Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven (2000)

Wat een epsiche plaat zeg!
Heb het idee dat ik naar een geweldige film luister.
De magische klanken geven je een basis voor zelfbedachte beelden.
Helaas dan wel over totaal verwoeste gebieden waarin ieder zijn weg zoekt.

Dit album duurt bijna 1,5 uur maar luistert zo weg. Ongelooflijk.
Telkens kom je weer nieuwe elementen tegen in de composities.

Complimenten overigens voor de mooie recensies van deze plaat.

Heb zeker (met moeite) dit album drie keer beluisterd;- wat er in mij op kwam als term voor dit auditieve product: 'Doomsday Prepper Music'.

Hou zelf van drama in muziek, maar mi draait zelfs Ian Curtis zich om als hij kon....

Ook andere albums kunnen mij niet bekoren. Het zou flauw zijn om op iets te stemmen wat mij niet aanspreekt, maw dus 0 sterren.

Die opmerking slaat dus echt kant noch wal. Twee uitingen van drama en muziekstromingen die totaal niet met elkaar te vergelijken zijn. Toch fijn dat je in ieder geval de moeite hebt genomen het album te luisteren. Kan me voorstellen dat mensen het niet zoeken ivm de lange speelduur.

Eveningguard schreef:

Alsof je het over Stalker van Andrei Tarkovsky hebt...

Wow, dat zijn wel aardig wat taalfoutjes.

Kan je nagaan hoe desoriënterend en vertekenend deze mindfuckmuziek voor je was...

ik denk gewoon dat ie dronken was eigenlijk...

Hoe bedoel je sfeer? Luister alleen maar naar een nummer als Storm, en je hebt een duidelijk antwoord. Storm is voor mij het hoogtepunt van het album. Behoorlijk orkestraal, waarbij je vanaf het begin tot het einde wordt gezogen in een wereld die zowel herkenbaar als onherkenbaar onheilspellend klinkt. Bij de rest van het album zijn de teksten tussendoor bijzonder krachtig en voegen echt iets toe aan het geheel. Verder opvallend is de ontlading die te horen is in Sleep en de snijdende gitaren bij Static. GYBE! staat voor kwaliteit en dat bewijzen zij ook met dit geweldige album.

Hoe mooi deze muziek is, het album duurt gewoon echt te lang. De lengte verhindert wel geen 3,5* voor deze plaat.

Verder wil ik even verwijzen naar een stukje uit 'Static', waar die hoge gitaarnoot (ik weet niet juist welk instrument het is) van pak 16:45 tot 17:05 wordt aangehouden en die echt pijn aan de oren doet. Vond ik wel origineel gevonden

Toch verhoogd naar 4*. Echt muziek die tegen de schenen schopt, zalig.

De meeste onder jullie weten nu toch al lang dat 'Sleep' een ongevenaard stukje muziek voor mij is. Ik draai het nummer zo min mogelijk maar af en toe kan ik het toch niet weerstaan, daarnet lag hij nog eens op. Sleep is haast mijn tweede thuis, dit beeld zag ik voor mij na een fantastisch bericht te lezen waar iemand Sleep vergeleek met een lege stad, althans voor de oude man voor wie de stad vroeger vol leven zat en nu niet meer is dan een kille, lege plek waar materialisme heerst zoals de pest in de middeleeuwen.

Toch is dit beeld geen perfecte vergelijking met 'Sleep' want het lijkt alsof het 'nummer' twee gezichten heeft. Alsof het zich aanpast aan de mood waarin je bent.
Sleep kan namelijk ook één van de meest hoopgevende en levendige stukken muziek ooit zijn.

Daarom ga ik ook helemaal mee in de redenering dat 'Sleep' aanvoelt als een stad, alsof het de ene keer vol leven zit en de andere keer enkel melancholie uitstraalt.
Het voelt elke keer anders, in gedachten verdwaal je door de oneindige straten.

