menu

Orchestral Manoeuvres in the Dark - Organisation (1980)

mijn stem
3,75 (171)
171 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: DinDisc

  1. Enola Gay (3:33)
  2. 2nd Thought (4:15)
  3. VCL XI (3:50)
  4. Motion and Heart (3:16)
  5. Statues (4:27)
  6. The Misunderstanding (4:53)
  7. The More I See You (4:12)
  8. Promise (4:49)
  9. Stanlow (6:38)
  10. Annex * (4:33)
  11. Introducing Radios [Live] * (1:27)
  12. Distance Fades Between Us [Live] * (3:44)
  13. Progress [Live] * (2:57)
  14. Once When I Was Six [Live] * (3:12)
  15. Electricity [Dindisc 1980 Version] * (3:44)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 39:53 (59:30)
zoeken in:
avatar van deric raven
4,0
http://youtu.be/JV2VOf24tS8

Rockabilly coverversie van Enola Gay.

avatar van dazzler
5,0
Vandaag een cola lightflesje gescoord met de bevallige naam Enola op.
Het wordt straks met smaak uitgedronken waarna het zal gerecycleerd worden
tot hervulbaar kraantjeswater recipiënt voor in de (bij gebrek aan vliegtuig) wagen.

avatar van deric raven
4,0
Ikzelf blijf een voorstander van het geluid van de compact disc.
Terwijl iedereen terug grijpt op de elpee, blijft bij mij de verzameling van die kleine schijfjes groeien.
Wel blijft er een grotere aantrekkingskracht op de grotere elpeehoezen.
Waarschijnlijk heeft dit een grote rol gespeeld bij mijn liefde voor Depeche Mode; prachtige kunstwerken.
Closer van Joy Division heeft die kracht ook.
Een vroegere buurman van mij had de eerste vier albums van Orchestral Manoeuvres in the Dark, maar Organisation bleef mijn aandacht trekken.
Dat grauwe sprak mij wel aan, verwachte dan ook een duister, triest herfstalbum.
Organisation is dus ook inderdaad een herfstalbum, maar zeker niet triest.
Organisation is met de laarzen aan stampen in de plassen water.
Met het gezin het bos in, op zoek naar de mooist gekleurde bladeren.
Kastanjes pellen, en voor de zoveelste keer tot de conclusie komen, dat die dingen niet te vreten zijn.
Organisation is een oude kast vol plakken met van die anti kernenergie stickers uit de jaren 80.
Niet vanwege een politiek, maatschappelijk geladen mening.
Maar gewoon omdat je het als kind zijnde zo’n leuke, vrolijke plaatjes vond.


avatar van Leeds
3,5
Ik had me behoorlijk geamuseerd deze namiddag met A&M en jawel, Dazzle Ships. Organisation is de volgende die aan bod zal komen deze week. Misschien zal ik hier ook wel een halfje voor bij doen. Enola Gay is natuurlijk de parel op deze plaat en gewoon een fantastische single.

avatar van Darkzone
3,5
De hoes laat zien wat voor muziek je kunt verwachten op deze plaat.
Dan lijkt Enola Gay meteen het zwarte schaap op de plaat.

Zo zijn er meer van die platen die langzaam en grauw klinken, mistroostig.

Niet voor elk moment.

buizen
dazzler schreef:
Vandaag een cola lightflesje gescoord met de bevallige naam Enola op.
Het wordt straks met smaak uitgedronken waarna het zal gerecycleerd worden
tot hervulbaar kraantjeswater recipiënt voor in de (bij gebrek aan vliegtuig) wagen.

Goed bezig dazzler.

avatar van Mjuman
Als ik die door likeahurricane geposte clip van OMD zie, onstaat bij mij spontaan de behoefte om er a firm swig of Johnny Walker in die Cola Light te gieten - wat een ongezouten, lauwe bedoening. Bewijst voor mij maar weer eens dat de 'nostalgische terugblik' op old-time faves niet geheel zonder afbreukrisico is.

Succes, zoals bij Jools Magazine met Noko ipv the late great John McG lijkt eerder uitzondering, alhoewel Gang of Four bij Jools ook stond als een huis.

avatar van likeahurricane
3,5
Dat klopt, vaak zijnde nostalgische herinneringen toch anders dan als je ze weer in het echt langs ziet komen. Sommige artiesten moet je gewoon nooit meer gaan herbekijken.

avatar van dazzler
5,0
buizen schreef:
Goed bezig dazzler.

Dat is wel een oude koe hoor.
Van toen Coca Cola reclame voerde met flesjes met verschillende jongens- en meisjesnamen.
Toch vond ik het opmerkelijk dat de naam Enola beschikbaar bleek in het assortiment.

avatar van adri1982
4,0
Na twee keer beluisteren van dit album vind ik Statues wel het mooiste nummer die erop staat. Enola Gay en The Misunderstanding komen enigszins in de buurt.

avatar van goldendream
Nu ik OMD wat beter leer kennen naast de hits (album Messages), stel ik vast wat voor een "vreemd" album dit is. Ik zie gelijkenissen met John Foxx in nummers als 'Statues', 'Stanlow' en de toegevoegde b-kantjes. Sfeervol, ook donker, wat luguber, herfstig.

avatar van dazzler
5,0
goldendream schreef:
Sfeervol, ook donker, wat luguber, herfstig.

