Anathema - The Optimist (2017)

Ik schijn het dus live te moeten horen om onder de indruk te raken van deze plaat. Vooralsnog is dat namelijk nog niet gelukt. Het kabbelt mij veel te veel voort, veel sfeer en weinig memorabele muziek. Ik was - in tegenstelling tot sommigen hier - van mening dat Anathema met hun laatste albums steeds beter werd, maar die stijgende lijn lijkt nu toch teneinde te zijn. Jammer.

Dit album moet het van sfeer hebben. Er staan sterke maar ook soms iets mindere stukken op. Sommige tracks krijgen een soort van post rock behandeling mee. De band verwijdert zich hierdoor van de Pink Floyd invloeden die er vroeger wel in zaten. Althans in mijn oren. Het album opent best wel sterk. Alleen, zoals gezegd, zet dat zich niet over de gehele linie voort. Het laatste nummer is daarentegen ook weer sterk gelukkig. Productie is weer erg verzorgd.

Resulterend een goed album maar geen hoogvlieger in de carrière van de band.

Het valt me allemaal nog een beetje tegen, deze laatste van Anathema. Weinig nieuws onder de zon, nergens echt beklemmend dit keer of een verrassend nieuwe sound. Misschien gaat het kwartje nog vallen, maar ik vrees eigenlijk van niet. 3,5* als instapper. Kan nog 2 kanten op.

Sleepless.

"Album of the year" op de Prog Awards 2017.

Opmerkelijke keuze, zeker met Marillion als mede-genomineerde. Zie je maar hoe conservatief de progrockscene kan zijn.

Ja, want het overhandigen van zo'n prijs aan een band die bediscussieerbaar prog genoemd kan worden voor een plaat die erg gemende reacties kreeg en overduidelijk vooral door het progvolk negatief werd onthaald, is natuurlijk een stuk veiliger en conservatiever dan te kiezen voor een proggigant die reeds bijna veertig jaar meedraait, net de zoveelste symfonische conceptplaat uitbracht die uitermate positief werd onthaald, en in de progwereld bijna nooit iets verkeerd lijkt te kunnen doen...

Ik ga akkoord met je stelling hoor, de progrockscene is conservatief, al was dit misschien niet meteen het meest ideale voorbeeld om die stelling te steunen

Ik vind trouwens een flink aantal winnaars opmerkelijk in deze overigens even opmerkelijke poll. Je kon amper iets kiezen uit een zeer beperkt aantal voorgekauwde nominaties in een bepaalde categorie. Zelfs al zou zo'n poll betrouwbaar zijn, dit neem ik toch niet echt zere neus! Of je dit wel of geen prog noemt, vind ik verder niet van belang. Deze Anathema vind ik zelf helaas nog altijd een middenmoter.

Nog mee eens ook. Ik bedoelde eigenlijk dat ze dan beter Marillion hadden kunnen kiezen, want die zit ook aan de ruimschoots veilige kant alleen is dan beter. In mijn ogen. Al met al teleurstellend.

A Natural Disaster was echt hun laatste zeer sterke album. Daarna een zangeres er bij en een totaal andere stijl. Jammer!

Niet mee eens Neal Ik vind de stijl verandering juist getuigen van lef en inzicht. We're here because we're here en Wheater Systems zijn 2 fantastische albums met een heerlijke dramatiek. De zang van Lee Douglas past daar perfect bij. Ik kan met beide stijlen (oud en nieuw) prima leven. Vind het knap dat de band zich blijft uitvinden. Ook deze The Optimist getuigt van lef. Mooie liedjes die iets meer poppy klinken maar voldoende origineel zijn om te boeien.

Dan verschillen wij heel erg van mening. Ik blijf bij mijn bovenstaande mening. In de auto de laatste gedraaid en...ik kon het niet meer aanhoren. Niets meer van de gave doom stijl over helaas.

Berichten verplaatst naar Anathema

Een sferisch/ stemmig album, met toch meer afwisseling dan ik bij de eerste luisterbeurt beluisterde.

