Iron Maiden - Iron Maiden (1980)

Sinds het glorieuze begin op 8 februari 2009 doe ik mee aan de topic Het Metal Album van de Week (iedereen blijft welkom), er worden veelal “oudjes” van mij verwacht, glorieuze parels vanuit de jaren tachtig, fantastische jaren van geboorte en groei van wat we nu gemeenzaam Metal noemen. Niet zo evident. Mijn era. Zucht van zaligheid.

Zoek ik één van die oudjes dan keer ik terug naar 1986, wil ik nog vroeger terugkeren, dan lukt het moeilijker want dan was het nog zo “zwaar” niet, met enkele uitzonderingen. “Noem de vroegste echt heavy album”, vraagt iemand en ik antwoord spontaan de eerste en zeker de tweede van Mercyful Fate. Bedenking, dit album kwam uit in 1980 en had het! Hulde en eerbetoon aan “the twin axe assault”, de dubbele gitaarlijnen, zo kenmerkend voor de New Wave of British Heavy Metal. Onrechtstreeks zijn zij verantwoordelijk voor de vroege Speed Metal, samen met Judas Priest. In mijn gedachten zie ik de altijd bescheiden en zelfs schuchter gebleven Dave Murray glunderen met bolle kaakjes bij het spelen van sommige stukken.

Individuele nummers bespreken? Wat kan ik nog toevoegen? Phantom of the Opera met dat iconisch middenstuk, het goddelijke instrumentale Transylvania en Charlotte the Harlot zijn een begrip voor mij, onverslaanbaar en onverslijtbaar. De liefhebber kent deze nummers door en door, het is een hoofdstuk van onze bijbel en het begin van een ongelooflijke reeks fantastische albums. De beginnelingen zijn welkom om les bij mij of één van de Senior Colleagues te volgen maar je brengt zelf je pintjes mee . De koelkast kan het aan.

Number of the Beast was een paar (ok, 10) jaar geleden mijn kennismaking met Iron Maiden, en eigenlijk ben ik nooit écht verder gekomen dan Maidens albums uit de periode 1982-1992 plus A Matter of Life and Death. Vandaar dat dit album qua zang eerst even wennen was. Hoewel ik de stem van Bruce Dickinson herkenbaarder vind, zijn de vocalen van Paul Di’Anno veel minder vermoeiend om naar te luisteren. Welke zanger ik liever hoor, weet ik zo niet meteen.
Di’Anno past in ieder geval goed bij het wat simpeler en ruiger klinkende werk dat op dit album staat, zoals Running Free of Iron Maiden. Een nummer als Phantom of the Opera klinkt als een voorbode voor het soort nummers dat Maiden later zou gaan schrijven, net als Transylvania eigenlijk. Wat dat betreft is dit debuut een mengeling van simpeler nummers waar in de verte wat punkinvloeden doorheen schijnen en complexer nummers met veel ruimte voor gitaarspel. Plus dan zijn er nog twee ballads. Hoewel Edwynn een lijstje met Iron Maidenballads komt, is een ballad niet meteen iets wat ik op een Iron Maidenalbum verwacht aan te treffen. Twee is dan ook net een beetje teveel voor me.
Al met al werkt dit album toch best goed, hoewel Iron Maiden dit debuutablum later ruimschoots wist te overtreffen.

3.5*

Debuut van (momenteel) mijn favoriete band. 37 minuten lijkt vrij kort (zeker in vergelijking met later werk), maar de afwisseling is groot.

‘Prowler’ is gelijk een hoogtepunt, een lekker rockende opener. Daarna komt de eerste van twee ballads, ‘Remember Tomorrow’ Mooie ballad die (zoals zo vele) gevoelige stukken afwisselt met iets hardere. Über-meezinger ‘Running Free’ is niet geweldig, wel erg lekker. Dit nummer wordt ook nu nog wel eens gebruikt als concertafsluiter. ‘Phantom of the Opera’ is uiteraard het hoogtepunt, hun eerste epic, en gelijk raak! De instrumental ‘Transylvania’ mag er ook zeker zijn, zeer puik gitaarwerk van de heren Murray en Stratton . ‘Strange World’ is de volgende ballad. Hier valt op dat Di’Anno ook minder rauw kan zingen. Deze ballad onderscheidt zich van latere Maiden-ballads door de hele tijd ‘soft’ te blijven, terwijl de meeste opbouwen naar een zwaarder gedeelte (zoals ook ‘Remember Tomorrow’ hier). ‘Charlotte the Harlot’ is een goed nummer met een mooie sfeerwisseling. Titelnummer ‘Iron Maiden’ is waarschijnlijk ook bedoeld als meezinger en wordt dan ook regelmatig live ten gehore gebracht. Ik ben er niet zo’n fan van (zowel van deze als diverse live-versies).

