Marillion - Afraid of Sunlight (1995)

Vergis je niet, er zijn mensen die al sinds het prille begin van de fanclub lid zijn. Ik niet overigens, ben helemaal niet zo fanclub-minded... nog gekker ik vind fans altijd een beetje enge mensen...... mijn ervaring is dat dat mensen zijn die niet echt tegen kritiek kunnen en vaak alleen maar naar muziek van hun helden luisteren i.p.v. nog verder te kijken naar andere mooie muziek.

Maar euh.. ik scheer natuurlijk niet iedereen over 1 kam

Nee, alleen fans.

Nee nee alleen Marillion werk

Ja tuurlijk zijn er mensen veel langer lid dan ik......
Overigens denk ik niet te voldoen aan je beeld van de "fan". Heb twee albums van Marillion 5 sterren gegeven en ben kritisch op een aantal cd's van ze geweest. Vind zeker niet alles goed. Daarnaast draai ik zo nu en dan wel eens een plaatje van een andere artiest ook hoor

Wel vind ik dat de fanclub van Marillion waar voor zn geld geeft. Goed informatief blad over een band die ik volg, ieder jaar een gratis cd die direct een collector's item is, speciale concerten voor de leden etc... en dat alles voor ik geloof 17,50 per jaar.

Al ruim een jaar niks bij dit album neergezet - in 2006 helemaal niks. Mij dan de eer om te zeggen dat ik het titelnummer "Afraid of Sunlight" geweldig vind. Vorige week live in 013 - Tilburg mogen aanschouwen. Nog mooier dan op dit album.

Daar zeg je wat, Rico!

Een goede cd van Marillion die kwalitatief wat tussen het briljante Brave en een serie nogal middelmatige volgende platen valt. Door het verschil tussen de eerste drie nogal songmatige nummers en de laatste vijf meer soundscape-georiënteerde, doet de plaat me wat wisselvallig aan, terwijl ik eigenlijk beide delen zeer kan waarderen, waarschijnlijk de eerste drie nummers nog net wat meer (ah... dan zal daar de schoen wel wringen, aangezien de laatste vijf toch meer als de 'kern' van de plaat voelen).

Gazpacho is een fantastische opener en de Beach Boys-pastiche die erop volgt zal de fans al twaalf jaar verdelen... wel, ook dit voor M-begrippen behoorlijk stevige nummer kan mijn goedkeuring zeker wegdragen. Beautiful is een typische ballade. Een logische singlekeuze: goed, maar niet al te speciaal.

Op de tweede helft springen vooral Out of this world en King eruit. Van het titelnummer heb ik het refrein altijd iets te sterk repeterend gevonden en Afraid Of SunRise doet me ook niet zo gek veel.

Qua score is dit een twijfelaar tussen 3½* en 4*, maar toch maar 3½* (want het niveau van Clutching At Straws en Seasons End haalt-ie voor mij net niet).

wisselvallig?? Ik vind het juist een geheel! Komt mede door de "warme" productie en ook door het basgeluid van Trewavas. Dit is echt hét album van Pete, het basspel van de kleine man is echt fenomenaal te noemen. Op Beautiful na een fantastische plaat. overigens heb ik ook de demo versie van de plaat en daar is Beautiful een stuk puntiger en zit er een extra gitaarsolo in welke het nummer een stuk beter maakt.

Nou moet je me niet half gaan citeren...

anders?

Bedoel niet de versie die op de tweede cd staat van de heruitgave van AOS, onder de titel Second Chance.

De grap is juist dat dit de originele eerste versie is en dat de versie op het album de 'single'-versie die geremixed. In die remix is ook de gitaarsolo nagenoeg verdwenen en ook de een groot deel van de zang van Hannah Stobart.

Neen die bedoelde ik niet, al heb je daar wel gelijk in. Ik bedoel de demo versie welke via de fanclub als 2 disc te verkrijgen is. Met op 1 disc het gehele album als demo en op de andere zeg maar het "work in progress" gedeelte.

...stuur ik Hansje Brouwer op je af voor een twee uur durend college over Fish. Kun je nog wat van leren!!

Awel, er miste nog een " "

haha, gelukkig ken ik je al heel wat langer dan vandaag .

hhhmm interessant, 2 uur over Fish dat lijkt me wel wat want ik weet nog maar verdraaid weinig van deze Ierse dwerg...

Ik weet ook niet zoveel van deze grootse Ierse man . Ik weet alleen dat ik Fish een wel heel erg goede zanger vind, that's all .

Voor mij staan de twee beste nummers achter elkaar; het sferische Out of this World en het sferische Afraid of Sunlight. Sferisch ja... Je hebt muziek voor 's avonds in het donker en muziek voor 's morgens in de file. Deze twee nummers behoren definitely tot de eerste categorie.

Geen kritiek? Een beetje; Cannibal Surf Babe had niet gehoeven, en Beautiful zevert te lang door. Voor de rest een alleszins fijne CD.

