menu

David Bowie - Lodger (1979)

mijn stem
3,63 (410)
410 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: RCA

  1. Fantastic Voyage (2:54)
  2. African Night Flight (2:55)
  3. Move On (3:18)
  4. Yassassin (Turkish For: Long Live) (4:11)
  5. Red Sails (3:44)
  6. D.J. (4:00)
  7. Look Back in Anger (3:06)
  8. Boys Keep Swinging (3:18)
  9. Repetition (2:59)
  10. Red Money (4:17)
  11. I Pray, Olé * (3:56)
  12. Look Back in Anger [New Version] * (6:58)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 34:42 (45:36)
zoeken in:
avatar van herman
4,5
Nou, ik ben inmiddels bij Boys Keep Swinging en ik weet wel weer waarom ik deze minder vind. Het is eigenlijk heel simpel, ik vind de liedjes helemaal niet zo geweldig, eigenlijk.

Ik zie mijn stem van 3,5* prima gerechtvaardigd, want er staat eigenlijk niets op wat er echt bovenuit schiet. Misschien het vervreemende Yassassin, maar dat is het dan ook wel. Een nummer als Look Back In Anger vind ik ook maar een standaardrocknummer eigenlijk.

Het haalt het gewoon niet bij Heroes en Low. Minder goede nummers, minder sfeer, minder emotie.

avatar van Flipman
4,5
Ook ik vind dit geen tegenvaller! Hier blijkt maar weer dat je muziek blijkbaar in diens tijdsgeest moet plaatsen. Ik snap best dat dit onder zou kunnen doen aan voorgangers Low en Heroes; deze plaat heeft geen hits voortgebracht, zich niet gevestigd als zijnde klassieker, maar dat is waarschijnlijk omdat ie niet aan verwachtingen voldeed; de plaat werd neergesabeld door critici bij uitkomst (op 18 mei 1979, exact een jaar voor Bowie-fan Ian Curtis de hand aan zichzelf sloeg). Nee, als je eenmaal twee meesterwerken achter elkaar hebt gemaakt, moet het volgende album blijkbaar beter zijn! Volstrekte onzin. Dit album luistert lekker weg en biedt genoeg sfeer. Voor ik Christiane F: Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo zag, dacht ik niet dat ik ooit een song hiervan in een film zou tegenkomen, maar toch ! Uiteindelijk wel! Look Back In Anger is er te horen. Misschien nog wel meer, maar dat weet ik zo niet. Vooral op de eerste kant staan gave songs als African Night Flight (toen ik dit album pindakaasde om 'm op m'n MP3-speler te zetten, bleek deze te zijn vervangen door zo'n ontzettend gay nummer van The Backstreet Boys; 'k heb niks tegen homoseksuelen, trouwens, maar wat een nachtmerrie was dat!), Yassassin en Red Sails! Toen ik het album op LP aanschafte, moest de verkoper me erop wijzen dat het een Bowie-album was, trouwens ! Ik was er al langsgekomen in de bak, maar toen ik hem zei dat ik naar Bowie zocht, pikte ie deze er ook uit.

Ik geef een vierenhalf.

avatar van gemaster
3,0
Na twee geweldig albums te hebben gemaakt met Brian Eno gaat het helemaal fout met Bowie. Lodger is het laatste deel van de Berlijn trilogie, hoewel het in Montreux, Zwitserland en New York is opgenomen. De samenwerking met Eno bleek niet echt vruchtbaar meer en het resultaat is er dan ook naar. Een ongeïnspireerd album dat mij totaal niet trekt. Slechts een enkel nummer kan zich meten met de kwaliteit van zijn andere werk uit de jaren ’70. Toch heeft het album wel degelijk enige invloed gehad in de muziekwereld. Lodger bevat heel wat invloeden uit de wereldmuziek, iets wat Brian Eno later ook zou toepassen tijdens zijn samenwerking met David Byrne en zijn band Talking Heads. De hoes is een ansichtkaart die uitklapbaar is. Bowie ligt op de vloer als slachtoffer van een misdaad, compleet met gebroken neus. De voorkant laat echter slechts zijn voeten zien. Het idee voor de cover kwam van de Britse popartiest Derek Boshier. In de binnenkant van de hoes staan vervolgens ook nog foto’s van de ‘making of’ van de hoes.

