Marillion - Afraid of Sunlight (1995)

Ik moet zeggen dat dit me ook helemaal niet tegenvalt. Toch heb ik hier wel wat minder feeling mee dan met Brave. Inmiddels ben ik de wat zwoele zangpartijen van Hogarth behoorlijk gaan waarderen. Afraid of Sunrise is inderdaad een prachtig nummer, maar het lukt me niet om de genialiteit van Afraid of Sunlight te horen. Ik vind het trouwens wel een mooi nummer hoor. Doe mij dan maar King. Daar keren de zo door mij gemiste keyboards weer terug in een glansrol. Het is ook leuk dat Marillion weer verder experimenteert zoals op Cannibal Surf Babe. Dat mogen de heren wel meer doen. Marillion blijft toch net buiten mijn comfortzone opereren, maar tot nu toe ontdek ik voldoende nummers die ik echt de moeite waard vind.


Tussenstand:
1. Misplaced Childhood
2. Fugazi
3. Script For A Jester's Tear
4. Brave
5. Afraid Of Sunlight
6. Clutching At Straws
7. Market Square Heroes
8. Season's End
9. Holidays In Eden

Dankzij mijn aanschaf van de 4-lp All One Tonight (mijn eerste Marillion in ruim 20 jaar!), mijn oude Marillion cd's met H aan het afstoffen en aan het herontdekken. Moet ook een eeuwigheid zijn geweest dat ik ze beluisterd heb.

Dit is de 4e en tevens laatste cd die ik van de band heb. Was door dit album destijds afgehaakt. Ik had TSE,. Com en dat remixalbum nog wel via de bieb kunnen kopiëren, maar die hebben mij nooit kunnen bekoren en zijn ook in de prullenbak beland tijdens een opruimactie.

Van de eerste 4 H albums, ben ik nu van deze het meeste onder de indruk,ondanks de vreemde opener Gazpacho.
Beautiful is en blijft prachtig (met dito tekst om over na te denken). King en CSB zijn ook toppers, maar buiten de album hoes is het titelnummer het absolute hoogtepunt! En op All One Tonight is het ook een van de hoogtepunten, samen met het voor mij nog onbekende Neverland.

Nou dan lijkt mij Marbles een mooie vervolgstap

Dat laatste geldt voor mij ook - die moet ik ook nog eens beluisteren/aanschaffen, want dat blijkt toch wel de meest gewaardeerde plaat van de latere Marillion te zijn.
Wat deze Afraid of sunlight betreft: hun laatste EMI-album was bij mij ook de afhaakplaat. Het daaropvolgende werk kon me allerminst bekoren, op basis van wat ik er op de luistertelefoon in de CD-winkel van terughoorde (want zo ging dat nog in de jaren negentig )

Maar eenmalig beluisteren geeft niet altijd de beste indruk, zo blijkt wel vaker in het Spotify-tijdperk. Want ik heb op basis van veelvuldig voorbeluisteren vorig jaar dan toch hun laatste studioplaat F.E.A.R. aangeschaft en zowaar, ik begin de Hogarth-output nu toch wat meer te waarderen. Met name de Hogarth-albums die ik al lange tijd in mijn bezit had, maar eerder nooit zo op waarde kon schatten, omdat ik ze altijd afzette tegen het in mijn ogen nog altijd superieure Fish-tijdperk. Maar dat is natuurlijk inmiddels ruim dertig jaar geleden.

Brave bleek een echte groeibriljant en dat blijkt nu ook voor deze te gelden. Gazpacho is inderdaad een wat merkwaardige opener, die me destijds in '95 waarschijnlijk op het verkeerde been zette. En Cannibal surf babe vind ik vervolgens geen echt sterke voortzetting. Maar het moois komt daarna: Beautiful blijft een alleraardigste pop-ballade uit de tijd dat en Marillion-single nog wel eens de onderste regionen van de hitparade haalde.

Maar het zijn vooral de uitgesponnen nummers die daarna volgen die ik ijzersterk vind. De titeltrack(s) en vooral Out of this world halen me weer helemaal bij de les. Dit is progrock zoals progrock bedoeld is: een mooie, ijle sfeer neerzetten, die uitmondt in een compositie die je als het ware helemaal opzuigt, je meevoert naar een verre bestemming. Dat is wat muziek op zijn best met je kan doen: met je ogen dicht genieten en je even laten uittillen boven het alledaagse.

