menu

Roxy Music - For Your Pleasure (1973)

mijn stem
4,05 (429)
429 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Island

  1. Do the Strand (4:04)
  2. Beauty Queen (4:41)
  3. Strictly Confidential (3:48)
  4. Editions of You (3:51)
  5. In Every Dream Home a Heartache (5:29)
  6. The Bogus Man (9:20)
  7. Grey Lagoons (4:13)
  8. For Your Pleasure (6:51)
totale tijdsduur: 42:17
zoeken in:
avatar van orbit
4,5
Om de een of andere reden weer eens in een Roxy Music stemming en ben weer een aantal platen van ze aan het beluisteren. Opvallend hoe experimenteel die eerste platen zijn tov. de latere. Dit is naar mijn weten het toppunt in die experimentatiedrift en tevens nog een prima hybride met goed geschreven pop(rock)muziek.
Over het eerste nummer kan ik kort zijn: bri-lj-ant!! Mijn favoriete RM nummer en één van de beste openers van een album ooit. Nummer twee is ook prachtig, maar geheel andere sfeer, heerlijke gitaaruithalen halverwege. Het derde nummer is zwaar voor RM begrippen, huilende gitaren eindigend in een ironisch stukje tekst. Wel erg mooi! Editions Of You is weer totaal upbeat en heeft de klassieke zin: "boys will be boys will be boyoyoyois" Erg lekker nummer, heeft veel weg van enkele van de rockers die David Bowie ook op meerdere platen gebruikte (Suffragette City e.d.).
Mijn tweede favoriet op deze plaat is zonder meer In Every Dream Home a Heartache, prachtig nummer met iets van melancholie, triestheid, maar ook spanning en humor. RM op zijn best! Nummer 6 zal niet iedereen kunnen waarderen, experimenteel nummer met wel een zeer tegendraadse sax en een bijna valse Ferry.. ik heb dit nummer ook pas na verloop van tijd een beetje kunnen waarderen en het hoort voor mij nu inherent bij de plaat, maar zou het ergens anders op staan zou ik het waarschijnlijk stukken minder vinden. Somehow heeft het wel iets tussen deze prima verzameling RM nummers en krijgt het zijn eigen plekje. Grey Lagoons is een mooi opbeurend RM nummer, zoals ze later meer zouden maken. Ik vind het evenwel het zwakste nummer van de plaat. For Your Pleasure is een prachtige afsluiter, ook licht experimenteel en heeft een vreemd soort van spanning.. ook weer wat duidelijke Eno klankeffecten.. hypnotiserend.
Plaat die al heel lang bij mijn favorieten uit de 70s behoort en bij herbeluisteren wordt ik daarin alleen maar bevestigd. Hierna werd het allemaal wat minder per plaat. 4,5*

avatar van Brecht
4,5
Deze vind ik nog een stukje beter dan het debuut.
Opent heel sterk met Do the Strand.
Heel leuk bij Beauty Queen is de intro van Eno, een voorbode van dat ongelofelijk rockende instrumentale middenstuk.
Strictly Confidential vind ik iets minder.
Geen nood, want hierna komt Editions of You. Ik hou van alles aan dit nummer: de barokachtige intro, dat "mmm" van Ferry, de tekst "boys will be boys will be boy-oy-oys", de opeenvolgende sax-, synth- en gitaarsolo's en het korte whooo-koortje.
Interessante lyrics in In Every Dream Home a Heartache. "I blew up your body, but you blew my mind." Waarna het nummer ontploft.
The Bogus Man mocht best een stukje korter zijn, maar toch hou ik wel van de paranoïde atmosfeer.
Mooie opeenvolging van tragere en snellere stukken in Grey Lagoons.
For Your Pleasure is een magistrale afsluiter. Moeilijk om te geloven dat het al uit 1973 stamt.

Los van de muziek vind ik de hoes ook een topper.

