Met
War was U2 eerder dat 1983 definitief doorgebroken in Nederland, nadat de KRO, Veronica en Oor en zelfs de Hitkrant voor de nodige reuring hadden gezorgd. Dit was een groep die iedere tiener kende. In mijn omgeving konden zowel de kakkers in hun poloshirts als de hardrockers in hun spijkerjasjes dit waarderen; achteraf gezien dubbel verrassend. En plotseling was daar
Live "Under A Blood Red Sky".
Toen deze gloednieuwe mini-elpee voor de prijs van een EP in de bakken belandde (dat zal in november 1983 zo'n vijftien gulden zijn geweest), vond ik dat een koopje. Acht nummers! Zeker omdat de tv-registratie van het concert in Red Rocks op tv was geweest, wat grote indruk had gemaakt op mijn vriendenkring. Wát een energie ging uit van deze frontman, wát een gitaargeluid, wat een heerlijke ritmesectie! De in het zwart geklede Bono, intens contact zoekend met het publiek? Onweerstaanbaar.
Zijn contouren zijn herkenbaar in het label,
middenin het zwarte vinyl. Wie de plaat opzette, werd nogmaals aan die concertfilm herinnerd.
Als liefhebber van scheurende gitaren ging mijn voorkeur uit naar de vlotte nummers waarin The Edge zijn zes snaren liet ronken; te weten
I Will Follow,
The Electric Co en
New Years Day, maar zelfs het langzame
"40" won mijn hart met het luid meezingende publiek.
Anders dan de concertfilm en hoes doen vermoeden bleken slechts twee nummers afkomstig van dat optreden, met twee opnamen van een ander Amerikaans concert. Kant 2 was "gewoon" voor Rockpalast opgenomen.
De muziek was extra verpletterend dankzij de vette productie van Jimmy Iovine, wiens naam ik kende van zijn werk voor Bruce Springsteen. Hoeveel steviger klonk de band hier dan op de eerste drie studioplaten... Dit was alweer een stap voorwaarts voor een band die toch al zo goed was. Een ware livesensatie.
Een collega raadde mij gisteren opnieuw Bono's boek 'Surrender: 40 Songs, one story' (2022) aan.
"Zelfs iemand die niet van U2 houdt, móet dit lezen!' zei hij enthousiast.
"Hij heeft veel zinvols te melden!" Ik heb het vanmiddag besteld, want ik ben makkelijk over te halen als het om deze groep gaat, al zou ik vanaf 1988 minder enthousiast zijn over hun muziek.
Bij het lezen eerst eens kijken welke nummers van hun eerste drie studioplaten van een diepere laag worden voorzien, want dat achter de teksten verhalen schuilen, wordt me bij het beluisteren van deze acht klassieke nummers wederom duidelijk.