Het album opent zeer fraai met - na de intro - het redelijk stevige Leaving It Behind. Aansluitend subtiele pianoklanken met daaroverheen het geweldig mooie stemgeluid van Lee Douglas in Endless Ways. Een zeer aangenaam nummer. Daarna - in de titeltrack The Optimist - hoor je elementen terug van Endless Ways (subliem gedaan). The Optimist is een erg mooi en dynamisch nummer met subtiele elementen. San Francisco voelt letterlijk als een autorit die je begint en lijkt daarmee een opmaat te zijn naar het latere Can't Let Go. Als tussenstop eerst Springfield. Alhoewel; tussenstop? In Springfield wordt stiekem nog een behoorlijke geluidsmuur opgebouwd. Daarna wordt de tussenstop nog even gerekt met het ingetogen en ontroerende Ghosts. In deze nummers ook de prachtige vocalen van Lee. En voorts weer door met de autorit. Can't Let Go is een nummer met een heerlijke 'drive' welke eindigt in stilstand en het zoeken naar radiostations. Uiteindelijk wordt er een jazz-zender gevonden. Close Your Eyes kan je feitelijk letterlijk nemen. Uitrusten en wegdromen op jazzy vibes. Maar pas op; met het risico op een nachtmerrie. Wildfires voelt als verloren rijden over een niet ophoudende weg dwars door de wildernis. Het laatste nummer Back To The Start (op papier ruim 11 minuten) duurt effectief ‘slechts’ 7 minuten en had wat mij betreft nog korter gemogen. Eigenlijk niet meer dan een outro. En dan zo’n outro waarvan de intro net iets te lang duurt, je vervolgens 3 minuten stilte voorgeschoteld krijgt, gevolgd door een afsluitende soundbite (‘n gelukkig kirrende baby). Dat soort van 'hidden' toestanden is sowieso nooit mijn ding geweest. Maar goed, dat is slechts een kritisch puntje aan het einde van een geweldig album.

Gehehe.. Bedankt voor de duiding. Ik had eerst 'atmosferisch' staan, maar vond dat te zweverig en te ver gezocht...

Na het uitstekende Judgement uit 99' ben ik de band wat uit het oog verloren, dat had met name te maken met de flinke koerswijziging. Dergelijke bands uit het genre kunnen altijd wel op mijn erkenning rekenen. Bij Anathema is dat echter zeer lastig gebleken. De band ontworstelde zich op Judgement en ook al een beetje op de plaat daarvoor zich van het wat confessionele doommetal genre, en ging zich volledig richten op atmosferische progrock achtige muziek met wat ambient invloeden. The Optimist is een logische voortzetting van het laatste werkstuk. The Optimist kan mij echter maar weinig boeien, het grootste euvel zit hem voor mij in het feit dat dergelijke platen van Anathema maar niet echt 'loskomen'
Back to the Start is daar dan een mooi voorbeeld van, bijna 12 minuten zit ik te luisteren naar een saai nummer dat maar weinig toe te voegen heeft aan het oeuvre van de band. En dat is jammer want met Endless Ways, Ghosts en Can't Let Go kunnen de heren en dame bij mij wel degelijk een potje breken.

Dit blijkt echt een groeiplaat te zijn voor mezelf.
Zeker nu de avonden weer donker zijn komt deze plaat volledig tot zijn recht en kan ik intens genieten.
Op 17/11 zal ik ze live aanschouwen in de Trix.
Kijk er enorm naar uit.

Het is inderdaad zo dat deze plaat na verloop van tijd toch nog iets eigens krijgt, waardoor ik het album meer ga waarderen.

Ik sluit me hier wel bij aan. Intussen vind ik Ghosts zelfs een prachtig streepje muziek, indien je me dat een paar maanden terug had verteld...

Te lage waardering hier. Naar mijn muzieksmaak zelfs het beste Anathema album. Leaving It Behind, Endless Ways en Wildfires zijn prachtige nummers. Het is inderdaad meer sferisch zoals eerder opgemerkt maar daar wordt het alleen maar beter van. De DTS 5.1-versie op blu-ray maakt het helemaal compleet.

anathema; toch een band met nummers die echt in de smaak kunnen vallen, met eerdere nummers als:
hindsight, internal landscapes. dit album is niet erg boeiend. Endless ways is het enige nummer dat me weet te boeien.

Na een lange tijd niet gehoord te hebben heb ik deze de laatste dagen weer eens intensief beluisterd. En opnieuw ben ik een beetje verbijsterd dat deze plaat, vooral bij de fans, redelijk lauw onthaald werd. Ik vind het een heerlijk album dat een perfect duo vormt met AFDTE (ook wat ondergewaardeerd bij de fans imho).

