Derek and The Dominos - Layla and Other Assorted Love Songs (1970)

Interessant is ook dat Tell the Truth is opgenomen tijdens de sessies van George Harrisons All Things Must Pass. Bron: de linernotes bij de Clapton boxset Crossroads.

Ik hoorde laatst Layla toevallig weer voorbijkomen en dat herinnerde mij er even aan dat dat toch wel een erg leuk nummer is hoor. Vooral dat hele eindstuk, wat in mijn beleving nog wel eens wordt vergeten, vind ik erg fijn.

Ik was dan ook benieuwd wat daar nog meer achter zat dus heb ik dit album eens opgezet op Spotify, gewoon om te ontdekken of er nog meer goeds bij Derek & The Dominos schuilde. Ik was zeker niet teleurgesteld! Wat een heerlijke bluesrock bevat dit album toch.

Het begint al heerlijk en het laat je niet meer los tot het einde van het album. Layla vind ik nog steeds een van de mooiste tracks, maar eigenlijk zijn het allemaal gewoon hartstikke sterke songs. Ik zal dit album zeker nog veel vaker opzetten.

Iets meer dan een jaar na m'n negatieve berichtje toch maar weer eens aan deze plaat begonnen, en hij bevalt me al een stukje beter

Layla is daadwerkelijk een van de allermooiste/beste nummers die ik ooit heb gehoord

Wat is Bell Bottom Blues mooi... Heerlijk refrein, simpele maar toch herkenbare tekst. Hou echt van het nummer.

Van m'n schatje vanmiddag de Layla Sessions box gekregen.

Voor de liefhebbers van de Deluxe-uitgave uit 2011 (zoals ondergetekende) is dit zeker een must omdat de album-mix op de box set een remix is met hier en daar duidelijke verschillen en er is geen overlap met het bonusmateriaal.
Disc 2 bevat 5 geslaagde jams met o.a. Duane Allman die het tegen E.C. opneemt en de derde cd bevat jams, outtakes en alternatieve versies van de albumsessies die niet op de Deluxe te vinden zijn.

Ga hier zeker achteraan!

Relaxed blues albumpje met een fijne laid-back sfeer en lekkere gitaarsolo's.
Op dit moment heb ik alleen nog niet zo heel veel met de zang en lyrics, maar ik heb ook het idee dat dit album op een warme zomeravond met een paar lekkere biertjes beter tot zijn recht komt.

Voor nu hou ik het even op een 3, maar de kans op verhoging is zeer aanwezig.

Bell Bottom Blues, Key to the Highway & Layla zijn op dit moment mijn favorieten.

Karma_To_Burn zegt: Als knulletje van 14 had ik dit album al op mijn verlanglijstje en kreeg ik hem ook vervolgens van de Sint. Ik was toen al erg enthousiast over Mark Knopfler en Hotel California maar had inmiddels al gelezen dat Clapton zo'n beetje de hoogste orde was op gitaargebied. Ik moet zeggen dat ik toen wel even een 'is dit alles' gevoel had. De blues moet dan ook wel een beetje de tijd hebben om onder je huid te kruipen (en gemiddeld is dit allemaal iets minder smooth en catchy dan 'sultans of swing'). Maar inmiddels kan ik wel beamen dat dit het hoogst haalbare is in de rockcatalogus. Waar ik bij de nodige blanke bluesknakkers nog wel eens het gevoel heb dat men de bluescliches voornamelijk gebruikt om de gitaarvingervlugheid te etaleren is daar op dit album geen sprake van. Never too many notes-want ze hebben allemaal betekenis. En er is nog zoveel meer te noemen:
- dan ook nog gitaargod Duane Allman erbij kado krijgen;
- (D)erek maakt hier zeer duidelijk dat hij geen blues-dweper maar oprechte liefhebber is;
- heb ik hem eigenlijk ooit wel eens beter horen zingen dan op dit album?;
- De rode draad, Claptons liefde voor het schatje van zijn beste vriend George Harrison maakt dit album wel heel erg geloofwaardig;
- Oh oh wat een versie van Jimi Hendrix 'Little wing';
- En aan alle top 2000 stemmers: hebben jullie deze en de lazy-unplugged versie van 'Layla' wel eens goed achter elkaar geluisterd? Willen jullie dan vanaf nu alleen op de goede versie stemmen?
- Wordt wel genoeg genoemd dat niet alleen (D)erek maar ook the dominos weergaloos spelen op dit album?;
- en dat dit album nog voor geen milimeter gedateerd is?
Duuuusss...

