menu

David Bowie - Aladdin Sane (1973)

mijn stem
3,96 (624)
624 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: RCA

  1. Watch That Man (4:25)
  2. Aladdin Sane (1913-1938-197?) (5:06)
  3. Drive-In Saturday (4:29)
  4. Panic in Detroit (4:25)
  5. Cracked Actor (2:56)
  6. Time (5:09)
  7. The Prettiest Star (3:26)
  8. Let's Spend the Night Together (3:03)
  9. The Jean Genie (4:02)
  10. Lady Grinning Soul (3:46)
  11. John, I'm Only Dancing ['Sax' Version] * (2:45)
  12. The Jean Genie [Single Mix] * (4:07)
  13. Time [Edit] * (3:43)
  14. All the Young Dudes [Mono Mix] * (4:12)
  15. Changes [Live at Boston Music Hall, 1 October 1972] * (3:20)
  16. The Supermen [Live at Boston Music Hall, 1 October 1972] * (2:42)
  17. Life on Mars? [Live at Boston Music Hall, 1 October 1972] * (3:25)
  18. John, I'm Only Dancing [Live at Boston Music Hall, 1 October 1972] * (2:40)
  19. The Jean Genie [Live at Santa Monica Civic Auditorium, 20 October 1972] * (4:10)
  20. Drive-In Saturday [Live at Cleveland Public Auditorium, 25 November 1972] * (4:53)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 40:47 (1:16:44)
zoeken in:
avatar van milesdavisjr
4,5
De opvolger van het fantastische The Rise and Fall en zoals verwacht is het niet direct een voortzetting van Ziggy. De plaat is meer uptempo, meer glam en uitbundiger. Watch That Man is een leuke energieke opener maar ook niet meer dan dat. Het titelnummer is interessant, wordt gedragen door een tapijtje aan pianoklanken en hoezeer ik Bowie's stem niet altijd weet te appreciëren past zijn klankkleur wonderwel bij deze gevarieerde song. Drive In Saturday is een melancholisch nummer, met een bombastisch refrein en heeft mij nooit zo weten in te pakken. Hetzelfde geldt voor Panic In Detroit, het zeurderige toontje en de drummer die het ritme aangeeft klinkt in mijn ogen wat vervelend. Cracked Actor kan mij dan wel weer plezieren, een lekkere beat, een prima rocksong en had mij wat betreft het album wel mogen openen. Het theatrale Time vormt ook weer een uitstekend werkje, hier komen de sterkste kenmerken van Bowie goed uit de verf, bombastisch, fijne kitsch, een mooie samensmelting van gitaar en piano stukken. The Prettiest Star ligt een beetje in het verlengde hiervan, is echter wat opgewekter van aard, een degelijke song maar ook niet meer dan dat. Let's Spend the Night Together vind ik niks, deze versie voegt voor mij weinig toe aan het origineel terwijl dat al geen topper was. Het volgende hoogtepunt dient zich echter aan; het bluesy The Jean Genie, wat een heerlijke song is dat toch, swingender dan dit heeft Bowie ze volgens mij bijna niet gemaakt, hier kun je toch niet op stil blijven zitten. De afsluiter Lady Grinning Soul vormt het laatste hoogtepunt - wat een pianowerk en van een prachtige signatuur. Zo is niet alles even sterk op deze plaat maar halen enkele songs zo'n belachelijk hoog niveau dat het de magere nummers ook in een wat ander perspectief plaatsen. Samen met zijn voorganger blijf ik dit de twee beste worpen vinden van Bowie.

avatar van Roxy6
5,0
Het eerste Bowie album dat ik kocht in 1973, en wat een ervaring was dat!
Dagenlang knalde het album uit de speakers, tot mijn ouders bijna rijp waren voor een instelling
De meeste tracks zijn geschreven tijdens de eerste Amerikaanse tour die volgde op zijn fameuze Ziggy tour, die zo emotioneel eindigde in het Hammersmith Odeon theater in Londen.

The Jean Genie: stuwende bass die veelvuldig airplay kreeg op de radio en zo Bowie's eerste hit werd hier.
De titel track met zijn jazzy opbouw leerde ik pas in een later stadium waarderen, wat niet vreemd is gezien de leeftijd die ik toen had. Maar Drive in Saturday had direct mijn belangstelling en dat is altijd zo gebleven.

