Talk Talk - The Colour of Spring (1986)

Ja en zo heb ik dat met die zangknakker van Radiohead. Vreselijk

Ik houd blijkbaar wel van afwijkende stemmen en stemmen met een randje. Zoals Hollis. Zolang het maar niet vals is en authentiek (geen truukje). De stem maakt mede de muziek en voegt daarmee iets essentieels toe. Duizend-in-een-dozijn stemmen vind ik minder interessant. Daar zijn er zat van.

Dat is Frank Zappa' s Roxy the Movie (voorwaarde van 20 of meer stemmen toegepast), maar die bedoel je vast niet...

Ik snap even niet wat hedendaagsheid hiermee te maken heeft.

"Alledaags" wellicht?

U heeft helemaal gelijk. Bedank voor uw bericht.
Vriendelijke groet,
Julian

Alles is al gezegd over dit album.Voor mij is dit een hoogtepunt in de muziek geschiedeinis,een waar meesterwerk.

Viel me dit tegen. Ik hoopte dat dit nog meer zou aanleunen bij de beginperiode maar het is eens soort overgangsalbum tussen hun eerste en tweede periode in. Dat maakt dat het bij mij wat mossel noch vis is met enkel Living in Another World als uitzondering. De rest bij wijlen gewoon saai en leunt te hard op de stem van Hollis.

Instrumentaal gezien vind ik dit juist zo’n speciale plaat. Er gebeurt zoveel! Steeds hoor je weer een ander instrument of geluid. Op de stem van Hollis leunen vind ik ook niet erg overigens, lekker geluid komt er uit die keel zeg

Dit album is beter dan de vorige , dat een zwakkere B-kant heeft. Dit is over het gehele album top tot goed.

Absoluut eens. Dit is één van de best geproduceerde platen aller tijden!

Ik vraag me toch af hoe vaak je hier naar hebt geluisterd, en hoe snel je je oordeel hebt gegeven hierover. Zie vaker bijdragen van je waarvan ik het vermoeden krijg dat je totaal geen moeite hebt gedaan om ook maar enigszins de sfeer van het album te doorgronden. Deze muziek saai noemen gaat er bij mij niet in.

Knap om dit album saai te noemen...

Gelukkig heeft ie 2 The National albums in zn top 10

Paar weken geleden heb ik het eens geprobeerd maar ik kon de stem niet verdragen en was er niet in de mood voor. Dat is nu dus compleet anders. Sterk album.

Straf dat je het dan nog eens probeert en je herziene mening laat lezen. Thumbs up.

Heel gek. In jaren 80 een groep die ik niet kon harden omdat we steeds maar weer die Such a Shame in onze New Wave dancing hoorden. De single Talk Talk vond ik wel leuk. Daarna niet willen luisteren. Maar sinds enkele jaren, (is het muzikale rijpheid?), helemaal om. Wat is dit een fantastische plaat zeg. En de productie idem. Er zitten ook zoveel stijlen in en nooit is het te veel. Het is origineel, verfrissend, en een echte sfeerbrenger. En you don’t believe it: ik luister nu ook met plezier naar het album waar Such a Shame op staat... het kan verkeren...

Euh, ennuh,....Such a Shame? Nog steeds een shame? Of was het een 'Shame on You'.....?

Net voor de tweede keer aangeschaft op LP, nu de repress, aangezien de tweedehands versie die ik had toch net even te veel oneffenheden had.
Echt een briljante plaat nog steeds, en fantastisch geproduceerd.

Ik had nooit zoveel met deze CD, maar afgelopen week weer eens opgezet.
Schijnbaar is bij mij het kwartje nu gevallen, want heb er intens van genoten.
De stem van Hollis past perfect bij deze CD. Ook instrumentaal zit deze CD perfect in elkaar.
Blij dat ik hem weer eens uit de kast gehaald heb.

Weergaloze plaat!
Na dit album vond de band het nodig om een andere muzikale richting in te gaan.
Ik prees hun eigenzinnigheid maar kon er niet veel mee.
Spirit Of Eden kon ik nog ( met moeite) verdragen.
Bij Laughing Stock en Mark Hollis solo definitief afgehaakt.
Ten tijde van dit album de band live gezien in de stromende regen op Torhout.
Een van de beste live concerten ooit gezien.
Kan iedereen de live DVD in Montreux aanbevelen.

Dit is inderdaad het beste album van Talk Talk, de vervolgwerk vind ik ook goed maar erg Arty-farty.....
je moet er dan voor in de stemming zijn.

