Def Leppard - Hysteria (1987)

Precies. Draai ik wel een ander bandje.

Vind dit net wat te lompe rock die niet slecht is maar weinig voor mij doet. Beetje net als Kiss.

Heb even de aflevering van Classic Albums gekeken die over Hysteria gaat. De productie was zo duur dat er 5 miljoen exemplaren verkocht moesten worden om break even te draaien. Dat is dus ruimschoots gelukt met alleen al in de VS 12 miljoen stuks. In de VS is ,gelukkig, ook meer een hard(rock) en metalcultuur aanwezig.

Wereldwijd staat de teller meen ik rond de 23 miljoen verkochte exemplaren.

Was mijn CD kast die op de derde slaapkamer staat eens aan het doorspitten daar staan normaal de Cds stof te happen die al jaren geleden geen speler van binnen gezien meer hebben. Kwam ik dit oudje weer tegen met een prijssticker waar nog fl39,95 opzat en dacht laat ik deze na meer dan 20/25 jaar niet meer gehoord te hebben maar weer eens door de speler heen halen. Heerlijk no nonsens mix tussen pop en rock (net geen metal) zeg maar perfect geproduceerde jaren 80 rock dat weg luistert alsof je van een glijbaan afgaat, samen met Bon Jovi en Europe heb ik vandaag weer zin in een jaren 80 luister (hard)rock uurtjes.

Score 4

Fabelachtige plaat van 1 van de grootste rockbands alive, overrompelend geproduceerd door Mutt. 5 sterren, grote, grote, grote klasse.

Tja…. Een van de platen waarmee ik ben opgegroeid. Dus toch een stukje soundtrack van mn leven. Het heeft mijn muzikale smaak gevormd en gevoed. Misschien een beetje erg glad geproduceerd, hier kwam voor mij dan ook wel de voorkeur voor de Engelse rock naar boven. Die was wat rauwer en dus wat echter dat de wat meer gepolijste en gladde Amerikaanse rock. Verder kan, mag en durf ik hierover niks negatiefs te zeggen. Daarmee doe ik mijzelf tekort.

Ik kan het me helemaal voorstellen. Hoewel het in dit verband natuurlijk grappig is dat Def Leppard een Engelse band is, voortgekomen uit de NWOBHM, die gaandeweg steeds Amerikaanser ging klinken. Al vertel ik je daar ongetwijfeld niks nieuws mee.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat Def Leppard zich op - en vanaf - dit album altijd een beetje heeft laten 'inpakken' door dat Amerikaanse geluid, ingegeven door de samenwerking met John 'Mutt' Lange. Aan de andere kant: het klonk als een klok, het was het geluid dat op dat moment populair was op met name de Amerikaanse radio en ze boekten er dan ook een megasucces mee dat hen, in elk geval qua mega-verkopen, deed uitstijgen tot veel van hun Britse metal-collega's.

Tegenwoordig heb ik ook meer op met Britse hardrock- en metalgroepen, maar destijds, midden jaren tachtig, vond ik dit soort producties fantastisch. En tot op zekere hoogte nog steeds. Hoewel het klinkt alsof de muziek in een laboratorium in elkaar is gezet, met heel veel - ook vocale - overdubs - kan ik niet ontkennen dat het ook anno 2022 nog uit de speakers knalt zonder dat de instrumenten elkaar in de weg zitten. Kom daar bij een hedendaagse hardrock- of metalproductie nog maar eens om...

Dat 'inpakken door Mutt Lange" weet ik zo net nog niet. Als ik de classic albums aflevering over Hysteria bekijk, zie ik een band die zelf heel goed voor ogen heeft wat ze wilde. En dat kon in de ogen van de band alleen met Lange.

Zo was het vrij kort na Pyromania al de bedoeling de studio in te duiken voor de opvolger maar omdat Lange volgeboekt was, werd Jim Steinman ingevlogen. Omdat Phil Collen en Joe Elliot over zijn kunsten zeer ontevreden waren, werd die weer terug naar de States getrapt en ging er gewacht worden totdat Lange een felbegeerde plaats in zijn agenda kreeg.
Ondertussen verloor Rick Allen ook nog eens een arm, wat voor een drummer best onhandig is, en duurde het nog weer langer voordat Hysteria vorm kon krijgen. Het is eigenlijk een wonder dat het album überhaupt gemaakt kon worden.

