Het stof dat op het exemplaar van de meeste Be Here Now bezitters ligt kan symbool staan voor de laag cocaïne die je bijna van dit album af kunt blazen. De Gallaghers bevonden zich met hun hoofd in de (coke)wolken na het succes van Morning Glory, en het klinkt alsof de gitaarmuren deze keer zijn opgericht om God himself van zijn wolk te blazen en arrogant snuivend zijn plaats in te nemen.
Dat moest dus wel fout gaan. Bigger and longer is niet gelijk aan better, een beruchte valkuil voor artiesten die naast hun schoenen gaan lopen. Maar de faal-factor van deze plaat overschaduwt de goede momenten die hierop zeker terug te vinden zijn.
Opener D'You Know What I Mean? vind ik uitstekend. Lekker lang opbouwend intro (evenredig aan de opgebouwde anticipatie bij het publiek) met macho helikopter en morse-code, en laat het maar lekker bijna 8 minuten duren. Goedgeplaatste arrogantie om mee af te trappen, en gewaagd om het akkoordenschema van het doodgedraaide Wonderwall nonchalant te recyclen, maar het wérkt. Alleen had dit het enige lange nummer van het album moeten zijn.
Zo wordt het toch aardige All Around The World volledig de nek omgedraaid door in Hey Jude-stijl en met overdadige key-changes minutenlang de luisteraar uit te dagen om de skip- of eject-knop in te drukken. Dit had de albumsluiter moeten zijn met de helft van z'n tijdsduur.
Naast de opener behoren de kortste nummers tot mijn favorieten. I Hope, I Think, I Know zou best eens in mijn persoonlijke Oasis top 10 kunnen eindigen, en onder de overdadige productie van Don't Go Away zit een prachtig nummer verstopt.
Wat mij betreft is dit inderdaad niet de plaat die aan de geschepte verwachtingen kon voldoen, maar ook niet de flop die men het wil laten zijn. Ook ik denk dat een gestripte versie met minder dichtgesmeerde geluidssporen en kortere speelduur een prima album zou opleveren. Hoe dan ook, het is uiteindelijk tóch een gedenkwaardig album dat het verval van Oasis inluidde, en wellicht zelfs het verval van de 90's Britpop in het algemeen.