Het is OMDs postpunk plaat, hun post-Joy Division album.
Heel wat bands die Ian Curtis gekend hebben, dompelden zich in die sfeer.

avatar van goldendream
Dazzler, zie je ook de gelijkenissen met John Foxx?

avatar van dazzler
5,0
Ik ken John Foxx te weinig om daarover te oordelen.

OMD komt aan de oppervlakte in 1978, breekt door in 1979 en is dus een tijdgenoot
van Gary Numan, het oude The Human League en het oude Ultravox, dus het is best mogelijk.

Ik hoor wel gelijkenissen tussen de synthesizers bij Joy Division en OMD.
Beide bands tourden een tijdje samen toen OMD (een single lang) bij Factory zat.

avatar van vigil
4,5
Omd is veel warmer dan Foxx, natuurlijk zijn er wat overeenkomsten maar de coldwave van Foxx en Pop wave van Omd is toch wat anders. De Ure periode ligt wat dat betreft wat dichter bij elkaar.

Qua Joy is ook wel wat verschil. Dat was veel afstandelijker. Een nummer als Atmosphere had dan weer wel zo van Omd kunnen zijn

avatar van goldendream
Een kenner van John Foxx ben ik ook niet. Toen ik Ultravox grondig leerde kennen, ging mijn aandacht ook naar de soloalbums van de desbetreffende heren.
John Foxx is inderdaad minder warm, soms metaalachtig koud zelfs en vervreemdend. Het trekt wel aan, maar stoot ook af. Of anders gezegd: goed voor af en toe, maar niet voor vaak.

avatar van dazzler
5,0
OMD gaat tussen de chips, transformators en kabels op zoek naar de ziel van de machine.
Dat ontdooiend vibreren van de synths in bijvoorbeeld Decades en Isolation is erg OMD-achtig.

Bij OMD klinkt de elektronica als warme sneeuw, door tranen beroerd ijs.
OMD The Beginning And The End - YouTube

In de echo schemert altijd dat engelenkoor.


avatar van goldendream
Die eerste OMD-albums zijn voor mij een ware openbaring. Van dit album kende ik alleen 'Enola Gay' van de radio, tv en de verzamel 'Messages'. Die single is een mooi nummer en voor de band een mijlpaal, maar biedt een vertekend beeld van de diepgang en sfeer die dit album uitademt. De ware parels volgen na het openingsnummer.

avatar van dazzler
5,0
DE 12 PLATEN VAN 1980 DIE MIJN LEVEN HEBBEN GERED

vervolg van: New Musik - From A to B (1980)

08. ORCHESTRAL MANOEUVRES IN THE DARK 1980 ORGANISATION

1980 begon met een album van OMD en het jaar eindigde er ook mee. Het verhaal start in 1975 wanneer Andy McCluskey en Paul Humphreys getuige zijn van een concert van Kraftwerk in Londen. Beide vrienden besluiten om zelf aan de slag te gaan met elektronische muziek. Andy (kunstacademie) levert de ideeën en Paul (elektromechanica) verzorgt de uitvoering. Wanneer McCluskey aantreedt als zanger in lokale bands als Pegasus en The Id, staat Paul in voor de PA. Beide vrienden leveren ook songs aan. Toch blijft het duo ook los van die bands samen experimenteren. In oktober 1978 debuteren ze in de befaamde Liverpoolse club At Eric's, bijgestaan door hun bandopnemer Winston.

In de zomer van 1979 verschijnt de eerste single Electricity. Het is een van de eerste uitgaven van het Factory label (FAC 6). Andy en Paul toeren als Orchestral Manoeuvres In The Dark met onder meer Joy Division die in dezelfde zomer Unknown Pleasures (1979) uitbrengen. Tony Wilson heeft meteen in de gaten dat de jongens een neus hebben voor popsongs en verkast OMD naar Dindisc, het new wave sublabel van Virgin. In de herfst van 1979 mogen Andy en Paul mee als voorprogramma van Gary Numan, die dat jaar twee UK nummer 1 hits achter zijn naam wist te schrijven.

Met het voorschot van Dindisc bouwen de twee vrienden een eigen opnamestudio (The Gramophone Suite) en in drie weken tijd wordt het debuutalbum opgenomen. Dat bestaat vooral uit de popsongs die Andy en Paul voor The Id hadden geschreven. Hun eigen, meer experimentele soundscapes houden ze angstvallig achter de hand. Orchestral Manoeuvres verschijnt begin 1980 in een iconische hoes van Peter Saville. Electricity wordt nog tweemaal opnieuw op single uitgebracht, maar kan nooit goede hitparadecijfers voorleggen. Een doorbraak komt er pas met de derde single en publiekslieveling Messages, weliswaar in een heropgenomen versie. Want het debuut van OMD klinkt al gauw primitief en een beetje gedateerd. Net daarin schuilt ook de charme van de plaat.

