Orchestral Manoeuvres in the Dark - Orchestral Manoeuvres in the Dark (1980)

De USA versie is een digipack met openklaphoes. Eerst klap je de blauwe gaatjes hoes open naar links. Dan krijg je een zo goed als leeg oranje gedeelte waar enkel bovenin (in een zwarte balk) alle info van het album staat. Die kan je ook weer openklappen (naar rechts). Dan zie je op het rechter gedeelte voor de helft een foto van de band met z'n vieren (dus ook met Holmes en Cooper). Een foto in een hotelkamer. Op de rest van de hoes (en de andere pagina) staat een verhaal zoals we dat al kennen uit de remaster enkel is het wel een ander verhaal maar de inhoud redelijk hetzelfde. De cd is zwart met een oranje vlak met de bandnaam er in. Een beetje hetzelfde dus als bij History of Modern

Op 1 of andere magische manier staat dit album onder 'mijn updates'.
Misschien eens proberen

Kan inderdaad geen toeval zijn

Hoewel geen vaste bandleden deden Cooper en Holmes al mee
op het debuut van OMD. Holmes drumt een tweetal nummers in
en Cooper tekende voor de saxofoonsolo op Mystereality.

Ook live als duo werd Coopers sax vanop bandopnemer gespeeld.

Dank voor de info vigil.

Heb jij nu de versie met het gecentreerde rooster
of de versie zoals op jouw foto te zien was? Er zijn er namelijk twee.
Nu durf ik niet goed bestellen omdat ik de gecentreerde zou willen.

Stiekem had ik per ongeluk op Updates geklikt i.p.v. Mijn Updates..
maaaar ik ga alsnog dit album eens beluisteren

Toevallig staat er in het verhaal een stukje over de sax solo van Cooper. Volgens dit stukje is het namelijk "surely the first-ever synth-pop saxophone solo"

Verder heb ik idd versie op de foto. Het oranje binnengedeelte wat je ziet kan je dus ook openklappen. Het is de 2010 Microwerks versie

Okee, maar er bestaat ook een tweede release
van Microwerks die de onderste rij gaatjes laat wegvallen,
waardoor het uitgesneden roosterpatroon centraler ligt.

Maw de blauwe randen zijn dan aan alle vier de kanten gelijk.
Meer hierover in het bijhorende topic op het OMD forum.

Zo was er een fan die twee exemplaren bestelde
(eentje voor een vriend) en die beide versies thuis kreeg.
Maar ik weet niet of je bij bestelling kan zien welke versie je krijgt.

Ik heb de versie zoals die beschreven (met veel foto's) is door de topicstarter op het forum. Dus incl onderste rij.
Official OMD Website • View topic - OMITD re-issue DIE-CUT CD by Microwerks - omd.uk.com

Ik heb even de lp er bij gepakt waarop deze hoes is gebaseerd (ik heb 3 verschillende lp versies) en hierop is inderdaad het rooster centraler.

Zie verder in datzelfde topic ...

http://i1217.photobucket.com/albums/dd386/duffo69/Odds%20and%20Sods/omitd1.jpg

Wellicht omdat zo'n digipack CD nooit helemaal vierkant is,
heeft men toch besloten om er een rij gaatjes af te knippen.

Tja, vreemd... maar zo te lezen is het gewoon maar afwachten welke versie je krijgt en kan je daar geen invloed op uitoefenen.

Eigenlijk ook raar dat het aantal gaatjes
ook niet overeenkomt met die van het vinyl album.

Maar desalniettemin een heel verzorgde heruitgaven.

Oeh, ik weet niet of dit wel iets voor mij is..
Aparte muziek.. Kan er nog niet echt van genieten, heb het dan ook nog niet echt de tijd gegeven,.. wie weet

Prima debuut van OMD met voor mij als hoogtepunten de songs "Almost" en "Messages". Na "Architecture & Morality" vind ik dit toch zonder meer het beste album van OMD, in ieder geval stukken beter dan de opvolger "Organisation".

3,5*

Samen met Architecture voor mij ook het beste album van OMD. En dat deze eerste minder waardering krijgt dan hun nieuwste cd is voor mij onbegrijpelijk...

Daar moet je niet te zwaar aan tillen, st-ephan.
Het gaat om een paar OMD haters die hier een paar jaar geleden
kwistig met onvoldoendes hebben gestrooid toen het nieuwste album nog niet uit was.

Eigenlijk gaat het om jaren 80 pop haters, want je vindt een gelijkaardig stemgedrag terug
bij gelijkaardige platen. Als zo'n plaat de 100 stemmen niet haalt, weegt dat op het eindcijfer.