Nou, ik denk dat als je als band aan het werk gaat aan een album en je komt tot de conclusie dat alle muzikale en tekstuele ideeen maar 1 kant op wijzen en dat is "concept-album", dan weet je gewoon dat je NIET voor het grote succes gaat. Nog veel gekker, de band is hier willens en wetens in gestapt maar liet EMI daar bewust buiten. Die dacht met het aantrekken van producer Dave Meegan (die vooral een indie / alternative achtergrond had) dat er binnen no-time wel een plaat klaar zou zijn maar Meegan bleek veranderd in een obsessieve catalogist die echt alles opnam wat de band deed om daar dan de beste ideeen uit te halen en samen met de band uit te werken tot nummers. En in plaats van een snel opnameproces is het volgens mij uiteindelijk het langste geworden in hun loopbaan, tenminste tot op dat moment.

Nee, Brave was geen laatste poging tot wereldsucces.

Dit is best een mooie plaat, maar ik verwachtte er door de hoge waardering toch iets meer van. De helft van de nummers vind ik iets te nietszeggend; prettig, maar niet bijzonder. Daar staan een paar toppers tegenover; Beautiful, Afraid of Sunlight en King.
Heeft iemand nog aanraders uit het Hogarth tijdperk met als aantekening dat ik Seasons End, Brave en Marbles erg goed vind (+ de platen uit het Fish tijdperk).

Dan zou dit wat mij betreft eigenlijk de volgende suggestie geweest zijn...

Van de rest vind ik dan Anoraknophobia wel het aardigst... die rockt wat meer dan deze.

1 van de meest geslaagde albums met Steve Hogarth.
Dit is een knappe atmosferische plaat met een heel mooie sfeer.
Het is evenals Brave een vrij donkere plaat, maar toch heel anders qua vorm.
Het begin is al ijzersterk met de perfecte opener Gazpacho.Een ritmisch heerlijk nummer en aanstekelijke riffs van Steve Rothery.
Cannibal Surf Babe is een maf nummer en niet echt des Marillion's.
Beautiful is daarintegen een meeslepende ballad die je bij de strot pakt.
Van daaruit blijft het album boeien door de perfecte wisselingen in sfeer en komt het uiteindelijk bij het beklemmende King uit.
Deze song mag gerekend worden tot een klassieker.De passie en de pijn komt tot uiting in 1 van de spannendste nummers ooit gemaakt.
Een voorbeeldig geheel en naar mijn idee een nogal onderschatte plaat.

Ok, bedankt Casartelli, dan ga ik die proberen!

Staat al een week lang op repeat in mijn auto MP3-speler. Niet kapot te krijgen dit briljante nummer. Prachtig ook, die aankondiging met "Ladies & Gentlemen" en die TV reportage geluiden vanuit een helicopter of zo, aan het einde van het nummer. Ik heb Marillion serieus gevolgd tot en met This Strange Engine. De albums daarna doen mij niet zoveel meer. Dit album is na Brave mijn favoriet uit het tijdperk met Steve Hogarth. De drumpartijen van Ian Mosley heb ik altijd bijzonder gevonden en heel bepalend voor de "schwung" van de songs. Dat was ook al zo ten tijde van Fish. Voor de ritmes kiezen ze duidelijk niet voor de makkelijkste weg. Gazpacho is daarvan bij uitstek een voorbeeld. Het refrein heeft een afwijkende maatsoort (7 kwarts). Dat kun je goed horen als hij over die crash bekkens heengaat, waarbij hij in elke zoveelste maat 3x achter elkaar afslaat en een fractie later die 4e (wat in feite de eerste tel van een volgende maat is), zodat het steeds als het ware als een abrupte overgang voelt. Fantastisch!

The bottle and the doctor get you through the day,
the boys who run the house will make it all okay Geniale tekst ook!

Mosley is van nature ook meer een jazz drummer dan een "rock" drummer. Hij komt natuurlijk uit de Steve Hackett band dus daar moet je wel met aparte ritmes komen

Dat is interessant om te weten. Het was mij al opgevallen dat hij een heel breed spectrum van drumstijlen beheerst. Waar hij vroeger vooral een massief symfonische rocksound neerzette, hoor ik op latere albums ook veel subtiel werk met een jazzy feel. Heel verrassend.

Het bijzondere van Mosley is dat ie een volkomen eigen stijl heeft.
Je pikt hem er zo tussen uit.
Hij is heel allround en lekker los. Inderdaad niet het type straffe
rockdrummer.

Je weet dat die reportage aan het eind een referentie dan wel zelfs een letterlijke weergave is van de achtervolging van OJ Simpson is?



En dat is dus een rechtstreekse referentie aan Elvis Presley.

AOS is een album dat bol staat van referenties naar de invloed die succes op mensen kan hebben en opgebrande genieen: Brian Wilson in Cannibal Surf Babe, Phil Spector in Beyond You, King refereert zowel aan Elvis Presley door de titel en in de tekst naar Kurt Cobain.

Supper mooi plaat van marrilion met als hoogtepunt 'out of this world en afraid of sunlight. mijn Top 1 plaat aller tijden

[quote]ChrisX schreef:


En Out of this world gaat over die snelheidsduivel die met zijn boot verongelukt is al weet ik heel even zijn naam niet.

[quote]vigil schreef:


Heb het net even opgezocht en die snelheidsduivel was Donald Campbell. Schitterend album over roem en faam en de uiteindelijke ondergang van velen. Mooi ook hoe inderdaad stukken van radioverslagen worden gebruikt. Waar ik net bij Brave schreef dat het zich niet leent voor een mooie zomerse dag als vandaag is deze plaat daar wel geschikt voor. Denk dat ik hem maar een opzet