Een aantal maanden geleden heb ik exact hetzelfde gedaan. Na een zeer lange tijd niet meer geluisterd te hebben, vond dit album weer zijn weg in de CD-speler en heeft zeker ook uitvoerig wat rondjes gedraaid. Ook in de auto wist dit album zijn weg te vinden en uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik dit album beter kan waarderen dan toen deze uitkwam.
Echter blijft mijn 3,5 staan. Een edele voldoende dus, echter blijf ik erbij dat het album teveel blijft doorkabbelen, zonder dat er echt naar ongekende hoogten gewerkt wordt. Dit is toch anders op het overgrote deel van de Anathema-albums. En ja, datzelfde gevoel wat ik heb met The Optimist, heb ik toch ook met AFDTE. Ik mis de intense emotie en impact die zo van de songs af kunnen druipen. Iets, waar Anathema zo goed in is. Ik mis kracht, ik mis diepgang. Muzikaal is het minder sterk. Misschien zijn dat redenen waarom dit album, maar ook AFDTE minder liggen bij de fans. Inclusief mezelf.
Wat niet wegneemt dat het nog steeds prachtige muziek is, dat absoluut. Alleen niet zo sterk als dat ik voor het overgrote deel gewend ben van Anathema.

Oef

Mee eens. Weliswaar was de zangeres ook al hoorbaar op A Natural Disaster.

We're here kende nog een aantal sterke nummers. Weather Systems wordt gered door het hele sterke Unbreakable pt1 maar the Optimist is echt bar. Jammer. Hopelijk kunnen ze de opwaartse lijn weer vinden.

Die draait zelfs al mee vanaf Judgement ?

De eerste paar keer beluisteren vond ik het allemaal maar zeer matig. Na een half jaar The Optimist toch maar aangeschaft. Album blijkt een groeidiamantje te zijn. Des te vaker je hem beluistert, des te mooier het wordt, al haalt The Optimist het niet het niveau van WS en WHBWH. Volgend jaar ga ik ze voor het eerste keer live bewonderen tijdens het Prognosis festival. Zie er naar uit.

Ik had hetzelfde, maar geef vandaag de plaat wederom een kans nadat ik in de loop der jaren (jeez, hij komt alweer uit 2017!) toch regelmatig 'Endless Ways', de titeltrack en 'Springfield' langs liet komen.

En wat blijkt: Het is gewoon een onwijs goed Anathema album. Veel duisterder dan een Weather Systems en misschien wat minder catchy. Ik denk dat ik destijds gewoon niet zoveel zin had in Anathema, want aan de kwaliteit ligt het echt niet. Veel mooie pianopartijen, doeltreffend gebruik van electronica (beter dan op al hun voorgaande!) en behoorlijk spannende, a-typische wendingen in de plaat zoals het jazzy Close Your Eyes en Wildfires, waarin de electronica toch echt een stuk beter wordt ingezet dan op een misser als Distant Satellites (de titeltrack van dat album).

Distant Satellites was niet verkeerd, maar voelde toch behoorlijk aan als een herhalingsoefening van Weather Systems, met een paar kleine aanpassingen.

Ik heb dit album in eerste instantie een zeer lage score gegeven. 1,5* zie ik net. Dat was toch wel wat erg laag. Er staan een paar goede composities op maar probleem blijft voor mij wel dat ik het allemaal te glad en gepolijst vind klinken. Ik mis het rauwe randje dat ze eigenlijk sinds WHBWH al kwijt zijn. Ik vind alleen de John/Vincent tracks nog een beetje spannend. Danny schreef echt betere nummers ten tijde van Judgement/AFDTE/AND.

Leaving It Behind is wel een lekker nerveuze opener, zoals ook Radiohead ze kan maken. Gaaf zijn de techno invloeden. Daarna zakt de boel aardig in elkaar. Teveel zoetsappig gedoe, komt ook door Lee. Ze heeft een mooie stem hoor maar het haalt wel alle power er uit, het klinkt zo braaf allemaal al die harmonie zanglijnen met Vinny.

Bij het up-tempo Cant Let Go word ik weer een beetje wakker, hier zit tenminste weer een beetje pit in. Het jazzy Close Your Eyes zorgt ook voor wat afwisseling. Wildfires, gezongen door Danny, is ook wel een apart nummer met opnieuw wat techno halverwege. Het kan qua composities allemaal niet meer tippen aan hun hoogtij dagen maar ik kan er prima naar luisteren.

Aflsluiter Back To The Start begint veelbelovend, mooie zangpartijen van Vinny. Zelfs wat Beatles invloeden meen ik op een gegeven moment te horen. Helaas wordt het toch weer te glad en met teveel pathos gebracht. De stem van Lee erbij is ook weer teveel van het goede, waardoor ik moet afhaken. Zonde, want als ze het kleiner hadden gehouden was het veel sterker geweest.

En dat gevoel bekruipt me eigenlijk constant bij hun laatste platen. Te veel lagen, te veel pathos, te weinig substantie. Beetje het Coldplay effect.

Maargoed 1,5* was te laag. Het talent is er nog wel, het zit hem meer in de uitvoeringen het stijltje dat me niet zo bevalt. Ik verhoog van 1,5* naar 3*.