Voor Living in another world ben ik altijd in de stemming, omhoog het volume en genieten, wat speelt die band dit nummer SUPER!

Ben doorgaans niet voor jaren '80 muziek en productie, maar dit voegt zich na een aantal luisterbeurten toch bij het lijstje uitzonderingen!

En moest iemand me vertellen dat Talk Talk met deze plaat een synthese heeft proberen te maken van de populaire muziek tot dan - blues, jazz, funk, soul, rock, artpop, disco, ambient, elektronica,.....- ik zou het nog geloven ook.

De plaat zit muzikaal van begin tot einde zéér goed in elkaar. De instrumentatie is rijk maar ook subtiel, technisch hoogstaand zonder pretentieus te worden, en de productie is fantastisch.

4*, wie weet ooit nog ietsje meer.

Zo te zien heeft Living in Another World Life's What You Make It ingehaald als favoriete track. Gerechtigheid noemen ze dat. Al is laatst genoemde natuurlijk ook een zeer goed nummer.

En terecht ja, Living in Another World is Tall Talk op zijn best, een weergaloos goed nummer een regelrechte evergreen.....

Ach, ach...Talk Talk heeft zo veel meer (en nog beter) te bieden dan deze hit - prachtig nummer hoor, begrijp me niet verkeerd, naar het is imo niet TT op zijn best. Eigenlijk is bijna alles op dit album beter / interessanter dan LiAW dat in essentie een vrij recht toe recht aan popnummer is (maar wel geweldig gearrangeerd en met een geweldige drive).

En dat is het hem nu juist: die drive! Dat maakt dit nummer tot het meest opzwepende en swingende nummer van TCOS. Even de volumeknop goed open zetten!

Al het werk dat Mark Hollis ons (met Talk Talk als ook solo) heeft nagelaten is in een woord: Prachtig!

Het latere meer introspectieve werk vraagt veel aandacht maar is hemeltergend mooi ook...

Net 12 was ik, toen The Colour of Spring uit kwam. Als top40-bandjes-opneem-luisteraar kende ik Talk Talk van de hitjes en dat vond ik "wel aardig". Blijkbaar is het hokje waar je een artiest of band in stopt in die eerste jaren doorslaggevend, want hoewel ik de jaren erna een behoorlijke muziekfreak werd, heb ik nooit de moeite genomen het "wel aardig" hokje waar Talk talk in zat in heroverweging te nemen.

Met usernummer 796 heb ik het album door de jaren heen omhoog zien komen qua stemgemiddelde en zien opklimmen naar de respectabele 55ste plek in de MuMe top250. En toch was er op een of andere manier nog altijd geen aanleiding om er serieuze acht op te slaan.

Totdat er een bericht in (voor mij) de kantlijn op kwam borrelen dat Mark Hollis was overleden, die ietwat lelijke man met die aparte stem. Meer door toeval dan wat anders kreeg ik wat berichten mee van kritici die de loftrompet afstaken over Hollis en daar kreeg het zaadje wat dankzij MuMe was geplant voor het eerst een scheutje water. Niet veel later "The Colour of Spring" maar eens voor het eerst in zijn geheel beluisterd, gelabeld als "interessant" en rustig laten rijpen.

Twee jaar later en een luisterbeurt of tien verder ben ik fan geworden van Hollis. Prachtige, lang uitgesponnen composities geven langzaam hun geheimen prijs. Wat uiteindelijk uitmondt in een melancholische trip die zijn weerga niet kent. De eerder geprezen productie is fenomenaal. Een geheel wat sterker is dan de som van zijn delen en wat je raakt tot in je ziel. Op een plek waarvan je als 12 jarige nog niet weet waar het zit. 36 jaar geduld is blijkbaar wat je in sommige gevallen nodig hebt, maar dat betaalt zich dan ook dubbel en dwars uit.

*****

De reis gaat verder naar Eden, maar die plek in mijn ziel is op 48 jarige leeftijd nog niet helemaal gevonden. Nu maar hopen dat het niet weer 36 jaar duurt.

Talk Talk is zo'n band die al een tijdje op mijn lijstje staat om nader te beluisteren, het komt er echter nooit van. Op deze plaat ken ik enkel de single Life's what you make it, een fantastische song, nodigt zeker uit om verder te gaan ontdekken. Kan me herinneren dat ik de videoclip als kind ook fascinerend vond.