4,5
Rare band, die Roxy Music. Hybride noemen ze het tegenwoordig. Te intellectueel en stijlvol voor de glamrock en te vreemd en kitscherig voor de progrock. Aan de ene kant was er de ene Bryan (Ferry) met zijn voorliefde voor ballads, crooning en 50-er jaren vaudeville, aan de andere kant was er de andere Brian (Eno) die een voorliefde had om met tapes te experimenteren. 'We had everything in there from Liza Minelli to the Velvet Underground to systems music to 50s’ rock and roll' (Manzanera). In het begin van hun carriere kon het niet treffender worden uitgedrukt; tijdens concerten stond Ferry en zijn piano aan de rechterkant van het toneel, Eno met zijn synthesizer aan de andere kant.
De heren hebben altijd beweerd dat de songs van hun eerste twee albums een groepsgebeuren is geweest maar dat hun managers erop aandrongen om Ferry zijnde de zanger, centraal op het toneel te plaatsen. En daarmee werd Ferry het gezicht van de groep (hoewel hij alle liedjes schreef). Eno vertrok na het tweede album.
Gekscherend is wel eens verteld hoe For Your Pleasure (1973) tot stand is gekomen. Ferry speelde ergens in zijn huis de liedjes, MacKay, Manzanera en Eno kwamen langs, gaven hem op zijn flikker, zeiden dat moet je nooit meer doen en speelden daarna hun partijen in.
Hoe het ook zij: For Your Pleasure is het beste album dat Roxy Music heeft gemaakt. Een perfecte balans wordt gevonden tussen Ferry’s popperige soul aspiraties en Eno’s experimenteerdrift. Liedjes begonnen gewoon en dan kwam Eno langs om weer eens een gitaar, sax of piano door de mixer te halen en werden die gewone liedje bijzonder terwijl ze uitstekend luisterbaar bleven. Dat gold zelfs (of juist) voor het krautrockerig Eno nummer op deze plaat: 'Bogus man'. Die botsing qua stijlen, heeft iets moois tot stand gebracht. Het is het voorbeeld van wederzijdse bevruchting, hoe tegengestelde geesten elkaar beter maken.
Op Stranded (1973) was er geen Eno maar meneer Jobson. Men was nog in goede doen zeker door het succes van For Your Pleasure. Het zelfvertrouwen straalde van de plaat af maar je begint al te merken dat Ferry weer in zijn hoek begon te kruipen. Het aantal rustige ballads nam weer toe zodat hij weer lekker romantisch kon zwijmelen. Alleen het overheerst niet. Naast de rustige nummers bleef er aandacht voor de rockers. Het gemis van Eno werd opgevangen behalve door variatie qua nummers ook door variatie in de nummers. Mooiste voorbeeld is 'Mother Of Pearl” dat rockerig begint maar rustig eindigt. Twee voor de prijs van een. Zo kan je een probleem ook oplossen.
Roxy Music is slim: op hun platenhoezen staan uitermate mooie vrouwen in interessante poses. Bedoeling daarmee is de mannenblikken te trekken waarna de stap om de onbekende muziek te beluisteren, geringer wordt. Let wel: ik spreek hier over het tijdperk waarbij naar een platenwinkel werd gegaan en je de betreffende platen uit platenbakken diende op te vissen. Bekende hoesdames waren Amanda Lear (omgebouwde man) op For Your Pleasure en Jerry Hall (ex van Mick Jagger) op Siren.
Roxy Music heeft altijd problemen gehad om een basgitarist te vinden. Dat probleem werd opgelost door sessiemuzikanten in te huren. Nu is dat gewoon; toen nog niet.
Inmiddels heeft Eno zijn eigen carriere gemaakt met name als producer (zie U2, Talking Heads), heeft ambient music tot ontwikkeling gebracht en is nog steeds bezig met geluid te experimenteren.
Ferry is in zijn croonershoek gekropen; eerst met Roxy Music daarna solo met commercieel succes dus weinig avontuurlijk.
Manzanera heeft een aantal solo albums uitgebracht waarvan Diamond Head een aantal puike nummers bevat maar daarover elders.
(uit: Van Melancholie Tot Herrie – Jan Koenis)

avatar van west
4,5
Door de aanschaf van de boxset 'the studio albums' luister ik alle lp's in volgorde af van Roxy Music.
For Your Pleasure heeft bij vlagen een haast betoverende sfeer. Neergezet door fraaie en/of pakkende melodieën, synthesizers, gitaren. Soms meer richting het experiment, net zoals op het debuutalbum is dit vooral meer op kant B te horen. Dit is niet altijd even geslaagd, zoals op het te lange Bogus Man.
Daarom geef ik ook hier - net als op 'Roxy Music' de voorkeur aan de uitstekende kant A van de plaat. Met de geweldige opener Do The Strand, het sfeervolle Strictly Confidential, het swingende Editions of You en het ronduit briljante In Every Dream Home a Heartache met die schitterende finale. Weer een zeer originele en fraaie plaat van Roxy.