Fantastic Voyage trapt het album af. Het nummer heeft precies dezelfde akkoordenstructuur als Boys Keep Swinging, dat ook op dit album staan. Er is echter één groot verschil: Boys Keep Swinging is een fijn nummer en Fantastic Voyage niet. Dat wil niet zeggen dat het slecht is, het is vooral erg standaard. Werkelijk niets in het nummer klinkt als iets waar echt een goed idee achter zit. Boys Keep Swinging is ook niet fantastisch, maar het nummer is tenminste wel catchy. Niet voor niets werd het als eerste single uitgebracht. Bowie wilde voor het nummer een garagerock geluid krijgen. Hij besloot daarom dat gitarist Carlos Alomar drums moest spelen en drummer Dennis David naar de basgitaar moest opschuiven. Hierdoor zou het net lijken of ze een beginnend bandje waren. Die opzet is redelijk geslaagd en het nummer krijgt daardoor een rauw tintje mee.

African Flight Night is een nummer geïnspireerd door Afrikaanse landschappen. Bowie rapt meer dan dat hij zingt en dat is niet iets goeds. Het is zelfs iets heel erg slecht. De geluidseffecten zijn nog best wel grappig, maar ook niet meer dan dat. Een vreselijk nummer. Move On is een achterwaartse versie van een eerder geschreven nummer van Bowie All The Young Dudes. Hij had het nummer geschreven voor de glamrock band Mott The Hoople, die er vervolgens een grote hit mee scoorden. Het is best een leuke gimmick dat een achterstevoren gespeeld nummer een nieuw nummer oplevert, maar echt goed wordt het niet. Yassassin werd alleen in Turkije en ons kikkerlandje op single uitgebracht. De titel betekent ‘lang leven’ in het Turks. Het is een soort reggaenummer en aangezien ik reggae één van de meest overschatte muzieksoorten ooit vind, kan ik hier ook vrij weinig mee. De track heeft ook wat oosterse invloeden, maar ook dat komt wat mij betreft niet uit de verf. Als je dit vergelijkt met het prachtige The Secret Life of Arabia van het vorige album, dan vraag je hoe het grote kwaliteitsverschil toch mogelijk is.

Red Sails heeft sterke overeenkomsten met de krautrock van Neu!, maar het nummer is gewoonweg niet goed geschreven. Er gebeurt eigenlijk vrij weinig in het nummer en dat zorgt ervoor dat het nogal bloedeloos is. Saai zelfs. DJ is een satire op de DJ-cultuur op de radio. Bowie zingt “I am a DJ, I am what I play, I’ve got believers, believing me”. Best aardig allemaal, maar ook dit overtuigt niet. Exemplarisch voor het hele album. Maar dan komt er eindelijk een nummer dat ik écht goed vind. Look Back In Anger heeft een heerlijk ritme en de gitaar van Alomar doe eindelijk weer eens iets interessants. Bowie gebruikt zijn croonerstem weer eens en dat werkt fantastisch. Producer Tony Visconti verzorgt de achtergrondvocalen die hypnotiserend zingen: “Waiting so long, I’ve been waiting so long”. Het nummer werd terecht een single, maar helaas kwam hij niet in de top veertig terecht.

Repetition gaat over het in elkaar slaan van een vrouw, vanuit het perspectief van de man die haar mept. De tekst is een portret van een maatschappelijk teleurgestelde man die zijn frustraties botviert op zijn vrouw. Best aangrijpend allemaal, maar ook hier is het nummer zelf weer zouteloos. Er zit niets interessants in. Afsluiter Red Money is een nieuwe versie van het nummer Sister Midnight wat Bowie had geschreven voor Iggy Pop en wat op zijn album The Idiot staat. De tekst is helemaal opnieuw gemaakt, maar waarom Bowie juist dit nummer heeft gekozen is me een raadsel. De chaotische structuur past veel beter bij het ongeleide projectiel Pop dan bij Bowie.