Mandversie: Def Leppard had blijkens deze docu een hele stellige visie en alleen Mutt Lange kon dat volgens de heren naar tevredenheid omzetten in geluid.

Okee, dat kan natuurlijk ook: dat ze zochten naar een bepaald geluid en Lange kon dat leveren. Hoewel ik wel een paar albums en singles van hen heb, ben ik te weinig bekend met de historie van Def Leppard. Het leek me altijd zo typisch dat een NWOBHM-groep op een gegeven moment koos voor zo'n ultra-radiovriendelijk geluid, waarin Lange ook compositorisch een aanzienlijk aandeel had.

Aan de andere kant: ik ken hun werk wel goed genoeg om in te zien dat er sprake was van een natuurlijke progressie. Def Leppard had ook op de eerste albums al een voorkeur ontwikkeld voor goed meezingbare hardrock.

En ja, een goed geluid is natuurlijk ook gewoon een goed geluid. Bands als AC/DC en The Cars - en vele anderen - gingen ook met Mutt Lange in zee, eveneens met aansprekende resultaten. Maar met name bij het beluisteren van Hysteria bekruipt mij altijd het gevoel dat hier elke noot, elke drumtik, met chirurgische precisie is vastgelegd en ingemixt. Waar op zich overigens niks mis mee is, ik houd over het algemeen wel van goed geproduceerde albums, op voorwaarde dat het songmateriaal ook in orde is. En over dat laatste bestaat bij mij geen twijfel.

In order to become successful in America, they had to take what made NWOBHM into NWOBHM out of it. Especially the Britishness. (Lars Ulrich)

Redelijk wat NWoBHM bands lonkten door het succes van Def Leppard met Pyromania naar de Amerikaanse markt. Raven (Stay hard), Tokyo Blade (Blackhearts and Jaded Spades), Diamond Head (Canterbury)... Relatief zwakke albums en dan ook geen doorbraak. De oorspronkelijke golf vertakte in de subgenres thrash enerzijds en hair metal anderzijds.

In het vaarwater van laatstgenoemde stroming zit Hysteria uiteraard. Waar Pyromania nog vol subtiliteiten en verfijning zit, is dat laatste beetje Britishness uit Hysteria verbannen. Wat rest is holle bombast, bedoeld om effect te sorteren in grote stadia. Een plat Amerikaans product waar vooral bakvissen hysterisch van werden.

Je bent geen liefhebber begrijp ik?

Holle bombast, grapjas . Best verkochte hardrockplaat aller tijden dit, en volledig terecht.

Staat niet eens in de top 5, als het al een argument zou zijn.

Klopt dat is ook totaal geen argument. Net zo min als dat dit plat Amerikaans zou zijn waar vooral bakvissen hysterisch van werden. Wel heel spitsvondig omschreven

Het staat er ook niet als argument maar als oordeel.

Het leest meer alsof het een feit is. Maar ik snap je

Oordeel is niet zo moeilijk te beargumenteren. Het mag dan al eens AOR genoemd worden; dit soort hardrock werd veel beluisterd door de jeugd en sprak vrouwen meer aan. In combinatie met een zanger die in z'n blote bast stond rond te huppelen op het podium en het temperament van bakvissen, was het vooral dat publiek dat er hysterisch van werd. Ik word er in ieder geval niet warm van.

Ik deel ook een cijfer uit, gebaseerd op 'vroegâh'. Leuke muziek, niet meer, niet minder.
Misschien nog es een keer heus terug luisteren binnenkort.

Def Leppard was altijd al een buitenbeentje binnen de NWOBHM movement en lonkte al vanaf het begin naar het grote succes in Amerika, getuige de eerste single Hello America in 1979. Het was ook vrij opmerkelijk dat het debuut gelijk aansloeg in Amerika en daar al de charts behaalde en dat terwijl de leden nog vrij jong waren, Rick Allen was pas 17.