Goed gezegd, brandos!

Bij de Favorieten staan ze heel gewoon in de middenmoot, maar als ik zelf een top-14 van de nummers van dit album opstel staan de vijf covers toch wel met z'n allen stijf onderaan. Met name de drie lange en tamelijk traditionele bluesnummers die de eerste drie vinylkanten besluiten (4, 7 en 10) klinken bijna belegen naast de passie en de intensiteit van bijvoorbeeld Bell bottom blues, Anyday en Why does love got to be so sad, en waarom ze de intimiteit van Hendrix' origineel ooit hebben opgeblazen tot de bombast van deze versie van Little wing is mij altijd een raadsel geweest. De negen oorspronkelijke composities op dit album zijn niet kapot te krijgen, maar de vijf covers vind ik persoonlijk daar het niveau absoluut niet van halen.
        Overigens speel ik nu mijn CD (in de Eric Clapton Remasters-serie, geremasterd door Joseph M. Palmaccio, geen jaartal) voor het eerst op mijn PC af, en daarbij haalt Windows Media Player een heel merkwaardige tracklisting op: 1 Artiest onbekend, 2 I looked away, 3 Artiest onbekend, 4 Bell bottom blues, 5 Keep on growing, 6 en 7 Artiest onbekend, 8 Nobody knows you when you're down and out, 9 I am yours, 10 en 11 Artiest onbekend, 12 Anyday, 13 Key to the highway en 14 Artiest onbekend. Kent iemand een release van dit album waarbij de tracks zo belachelijk door elkaar gegooid zijn?

Een van de allermooiste albums die ik ken. Deze plaat heeft veel voor me betekend in een bepaalde periode. Ik zal hem maar weer een keer uit de kast pakken, vanavond.

Ik zag de documentaire Eric Clapton: A Life in 12 Bars pas geleden waarin ook het verhaal van Layla wordt verteld. De meesten van jullie kennen dat verhaal, net als ik, maar de documentaire brengt het op een hele mooie en indringende manier. Toevallig vond ik dat deel ervan op YouTube. Kijk en geniet zou ik zeggen. Bekijk hem wel op HD. Layla - YouTube

Derek & the Dominos - 1971 unreleased 2nd album - YouTube

Een indruk van wat een tweede Derek & The Dominos-album zou geworden zijn ...

Grappig al veel langer wordt daarover hier gediscussieerd:

Derek And The Dominos - Unreleased 2nd album | Steve Hoffman Music Forums - forums.stevehoffman.tv

Via de YouTube link vond ik ook geen enkele aanduiding van Duane Allman en dat reduceert de band dan gewoon tot één enkele dominee.

Het samenspel/gitaarduet Fender vs Gibson wordt dan niet doorgezet. Met je ogen dicht geconcentreerd de titelsong beluisteren en dan achterhalen wie wat speelt, dat was de ultieme late Sunday evening feeling.

Hier achter me staat de gold disk remaster cd in de kast - is er al lang niet meer uit geweest

Ik bekeek de film ook. Ondanks de speelduur van 130 minuten, ontbreekt heel wat informatie. Er wordt niks vermeld over Bonnie & Delaney, terwijl Delaney degene was die Claptons zelfvertrouwen deed groeien. Hij overtuigde hem zelf te durven zingen en was de motivator achter Claptons eerste soloalbum. Vanaf de jaren '80 gaat het heel snel met heel weinig info. De dood van zijn zoontje is het enige wat nog belicht wordt, samen met de oprichting van het afkickcentrum voor alcohol- en drugverslaving. Nu, die mankementen toonden alle docu's die ik zag.

Daartegenover staat dat het een mooie film is, die te vergelijken is met The Beatles Anthology. Die laatst genoemde lijkt me wel completer, maar misschien zal een echte Beatlesfreak mankementen kunnen noemen van zaken die niet aan bod komen.