4,0
Roxy Music, één van die jaren 70 bands waar ik eigenlijk nog net te jong voor was toen ze hun beste albums maakten. Enkel de hits zag je op Top Pop en daar zag je ze tussen glam rock acts als de Sweet, Mud, Garry Glitter, Suzi Quatro. Voor een 12 jarige lastig om dan het verschil goed te zien als je Eno in één of ander buitenaards pak rond ziet lopen. Maar toch kwam ik er snel achter dat deze muziek tot de betere, echte progressieve muziek hoorde. Maar veel verder dan de op de radio uitgezonden hits kwam ik eerst niet. Wel luisterde ik vaak 's avonds laat naar een programma op Radio Veronica waar ze langere nummers uitzonden van de echte goede bands en dan zat er soms ook een Roxy Music nummer bij. Van dit album had het eerste nummer 'Do the strand' natuurlijk hitpotentie, maar geen idee waar dit over ging. Maar door de opkomende hormonen had ik daar wel mijn eigen gedachten over. Mijn Engels was ook nog niet zo goed. Op een gegeven moment kocht ik tweedehands het album Viva ! Prachtig vond ik dat en vooral het nummer 'In Every Dream Home A Heartache' vond ik adembenemend mooi. De live versie op Viva ! is ook onbeschrijflijk. Jaren 80 kwamen en dat betekende voor mij daar al die grote jaren 70 bands wel richting kerkhof gedragen konden worden. (een beeld van het eerste Pandora's Box festival)
Maar intussen veel vinyl en cd-s kunnen aanschaffen en daaronder ook bijna het gehele repertoire van Roxy Music. Tijd om weer eens af te stoffen en te luisteren hoe het nu klinkt na zoveel tijd.
Deze plaat is echt jaren 70 en wat heeft Roxy Music hier een eigen geluid neergezet. Vanzelfsprekend is de zang van Bryan Ferry herkenbaar uit duizenden. Verder is de saxofoon ook heerlijk bepalend op een enkel nummer. Toch het glammy achtige vermengd met rock , psychedelica en prog maakt het tot een onweerstaanbaar geheel. Beginnend met 'Do the strand' waar de groep al laat horen wat ze allemaal in huis heeft. Nummer 5 heb ik al benoemd , prachtig maar de versie op Vista ! blijf ik beter, intenser en aangrijpender vinden. Op zich heeft Vista ! de hoogste score van alle albums van Roxy Music, dus dat zegt wel iets. The Bogus Man laat weer een totaal ander geluid horen, dat zou zomaar op een obscuur jaren 60/70 folk-prog album kunnen staan. Hier is de zang totaal niet herkenbaar als van Bryan Ferry. Een wat vreemd nummer, maar prima op dit album. Op Grey Lagoons mag Brian Ferry en de saxofoon weer excelleren, een soms wat honky tonk achtig nummer. Ten slotte de uitsmijter tevens titelnummer. Ook weer een totaal ander nummer met duidelijke prog invloeden.
Toch wel een bijzonder goed album van de in de jaren 70 bekend staande intelligente band.
Ook het laatste album met Brian Eno erbij. Uit de andere albums moet blijken wat zijn rol was in Roxy Music.

avatar van Roxy6
5,0
Dit album is een goede stijlkaart voor de tijdloze klasse, het raffinement en de prachtige composities die Roxy Music produceerde in de vroege jaren 70. Het is ook een tijdsdocument, deels geworteld in de Glamperiode maar anderzijds zijn tijd ver vooruit.

Het debuutalbum, maar zeker ook FYP album waren behoorlijk vooruitstrevend Er wordt briljant gespeeld op deze platen, de composities zijn heel divers, soms licht soms zwaar gelardeerd met vinnige instrumentarium en werkend naar een opzwepende climax (In Every Dreamhome a Heartache),
De openingstrack Do the Strand, over een nieuwe dans en wie die dan wel allemaal uitvoeren is vandaag de dag nog net zo knisperend als op de dag van de release. Ferry glorieert en de band speelt knetterstrak.
Strictly confidential en Beauty Queen zijn ook stuk voor stuk evergreens, composities waar goed over nagedacht is en die waanzinnig knap in elkaar steken.

The Bogus man is stuwend en soms bijna funky met een hypnotiserend ritme.
Grey Lagoons een jazzy stijlkaart en de afsluitende titeltrack laat een rustige Ferry horen....