De intro alleen al zorgt voor kippenvel, soms hoor ik dat sommige mensen de intro na veel beluisteren beu worden. Dit heb ik totaal niet, ik blijf er iedere keer weer door geraakt worden, door die breekbare stem, de fantastische tekst en haast oprechte emotie.
Nog mooier zijn die eerste gitaarakkoorden die er als eb en vloed langzaam inkomen.
Enorm rustgevend zou van mij nog veel langer mogen doorgaan, maar het nummer bouwt dan prachtig op. Laagje per laagje, tot we aan het eerste hoogtepunt komen, die fantastische gitaar bespeeld door een schroevendraaier. Het geluid ervan gaat door merg en been en wanneer de muziek op zijn hoogtepunt zit komen ze rond de 9 min met een prachtige wissel. Het tempo wordt opgevoerd maar blijft mij raken of ik het nou als melancholisch of vreugdevol ervaar.

Rond de 13 minuten valt het dan opnieuw stil voor een prachtig stukje gitaar, langzaam wordt weer alles opgebouwd, opnieuw een beetje zoals dat met een stad gaat. Rond de 18 minuten komt mijn favoriete moment in de muziekgeschiedenis, het invallen van die drums en alhoewel ik niet gelovig ben durf ik te zeggen dat ik nog niks zo goddelijk heb gehoord als dat moment!
Ja, Sleep zal nog wel een tijdje het mooiste 'nummer' zijn dat ik ken!

Gazpacho haalde volgens mij de inspiratie uit een stukje van Sleep voor de plaat Night. Het begin van Dream of Stone, het eerste nummer van de plaat Night, heeft daar een stuk van overgenomen en die is in feite over de hele plaat toegepast ook. Vergelijken? Geen probleem. Te vinden op het nummer Sleep startend vanaf 16 minuten en 22 seconden. Het fragment duurt maar 9 seconden lang.

Heb dit album op vakantie in mijn tentje nu twee keer beluisterd: Tjongejonge, wat een album is dit!
Ik was een beetje bang dat ik door de lange afspeeltijd het album moeilijk kon volhouden, maar ik heb eigenlijk amper gemerkt dat het album zo lang duurt. Er gebeurt namelijk zo ongelofelijk veel op dit album. De meest rare geluiden worden opgevolgd door de meest geniale stukken muziek, gevold door een nog raarder geluid. Elke emotie komt langs: Blijdschap, angst, verdriet woede, echt teveel om op te noemen. Mijn hoofd heeft het er moeilijk mee alle fantastische dingen die op het album gebeuren te verwerken,dus blijf ik er telkens over nadenken.

Terwijl op F♯A♯∞ de wereld al compleet vergaan is, maak je op Lift Your Skinny Fists langzaam het vergaan van de wereld mee. Het begint namelijk zo mooi. In het begin van Stom maakt Godspeed muziek die recht uit de hemel lijkt te komen. Maar ergens halverwege de track draaien ze die muziek de nek om en komt er een veel zwaarder en heftiger muziekstuk in de plaats. Zo gaat het ongeveer heel het album door. Zoals ze bij een circusshow wel eens zeggen: 'Je weet niet waar je moet kijken', is dit: 'Je weet niet waar je moet luisteren'. Ook is de balans tussen de post-rock muziekstukken en de rare drones/samples/field recorings perfect. Maar ja, wat is er eigenlijk niet perfect aan dit album...
Laat ik maar voor nog een luisterbeurt gaan

Met deze plaat ben ik bijlange nog niet klaar en dat bevalt me nog altijd, ik blijf er nieuwe dingen in ontdekken. Het is gewoon een ongelooflijke trip. En wat is Sleep een prachtige lap muziek.