De twee mooiste fragmenten belichten de trauma's in Claptons leven (naast de dood van zijn kind) en die worden heel sterk gebracht:

- Hij ontdekt dat zijn zus eigenlijk zijn moeder is en dat zijn zogezegde ouders dus zijn grootouders zijn. Zijn echte moeder verhuist naar Canada en Eric blijft verward achter bij zijn grootouders. Wanneer zijn moeder één keer op bezoek komt, vraagt hij haar of ze vanaf nu zijn mama wil zijn, waarop ze zegt dat alles best blijft zoals het is. Ze heeft intussen twee andere kinderen en wanneer haar zoon vraagt aan Eric of ze broers zijn, zegt ze: "Neen." Je voelt als kijker Erics pijn bij die afwijzing. Hij vindt troost in de blues, muziek ontsproten uit leed. Hij leert de blues te spelen. Raar toch dat uit zoveel verdriet zoveel schoonheid kan ontstaan.

- Het tweede trauma is natuurlijk de afwijzing door Pattie Boyd, zijn ware liefde. Je maakt het proces van het album 'Layla' mee, waarin elk lied over zijn liefde gaat en Layla natuurlijk Pattie is. Hij legt zijn volledige ziel in de nummers en wanneer het album af is, laat hij het haar horen. Ze beseft de betekenis van het album, maar wijst hem af. Hij beseft dat alles voor niks geweest is en de wereld stort in. Er wordt een beeld getoond van zijn gezicht, waarop alleen maar hopeloosheid af te lezen is. Filmisch heel sterk getoond. Al die pijn heeft ons wel een parel van een album nagelaten. Dit album verdient 4,5 of 5 sterren.

Daar waar anderen intensiteit en passie ervaren als ze dit album beluisteren treed ik als luisteraar enigszins terug als ik met zoveel emoties word geconfronteerd. Het gaat bovendien maar door en er zijn weinig rustpunten op dit album, dat door jankende gitaren en de huilende zang van Eric Clapton wordt gedomineerd. Dat maakt het bovendien moeilijk voor mij om naar het smaakvolle spel van Carl Radle (basgitaar) en Jim Gordon (goede drummer) te luisteren. Kort samengevat: deze muzikale en emotionele uitbarsting was niet voor mijn oren bedoeld. Heb het album sedert het jaar van uitkomen dan ook slechts een paar maal in één ruk kunnen beluisteren.
Nog een aanvullende opmerking. De geluidsbalans vond ik niet erg mooi. Ik draaide zojuist de "Original Master Recording" (UDCD 585 - 1993), maar misschien ligt het aan mijn onvermogen om de cd onbevangen te kunnen beluisteren.

Grappig - ik heb precies dezelfde cd (audiofiel, goudkleurig) en ik weet nog dat ik vol verwachting ging zitten luisteren om vervolgens na enige tijd af te haken: flets en blikkerig geluid.

Hoopte altijd nog eens een mooie dubbel-lp te scoren, maar met een relatief lage prioriteit en de hedendaagse prijzen komt dat er niet zo snel van.