De twee afsluitende nummers halen dat niveau dan weer niet, maar houden de kwalitatieve lijn goed vast en er valt veel in te genieten. Jammer van die twee matige openers. Ik twijfel nog tussen 3,5 en 4. maar omdat er echt een handvol vijfsterrennummers op blijken te staan, rond ik naar boven af.

De kunst van het leren waarderen van de Hogarth-era is om deze editie van Marillion helemaal los te zien van het Fish-tijdperk. Eigenlijk best jammer dat ik daar een slordige 25 jaar over gedaan heb...

Graag wil bovenstaande Youtube link nog een keer onder de aandacht brengen nu het hier over Out of This World gaat... Bij mij heeft deze clip mijn waardering voor dit nummer flink vergroot.

De nieuwe mix van dit album is aangekondigd, en de luxe uitvoering op cd/bluray en lp kan worden besteld bij Racket Records. Nog ff wachten tot 1 dag na de (aangekondigde) Brexit...

Yep. Heb em al besteld. Hier zat ik op te wachten en dit wordt genieten in Nov. Zoveel is zeker

Wat is het titelnummer toch bloedstollend mooi!

Deluxe edition is binnen en is weer top in orde zeg. DTS - HD remix is echt om van te smullen. Ik vond eerste Gazpacho niet zo geslaagd of beter was het surround effect en de dynamiek minder aanwezig maar met Cannibal Surf Babe en Beautiful kwam het helemaal goed. Prachtige effecten, een mooi op de voorgrond tredende bass, zoveel warmte en de zang mooi in het midden en kraakhelder. Zeer de moeite waard.

Zelfs Afraid Of Sunrise klinkt nu beter omdat het subtiele baswerk van Trewavas nu beter uit de verf komt. Maar de echte knaller is waarschijnlijk Out Of This World. Zoveel subtiele details, riedeltjes en effecten staan nu meer op de voorgrond maar het echte werk komt met het zweverige einde. Zo bloedstollend mooi. Ongelofelijk hoe ik weer net zoveel kippenvel krijg als de eerste keer toen ik het hoorde 24 jaar geleden. Wordt er even stil van.

Steeds weer springt de dynamiek in het oog. Vooral met de inmiddels legendarische vierluik Out Of This World / Afraid Of Sunlight / Beyond You & King. Het exploderende middenstuk dat overgaat in dat magistrale toetsenwerk van Kelly in Out Of This World, een veel agressiever en voller klinkende Afraid Of Sunlight, het einde van Beyond you. Het bas en drumwerk in King. De gitaarbruggen komen nu echt vol binnen en frontaal op je af bij ieder nummer maar vooral in OOT, AOS en King. Vet die gitaar aan het einde van King....dat heb ik nog nooit eerder gehoord.

In zoveel opzichten is dit album een resultaat van de samenwerking tussen Kelly en Trewavas Aan de ene kant komen de toesten paletten die Kelly op dit album heeft aangeleverd steeds weer naar voren en komen in een surround mix zoveel beter tot zijn recht. Aan de andere kant is de bas van Trewavas nu zoveel meer subtieler en tegelijk warmer. Of agressiever als het einde van King.

En dan moet ik het concert nog beluisteren, de documentatie en de andere plethora aan bonus nog doorgaan

Het enige wat ik eigenlijk mis met iedere uitgave is het hele album instrumentaal zoals je bij BR uitgaven van King Crimson en Yes wel hebt. Onder het menu speelt een instrumentale versie van Afraid Of Sunrise. Dat klinkt verdraaid goed en smaakt naar meer.

Dit zal altijd wel Marillions beste album blijven. En is nu nog beter.....als dat al mogelijk was.

Ga zo door. Kijk uit naar Seasons End / Holidays In Eden.

Hmm, vind het lastig om iets over die remix te zeggen. Hunters remix van Radiation vond ik een flinke verbetering ten opzichte van het origineel, maar daar was ik dan ook geen fan van.
Afraid of Sunlight vind ik wel fantastisch, dus dan kan het zomaar gebeuren dat nummers misschien an sich wel beter geworden zijn, maar dat ik vast wil houden aan hoe ik het album al jaren ken.
Afijn, we zullen merken hoe deze versies op de langere termijn bevallen. Misschien wil ik straks de originelen helemaal niet eens meer horen...

