgde in de week na zijn overlijden was natuurlijk veel groter en doorsponnen van de symboliek over zijn dood op deze cd.
Iets voor de media om eens lekker bovenop te duiken. Ik heb mensen horen praten over Bowie in die week die doorsnee alleen over Wie Is De Mol lullen of over de nieuwe hit van Nick en Simon die ze op 538 hoorden.
Iedereen vond Bowie ineens goed want dat was toch die zangert van Let's Dance.

+ 1 voor Ziegler. De rest van de discussie de laatste tijd vind ik persoonlijk van een wat bedenkelijk niveau en lijkt te ontaarden in onderlinge verplasserij zonder enige nuance. Laat staan dan het nog over de muziek gaat dat op dit prachtige album staat.

Ik moest het even kwijt..

goh, twee pagina's gemist, leuk, inhoud! Oh nee, toch niet (hier bezemt de mod nog wel even doorheen)

Ben begonnen in de bio van Wendy Leigh, om toch nog een verdiepingsslag te krijgen over de man. Blackstar komt nog wel voorbij, maar ik zwerf nog steeds door zijn ouvre, uiteraard afgewisseld met andere commerciële en/of alternatieve muziek

Young Americans groeit stevig in mijn waardering, ondergewaardeerd album, maar name de (voor mij) nieuwe 1.Outside, Reality en Heathen komen vaak voorbij, what was I thinking toen ik Bowie verbande uit mijn blikveld

Hoe is dat boek? Begreep uit recensies dat het voornamelijk een soort van prive/story/weekend stijl boek is.

Eerlijk gezegd had ik in de week na Bowie's dood de track 'Blackstar' in de top-10 van de Nederlande top-40 verwacht. Maar de commerciële radiozenders hebben heel weinig aandacht aan hem geschonken, in tegenoverstelling van Publieke zenders als Radio 2 en 3FM, die Bowie vooral respecteren om zijn vroegere werk uit de Seventies en de Eighties . (Maar ik heb dit album 'Blackstar' inmiddels ook gedownload, en zal het heel binnenkort gaan luisteren).

Ben nog in het begin, dus nog niet echt een oordeel, wel al een aardige indruk van z'n jeugd. De stijl is niet echt privé/story, maar heel veel suggestie 'toen was hij al bijzonder'.

Gaat vooral over zijn privéleven (wie die wel/niet heeft geschaakt en hoe lang zijn l*l was, etc.), nauwelijks over muziek. Ik vond het zonde van mijn tijd.

Niet.

Trollberichten en reacties daarop verwijderd.

Kan ik me bij aansluiten. Waardeloze biografie. Het Privé/Story/Weekend-gehalte ligt inderdaad hoog, en het gaat vrijwel niet over zijn muziek.

Hmmm, bedankt. Aangezien er in het begin wel melding gemaakt wordt over z'n eerste sax-lessen (Ene Ronnie Ross, die hij jaren later vraagt voor de solo op Walk On The Wild Side, leuk detail) en z'n muzikale invloeden hoopte ik dat het wel (meer) over z'n muziek zou gaan (hij is ongeveer 15 waar ik nu ben). De schrijfstijl is ook niet echt dat je het lekker wegleest, misschien m'n tijd maar ergens anders insteken. Iemand wel een lezenwaardige tip, qua biografie?

Even wachten op de Biografie van Wim Hendrikse over Bowie. Zou één dezer dagen moeten uitkomen.

Rotatielijsten veranderen om de zoveel tijd Jelle (ik denk dat dit album er nog wel maandenlang in de top van de rotatielijst zal blijven). Maar afgaande op de cijfers; 566 stemmen tegen een gemiddelde van 4,24* zou dit voor dit album als het in januari 2018 twee jaar oud wordt, voldoende moeten zijn om dan al gelijk in de Top-175 van de Top-250 te belanden.

Vanochtend voor het eerst het album beluisterd, behalve Blackstar en Lazarus had ik er nog niets van gehoord, wel al veel over gelezen (onder andere de hele discussie hier) en met vrienden over gesproken. Ten tijde van het overlijden van Bowie had ik dit album nog in bestelling staan, ik ben toen begonnen met het onderweg in de auto chronologisch beluisteren van zijn hele oeuvre voordat ik aan Blackstar zou beginnen. Vanaf de EP 1966 en The Deram Anthology via al zijn bekende en minder bekende (Labyrinth, Buddha of Suburbia) albums en uiteindelijk na The Next Day Extra was de tijd dus eindelijk rijp voor zijn allerlaatste.

Wauw. Wat een creativiteit. Ik had na alle ophef veel meer jazz verwacht, of wtf-momenten zoals toen ik voor het eerste de pianosolo van Aladdin Sane hoorde. Dat valt best mee. Of komt dat omdat ik The National Anthem van Radiohead al 15 jaar geweldig vind? De iets zwakkere broeders op het eerste gehoor vind ik Girl Loves Me en Dollar Days, maar veel Bowie albums hebben tijd nodig om te rijpen (voor mij o.a. Heroes en Lodger). Verder fraai verwerkte invloeden van Joy Division (in het qua zangstructuur enigszins aan Uncle Floyd/Slip Away verwante Lazarus) en de harmonicariedel uit A New Career in a New Town in het prachtige laatste nummer. Wat een afscheid. Jaren gedacht dat Bring Me the Disco King het laatste nummer op een Bowie album zou zijn, maar dat bleek uiteindelijk een opmaat naar dit werk te zijn. I Can't Give Everything Away zingt Bowie, maar dit album klinkt alsof hij alles wat hij fysiek nog had (wat klinkt zijn stem goed!) in dit werk heeft gestoken. Ongeëvenaard qua intensiteit, (mede vanwege) timing en impact, en de vormgeving van de hoes met glimmende zwarte letters op een zwarte achtergrond is schitterend en goed doordacht.

Respect David, wat een machtig kunstwerk. Zwart, voor altijd glimmend zwart.

Mr. Badmouth:

De biografie van Wim Hendrikse heb ik al in de boekhandel zien liggen en is dus al uit.

Da's waarschijnlijk zijn oude (Een ster die op aarde viel), hij is namelijk bezig het laatste hoofdstuk aan het herschrijven/aanpassen.

Deze is nog niet af

Brunniepoo schreef:

Nee, ik beschouw het dan toch meer als een subtopper in de categorie 'Young Americans' (alleen dan behoorlijk minder toegankelijk). De beste Bowie-albums zijn voor mij toch:
- Station to station
- 1. Outside
- Scary monsters
Puur op basis van conceptuele en sfeertechnische samenhang en gemiddelde songkwaliteit. Ik hou rekening met de mogelijkheid dat het besef dat we het nu zonder Bowie moeten stellen bijdraagt aan de positieve waardering van dit (afscheids)album en de inmiddels 46 pagina's die er al over zijn volgeschreven.

Het laatste album van Bowie heeft w.b. het laatste een harde dobber aan ander werk dat veel waardering en erkenning geniet. Het is besef dat Bowie er niet meer is, lijkt me van tijdelijke waarde, dat raakt straks op de achtergrond. Mogelijk gaat het bij Bowie toch meer om zijn hele oeuvre en de verschillende perioden daarin.