Nadat de 4 leden met elkaar gespeeld hadden bij Delaney & Bonnie and Friends en er een klik was, besloten ze om samen een band op te richten. Gitarist/zanger Eric Clapton had eind Cream achter zich gelaten (de band werd ontbonden) en vond in zanger/toetsenist Bobby Whitlock, bassist Carl Radle en drummer Jim Gordon liefhebbers voor de blues en besloten om een aan de eind jaren 50. Begin jaren 60 herinnerende naam te kiezen voor hun band en dat werd Derek & The Dominos. Op 9 november 1970 verscheen het debuut, en naar later bleek enige album “LAYLA AND OTHER ASSORTED LOVE SONGS”. Het als dubbelalbum uitgebrachte meesterwerk bevat 14 tracks, waarvan het merendeel nieuw geschreven en een aantal covers, zoals het door Jimmy Cox geschreven “NOBODY KNOWS YOU WHEN YOU’RE DOWN AND OUT”, “HAVE YOU EVER LOVED A WOMAN” van Billy Miles en “LITTLE WING” van Jimi Hendrix. Het album blinkt uit in frisheid en spelplezier. Het viertal heeft elkaar gevonden in een gezamenlijk doel, een actuele bluesplaat opnemen en daarin zijn ze op alle fronten geslaagd. De variatie in tempo, het gebruik van de instrumenten, waarvan de gitaar natuurlijk het belangrijkste is, maar ook de toetsenbijdragen van Whitlock zijn smakelijk en indrukwekkend. De single, in Nederland overigens niet verder gekomen dan de tipparade, “LAYLA” is het bekendste nummer van deze klassieker en groeit ook als losse track uit tot een klassieker. Voornamelijk door het prachtige tweede deel van de song, waarin een heerlijke slide gitaar het nummer dat extra’s geeft, waardoor het nog mooier wordt. ”BELL BOTTOM BLUES” is ook zo’n tot klassieker uitgegroeide song, geschreven door Clapton en Whitlock. Snerpende gitaren, slowblues, samenzang en een gastrol voor Allman Brothers Band gitarist Duane Allman, die overigens in 1971 overleed bij een motorongeluk. Voor liefhebbers van blues, gespeeld door rasmuzikanten, is “LAYLA AND OTHER ASSORTED LOVE SONGS” een absolute must. De echte blues is trouwens ook van toepassing op 2 van de vier leden van Derek & The Dominos. Bassist Radle overleed in 1980 aan de gevolgen van overmatig alcohol en drugsgebruik en drummer Jim Gordon stak in 1983 zijn moeder dood en werd daarvoor veroordeeld tot een gevangenisstraf van 16 jaar. Hij zit nog steeds gevangen, in een psychiatrische kliniek, vanwege de diagnose schizofrenie. Zowel Clapton als Whitlock maken nog steeds muziek en vooral Clapton leeft gezonder dan in de periode dat hij dit album maakte, maar alle ellende op het gebied van de liefde en verslavingen, zorgde wel voor een doorleefd album.

Heerlijke gevoelige blanke bluesrock. Het verhaal is hierboven al mooi uit de doeken gedaan. Helaas is ome Clap niet zo'n beste zanger, drukt sommige nummers behoorlijk. Tis altijd nog beter dan de zang van John Mayall. instrumentaal zit het goed in elkaar, maar toch trek ik hem niet vaak uit de kast. Het mist toch een beetje de vuigheid die ik wel bij 'zwarte' bluesrock, Zep en de Stones en consorten hoor; het is me iets te braaf en binnen de lijntjes allemaal. Toch doet het me wel wat.

Dat ze Clapton de gitaar God noemden was duidelijk in een tijd waarin mensen nog niet bekend waren met Gallagher, Beck, Hendrix, Vaughan, Page, etc.. Of we hebben gewoon een heleboel gitaargoden, eigenlijk voelt dat wel zo. Ik kan er in ieder geval niks van

Derek and the Dominos was een gelegenheidsformatie onder leiding van Eric Clapton, die ook de meeste nummers voor dit album heeft geschreven. De leadgitaar wordt gespeeld door Eric Clpaoton samen met Duane Allman, bekend van the Allman Brothers. Deze combinatie leidt tot schitterend samenspel. De mooiste nummers vind ik Bell Bottom Blues, Little Wing (geschreven door Jimi Hendrix) en Layla. Maar ook de meeste andere nummers van dit album zijn beslist de moeite waard!

Erg mooi, maar niet perfect..
Kant A van de dubbelaar vind ik magistraal. Jammer dat "I'm Yours" hier niet meer bij paste. De melancholische nummers, met soms huil-zingende Clapton, doen mij veel meer dan de wat traditionelere, vaak te lange, blues/ rockers die volgen (nummers 6 t/m 9).
Met "Have you ever loved a woman" gaat het tempo gelukkig weer omlaag, en "Little Wing" blijft geweldig, of het nu door Hendrix, Clapton of Sting wordt gebracht.
"It's too late', is aardig, en "Layla" legendarisch, maar zoals wel vaker bij de overbekende nummers draai ik het zelden. Afsluiter "Thorn Tree in the Garden" echter vind ik weer een hoogtepunt.

Een van de beste platen van Eric Clapton. Het bevat de prachtige nummers Layla en Bell Bottom Blues. Helaas heeft het bestaan van deze goede band niet zo lang geduurd.