Heb het debuutconcert van OMD mee mogen maken in de inmiddels terziele Stokvishal in Arnhem voor zo'n 150 man - tapedeck (Revox?) stond pontificaal middenvoor op podium en werd aangekondigd met "featuring Winston on saxophone".

Het was een geweldig concert en de herinnering eraan koester ik. Heb dit album zelf gehad in blauw/oranje (vinyl) en heb het nu in roze/zwart, er is nog een derde combinatie - en de herpersing heeft een zwart-witte hoes met een oranje driehoek.

Ik denk dat vigil naar de 2010 cd release refereerde.
Een Amerikaanse uitgave die voor replica van het originele vinyl album doorgaat.

Als je als één van de 150 aanwezigen het debuut van OMD in Nederland hebt meegemaakt
moet je wel een fijne neus voor de nieuwste bands gehad hebben. Alle respect daarvoor.

Zowel drummer Malcolm Holmes (versterkt het duo definitief vanaf Organisation)
als keyboard en saxspeler Martin Cooper (het enige muzikaal geschoolde bandlid)
zijn al aanwezig op Winston, de taperecorder waarmee OMD debuteert in 1978 en 1979.

In 1980 wordt Holmes de live drummer en David Hughes live extra keyboard speler.
Hughes verdwijnt op het moment dat Enola Gay een hit wordt. Martin Cooper vervangt hem,
maar speelde nog niet mee op Organisation. Ook op Architecture & Morality wordt hij nog niet
als bandlid vermeld. Daar staat ene Mike Douglas (ooit nog even actief bij Human League).

Douglas was maar een paar maanden bij OMD, net tijdens de sessies van A&M.
Cooper speelt wel saxofoon op het album en was co-writer van Souvenir.

Cooper bedacht ook het blazersarrangement van Talking Loud and Clear.

Trouwens, het punt dat ik wilde maken is het volgende.
OMD had al van bij de start, saxofoon, drum en zelfs gitaarpartijen op band staan.
Andy McCluskey trad altijd op met basgitaar, later was Malcolm live drummer.

Dus 100% synthband was OMD niet. Depeche Mode bijvoorbeeld wel.

Dank; met een kleine vriendenclub deden we onze best om - bijv met opgenomen Peel shows en uitwisseling van info op za middag in de kroeg op de hoogte te blijven van ontwikkelingen in de UK - doet me wel eens verzuchten wat er zou zijn gebeurd als we toen wél internet hadden gehad

OMD heeft altijd een warmere klank gehad dan bijv Human League, die in den beginne tot de 'cold wave' werd gerekend, net als Johnn Foxx/Ultravoxx! - komt ook door het feit dat ze veelvuldig werkten met de warmer klinkende analoge synths.

U is een held

.
De roze-zwart versie heb ik helaas niet die andere twee dan weer wel

Bedankt voor je reactie dazzler. Ja ik denk dat OMD dan nog wel wat 'haters' heeft idd.
De stemgemiddelden zeggen op MuMe zeker niet alles, vaak vind ik op amazon heel andere stemgemiddelden, en regelmatig komt mijn smaak meer overeen met de gemiddelden daar.

Orchestral Manoeuvres in the Dark was destijds mijn favoriete synthipopband, eind jaren '70, begin jaren '80 was ik in de ban van synthesizers en elektronische muziek. Halverwege de jaren '80 bekoelde die sterk door een overkill van synthesizers in de popmuziek en zocht ik weer mijn toevlucht tot de gitaarpop (U2, The Smiths, R.E.M.). Niettemin blijf ik OMD (en andere synthipopbands in die tijd als Ultravox) warm hart toedragen.

OMD was aanvankelijk als gitaarband begonnen maar na een optreden van Kraftwerk te hebben gezien werd er overgeschakeld op synthesizers. De invloeden van Kraftwerk zijn ook duidelijk hoorbaar maar OMD weet hun sound te gieten in aanstekelijke en dansbare popsongs. Electricity en Messages zijn al twee klassiekers van hun hand maar Julia's Song (dat nog een beetje naar punk neigt) vind ik zeker zo goed.

001. ELECTRICITY *****

luistertip: draai de verschillende versies terwijl je leest

Electricity - [1977 The Id version]

The Id was een band uit Liverpool met het lange haar voor een stevig stuk
in de jaren 70 glamrock traditie: Roxy Music en Hawkwind waren referenties.

Zanger was Andy McCluskey en zijn schoolmaatje Paul Humphreys was podium technicus.
Electricity was een buitenbeentje in het repertoire en geschreven door McCluskey en Humphreys
onder de naam Orchestral Manoeuvres in the Dark, een hobbyproject in de schaduw van The Id.