Denk dat het inderdaad terecht is om te stellen dat de remix van Brave gedaan door Steven Wilson wel veel beter is. Deze blies mij echt vanaf de eerste note compleet uit het water, met AOS moest ik eerst bij Cannibal Surf Babe aanbelanden om tot een wow moment te komen. Maar dan, vermoed ik dat er weinigen zijn die zoveel ervaring hebben Zijn eigen solo albums, Porcupine Tree, King Crimson, Yes, Gentle Giant, Jethro Tull, etc.) als hij dus helemaal eerlijk is dat ook niet.

Beste Marillionalbum in het H-tijdperk. Punt.

Veel beter dan het topzware Brave. Wat een saaie plaat is dat.

Ik ben geen diehard fan, maar volg het reïssue-programma van Marillion met belangstelling. Maar slechts voor zover het de albums betreft die ik echt goed vind als passant c.q. doorsnee liefhebber. Dat betreft de relatief korte periode van Misplaced Childhood tot en met This Strange Engine. Daarna is mijn aandacht voor Marillion volledig verflauwd om met het recentere F.E.A.R. (waarschijnlijk nog eenmaal) op te flakkeren.

Afraid of Sunlight valt nog net in de periode dat Marillion op zijn best was en daarom twijfel ik er niet aan dat de nieuwe mix een must-have wordt. De absolute killer track hier is Gazpacho, altijd al een van mijn all-time favorieten geweest. Die hele absurde geschiedenis met O.J. Simpson geeft dit nummer zo'n wrange lading van vergane glorie. En alleskunner Ian Mosley die zo vast en moeiteloos in afwijkende maatsoorten drumt (in de refreinen denk ik 9/4 te horen). Genieten.

Cannibal Surf Babe heb ik daarentegen geen klik mee. Altijd een a-typisch Marillion-nummer gevonden, een dissonant. Maar dat maakt niet uit, de 6 nummers daarna zijn allemaal superieur, zoals ik Marillion het liefst hoor, groots en meeslepend.

Van het bonusmateriaal word ik verder niet warm. Heel kras is ook weer dat de originele door Dave Meegan geproduceerde versie in de box-set aanwezig is. Zelfs voor de echte fans moet dat een irritante doublure zijn. Net als bij Brave ga ik daarom voor de single disc remaster, die ongetwijfeld op een later moment in de handel komt.

Dit is geen remaster hoor, hier is best heftig geremixt. Overigens is juist Cannibal Surf Babe hier redelijk onherkenbaar en naar mijn mening veel beter, dus dat zou je aan moeten kunnen spreken.

Absoluut. Maar omdat het een meer rock georiënteerd album is leent het zich misschien ook minder voor een surround mix dan Brave, welke meer zweverig is en meer uitgesponnen keyboard passages heeft. Op de surround mix van AOS met Out Of This World is deze vergelijking het meest duidelijk omdat dit nummer misschien nog het meeste tegen Brave aanschurkt en vooral naar het einde toe een ontzettend mooie keyboard passage heeft die hier oetzettendmooi uit de verf komt. Net als dat ik het nog niet over uit ben hoe het meer recente werk van King Crimson ophoudt in vergelijking tot hun vroegere, meer Mellotron georiënteerde werk. Yes heeft er (vermoed ik) expres vanaf gezien en alleen de 5 albums uit hun klassieke periode omgezet naar Surround, aangezien deze albums echt naar een hoger plan worden getild door deze aanpak. Luister maar eens naar Close To The Edge.