Noem het sadomasochisme maar ik ben best wel fan van break-up platen. Niets zo heerlijk om eens lekker mee te kwelen met de miserie van iemand anders en samen met Blood on the Tracks van Bob Dylan is dit voor mij toch wel het ultieme break-up album. Layla is natuurlijk het bekendste nummer van de plaat en deze albumvariant blijft voor mij ook de ultieme versie. De manier waarop het nummer ineens overgaat in een compleet andere stijl, het is voor mij de perfecte belichaming van hoe een wilde verliefdheid opeens over kan zijn en ik vind het altijd jammer als ze dat stuk wegknippen. Er zijn echter nog genoeg andere pareltjes te ontdekken zoals Bell Bottom Blues en het magnifiek gecoverde Little Wing. Zijn er dan geen minpunten? Toch wel, ik blijft moeite hebben met het veel te lange Key to the Highway en het album loopt misschien net iets te lang door. Al zou ik langs de andere kant dan ook weer niet weten welk nummer ik (naast Key to the Highway) zou laten vallen.. Het concert van Clapton waar ik tickets voor heb is alweer verzet maar ik hoop toch dat hij ook wat Derek and the Dominos nummers zal spelen eenmaal het zover is.

Layla is zo'n song die mij niet snel zal vervelen. Tel Key to the Highway daarbij op en je hebt al een kwart album met kwaliiteit in huis. Key to the Highway maakt zeker deel uit van mijn blues playlist op spotify. De rest van het album vind ik wat minder spannend maar zeker niet slecht Zo bevallen Nobody Knows You When You're Down and Out en Anyday mij ook uitstekend.
Op plaats 10 in de 100 greatest Albums of 1970. op #12 in de actuele Best Ever albums lijst over 1979.
3,5*

Tijdloze klasse. Verveelt geen moment, zó ongelofelijk goed. Kan geen zwak moment ontdekken, dat wil zeggen: alles hoort erbij. Zeker als je een plaat al zo'n 45 jaar kent en hij (zij?) nog niets van de glans heeft verloren.

Ook al ben je niet de grootste Claptonfan, dit dubbelalbum is een waanzinnig goed, gaaf bluesrock album. Clapton is met slideguitaris Duane Allmann op de toppen van zijn kunnen. De eigen songs zijn zeer goed, de covers passen er uitstekend tussen. Het is dan moeilijk om 'drie' favorieten te kiezen.

Op één of andere manier heb ik deze plaat altijd een beetje links laten liggen. Terwijl hier de twee beste witte gitaristen van die tijd op speelden.

Maar deze brit met een southern rockband weet toch wel een erg lekkere plaat neer te zetten. Eric wist het voor elkaar te krijgen dat de band van Delaney & Bonnie muiterij pleegden (over salaris) en zich bij hem aansloten.

Hij wilde even geen grote bekendheid (zoals bij Cream) en trad anoniem op, met deze bandnaam. Toen de band (als kwintet) deze plaat zou gaan opnemen kwamen Duane Allman en Eric Clapton elkaar tegen (het verhaal is veel uitgebreider, maar iedereen kent het nu wel), en dankzij Duane was er een flinke muzikale creatieve injectie en zijn slidewerk (maar ook gewoon gitaarwerk) siert deze plaat.

Deze plaat schreef Eric omdat hij verliefd was op Pattie Boyd, toen de vrouw van George Harrison, waarbij hij zijn soloplaat samen met overigens de rest van de band (wederom) inspeelde. Maar je gaat uit privacy-overwegingen niet de juiste naam gebruiken en dus gebruikte Eric de naam Layla naar een oud Arabisch liefdes-verhaal.

Veel drugs, veel slidegitaar en een Duane Almann die tussen de optredens van zijn band door deze plaat voorzag van prachtig gitaarspel en voor mij een mooie instapplaat om wat meer van Eric Clapton te ontdekken.

Voor liefhebbers: probeer ook eens de platen van Delaney & Bonnie (beetje southern rock met blues), waar de band (zonder Eric) oorspronkelijk vandaan kwam. Duane en Delaney waren overigens ook supergoede vrienden en speelden ook vaak samen.

Een grote familie dus en ook al was Eric een brit, hij hoort er wat mij betreft ook een beetje bij.