Lodger is wat mij betreft een grote mislukking in de carrière van Bowie. Niets herinnert nog aan de glorietijden van Low en “Heroes”. Gelukkig zou hij zich hierna revancheren met Scary Monsters.

avatar van frolunda
3,0
Redelijk Bowie album dat het vooral moet hebben van zijn veelzijdigheid.Er staan wel wat mindere broeders op maar Boys keep swinging en Look back in anger blijven fantastisch

avatar van loneranger
3,0
Het derde album in de 'Berlijn trilogie' en toch net even anders dan 'Low' en 'Heroes', minder depressief en zonder de instrumentale/ambient tracks op de vorige twee albums. De tendens is allemaal wat vrolijker. 'African nightflight', 'Look back in anger' en 'Boys keep swinging' zijn mijn favorieten.

avatar van lennon
3,0
Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op http://leosbloghuis.blogspot.nl/

Het 3e album uit de Berlijn trilogie. De samenwerking met Eno had Low en Heroes opgeleverd, en dit album sloot dat hoofdstuk af. Van de 3 albums vind ik dit degene met de lelijkste hoes. Bowie die erbij ligt alsof hij is overreden door een trein, het spreekt me echt niet aan. Zo mooi als de 2 voorgangers waren, zo dubbel lelijk vind ik deze hoes. Het album is opgenomen gedurende de tournee van Bowie in 1978, wat duidelijk maakt dat hij enorm veel energie en inspiratie had in die periode. Eigenlijk de gehele 70's periode is een zeer vruchtbare gebleken in de Bowie wereld.

Het album mist de ambient achtige instrumentale songs die Low en Heroes wel bevatten. Voor mij een plus, want dat breekt de 2 klassiekers voor mij wat af.

1.Fantastic Voyage (2:54)
Een kalm en rustig begin van het album, dat start lekker. Ik hoor zelfs een Mandoline op dit nummer. Dat is toch een instrument wat ik niet zo snel plaats bij Bowie. Het nummer wordt prachtig gezongen, er zit een mooie uithaal in tegen het einde van dit iets te korte nummer.

2.African Night Flight (2:55)
Het nummer start met vreemde geluiden, dat zal de invloed van Eno zijn. Hier moet ik even inkomen. Bowie rapt bijna. Het klinkt zenuwachtig en theatraal. De muziek is redelijk donker en tegendraads. Niet een nummer wat je even lekker opzet. Het relaxte sfeertje wat Fantastic voyage had neergezet is wel weg. Vreemd nummer, wat me niet echt pakt, op de "zang" van Bowie na.

3.Move On (3:18)
Bowie's vocalen zijn mooi laag op deze track. Weer een start waar ik twijfelachtig instap, maar toch wordt mijn interesse naarmate het nummer vordert gewekt. Lekkere percussie op dit nummer. Het nummer eindigt helaas te snel, want het wordt al snel een heerlijke track, maar 3 minuten zijn zo voorbij.


4.Yassassin (Turkish For: Long Live) (4:11)
Een reggae-achtig nummer, gecomineerd met Turkse invloeden. Het is een daardor muzikaal een interessant nummer. Wel weer een typisch Bowie, vreemd nummer, maar één met charisma. Je blijft luisteren.

5.Red Sails (3:44)
Vocaal gaat Bowie hier in het refrein tegen het randje. De muziek doet me wat aan Heroes denken, dat zal te maken hebben met het gitaarspel. Het snelle ritme leidt me wat af en ik kan niet helemaal in dit nummer komen. Ik red het einde van het nummer net, ik ben bijna in staat de naald van de plaat te trekken, dat is geen goed teken.

6.D.J. (4:00)
Een nummer met een enigszins iets funky inslag. Lekker gitaar en bas werk. Het is bijna een toegankelijk nummer, zeker het refrein, maar net voor het refrein komt een tegendraads deuntje tevoorschijn wat het toch weer wat vreemd maakt. Maar dit is zeker een sterke song. Bowie schijnt hier David Byrne te willen immiteren qua zang, maar ik kan dat niet echt horen. Ik hoor gewoon Bowie.