De hele plaat is een prachtige lap muziek! Dat is trouwens hoe je'm moet bekijken: een "lap muziek"

Wie de plaat niet kan vinden is misschien iets met deze deal op 7digital voor nog geen 5€ een klein meesterwerkje van bijna 1h30 in 320kbs. Een epische soundtrack voor al je treinreizen of lange autotrips.
Lift Your Skinny Fists Like Anten... (2000) | godspeed you black emperor! | MP3 downloads 7digital België - nl-be.7digital.com

in vgl op iTunes staat deze voor 12.99€ online

Sluit je gordijnen, bij voorkeur op een donkere regenachtige dag. Pak het album 'Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven' van 'Godspeed You! Black Emperor' en start je apocalyptische reis wat je leven voorgoed zal veranderen. WAARSCHUWING! Gebruik deze muziek nooit als achtergrondmuziek. Dit kan nadelige gevolgen hebben voor je verdere luistergenot. Luister aandachtig naar iedere noot. Voel de gitaren en absorbeer de drums. Laat je meevoeren in dit overweldigende spektakelstuk en beleef zowel je ergste nachtmerrie als mooiste droom.

Storm. De langzaam opkomende klanken van de gitaar in Storm klinken fijn in je oren. Het is vredig. Je bent er nog helemaal bij en het stelt je enigszins gerust. Gedurende het nummer voel je het. Dit gaat niet lang meer goed. Er is iets onheilspellends op komst. Dan slaat het om van een vredig gitaarriff naar een losgebarsten oorlog. Het onweert en het bliksemt. Het einde is in zicht. Het einde van de wereld. Op het laatst van het nummer waan je je op een donkere plek. Het is mistig en in de verte vallen de laatste bommen op aarde. Het is over.

Static. De eenzaamheid die dit nummer op je ziel weet te reflecteren is ongeëvenaard. De snijdende gitaar laat je de pijn voelen. Je bent alleen en er is niets meer om voor te leven. Je hebt het gevoel dat er geen einde meer komt aan deze gitzwarte periode. Je staat midden in een stoffig landschap, waarin de maan je enig lichtpuntje is. Je wilt niets liever dan deze wereld verlaten, maar de instrumentale prikkelingen laten je hunkeren naar meer. Je wilt weg maar je kan het niet. De eenzaamheid maakt langzaam plaats voor waanzin.

It was Coney Island, they called Coney Island the playground of the world.
There was no place like it, in the whole world, like Coney Island when I was a youngster.
No place in the world like it, and it was so fabulous. Now it's shrunk down to almost nothing...you see. And, uh, I still remember in my mind how things used to be, and...uh, you know, I feel very bad. But people from all over the world came here...from all over the world...it was the playground they called it the playground of the world...over here.
Anyways, you see, I...uh...you know...I even got, when I was very small, I even got lost at Coney Island, but they found me...on the...on the beach. And we used to sleep on the beach here, sleep overnight..they don't do that anymore. Things changed...you see.
They don't sleep anymore on the beach...

Sleep. Met deze woorden begint het nummer Sleep aan zijn muzikale indoctrinatie van je lichaam. Dit nummer werkt hallicunerender dan welke drug dan ook. De opbouw alleen al is een groot meesterwerk. Er blijkt namelijk licht aan de horizon te zijn. De gitaren reiken je poriën en verdwijnen in je lichaam totdat het je aders heeft bereikt en als een voltreffer in je hart explodeert. Je klautert uit het diepe zwarte dal en ziet de sterren aan de hemel. Naar het einde toe overheerst er euforie. Je ogen beginnen te schitteren en beetje voor beetje begrijp je wat 'Godspeed You! Black Emperor' met je doet. Laat je emoties los.

Antennas to Heaven. Het begin van het laatste nummer van dit album is net zo onwerkelijk als de werkelijkheid kan zijn. Je bent er bijna. Bijna. De stilte valt en je weet het echt niet meer. Is het je grootste terugval of is het einde in zicht? En dan. Pats! Daar is het. Een melodieus instrumentaal stuk trekt je uit de diepe put en zet je met beide benen op de aardbol. Voordat je mondhoeken de kans hebben om een glimlach te vormen, wordt je wederom keihard de onwetendheid ingedonderd. Sluit nu je ogen en laat de rest over je heen komen. Accepteer dat je dit moet ondergaan en doe het dan ook. Weet dat de drums je zullen helpen!

