Het eerste Bowie album dat ik kocht in 1973, en wat een ervaring was dat!
Dagenlang knalde het album uit de speakers, tot mijn ouders bijna rijp waren voor een instelling
De meeste tracks zijn geschreven tijdens de eerste Amerikaanse tour die volgde op zijn fameuze Ziggy tour, die zo emotioneel eindigde in het Hammersmith Odeon theater in Londen.
The Jean Genie: stuwende bass die veelvuldig airplay kreeg op de radio en zo Bowie's eerste hit werd hier.
De titel track met zijn jazzy opbouw leerde ik pas in een later stadium waarderen, wat niet vreemd is gezien de leeftijd die ik toen had. Maar Drive in Saturday had direct mijn belangstelling en dat is altijd zo gebleven.
Eigenlijk zijn alle -op 1 na- songs op dit album geweldig op de ene of andere manier.
~~Panic in Detroit: wat een spannend intro en dan Bowie die op zijn Glam manier dit nummer naar de refreinen toe zingt. Mooie percussie effecten.
Time, met zijn cabaretesque opening maar gezongen naar een climax. en Prettiest star, dit was qua sfeer voor mij op en top Bowie.
Maar ook bij dit album is het mooiste bewaard voor het laatst: The Lady grinning soul, wat een fantastische evergreen. Dit nummer blijft altijd en overal als een huis overeind staan.
Op het moment dat Bowie prachtig begint te zingen klateren de Pianoklanken als een waterval je boxen uit.
Een prachtig melodieus refrein en daar een duet tussen de Spaanse gitaar en de Pian van Mike Garson.
Wonderschoon!