Dankzij het prille succes slaagt OMD er in zich te herorganiseren. Het instrumentarium wordt uitgebreid met de modernste synthesizers en drummer Malcolm Holmes maakt voortaan deel uit van de band. Als in mei 1980 Ian Curtis overlijdt, laat dat Andy en Paul niet onberoerd. In de muziek waar ze op dat moment aan werken voeren de sombere en weemoedige tonen de bovenhand. Het duo durft haar experimentele gelaat nadrukkelijker te tonen. Dat resulteert eind 1980 in het tweede album Organisation (1980). De single Enola Gay wordt een instant klassieker en bevestigt het talent van de band als het op schrijven van popklassiekers aankomt. Maar de jongens zelf denken daar op dat moment in hun carrière helemaal anders over: ze zien zichzelf als volstrekt niet-commerciële pioniers die het cliché dat elektronische muziek klinisch en kil zou klinken, proberen te weerleggen. In die missie slaagt Organisation (1980) met songs als 2nd Thought, Statues (een verwijzingen naar de hoezen van Joy Division en een ode aan Ian Curtis) en Stanlow (een liefdeslied opgedragen aan de gelijknamige olieraffinaderij in Liverpool) met verve.

FILE I

01. Enola Gay
02. 2nd Thought
03. VCL XI
04. Motion And Heart
05. Statues
06. The Misunderstanding
07. The More I See You
08. Promise
09. Stanlow

FILE 2

01. Introducing Radios (live ep)
02. Distance Fades Between Us (live ep)
03. Progress (live ep)
04. Once When I Was Six (live ep)
05. Pretending To See The Future (Peel session)
06. Enola Gay (Peel session)
07. Dancing (Peel session)
08. Motion And Heart (Peel session)
09. Enola Gay (single)
10. Annex (b-side)
11. Electricity (1980 version)
12. Organ Ditty (outtake)

Bij de eerste oplage van Organisation (1980) hoort een gratis 7" EP'tje met daarop vier live nummers die werden opgenomen in november 1978 en de meer experimentele zijde van de band laten horen. Hun tweede van vier Peel sessies is de interessantste omdat ze een paar maanden na het debuutalbum en een half jaar voor Organisation (1980) is opgenomen en dus heel prille versies van Enola Gay en Motion And Heart laat horen. Annex, de b-kant van Enola Gay, is een heel mooi voorbeeld van de experimenteerdrang van Andy en Paul. Ze steken Electricity nog eens in een nieuw jasje met een verrassende wending in het arrangement, maar die versie zal niet verder komen dan een verzamelaar van het Dindisc label. Organ Ditty is een outtake uit de albumsessies. 20 van die heerlijke outtakes (soms flarden, soms nooit uitgebrachte songs) verschenen in 2019 in de Souvenir box naar aanleiding van OMD's 40ste verjaardag.

wordt hier vervolgd: Split Enz - True Colours (1980)

Leonidas5
Prachtige, sfeervolle, stemmige popsongs zoals alleen OMD dat kan. De opmaat naar het meesterwerk hierna. 4 sterren

avatar van RonaldjK
3,5
De tweede elpee van O.M.D, waarvan het vrolijke Enola Gay wel op de radio klonk maar geen hit werd in de lage landen. Vreemd... Ik meen me te herinneren dat het intro door Veronica werd gebruikt als jingle voor hun drive-in shows, maar wellicht zit ik ernaast. Had geen flauw idee dat het over de eerst gebruikte atoombom ging…
Op Organisation klinkt licht-melancholieke synthesizer-new wave, waarbij spaarzamer dan vóór hen bij Tubeway Army / Gary Numan gebruik werd gemaakt van traditionele instrumenten. Grootste verschil is het ontbreken van de gitaar. Basgitaar en traditionele drums worden weliswaar gebruikt, maar in het geluidsbeeld overheerst toch de digitale component.

In 2012 gaf hoogleraar O.M.D. dazzler een gedetailleerd overzicht van de elpee, ik zal het daarom houden bij mijn drie favorietjes. Naast de opener zijn dat de twee nummers waarvan hij vertelt dat het oudjes uit hun repertoire waren, zij het geüpdatet: via Statues en The Misunderstanding klinkt de melancholie het zwaarst.
Hierboven hebben sommigen het over de zwaarte van de muziek; ik beleef dit echter als vrij vrolijk, zij het dat de zang van vooral Andy McCluskey wat klagelijk is, één van de redenen dat ik dit zo’n fijne band vind. De combinatie van lichte synths en zijn weltschmerz maken dit namelijk tot lichtvoetige weemoedigheid, zij het soms te vrolijk en melodieus.

In Oor was Swie Tio in oktober 1980 voorzichtig positief, getuige dit fragment uit zijn recensie (even scrollen). Daarbij is duidelijk dat de popjournalistiek dit jonge genre nauwlettend en met waardering in de gaten hield. Ik ben ongeveer net zo positief als Tio toen was: voor mij een (dikke) 7.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:29 uur

geplaatst: vandaag om 00:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.