Als het eenmaal stil word en het album ten einde is, open dan je ogen. Loop naar de gordijnen en trek ze weer open. Kijk naar buiten en besef dat je deze reis hebt mee mogen maken. Voel je vrij en accepteer dat je een verslaving in de vorm van deze muzikale drug rijker bent. Neem wat te drinken, je hebt het verdiend. Godspeed you, my friend!

Erg mooi stuk!
Altijd leuk om de belevenis van iemand bij dit album te lezen.

Prachtig verhaal, ik wou dat ik de woorden had...maar dit album is zeer moeilijk te omschrijven.

Wat een mindfuck van een album!! Zo mooi, onbeschrijfelijk. Het bericht hieronder van Nicoleski is de perfecte omschrijving. Het voelt als een drug, luister met een koptelefoon en laat je meevoeren met al dat moois wat langskomt. Maar pas op, de duisternis ligt op de loer, soms klopt je hart van angst, word je panisch, is er nog een uitweg?? Maar dan zijn er altijd weer die mooie klanken wat je vertellen dat je niet bang hoeft te zijn.

Kortom, beleef het!! Nice trip...

Al een tijdje mijn nummer 1 album. Dit is inderdaad een koptelefoon pur sang. Heb dit album weleens een vriend aangeraden maar die snapte geen zak van deze muziek, maar de luister manier van deze persoon was ook niet de juiste. Dit album komt tot zijn volle recht als je er echt voor zitten en alles over je heen laat komen. Heb je ook bij het allerlaatste ambient stukje het gevoel dat je een hele reis hebt meegemaakt? Terwijl dit album toch maar 'slechts' 4 nummers heeft(weliswaar lange nummer).

Volledig mee eens, als je niet geconcentreerd luistert gaat hij volledig langs je heen.

Geconcentreert luisteren hoeft helemaal niet, ik kan m net zo goed onderweg aanzetten en er verder niet op letten en dan is het ook heerlijk. Maar als achtergrondmuziek tijdens bezoek is het niet weggelegd. Godspeed is wel echt privé muziek.

Door een koptelefoon hoor ik geluiden wat met de speakers niet te waarnemen zijn. Ja Timo-otje, wel een reis door het universum haha. En op het laatste weer terug op aarde bent.Door de composities waan je steeds ergens anders, maar je zit midden in een verhaal. Steeds speelt zich een ander verhaal af in mijn hoofd, maar er gaat een rode draad door die verhalen.

Raar wat muziek met je doet, ik ken het album pas een paar weken. Soms wil ik het niet horen, bang dat het gaat vervelen (zou het ooit het geval zijn?). Dit pareltje moeten we koesteren.
En inderdaad, niet iedereen 'snapt' deze muziek. Dat heeft met je verbeeldingsvermogen te maken, denk ik. Of het raakt je niet...weet ik veel. Ik ben blij dat ik het wel snap en van mag genieten.

Je kunt het ook overdrijven.. ja het is een sterk album, maar het is geen muziek die boven alle andere dingen staat.. het is geen unieke muziek ofzo (voor zover niet alle muziek uniek is). Het kan wel iets toevoegen er heel expliciet naar te luisteren, maar dat is zeker geen vereiste.. Ik kan er ook prima gewoon op de fiets naar luisteren..

De reis door het universum gaat voor mij ook niet zo op.. ik zit nog steeds gewoon in mijn stoel

Dan ga maar eens in bed liggen met je ogen dicht...

Waarom kan deze plaat niet uniek zijn? Elk individu kiest zelf of een album al of niet uniek is. Over smaak valt niet te twisten!

De ultieme dooddoener. Laten we MusicMeter dan maar opheffen.