Eigenlijk zijn alle -op 1 na- songs op dit album geweldig op de ene of andere manier.
~~Panic in Detroit: wat een spannend intro en dan Bowie die op zijn Glam manier dit nummer naar de refreinen toe zingt. Mooie percussie effecten.

Time, met zijn cabaretesque opening maar gezongen naar een climax. en Prettiest star, dit was qua sfeer voor mij op en top Bowie.
Maar ook bij dit album is het mooiste bewaard voor het laatst: The Lady grinning soul, wat een fantastische evergreen. Dit nummer blijft altijd en overal als een huis overeind staan.
Op het moment dat Bowie prachtig begint te zingen klateren de Pianoklanken als een waterval je boxen uit.
Een prachtig melodieus refrein en daar een duet tussen de Spaanse gitaar en de Pian van Mike Garson.
Wonderschoon!

4,5
voor mij was het ook mijn eerste Bowie album. En nog steeds heerlijk om er naar te luisteren

avatar van aerobag
4,0
Bowie zou Bowie natuurlijk niet zijn als hij na succesplaat Ziggy Stardust een andere richting in zou slaan. Schijnbaar geïnspireerd door zo’n tour in Amerika, presenteert Bowie aan ons de koele kikker opvolger van Ziggy; een plaat die ontspringt in rollende gitaren en een hoofdrol kent voor de swingende piano-solo’s van Mike Garson. Het psychedelische, soms zelfs wat carnavalesque, pianowerk van Garson op nummers als Aladdin Sane en Lady Grinning Smile katapulteert dit album naar een hoger niveau.

Afgelopen weekend nog eens een paar keer gedraaid. Prachtig album en erg gevarieerd. Halfje erbij.

avatar van Monsieur'
In de oude LP hoes van mijn vader allemaal verzamelde krantenknipsels gevonden van toen hij mijn leeftijd had. Een recensie van dit album met als kop: 'De nieuwe Bowie is van plastic'.

avatar van jorro
3,5
Het album in zijn geheel is niet mijn kopje thee, maar The Jean Genie is geweldig. Dat nummer had ik vroeger op single. Met Ziggy stardust op de b-side.
5* voor dat nummer en 3* voor de rest. Gemiddeld 3,2 dus.
Wel goed scorend in de 100 greatest Albums of 1973 met plaats 15. In de huidige best ever albums lijst over 1973 zelfs op 9. Ongetwijfeld verdiend.
3*

avatar van milesdavisjr
4,5
Nog net bekomen van zijn prima voorganger trapt het energieke Watch That Man de plaat af en deze titel vormt een degelijke opener. Swingende Rhythm & blues, hoewel de heren tegen het einde van de song ook wat creativiteit ontberen om er wat variatie in te gooien. De titelsong is geweldig, de speelse vocalen van Bowie die een mooie symbiose aangaan met de piano, de saxofoon die invalt en dan het geweldige jam achtige middenstuk, fenomenaal. Wat mij betreft een van man's sterkste nummers in zijn oeuvre. Drive-In Saturday is ook sterk hoewel het refrein minder indruk maakt. Panic in Detroit, de ruigheid van de stad, vervat in een rauwe sound doorspekt met glamrock, knap gedaan. Cracked Actor, niet alle vlotte rockers van de man kunnen mij boeien, deze song doet dan weer wel. Time, wederom een topper. Al eerder genoemd; de piano arrangementen zijn weergaloos, ook weer op dit nummer. In een dergelijke setting lijkt altijd wel het beste in Bowie naar boven te komen, de opera achtige structuur, de koortjes, de gitaarsolo van Ronson en de zanger die helemaal los gaat maar zich wel weet in te houden, heerlijk. The Prettiest Star gaat op hetzelfde niveau verder, wederom gevarieerd. De cover van Jagger en RIchards; Let's Spend the Night Together, kan mij niet zo bekoren, hoewel het ook niet slecht is. Dan gaan we direct door naar wederom een fenomenale track; het bluesy aandoende The Jean Genie, hier kan ik niet op stil blijven zitten, de funky groove en riff, de swingende ritmesectie, de mondharmonica op de achtergrond. Fantastisch, en dit terwijl het nummer zeker niet een van meest lastige arrangementen kent. Bowie komt tenslotte met nog een verassing; afsluiter Lady Grinning Soul, een song die enigszins in het verlengde ligt van de titeltrack, en hoe verassend, wederom maakt het pianospel het verschil. Ik word weer ingepakt door onze Engelse crooner. Ondanks 2 a 3 songs die zeker een dikke voldoende scoren maar net geen toppers vormen, zorgen de overige songs er wel voor dat ik voor de bijl ga. Ziggy was al sterk maar in mijn beleving vormt Aladdin Sane tot dit moment de plaat waarop alles mooi samenkomt. Band en voorman zijn optimaal op elkaar ingespeeld en de arrangementen zijn weergaloos. Een voorlopig hoogtepunt.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. The Man Who Sold the World
4. Space Oddity
5. Hunky Dory
6. David Bowie

