Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven (2000)

Laat ik mij aan een mening wagen, en daar wil ik mee beginnen door te stellen dat deze plaat mij meer weet te interesseren dan F#A#. Dat komt doordat er meer muziekstukken voorbij komen die mij meer zeggen. Daarbij moet ik dan weer zeggen dat ik hun debuut gejaagder en stemmiger vind, maar het gaat om het totaalplaatje omdat, en daar heeft Nakur mij kennis mee laten maken, dit totaalmuziek is.

Ik vind het moeilijk om de muzieksegmenten bij titel te noemen, vind ik ook helemaal niet nodig, dus ik hou het voor het gemak en uit respect even bij minuten. De eerste zes minuten brengen bij mij toch wel een haast euforisch gevoel bij me op, dat enigszins komt omdat ik het gevoel krijg dat we hier met ontzettend zelfverzekerde muzikanten te maken hebben. Dat gevoel van zelfverzekerdheid komt nog regelmatig hier voorbij. De stemmige geluiden (vergeef me, ik ben slecht in muziekinstrumenten benoemen, maar dit zijn geloof ik violen), met dat simpele gitaarstukje die hierop volgen zijn volgens mij vooral live heel erg interessant, en zo ontzettend mooi als het zachte geluid van een andere viool voorbij zweeft. Cello's (correct me if I'm wrong) leiden naar een bevrijdende climax waarin ik vooral bombast hoor dat iets van een overwinningszege voorstelt.

En daar heb je dan weer die stemmige vioolpartijen, waarbij ik nu echt sterk het idee krijg dat dit live exact hetzelfde klinkt. Dit klinkt zo ontzettend goed, dat ik dit bijna klassiek wil noemen. Dit is tevens ook een opbouw naar een moment waarin zware trommels en diepe gitaarakkoorden bij mij een beeld creëren waarin een trein in sneltreinvaart naar de duisternis toe snelt. Ik merk ook een uiterst subtiele vermindering van de snelheid op, waardoor mijn imaginaire trein in een toestand van verdikte licht vast komt te zitten in een tunnel waar geen uitweg meer in te vinden is. En ik denk dat dit dan direct ook een van de eerste duistere kanten van het album is. Soundbites van een paniekerige stem die door een megafoon schreeuwt en de holle klanken van een piano sluiten ten slotte het eerste nummer met een gevoel van eenzaamheid en verlatenheid.

Static wordt pas na vier en een halve minuut interessant door het perfecte samenspel van treurige violen en een droevige stem die een al even droevige rede houdt. Zo rond de tien minuten hoor ik ook weer die xylofoon die ik ook al in F#A# hoorde; maar die scheurende... gitaar? die ik hierbij hoor bevalt me helemaal niet. De dreiging na dat vreselijke geluid komt voornamelijk door het steeds snellere ritme; het lijkt wel alsof je voor iets vreselijks op de vlucht bent. De laatste minuten tenslotte doen me denken aan de Ghost in the Shell-score van Kenji Kawai; (ijzer)koud en mysterieus. De afsluiter van het minst interessante gedeelte.

Sleep begint heel interessant door het verhaal van een oude man over Coney Island; nostalgie alom, duidelijk verteld in een oprechte toon. Aandoenlijk. Ik kom weer huilende gitaren tegen die me weer niet direct bevallen; alleen het snelle drumwerk dat rond de negen en een halve minuut begint is heel interessant en krikt de interesse weer wat op.

Antennas to Heaven begint heel leuk, met die aparte zang en het lullige gitaartje. Het verraste mij enorm toen er opeens, na al de redelijk droevige en treurige klanken, er opeens iets aparts gebeurde; ik voel vrolijkheid, ik zie dansende meisjes, ik zie sneeuwvlokjes uiterst gedetailleerd neerdwarrelen; een winterfeest lijkt het wel, dat door het aardige tempo gejaagd is en in zekere zin macaber. Dansende marionetten, die komen ineens in me op. De zingende Canadese meisjes die in het Frans iets zingen over "mon ami" maken het geheel af, maar beelden van een speelplaats bij een basisschool zorgen ervoor dat ik niet weet wat ik hier eigenlijk over moet denken.

Eigenlijk weet ik nog steeds niet wat ik over dit album moet denken, buiten de beelden die ik spontaan hierboven heb besproken. Het is een avontuur, waarin raak wordt geschoten, maar ook wel eens mis. Als ik zo vrij mag zijn om wat steekwoorden van Nakur te lenen: het is ongrijpbaar, gedreven, desolaat, hoopgevend en flonkerend. Iets waar je ontzettend veel moeite voor moet doen om alle geheimen ervan te ontdekken. Het is interessant, en de manier van muziek maken is in het geval van Godspeed iets wat mij boeit; het vergt geduld, maar de schat die je zal aantreffen maakt het de moeite waard.

Rest mij nog een laatste vraag. Wat in Godspeednaam wil frasmulgant en predionaal zeggen?

