Sinds het glorieuze begin op 8 februari 2009 doe ik mee aan de topic Het Metal Album van de Week (iedereen blijft welkom), er worden veelal “oudjes” van mij verwacht, glorieuze parels vanuit de jaren tachtig, fantastische jaren van geboorte en groei van wat we nu gemeenzaam Metal noemen. Niet zo evident. Mijn era. Zucht van zaligheid.
Zoek ik één van die oudjes dan keer ik terug naar 1986, wil ik nog vroeger terugkeren, dan lukt het moeilijker want dan was het nog zo “zwaar” niet, met enkele uitzonderingen. “Noem de vroegste echt heavy album”, vraagt iemand en ik antwoord spontaan de eerste en zeker de tweede van Mercyful Fate. Bedenking, dit album kwam uit in 1980 en had het! Hulde en eerbetoon aan “the twin axe assault”, de dubbele gitaarlijnen, zo kenmerkend voor de New Wave of British Heavy Metal. Onrechtstreeks zijn zij verantwoordelijk voor de vroege Speed Metal, samen met Judas Priest. In mijn gedachten zie ik de altijd bescheiden en zelfs schuchter gebleven Dave Murray glunderen met bolle kaakjes bij het spelen van sommige stukken.
Individuele nummers bespreken? Wat kan ik nog toevoegen? Phantom of the Opera met dat iconisch middenstuk, het goddelijke instrumentale Transylvania en Charlotte the Harlot zijn een begrip voor mij, onverslaanbaar en onverslijtbaar. De liefhebber kent deze nummers door en door, het is een hoofdstuk van onze bijbel en het begin van een ongelooflijke reeks fantastische albums. De beginnelingen zijn welkom om les bij mij of één van de Senior Colleagues te volgen maar je brengt zelf je pintjes mee

. De koelkast kan het aan.