Ik heb het meer voor Maiden met Bruce, maar Paul kwijt zich hier uitstekend van zijn taak. Met zijn rauwe stemgeluid geeft hij zijn eigen (punky) draai aan de Heavy Metal die hier gespeeld wordt. 4 sterren voor Iron Maidens debuut.

De impact van dit album op de toen nog opkomende Metal scene was ongekend destijds. Niet voor niks direct door EMI onder haar vleugels genomen. Die hadden het direct al door dat dit genre een hele vlucht zou nemen. Hoewel Harris het zelf geen fijne productie vindt kan ik hier toch erg van genieten. Bij mij verveeld dit album nog steeds niet.

Herken ik helemaal.
Dit album was voor mij ook zo'n beetje de definitieve omarming van de 'heavy metal'.
1980. Paul Di'Anno. Draai het album nog zeer regelmatig.

Vervelend vind ik dat Sanctuary er als bonustrack tussen is gezet ipv erachter.

Ik was al toch al niet zo'n fan van dat nummer maar het hoort er niet tussen.

Mee eens, best leuk nummer hoor, maar hoort niet op deze plaat... laatst de vinyl versie nog eens gedraaid en daarna de cd, de vinyl is een compleet geheel, op de cd is Sanctuary een vreemde eend in de bijt....

Ook op The Number of the Beast heeft men er een nummer tussen geplakt op de 'enhanced cd'. Gewoon een eerste print kopen dus. Of de lp. Of beide.

'I like Sanctuary' wel, maar vind het ook wel wat raar dat die ertussen is gezet. Ik dacht trouwens eerst dat het nummer gewoon bij de originele plaat hoorde, zo'n metalhead ben/was ik niet destijds (helemaal niet eigenlijk). Ik vind het wel een lekker jachtig nummer, heb het ook liever bijvoorbeeld dan Prowler.

Op Wiki lees je er alles over. Op de US uitgave stond het blijkbaar al meteen op.

Ok, bedankt Kronos ; zal ik even lezen.

Omdat ik het debuut ook niet anders kende dan de acht nummers tellende versie telde, vind ik het ook wat gek om Sanctuary op de cd tegen te komen. Dat neemt niet weg dat Sanctuary tot mijn meest favoriete Maidensongs behoort. Wie de First Ten Years-uitgave heeft gemist, heeft hier een goedkopere kans om het nummer alsnog op cd te bemachtigen. Toch wel een belangrijk nummer uit de kronieken van Iron Maiden.

Op de oude Amerikaanse uitgaven van Killers stond overigens Twilight Zone erbij op. Ook deze is op de 1998 enhanced serie verschenen. Total Eclipse stond bij mijn weten nooit eerder dan 1998 op een Number Of The Beast-uitgave.

In mijn oren klinkt Sanctuary eerder als een b-kantje dan als een single. Ik heb eens voor niet al te veel geld de 12" met Sanctuary, Prowler (a-kant), Drifter en I've Got the Fire (b-kant) gekocht. Ook op 12", Twilight Zone met op de achterkant Wrathchild.
Vind het in beide gevallen een goede keuze de nummers weg te laten van de albums. Maar het is wel leuk ze toch te hebben natuurlijk.

Tuurlijk is dat leuk maar er dan wel achter. Niet ertussen.

Dat had ik toch ook al wel duidelijk gemaakt hè.

Alleen al voor de cover art was/is het leuk om die 12" 's te verzamelen.

Ik heb ook nog een paar van die 12inches, en dan 'geshapede'. Bijna zonder uitzondering zijn ze enigszins krom geworden in de loop der jaren. Daar doe je weinig tegen.
Een vinylschijf kan gewoon maar het beste volledig rond zijn, en zwart.

Ja....

Nou moe, zie dat ik nog helemaal niet gestemd had op dit album. Bij deze 5 sterren. Een regelrechte klassieker en baanbrekend na de punk en tijdens de NWOBM.