Na dit album breekt er een nieuwe fase aan, Eno gaat verder met zichzelf en komt nog met veel bijzonders voor de dag in de jaren die volgen.
Ferry gaat door Met Roxy en laat zien dat de eerste twee albums geen toevalstreffers waren maar het begin van een stijlvol en tijdloos oeuvre

avatar van Marco van Lochem
4,0
De opvallende album cover van het titelloze debuutalbum, met model Kari-Ann Muller in glamour stijl, gefotografeerd door fotograaf Karl Stoecker, zette Roxy Music meteen in de etalage. Het door Pete Sinfield geproduceerde schijfje zorgde voor een redelijke doorbraak, die met het op 23 maart 1973 verschenen "FOR YOUR PLEASURE" verder vergroot werd.

De Engelse band bestond ten tijde van het debuut uit het gezicht van de band Bryan Ferry (zanger, toetsenist en componist), toetsenist Brian Eno, saxofonist Andy Mackay, gitarist Phil Manzanera, Paul Thompson op de drums en bassist Graham Simpson. Rik Kenton bespeelde de basgitaar op "VIRGINIA PLAIN", de single die in eerste instantie niet op het album stond. Simpson vertrok als bassist en werd vervangen door John Porter, die niet als officieel lid genoemd werd.

Net zoals op het debuutalbum, schreef Ferry alle tracks voor album #2, acht nummers in ruim 42 minuten. Een paar liedjes van iets minder dan vier minuten, maar ook één van ruim negen. "DO THE STRAND" is de opener, pakkend, heerlijk saxofoonspel en een Top 40 hit in Nederland. "BEAUTY QUEEN" is minder bombastisch dan zijn voorganger. Bryan Ferry zingt ingetogen, gevoelig en geeft het nummer precies datgene mee waardoor het geweldig is. Het instrumentale tussenstuk is typerend voor Roxy Music anno eerste helft jaren zeventig. Het tempo zakt nog meer in "STRICTLY CONFIDENTIAL", een nummer dat is opgeluisterd met overstuurde geluiden, waardoor je het, volgens mij, niet als een ballad kunt bestempelen. Lekker toetsenspel leidt "EDITIONS OF YOU" in, een bombastische track met een heerlijk ritme en aankleding. Ook hier weer een instrumentaal deel, met overstuurde instrumenten. "IN EVERY DREAM A HEARTACHE" is een ballad in het eerste deel, een powerpop track in het laatste stuk.

Het langste nummer is "THE BOGUS MAN", waarin het ritme strak is, maar de aankleding experimenteel. Dit Roxy Music is ver verwijderd van die van de jaren tachtig, persoonlijk vind ik dit een te lang nummer, te eentonig. Anders is het gesteld met "GREY LAGOONS", heerlijke melodielijn, fijn gitaarspel, gewoon een prachtig nummer. De saxofoonsolo is prachtig en krachtig, waarna er nog een aantal solo’s op andere instrumenten volgen. Voor mij één van de beste liedjes van het album. Daarna volgt het bijna zeven minuten titelnummer, "FOR YOUR PLEASURE". Het tempo is weer wat teruggeschroefd, de opbouw spannend met subtiele solo’s, fijn drumwerk, Ferry zingt hemels, het vervolg is boeiend en afwisselend. Een mooi slot van een bijzonder album.

Ken je Roxy Music van de sferische liedjes uit de jaren tachtig, dan is de experimentele Roxy Music wennen. Je moet er wel voor gaan zitten en de songs goed in je opnemen. Ze hebben stuk voor stuk hun eigen identiteit en kwaliteit. Hier zal ongetwijfeld Brian Eno aan hebben bijgedragen. "FOR YOUR PLEASURE", met zangeres Amanda Lear op de cover, is een album voor de fans en de meer avontuurlijk ingestelde muziekliefhebbers en hoort bij de top in het oeuvre van Roxy Music.

5,0
Dit album staat voor mij op eenzame hoogte als meesterwerk van Roxy Music. Ik geef bij slechts grote uitzondering 5 sterren. alles zit erin, Rock, punk, jazz en klassieke elementen. Bij track 3 lijkt vocalist Ferry geïnspireerd door David Bowie. Wat een schitterend werk is dat. Ik vind for your pleasure tevens het meest gevarieerde, orginele en opzwepende werk van de band. De saxpartijen zijn magistraal. Ik kan dit album blijven draaien. Met recht five stars

Gast
geplaatst: vandaag om 07:39 uur

geplaatst: vandaag om 07:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.