Nu vier keer geluisterd en ik stop ermee. Tijdens de eerste helft hoor ik nog wat leuke stukken, maar bij de tweede verliest men geheel mijn aandacht. Op zich helemaal niet verkeerd, maar om een of andere reden verkies ik zelfs als achtergrondmuziek andere dingen. Terwijl ik F#A# wel erg boeiend vind.

ik kan mijn review van het vorige album hier ook plaatsen, met mischien als enige toevoeging dat het hier wat moledieuzer, en mischien wat meer een als een geheel klinkt.
maar dat zijn maar kleine dingen als je kijkt naar wat een bizarre en prachtige muziek ze hier weten te maken.
ook hier niks anders dan lof en 5* uiteraard

Vóór Joy Division was er Godspeed You! Black Emperor.

Euhm...

In mijn leven, dan.

In de zomer van 2006 ontdekte ik Joy Division; ik ging althans pas echt goed naar ze luisteren in die periode. Ik had het nodig, ik was beroofd van mijn zelfvertrouwen en die muziek, in combinatie met de prachtige teksten van Ian Curtis, luisterde naar me. Begreep me.

Een onbetrouwbaar Kreng -lees 'Slet'- uit 't westen des lands op wie ik destijds 'verliefd' was, speelde allemaal vuile psychologische spelletjes met me in het voorafgaande voorjaar. Dat was de tijd dat een zekere Canadese post-rock groep mijn trommelvliezen regelmatig aandeed. De mindgames en 't continue afbreken van contact van dat verraderlijke, overspelige mismaakte hoopje atomen maakten me al redelijk mismoedig -zij was overigens niet de directe reden voor mijn gebrek aan eigendunk een paar maanden later. En aanvankelijk maakte deze band waaraan ik regelmatig mijn oor te luisteren legde de misère alleen maar groter. Liet 't me voelen. Maar mijn God, ik kon er niet van wegblijven.

En dan heb ik het voornamelijk over F♯A♯∞. Trieste boel. Verschrikkelijk onaangenaam. Desolaat tot en met. Wij zijn van binnen net zo verwoest als de rest van de wereld maar er een einde aan maken lukt op de een of andere onverklaarbare manier niet. Misschien omdat, stiekem, die totale destructie die de apocalyps heeft achtergelaten toch gewoon te interessant is. Dat we dit gevoel van verlies gewoon niet kwijt wíllen raken. De leden van Godspeed You! Black Emperor weten dit en gieten dat in een formidabele soundtrack.

Maar Lift Yr. Skinny Fists Like Antennas To Heaven! is weer heel anders. De boodschap lijkt: Ja, de wereld is naar de tering maar daar kunnen we gewoonweg niks aan doen. Als in, het verleden blijft ongewijzigd, het heden komt ook op je af maar aan je toekomst valt nog wat te sleutelen in het huidige moment. En daar moet je je overheen zetten, vooral over de schoonheid van vroeger, wat prachtig geïllustreerd wordt met Sleep. Dat kan ik zelf overigens ook nog niet, ik ben daar veel te sentimenteel voor. Zal ik nooit kunnen, hoewel ik weet dat het moet maar ik word teveel met vergane glorie geconfronteerd, zowel in (pop)cultuur als mijn eigen leven.

Wat deze plaat mij ook vooral wil zeggen is dat alles kapot is maar de stukken zijn nog heel. Kun je ook weer wat leuks, of zelfs moois, van maken. De muziek ontroert, verontrust, confronteert maar, nadat het dit alles doet, per track, brengt het ook weer kalmte. En gemoedsrust. En... inspiratie! Ik schrijf op dit moment een strip, die mijn broer tekent en echt, voor de sfeer heb ik muziek als deze nodig! Wow!

Gisteren op vinyl aangeschaft. Iets mag in mijn Top-10 alleen als ik het op vinyl heb en er niks anders van de uitvoerende(n) in staat. Nou ja, Menuck's andere projecten, dat zou wel weer mogen. Maar Godspeed You! Black Emperor was tot nu toe een grote afwezige.

Hoewel, is dit altijd zo geweest?En:Ik zal heel eerlijk toegeven dat ik er niet aan gedacht zou hebben om welk album van deze groep terug te plaatsen in mijn persoonlijke toplijstje als ik deze berichten niet had opgesnord. Daardoor besefte ik eigenlijk dat Lift Yr. Skinny Fists Like Antennas To Heaven! destijds met recht bovenaan stond! En ook op de een of andere vage manier dat niet A Saucerful of Secrets maar Meddle mijn liefde voor Pink Floyd moet vertegenwoordigen. Gek hè?

Drie jaar later kwam het tussen die dame en mij overigens helemaal goed. Maar dat was van korte duur want haar ware aard -gebrek aan sociale vaardigheden en ongeneesbaar egoïsme- kwam snel genoeg weer boven. Grappig genoeg was ik op een dag dat ze bij me mijn F♯A♯∞ CD kwijt. Gelukkig vond ik 'm maar nu zie ik er de ironie pas van in, daar dat album destijds een 'audiografische' spiegel was voor al wat zij me aandeed.