Toen een user dit album, een tijdje terug, labelde als “pretentieuze bogwash voor intelluelen met nastreefhang”, moest ik toch eens goed fronzen. Mijn ervaring bij dit album is namelijk een heel andere. Ik vind dit bovenal een plaat die zich richt op filmische sfeerschetsen, die mijn inziens buitengewoon emotioneel zijn. Ik vind het erg knap hoe dit album aan de ene kant een goede eenheid is, maar hoe aan de andere kant elke compositie zich van de voorgaande onderscheid. Elk nummer verteld een eigen verhaal!
-
“Storm” opent met een soort vreugdemars, die alsmaar statiger wordt. Halverwege worden enkele dissonante tonen ingezet. Er speelt iets onder de oppervlakte, wat uiteindelijk in een drama uitmondt. Het field-recordingsgedeelte wat hierop volgt is ijzersterk. Hier horen we een dame, over de intercom van een supermarkt, die haar klanten adviseert om een bepaalde groep mensen te mijden. Hierbij krijg ik, met name door de treurige pianopartijen die direct daarna hun intreden doen, haast een gevoel van uitsluiting. Een soort van Adam en Eva die het paradijs uitgejaagd worden.
-
“Static” werkt vooral doordat de instrumentale ontknoping op het spoken-word gedeelte lijkt aan te sluiten. De man spreekt met hoorbare angst over een soort gekmakende, religieuze revelatie. De instrumentale conclusie is evenzeer welhaast manisch, doorgedraaid. Alle grip op de realiteit lijkt verloren te zijn.
-
Volgens mij is “Sleep” een uitbeelding van de dood. Het begint met een oude man die terugkijkt op zijn jeugd. Verdriet is in zijn stem te horen, wanneer hij realiseert dat hij het verleden nooit meer zal herbeleven. Het geniale aan dit nummer vind ik dat de toon juist helemaal niet depressief is . Vanaf de 16de minuut straalt de muziek zo veel acceptatie en nostalgische blijdschap uit dat ik er versteld van sta.
-
“Antennas to the Heavens” straalt een zeker soort berusting uit. Het is haast een soort hemelgang. Tegelijkertijd zijn er ook veel mysterieuze,kosmische klanken te horen. Een soort drang naar het onbekende. Bij de laatste tonen uit doedelzak weet ik niet of ik het nou angstaanjagend of vreugdevol vind klinken. Een open einde so to say.
-
Ik denk dat, dat wellicht ook de kracht van Godspeed is. Op emotioneel vlak lijken de albums rond een thema heen te dansen. Bij F#A# was dat de Apocalyps/leegte, bij “Slow Riot..” opstandigheid en bij dit album proef ik bovenal een soort hoop, zei het een wrange. Haast tegen beter weten in. Hoewel ik de voorgaande EP nog steeds het sterkste vind van deze band, vind ik dit album door de hoopgevende sfeertekeningen hun meest emotionele. Ja, er zijn duistere momenten, GY!BE is niet vies van donkere soundscapes, maar uiteindelijk is er een oplossing.
-
Getuige de politieke, antikapitalistische, mening van de heren is hun ‘oplossing’ niet de mijne.Maar goed dat is dan ook gelijk het mooie aan dit soort muziek: al deel ik de ideologie niet, ik krijg nog steeds dezelfde luisterervaring aangeboden. En deze luisterervaring is een van de beste die ik in mijn muzikale ontdekkingreis heb mogen meemaken. Ik verhoog dan ook naar 5*
-
PS;

Dit vind ik eigenlijk niet eens zo’n slechte vergelijking. De film en dit album maken beide gebruik van een langzame manier van opbouwen,gebruiken christelijke metaforen en beide richten zich, ondanks de hoogdravende thematiek, vooral op de emoties daarachter.

Mooie recensie, zal mij deze eens aanschaffen. Ik ken enkel de Allelujah plaat en die vind ik niet zo goed. Heb ze wel live op Rock Herk gezien een aantal jaren geleden, en dat was wel een goed concert (en plezant festivalleke)