[quote]Brunniepoo schreef:


Er blijft veel verwarring bestaan over het verschil tussen remastered en remixen. Met de DVD-Audio uitgaven van Genesis in 2006/2008 zag ik hetzelfde. Het gaat hier inderdaad niet om remasters, al is het mogelijk dat het origineel album uit 1995 die hier ook aanwezig is wel is geremasterd, ook al was dat al uitstekend gedaan in 1999, de versie van MH is inderdaad een NW remix aangezien het geheel heel anders aandoet. Deze versies worden niet weggezet door simpelweg the wall of sound een beetje prominenter in te regelen, het geluid wat op de voeren en hier en dan wat ruis weg te halen zoals bijvoorbeeld Metallica doet met hun recente uitgaven, en als er albums zijn die echt voordeel zouden kunnen halen uit een nw remix dan zijn het Puppets & Justice wel. Op de originele versie niet om aan te horen en nadat ze zijn geremastered nog steeds niet. Dat de band zich verlaagd tot dergelijk snel incashen verbaast mij en zeker ook omdat je mij niet wijs maakt dat de band tevreden is met deze mixen. Zeker niet als je dat vergelijkt met hoe The Black Album, Load Of Re-Load klonken. De NW remixes hier kunnen alleen maar vanaf stand 0 opnieuw zijn ingeregeld. En dat is zoals te begrijpen ontzettend veel werk (aan Tales van Yes bijv. werkte SW 3 jaar (af en aan)) en waarom ze er vermoedelijk maar twee per jaar doen. We mogen ons als fans daarom gelukkig prijzen dat Marillion de aandacht en tijd besteed om wat bijzonders te creëren ook al vermoed ik dat EMI hier ook een grote hand in heeft. Ik hoop alleen wel dat ze het na de laatste EMI release gaan doortrekken en ook This Strange Engine, Anorak en Marbles (Radiation is al gedaan) dezelfde behandeling gaan geven.

En de DTS HD remix al helemaal. Er treden andere details naar de voorgrond en doordat je instrumenten door verschillende speakers kunt aansturen, hoor je individuele instrumenten beter waar anders op CD dit verloren zo gaan in de stereomix. Iedere keer wanneer ik een van deze mixen voor de eerste keer opzet hoor ik wat nieuws. Overigens iets wat bijvoorbeeld erg mooi is gedaan met middenstuk van van Gates Of Delirium op Relayer van Yes, door Steven Wilson, maar ook erg mooi hoorbaar met Goodbye To All That op Brave, en bijvoorbeeld het einde van King op deze.

Nee.

? Zeker wel. Hoewel uw uitmuntende argumentatie om mij van mijn ongelijk te overtuigen bijna doel treft.

Om het geschil van de heren hierboven eve te beslechten. Net even Brave en AOS achter elkaar beluisterd. Hoewel beide erg mooi zijn gaat mijn voorkeur toch echt uit naar de remix van Brave. Die heeft veel meer lage tonen, veel meer warmte, een vollere surround ervaring en voel je op je borstkast.

De remix van AOS is killer, veel minder lage tonen en klinkt minder vol en soms haast iel bij vergelijking. Alsof the bas minder naar de voorgrond is gemixed. Daardoor krijgt het geheel een minder dynamisch geheel. Dat is toch wel een gemiste kans. Als je Goodbye To All That en dan Out Of This World direct er achteraan luistert wordt dit toch wel heel duidelijk. Ook is de gitaarsolo van Afraid Of Sunlight teveel naar de achtergrond gedrongen (of ik heb het tevaak live gehoord de afgelopen jaren). Maar ja Brave is dan ook gedaan door SW en draagt overduidelijk zijn signatuur. Dezelfde warmte en volheid hoor je op zijn eigenwerk en zijn remixen voor Yes en King Crimson.

Dus voor zover voorkeuren gaan. Van Brave de surround remix en van Afraid Of Sunlight de muziek

Deze is verrassend mooi. Hogarth zingt weer ongelofelijk knap op deze plaat.
Ik snap niet dat ik deze al niet sneller heb aangeschaft. Plaatje heeft een apart sfeertje …. maar dat bedoel ik als compliment.

Wat ik mij afvraag. is het volgende : Ik heb het gevoel dat deze band pas zich echt volledig ontplooide in de Steve H. periode........... Veel meer rust en oog voor muzikale uitstapjes dan in de Fish periode. Maar ook ben ik fan van de vroegere periode van deze band. Blijft een top band ...........

[quote]TONYLUNA schreef:


Eerder meer experimenteel, zweveriger, nw ideeën uitproberen en je grenzen proberen de verleggen. Ik denk dat H. die invloed wel degelijk heet ingebracht, hoeveel ik het ook hate in het begin. Dat pakt soms ongelofelijk 13 in een dozijn uit (Radiation) soms ongelofelijk goed zoals hier.