En dit typ ik allemaal terwijl ik naar 't album Let It Be van The Beatles zit te luisteren! Ook op vinyl!

Nu weet ik nog altijd niet hoe ik een stuk over mijn favoriete band allertijden kan schrijven.
Het is de enige band die me doet huilen, die me luisterbeurt na luisterbeurt nog altijd kan verbazen en waar ik iedere plaat minstens een 4,5* geef.

Waarom? Dat gevoel is moeilijk in woorden te omschrijven, telkens als ik Lift your Skinny draai (als ik me trouwens niet aan de 1 maal artiest in top 10 regel zou houde, zou deze plaat erg hoog in mijn lijst staan) dan krijg ik weer dat speciale buikgevoel. Het gevoel van thuiskomen.

Deze mannen en vrouwen, weten woede, verdriet, angst en euforie te omvatten in melodieën.
Neem nou het begin van Storm, die eerste stille tonen. Het is alsof de zon langzaam opkomt in een Canadees dorpje alles lijkt goed te gaan. Dat de muziek luider en luider wordt.
Vele uitbarstingen en climaxen en verborgen melodieën gaan er in de compositie schuil. Alsof het dorp plots tegel per tegel wordt verwoest.

Het mooiste is misschien nog dat iedereen zich een ander verhaal bedenkt bij de composities. Sommige voelen het aan als het einde van de wereld, andere als een oorlogssituatie.

Naar Lift Your Skinny luisteren is je even alleen op de wereld voelen.
Ondanks dat deze een speellengte heeft van meer dan 80 minuten, lijkt dit maar even te duren. Een klein detail kan deze muziek nog mooier laten maken.
Zelden heb ik zulke gevarieerde, verbazende en vooral geniale composities gehoord.

Dat donkere vioolgedeelte van Static, doet me huiveren, de plotste twist in Storm lijkt perfect te zijn voor een film. Sleep is nostalgie op z'n best en Antennas To Heaven is de plotse maar geniale climax. Meesterwerk!

Hoe bedoel je sfeer? Luister alleen maar naar een nummer als Storm, en je hebt een duidelijk antwoord. Storm is voor mij het hoogtepunt van het album. Behoorlijk orkestraal, waarbij je vanaf het begin tot het einde wordt gezogen in een wereld die zowel herkenbaar als onherkenbaar onheilspellend klinkt. Bij de rest van het album zijn de teksten tussendoor bijzonder krachtig en voegen echt iets toe aan het geheel. Verder opvallend is de ontlading die te horen is in Sleep en de snijdende gitaren bij Static. GYBE! staat voor kwaliteit en dat bewijzen zij ook met dit geweldige album.

Het is gebeurd, kon het niet meer aanhoren afgelopen zomer. Voelde me teleurgesteld en boos! Dit is wat me overkomen is...

Na een stevig avondje stappen gingen ik, en een paar vrienden bij hun thuis muziek luisteren. Natuurlijk iedereen heeft een andere smaak, toch kwam wat 'rustigere' rock op te staan.

Ik niet gek en begin te vertellen over dit album. Ze waren erg benieuwd. Ik dacht: weet je wat, val met de deur in huis en zet Sleep op (voor mij het mooiste, emotionele muziek stuk wat ooit gemaakt is).
Deze vriend heeft een mega tof geluidsinstallatie dus daar zal het niet aan liggen.

De eerste woorden (intro) en klanken komen uit de speakers en het duurt niet lang en moet even slikken van de brok wat in mijn keel zit. TJONGE JONGE...wat klinkt dit goed uit deze installatie (en iets teveel bier op).

Aandachtig luisteren we verder..... en denk nog: dit gaat goed, het nummer wordt alleen maar nog beter en mooier!
Vier minuten later ging het geluid zachter en werd er raar naar me gekeken. De eerste opmerking wat ik kreeg was: 'als je deze muziek mooi vindt ben je depressief volgens mij'.

Daar gaat je euforie...ik schrik van de opmerking. Ik heb namelijk in mijn jeugd flink wat depressies gehad, ben ik gewoon nog steeds depri?!

Eenmaal thuis zegt mijn partner, die ook af en toe wat heeft gehoord: 'het is ook helemaal geen mooie muziek'. Dikke klap in mijn gezicht en ik ga buiten boos een sigaretje roken.

Daar sta je dan, buiten onder een hemel met prachtige sterren. Voel me rot, belazerd en vooral BOOS!
Weken niet meer geluisterd. Was er klaar mee! Toch, nu de dagen weer korter worden. De bladeren dwarrelen weer op grond ... en de winter staat voor de deur (hoezo depressief?)
Ik check mijn playlist op de telefoon en daar staat ie: Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
.

Verzamel mijn moed en ga luisteren met mijn beste vriend, dhr Sennheiser.
Ik ga verder niet in details (er is al genoeg over geschreven). Maar geloof me, Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven is een album waar NIEMAND(!) meer tussenkomt.....