Die passie voor elektronische muziek deelden beide vrienden al sedert najaar 1975,
toen ze beiden als van het paard gebliksemd huiswaarts reden na een Kraftwerk optreden.
Het was in de tijd van Radio-Activity en Electricity was hun antwoord op deze klassieker.

Electricity - [1979 demo version]

Na een optreden van Andy, Paul en taperecorder Winston in de Liverpoolse club At Eric's
(we schrijven oktober 1978) ging de bal langzaam maar zeker aan het rollen en het nieuwe label
Factory van Tony Wilson zag wel wat in het duo. OMD trok met Martin Hannett de opnamestudio in.

Met Hannett nam OMD Electricity en diens b-kant Almost opnieuw op, maar Andy en Paul
vonden de in echo gedrenkte versie van Hannett minder krachtig klinken dan hun demo versie.
De FAC 6 release koppelt dan ook OMD's demo van Electricity met Hannetts versie van Almost.
Op de Peel Sessions CD van OMD kan je deze versie van de debuutsingle terugvinden.

Electricity - [1979 Factory version]

Als je naar Hannetts versie van Electricity luistert (terug te vinden op de re-release
van de single via Virgins dindisc label) hoor je duidelijk de sound van Joy Division doorsijpelen.
Het geeft een idee van hoe bepalend Martin was voor het vroege geluid van de Factory artiesten.
Deze versie zit ook als bonustrack bij de remaster van het debuutalbum.

Electricity - [1980 album version]

Electricity werd nog een derde keer heruitgebracht in zijn album versie.
Voor het album werd de oorspronkelijke demo van Andy en Paul geremixt.

Toch konden al die releases het nummer niet in de hitlijsten krijgen.
Daarvoor was de marketing rond die verschillende uitgaven te versnipperd geweest.
Het is wel interessant om al die versies naast elkaar te leggen en de evolutie te horen.

Electricity - [1980 dindisc version]

In 1980 nam OMD het nummer nog eens op tijdens de sessie van Organisation.
Bedoeling om alsnog te scoren met deze klassieker. Deze instrumentale versie schopte het niet verder
dan een dindisc verzamelaar en de bonustracklijst van de remaster van Organisation.

***

relevantie:

Voor mij is Electricity OMDs beginselverklaring als pioniers van de synthpop.
Als je het nummer zet naast de doorsnee tijdgenoten uit de hitparades van 1979,
dan hoor je een nummer dat zijn tijd op zijn zachts gezegd behoorlijk vooruit is.

Dat Electricity een versnelde interpretatie is van Kraftwerks Radio-Activity
steekt OMD zelf niet onder stoelen of banken. OMD legde er een hoekige baslijn onder
en levert tegen wil en dank een popsong af die stijf staat van de euh... hoogspanning.

Als je het nummer ontleedt, is vooral de snare drum hilarisch.
Die werd door Paul handmatig (maar ritmisch even schots als scheef) op band gezet.

Er zijn de keyboard basisakkoorden en er is de herkenbare en onweerstaanbare melodie.
Ondertussen sist de percussielijn als een watersproeier uit de primitieve klavieren.

Zingen doen Andy en Paul samen. Leuk is de vocale stroom die uitvalt tijdens de eindnoten.
Het is typisch zo'n nummer waarvan de losse componenten heel primitief en amateuristisch klinken,
maar wanneer je alles samenvoegt ontstaat een magische totaalgeluid, een instant klassieker.

Kraftwerk maakte met Radio-Activity letterlijk een statement.
De Duitsers bedienden zich van radio's die ze ingenieus her-activeerden tot instrumenten.

Orchestral Manoeuvres in the Dark doet iets gelijkaardigs met Electricity.
Elektriciteit als nieuwe energiebron in het maken van muziek: de synthesizer als nieuw instrument.

Live op parkpop

Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) - Electricity @ Parkpop

Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) - Messages @ Parkpop

Best een leuk album om te horen. Red frame, white light en Almost zijn de twee grote ontdekkingen hierop, na dit voor het eerst in mijn leven te hebben geluisterd. (Electricity en Messages kende ik al.

Wat zeg ik? Er staan meerdere mooie nummers op dit debuutalbum van O.M.D.. Ook The Messerschmitt Twins en Julia's Song mogen er ook sowieso zeker zijn. Er staan (6 á) 7 nummers op dit album, track 2 t/m 8 die ervoor zorgen dat ik een 4,0* geef. (De andere 3 zijn de minst goeden).

Het debuut van OMD is zeer de moeite waard, alhoewel het wat kan tegenvallen als je de groep alleen kent van Maid of Orleans. Dansbare, soms wat rauwe electropunk, zo zou ik het omschrijven. De melancholie is hier nog weinig aanwezig desalniettemin hoor je het talent. 3,5 ster