Eric Clapton - 461 Ocean Boulevard (1974)

Ja.
Let it grow, Bell bottom blues, badge, river of tears, layla t/m het recente I'll be alright, zijn volgens mij niet het werk van een zeer matige zanger. Lijkt mij niet.

Ik vind de stem van Clapton ook prima. Maar ik kan wel snappen dat mensen hier wat meer moeite mee hebben. Zelf vind ik het een erg prettig stemgeluid.

Het zit je nogal hoog, lijkt het. Dat het een zeer matige zanger is, zeg ik dan ook niet. Wel vind ik dat hij veel meer expressie en emotie weet te leggen in zijn gitaarspel dan in z'n zang, die schommelstoelt tussen laid back en een tikje ongeïnteresseerdheid. Het laatste album heeft me trouwens wel weer positief verrast.

461 Ocean Boulevard zet ik dan ook in de rij meest aardige uit de jaren '70. De twee album hierna houden toch niet echt over qua inspiratie. En Clapton klinkt ronduit mat. Na het bedwingen van de heroïne werd de drankfles omarmd. En dat hoor je ook wel af aan die albums.

Welnee joh, als iets in het leven te relativeren is, is het wel een verschil van smaak of iemand een goede zanger is.

gelukkig maar.

Dit album werd destijds door pers en publiek positief ontvangen. Maar na het figuurlijk ontvallen van de Beatles en het letterlijk ontvallen van Jim Morrison, Jimi Hendrix en Janis Joplin was Clapton toen ook wel een ster waarvan men, zeker na de in zijn geval angstige stilte nog wel verwachtingen koesterde.

Maar hoe houdt het album zich voor de nieuwe, nuchtere luisteraar van nu? Ik ben dat niet, maar doe toch een poging deze vraag te beantwoorden. Je doet er daarbij goed aan om niet te vergelijken met 'Layla' van zijn Derek and the Dominos. Dat is een plaat die iedereen (gehoord) moet hebben en dat is dit album niet. De urgentie van daar -de liefde moest worden verklaard aan iemand aan wie dat niet kan- ontbreekt hier. De laidback sfeer is enigszins misleidend, want hier is (hoorbaar) iemand na een zware drugsverslaving aan het opkrabbelen. De ('Amerikaanse'; perfectionistische en toch warme) productie en de vastgelegde kwaliteiten van de muzikanten (waar van zijn Dominos alleen bassist Carl Radle overbleef) voldoen nog steeds aan de eisen van deze tijd. Maar ik kan niet zeggen dat ik het 'vuur' van Layla niet af en toe mis op dit album (...nu doe ik het toch...). Je hoort bij Clapton wel vaker dat hij het beste uit zich zelf haalt als hij door even getalenteerde muzikanten als hijzelf wordt uitgedaagd. Dat gebeurde bij de Cream en bij de Dominos (daar vooral door Duane Allman). Al heb je hier niet die elkaar opzwepende gitaarpartijen en zijn de solo's minder spectaculair, wel verrast hij (mij) hier met fraai dobrospel, aangezien ik er (misschien ten onrechte) vanuit ging dat Duane Allman op Layla de slidepartijen voor zijn rekening nam.

Clapton schud de liedjes niet moeiteloos uit zijn mouw en maakt daarom regelmatig gebruik van werk van anderen. Ik vind de cover "I shot the sheriff" van Bob Marley heel goed gedaan. In zijn laidback-heid weet hij de reggeasfeer goed te treffen zonder dat het ook maar ergens als pastiche klinkt. En we moeten hem nageven; hij was er wat dat betreft van alle Amerikaanse en Engelse bleekscheten vroeg bij in het onderkennen van het talent van Marley en het belang van deze toen nog nieuwe muziekstroming. De 'swingende' cover van Robert Johnsons "Steady rolling man" doet mij het origineel niet vergeten maar dat is geen schande, noch noodzaak. Clapton's uitvoering van "Please be with me" is daarentegen geweldig (en een deel van dat krediet gaat ook naar Yvonne Ellimen als backing vocalist). Als songschrijver excelleert Clapton met "Give me strength" en met "Let it grow". Vooral die eerste klinkt als een echte gospelblues-evergreen en dat vind ik toch knap. De overige nummers halen dit niveau niet, maar zijn toch alleszins aanvaardbaar en vormen ook een sfeertechnische eenheid.

Mijn conclusie is dus tweeërlei; enerzijds is de tijd best genadig voor het album an sich, maar onderstreept hij ook dat de artistieke top van Clapton achter hem lag, al heeft hij daar in commercieel opzicht geen last van gehad.