Pyromania was na Thriller het best verkochte album in 1983. Hysteria is in feite het logische vervolg hierop. Het luistert weg als ABBA en toch is het hardrock. Ik was waarschijnlijk in 1987 ook een bakvis en blij dat ik Def Leppard toen gratis live heb gezien op Parkpop in Den Haag en nog een serie mooie foto's heb genomen van de band en Steve Clark in actie, en jawel, Joe Elliott in z'n blote bast. Een imposante torso.

Dat mag je allemaal vinden uiteraard maar het zegt allemaal vrij weinig over de muziek. Mij overtuig je althans niet.

Hysteria kende een lange aanloop. Producer John "Mutt" Lange moest er hoognodig even tussenuit dus nam Jim Steinman de honneurs waar. De Wagneriaanse bombast die zijn producties kenmerkten vielen slecht bij de band en zo was er wel meer, maar in ieder geval geen klik. Drummer Rick Allen verloor de macht over het stuur in zijn sportauto en door het ongeval verloor hij zijn arm. De band lag in gruzelmenten maar ze gingen koppig door. Er waren al maanden aan studiotijd verspild en er werden zelfs T-shirts gedrukt met "The album isn't finished yet. Release date 1985, 1986, 1987?"

Mutt Lange wist met de band eenvoudige ideeën tot een zeer radiovriendelijke geheel te smeden. De gitaren klinken alsof ze uit een doosje komen in plaats van een Marshall. Heel opvallend was dat de gitaristen transistor in plaats van buizen amps gebruikten. Rick Allen verdient waardering dat hij van de nood een deugd heeft gemaakt en drumt heel verdienstelijk op de speciaal voor hem gemaakte Simmons drums.

Van een album met ruim 63 minuten muziek wist je dat deze niet gemaakt is voor lp. In augustus 1987 kocht ik direct na de release de langspeelplaat en vlak daarna mijn eerste cd-speler en daarmee ook de cd.

Destijds was ik best onder de indruk van Hysteria, vooral vanwege de aanloop en de toch best wel goede nummers. Nu luister ik er amper naar, alle spontaniteit is weggefilterd. Hysteria is soft rock voor Sky Radio liefhebbers. Ook een prestatie.

Def Leppard is misschien soft maar nog steeds hardrock. Soft rock is echt wat anders.

Ik heb Gods Of War en Run Riot trouwens nog nooit op Sky Radio gehoord hoor. U wel?

Geen idee hoe soft toch hard kan zijn. Ik hoef toch niet uit te leggen dat het slechts mijn mening betreft. Hysteria is meer pop dan rock en ja, hun muziek past prima bij het Sky Radio format. Let wel, dat is een mening.

Feit is wel dat Def Leppard niet voorkomt in de playlisten van Sky Radio, wel andere soft rock, zoals Kenny G.

Tja, ik vind zelf dat Blood Incantation, Kahanate en Asphyx ook wel in het Sky Radio format passen.

Is gewoon mijn mening.

Echt??

I legde deze na jaren nog eens op nadat ik de nieuwste van Def Leppard zag liggen (u weet wel, waar ze hun glam heroes willen eren). Maar terug naar Hysteria, eigenlijk de afsluiter van een (perfect) vierluik beginnende met het debuut. We wisten het natuurlijk niet op het moment zelf maar deze is een "gamechanger" geworden en zeer waarschijnlijk ook het hoogtepunt van de Leps in hun klim naar boven. Daarna werd het gevoelig minder, voor mij al met Adrenalize.
De maximale score voor Hysteria, niet alleen omwille van de nostalgie maar omdat het nu eenmaal een perfect album is . Hier waren ze hun glam heroes al lang overstegen helaas blijkt de band (of zou het vooral Joe Elliott zijn?) daar anders over te denken na beluistering van Diamond Star Halo. Of was wijlen Steve Clark dan toch de ziel van deze band? Ah, ik leg het album nog eens op, it's such a magical mysteria...