Heb 'em net gedraaid en kan meedelen dat ook met de remaster 2011 te leven valt: ok de hi-hat, en de gitaaraanzet klinkt wellicht iets feller, tevens frisser - maar mij stoort het niet. Kan anders zijn als je een scherpklinkende versterker en dito speakers hebt.
En imho opinie had dit album gewoon niet in 1972 gemaakt kunnen zijn - de kunst van het weglaten werd toen nog niet zo beheerst. Tijdloosheid: zeker. Debussy is wel eens genoemd; het impressionisme in zijn werk sluit fraai aan bij het latere Talk Talk.
Overigens toen Patrick Watson optrad met The Amsterdam Sinfonietta in het kader van CrossLinx werd duidelijk dat ook zijn werk goed aansluit bij dat van Debussy; in een intermezzo speelde The Amsterdam Sinfonietta een stuk van Debussy en Watson liep te glunderen en speelde op het eind mee.
Dit is de popmuziek voorbij - opvallend ook hoe over deze albums (de opvolgers incluis) wordt gedacht door veel jazz-musici. Hipster hang-out Pitchfork plakte op Laughing Stock het label "best new reissue" en gaf het album een 10; dat was trouwens de eerste keer dat het album uitkwam op vinyl in de US.
Talk Talk / Mark Hollis: Laughing Stock / Mark Hollis | Album Reviews | Pitchfork