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Bowie's eerste plaat als media-magneet en superster, en in Engeland schoot dit album dan ook meteen door naar de eerste plaats om daar vervolgens vijf weken te blijven staan. De critici waren er minder over te spreken, en ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom: een veel breder en volwassener geluid dan op Ziggy Stardust, qua insteek nu meer decadent dan glam, een scheurende gitaar die bijna de vullingen uit mijn gebit hamert (dat invallen na Bowie's gehijg op Time!), de briljante piano van Mike Garson waardoor het geluid nóg rijker wordt, en (het belangrijkste) een serie uitstekende songs met scherpe en fanasievolle teksten vol dystopische beelden en getroebleerde personages. Ook veel aandacht voor de details: het stiekeme On Broadway-citaat op het einde van het titelnummer, al die kleine geluidseffectjes op Drive-in Saturday en daarna het meezingen met de sax tegen het einde, de phasing op de conga's op Panic in Detroit, de héél zachte fluit op het einde van Time, de tamboerijn die vlak voor het refrein van The Jean Genie de spanning opvoert – allemaal perfect.
        Ook voor mij was dit Bowie's eerste plaat in de collectie, blind gekocht omdat ik wel eens wilde weten waar Jan en alleman (en de Muziek Expres) zo opgewonden over waren. Een uur na aankoop was ik er al in geslaagd om een druppel Velpon op het eerste nummer te laten vallen, zodat ik Watch that man pas weer kon beluisteren toen ik in 1990 de CD kocht. Raar hoe zulke herinneringen je bijblijven – ik heb sindsdien nog veel meer belangwekkends meegemaakt, maar de lijm op die groeven (ja, ik weet het, eigenlijk gewoon maar één groef) ben ik nooit vergeten. (En Watch that man blijft voor mij natuurlijk toch altijd "het onbekende nummer" van Aladdin sane.)
        Voor wat het waard is: een herinnering van een halve eeuw geleden aan iets dat ik vermoedelijk in de Muziek Expres heb gelezen. Er was sprake van dat The Jean genie een rip-off van Blockbuster van The Sweet zou zijn, of andersom. Bowie en Brian Connolly zaten op hetzelfde label, en toen ze elkaar een keer op de RCA-burelen tegen het lijf liepen konden ze er hartelijk om lachen. (Maar hoe vaak zouden Bowie en Connolly zich in hetzelfde gebouw hebben bevonden? Personeelsfeestje?)
        Mijn twee aangevinkte hoogtepunten: het titelnummer vanwege de hypnotiserendste pianosolo ooit (ik las ergens dat Mike Garson vertelde dat hij op letterlijk honderden nummers heeft meegespeeld, maar het enige waar mensen hem ooit naar vragen is deze solo), en Lady Grinning Soul als het meest erotische nummer ooit. Een donkere kamer, ik lig daar op dat bed, iemand glijdt op me af...

avatar van milesdavisjr
4,5
Mooi verhaal BoyOnHeavenHill en herkenbaar. De alom bekende voorganger van Aladdin Sane wordt terecht geprezen want het is een prachtig werk.
Echter Aladdin Sane doet wat mij betreft niet onder voor Ziggy. De sound is wat rijker, de arrangementen weldadiger en Bowie is als een ontluikende bloem in het voorjaar, die zich in al haar schoonheid laat zien.
Was The Rise and Fall een plaat waar het bewustzijn van Bowie afspatte, veranderde Bowie op Aladdin Sane alweer van koers, een kenmerk zo typerend voor zijn loopbaan.
Wellicht steekt voor veel liefhebbers The Rise and Fall sterker in elkaar, vanwege de durf en variatie wint Aladdin Sane voor mij op punten van zijn voorganger, maar weliswaar nipt.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:56 uur

geplaatst: vandaag om 14:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.