Na Season's End is vooral het gitaargeluid van Rothery tig veel meer diverser geworden. Hij speelt ook al lang niet meer alles op een Strat. Van Script tot Clothing was het geluid heel constant en lag ieder album in elkaar verlengde. Gitaarsolo's konden (hoe vet ook) van nummer met elkaar worden uitgewisseld en niemand die het door zou hebben. Dat werd met Brave langzamerhand anders, maar vooral met Radiation begonen Rothery ook meer andere gitaren begon te gebruiken.

Niet alle albums zijn van even hoog niveau. Maar : Op Afraid Of Sunlight, Marbles, Sounds & FEAR staan betere en meer innovatieve nummers dan alles wat ze ooit met Fish hebben gedaan. Ze hebben zichzelf inmiddels tig keer opnieuw uitgevonden.

Mee eens dat de ontwikkeling met Hogarth in de band er kwam en dat is een groot verschil met andere neo- prog bands, die in mijn beleving nogal de veilige haven bleven in varen. Natuurlijk knappe inventieve muziek, maar in stijl heel trouw hun ding bleven doen.
Marillion schaamt zich niet om ook zo af en toe een hitje mee te pakken. Nu erg onwaarschijnlijk, maar nog niet zo heel lang geleden gebeurde dat zo nu en dan. Al zal Kayleigh hun klassieker blijven op dat gebied.
Het is duidelijk dat H met een andere achtergrond binnen kwam ( meer new wave dan prog) en dat uitte zich in meer afwisseling en dan niet geheel onlogisch een wat grilliger verloop.
Dit is één van hun beste. Met name het 2e gedeelte is zonder meer fabuleus.

Ik hoor een groot verschil in het geluid van de solo's van Script en de periode erna.
Je ziet op Recital of the Script ook een andere gitaar, die veel feller klinkt dan een Strat en volgens mij ook op Script wordt gebruikt. Ik vind het persoonlijk niet heel mooi. Te schel en niet warmte en sustain van een Stratocaster, die je in de solo's van Fugazi (en later) wel hoort.

De 2019 remix bevalt mij wel. Gelukkig is al het goede gebleven en is er subtiel opnieuw gemixt.
De EQ wat bijgesteld, soms een keyboard riedel wat meer op de voorgrond, een basspedal wat zachter of een fade in wat meer aangezet. Dat soort verschillen zitten echt overal, zonder dat het eruit springt. Al met al maakt het de mix een paar procenten beter en stijgt mijn waardering voor nummers als Cannibal Surf Babe, Afraid of Sunrise en Beyond You.

Het titelnummer is een erge mooi compositie en is de uitblinker als song voor mij.
Over het gehele album is de zang wat voor mij punten scoort.

Volgens mij een absoluut ondergewaardeerde plaat van de band. Ik vind deze ongelooflijk mooi, nou, prachtig zelfs. Lees geregeld dan over de Fish jaren, hoe goed die wel niet waren. Wat ze ook waren maar de Hogarth jaren zijn m.i. veel en veel beter. De muziek en teksten vaak dieper, meer beschouwend. Progressief zeker maar really zoveel meer. Vergelijk eens minder of zelfs NIET meer. Objectiviteit ware tricky maar deze dus fenomenaal, van de opener naar de afsluiter. Titeltrack pure schoonheid, Beautiful ook al. Maar meer van dit moois hier. Eigenlijk gewoon briljant ja. Fijn dat ie ook weer uit is op 2lp in een fraaie hoes. Ook ik ben sedert hun diverse re-releases alles weer aan het herwaarderen, er ligt zoveel fraais te beluisteren.

Zeer goed en gevarieerd album. Cannibal Surf Babe is niet echt een Marillion nummer, maar dat maakt het juist wel leuk. Ik begrijp wel dat dit album na het geweldige Brave wel ietsjes tegenvalt, maar kom op, dit is echt een top album met een aantal prachtige nummers. Beautiful en vervolgens de laatste 4 nummers zijn allemaal pareltjes.

Ach een 4 gemiddeld met bijna 300 stemmen is nou ook weer niet bepaald tegenvallend te noemen toch?