The Strokes - Is This It (2001)

Mijn voorganger brandos somt voor het (= mijn) gemak nog even de bands op: de Velvets, Lou solo, de Modern Lovers, de Buzzcocks, Television en de Ramones – al die namen waren ook aan mijn geestesoog voorbijgezweefd, met name vanwege de Newyorkse connectie (met uitzondering dus van Pete Shelley & co, en Jonathan Richman is eigenlijk een Bostonian). En toch klinkt dit nergens als epigonisme, want hoewel de "keldervibe" van CBGB overal aanwezig is (in mijn oren althans) is deze muziek eigenlijk toch vrij tijdloos, dankzij de combinatie van elf extreem catchy zangmelodieën, een doorzagende slaggitaar, een zeurende maar scherpe sologitaar, een stevige en soms lekker wandelende bas, flink doorwerkende drums (ik moet opeens denken aan Clem Burke, de drummer van het –uiteraard– Newyorkse Blondie) en een klassiek-nasale stem vol attitude, in de verte herinnerend aan Liam Gallagher maar zonder diens snerende arrogantie, en al die muzikale elementen dan ook nog eens netjes uitgebalanceerd in een heldere mix die resulteert in een album dat aandoet als een doos vol feestelijk verpakte cadeautjes. Verslavende undergroundpop.

Is dit het?

Niet voor mij, ook niet na verschillende pogingen over een periode van een tiental jaar. Het gaat inderdaad snel vervelen.

Valt van alles op aan te merken, maar luistert verdomd lekker weg. Geen plaat waar ik eens rustig voor ga zitten om iedere keer weer iets nieuws te ontdekken, maar onder het genot van een biertje, tijdens een autorit of om het even wat voor activiteit een aangename ervaring.

Illegaal goede plaat. Lang geleden dat ik van zoveel nummers op één album kon genieten.

Illegaal goede plaat. Lang geleden dat ik van zoveel nummers op één album kon genieten. De beste 3 tracks zijn voor mij overigens Soma, Is this it en Take it or leave it.

20 jaar oud en ik kan dit album nog steeds vier keer achter elkaar opzetten zonder dat het me verveelt.

In het genre van strakke gitaarbands, houdt The Strokes het niveau hoog. Een mooi evenwichtig debuut met recht toe recht aan songs. Iets meer dan een half uur en dus ook geen vullertjes. Zelfs enkele songs die er wat uitspringen. Je moet er wel van houden natuurlijk, maar de band (samen met anderen natuurlijk) pikt de rockdraad terug op nadat die verdween met het einde van de Britpop.

Vandaag voor £10 een tweedehands vinyl exemplaar van de eerste (Europese) persing uit 2001 gevonden in uitstekende conditie, a stroke of luck heet zoiets geloof ik. Blij mee.

Vandaag voor € 1,00 bij spullenhulp uit de CD bak gevist.
Kan ik mij geen buil aan vallen.

Begrijp dat dit een hype was pakweg 20 jaar terug?
Toen niet de moeite genomen om het te beluisteren maar is alleszins de moeite waard.
Ligt voor mij in het verlengde van gitaarbands als de debuutplaat van Franz Ferdinand & Arctic Monkeys.
Niet opzienbarend maar toch fijn om uit de kast te pakken.
Vooral het titelnummer, Last Nite & Hard To Explain zijn fijne nummers

Ja, maar deze plaat is dus wel een paar jaar ouder en waarschijnlijk inspiratie geweest voor die bands. In die zin hebben we er dus wel wat aan te danken. Ik herinner me nog dat dit samen met The White Stripes en BRMC (https://www.musicmeter.nl/album/474) werd gezien als redding van de rock.. Grote woorden

Vind labels als redders van de rock wat hoogdravend. Er wordt altijd wel iets goed uitgebracht in elk jaar. Of het ook heel populair wordt is vooral de vraag. Queens of the Stone Age en Tool waren toen ook fantastisch bezig met Lateralus en Rated R.
Foo Fighters en At the Drive in maakten erg goede albums. Radiohead ging toen de elektronische toer op dat wel (Fantastisch he die middelvinger naar wat van hen verwacht werd)

Heb ook ooit zoiets bij een Kanye West album geschreven toen ie de redder van Hip-Hop werd genoemd. Je moet maar eens opzoeken hoeveel classics er werden gereleased toen hij het genre zogezegd moest "redden"

Maar met het debuut van BRMC, de schitterende 3de van White Stripes en deze This is it was 2001 wel een heel leuk jaar, dat wel

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Wederom een plaat die ik nooit hoorde. Geloof ook niet dat weleens iets van de artiest hoorde.
Zelf wilde ik dit categoriseren als een typisch Brits rockbandje, tot ik zag dat ze uit de Verenigde Staten komen…. Maar qua sound is dat wel wat je krijgt: vrij aanstekelijk rocksongs. Ik vind het allemaal wat teveel op elkaar lijken en de zang doet me bijzonder weinig.

Vond er toen ik het een tijdje geleden toen ik het eerst hoorde niks aan maar kan nu al horen dat ik het later steeds leuker ga vinden, voor nu 3,5* --> 4,0*

Een album dat ik ook na een tijd wist te waarderen. Frisse, gruizige recht-toe-rechtaan-rock met aanstekelijke songs (doet mij denken aan Velvet Underground en The Stooges) al had ik het in de eerste instantie wat moeilijk met de nonchalante en wat monotone zang.
Maar een baanbrekend meesterwerk zoals dit album soms werd genoemd is het niet. Dit album viel destijds op omdat het op positieve wijze uitsprong in het zwakke rockjaar 2001. Moest dat in bv. 1969 zijn uitgebracht viel dit album weinig op.

Wmb een dikke aanrader om deze samen met Room On Fire als een dubbelalbum te luisteren. De songs daarop zijn minstens van dezelfde kwaliteit als die op dit debuut (al dan niet beter) en liggen zodanig in het verlengde ervan dat ik ‘m na afloop van Is This It regelmatig meteen op zet.

Destijds in 2001 heerste er 'n grote hype rond dit debuutalbum, al waren The Strokes de redders van de Rock en Roll. Dat was natuurlijk onzin, maar het was voor 2001 wel 'n verfrissende wind die ze lieten waaien met deze fantastische ijzersterke rauwe ongepolijste garagerockplaat, terug naar de roots van o.a The velvet Underground, the Ramones en the Stooges, maar tevens volkomen origineel en tamelijk briljant en geraffineerd in z'n schijnbare eenvoud.

Was er dan ook als de kippen bij voor tickets toen ze op 12 december 2003 naar Nederland kwamen. In de HMH gaven ze vervolgens 'n overrompelend, superstrak en verpletterend concert van niet langer dan 'n dik uur waarin ze Is This It en Room on Fire in z'n geheel speelden zonder verder 'n woord te wisselen, en het publiek vervolgens verbijsterd en naar adem happend achterlieten.

Kan me nog herinneren dat op het moment dat ze Reptila inzetten ik bijna begon te hyperventileren.
Zoveel impact had de muziek op mij.

Dit blijft voor mij een van de beste debuutplaten ooit , 'n ware klassieker in zijn soort, en ook een van de meest verbluffende concerten die ik ooit mocht meemaken, en ik heb er veel gezien de afgelopen 50 jaar.