Ik had hier weinig verwachtingen bij, dacht dat het echte Iron Maiden verhaal pas met Bruce begon, maar dit is gewoon een sterk debuut.

Er zijn zelfs fans van het eerste uur die vinden dat het echte Iron Maiden verhaal daar eindigde.
De rauwe ongepolijste hardrock/metal op de eerste twee albums, met Di'Anno, is nog steeds memorabel. Zeker als je 'erbij was' (de releases in die tijd hebben meegemaakt, de eerste concerten van Maiden). vijf sterren.

Het is niet gewoon een sterk debuut, het is een bijzonder sterk debuut.

Nog een beetje cult, maar wel een klassieker met enorme invloed.

De band bestond, met wisselende bezetting, intussen zo'n 5 jaar. Men had al een beetje naam gemaakt. Dit album is een exemplarisch voorbeeld van wat de NWoBHM inhield. Een reactie op de slappe muziek van gevestigde rock mastodonten en eveneens op de punkmuziek, waar instrumentenbeheersing ergens op de laatste plaats leek te komen. Iron Maiden combineerde de rauwheid en agressie van de laatste met het technische kunnen van de eerste.

Vanavond naar de coverband : Iron Laiden. Ze spelen samen met Kisslicks het concert na van 5 oktober 1980 groenoordhallen te Leiden . Destijds IronMaiden in het voorprogramma van Kiss. Het is nu bijna niet meer voor te stellen

De eerste 2 albums van Iron Maiden raken mij op dit moment een stuk meer dan de dickinson albums. Vind de eerste 2 albums veel puurder en oprechter klinken. Niet dat ik de dickinson albums nu ineens slecht vind, maar denk dat ik ze gewoon te vaak gehoord heb

IJzersterk debuut, samen met The Number of the Beast absoluut het allerbeste wat de discografie van Maiden te bieden heeft.

Remember Tomorrow. Mooie sfeer waar deze stem goed in past. Early metal meets white rabbit
Als je deze plaat op zet weet 80 % niet dat het maiden is vermoed ik haha.

Erg fijn in het gehoor liggend album.

Beetje wel ja. Aan de andere kant, een dergelijk puur, rauw, energiek en ongepolijst album maak je nu eenmaal niet meerdere keren achter mekaar. Het mooie is dat ze hier nog een beetje klinken als een garageband, maar tegelijkertijd hoor je de enorme potentie die ze al hebben als songschrijvers en muzikanten. Dit icm de punkattitude van Paul Dianno leverde een uniek stukje muziekgeschiedenis op.

mijn kennis met de band begon met een minnie disc in de tijd voor de cd's uit kwamen waren er nog gezellige winkels waar je gewoon zonder aankopen naar een of andere plaat kon luisteren of gewoon eens gaan kijken naar de platenzaak. dat was vroeger gewoon mijn bezigheid want kon je anders er was het zelfde als nu werkeloosheid de stempel en dus kon je gewoon langs de straaten lopen gelukkig waren er dan nog wat interessante winkels waar je gewoon kon binnen gaan. zo had ik twee platen zaken waar ik vaak ging en som platen kocht. de ene die is na een tijd weg gegaan zo ook de platen die was in de veldstraat en daar kon ik gewoon luisteren naar een plaat die ik wou horen zonder dat ik ze moet kopen. dan de gene die er langst geweest is van al de platenzaken in gent die was recht tegenover de vooruit.echt veel van hard rock was dat niet dat ik had dus toen ik ging de zaak binnen en vroeg om de minnie disc van iron maiden dat was women in uniform. en ik was meteen verkocht de 1980 die heb ik gewoon zonder iets of wat gekocht en ook die was meteen raak. ik werd geboren met een nieuwe muziek en ik gaf dan veel geld uit aan alles wat hard rock was ook al was mijn geld dan op. toen later de number of the beast uitkwam wist ik niet dat het een andere zanger was maar dank zei iron maiden dat ik opnieuw werd geboren in de muziek. mooie hereniging aan mijn jeugd

Goed verhaal wolf13. Let wel op je interpunctie en probeer de volgende keer iets meer over het album zelf te vertellen.

Het zal wel jeugdsentiment zijn en muzikaal gezien niet hun beste album, maar met dit album begon voor mij de "new wave of British heavy metal" en dus is het debuut album voor mij ook hun meest bijzondere.