7.Look Back in Anger (3:06)
Dan is het tijd voor een stukje Rock. Weer Bowie die erg laag zingt, ik luister er graag naar. Het snelle ritme is erg aanstekelijk. De backing vocals die ook door Bowie (en Visconti) worden gezongen zijn mooi samengevoegd met de lead vocals. Dit is een heel erg lekker nummer.

8.Boys Keep Swinging (3:18)
Dit nummer staat voor mij een beetje symbool voor hoe Bowie klinkt. De mooie zang, de wat monotone koortjes, en tegendraadse muziek. Als klein kereltje heeft dit nummer heel veel draaibeurten moeten krijgen om de waarderig te krijgen die het verdient. De magishce clip met de vrouwelijke Bowies is legendarisch. De solo aan het eind trek ik niet echt. Dat is me echt te vreemd. Dat zal ook niet meer goed komen tussen ons denk ik.

9.Repetition (2:59)
De zang van Bowie doet me hier denken aan Lou Reed. Muzikaal gezien niet de meest toegankelijke track, maar ook hier geldt dat charismatische weer, dat het toch genoeg boeit.

10.Red Money (4:17)
Een lekker loom ritme, blikkerig gitaar geluid en een bas die mooi zwaar klinkt. Dat maakt het nummer tot wat het is. Een passende afsluiter die absoluut past in het geheel van het album qua sound.

Ondanks het feit dat dit album de instrumentale tracks mist, is het voor mij toch de minste van de trilogie. Er staan zeker boeiende nummers op, maar als geheel is dit een vreemd album, wat je niet zomaar opzet. Hier moet je echt zin in hebben. Hoogtepunten zijn voor mij 1.Fantastic Voyage en Look back in anger. Het voordeel is dat de songs, en dus het album niet al te lang duren, dus een heel lange zit is het niet. Echter is het gewoon zo dat Bowie veel meer betere albums dan dit heeft gemaakt, en die zet ik liever op. 3 sterren.

avatar van LeMi
Lodger vandaag van mijn zolder geplukt.. in al die jaren ( 30?) niet meer gehoord... in de trilogie volgens velen de minste.. ik hoor een geweldige creativiteit..bowie visonti en eno... in míjn oren wederom hogere kunst...wat een album!!

avatar van RonaldjK
4,0
In het najaar van 1979 begon ik aan mijn eerste bijbaantje. Op mijn fiets pedaleerde ik zes dagen per week door het dorp met een avondkrantenwijk, om zo voor een eigen platenspeler te sparen én mijn abonnement op de stripverhalen van Eppo te betalen.
Ik weet nog in welke straat ik fietste op een grauwe najaarszaterdag, terwijl ik Boys Keep Swinging van David Bowie in mijn hoofd had. Het lied gaf me een goed gevoel. Onhoorbaar maar trots bromde ik: “Heaven loves ya, the clouds part for ya. Nothing stands in your way when you're a boy.” Aan de kant dorpelingen, hier kwam ik aan! Nog altijd stroomt er een licht triomfantelijk gevoel door mij heen als ik dit min of meer vergeten (?) Bowiepareltje hoor. Dat komt ook door de vette drumsound en het gitaargehuil, die op deze single teruggrepen naar het fan-tas-ti-sche Low van twee jaar eerder, mijn allereerste album. Datzelfde jaar vertelde Robert Smith mij bovendien dat "Boys don’t cry”: het kón niet op voor de jongen op zijn fiets.

Gek genoeg heb ik Lodger, de bijbehorende elpee, pas recent voor het eerst uitgebreid gehoord, nota bene via streaming. Dit omdat ik ‘m nooit tegenkwam in de fonotheek of bij vrienden. Bovendien was Low zó goed, dat ik Lodger niet durfde te kopen, bang voor een miskoop. "Heroes" viel immers nogal tegen, op die legendarische single na...

Net als op die voorganger is de experimenteerdrang kleiner. Bowie had namelijk het writer's block dat hem ten tijde van Low hinderde, overwonnen. Toch is wederom sprake van zijn adagium, dat ieder album anders moet klinken dan de voorganger. Een filosofie die ik in diezelfde jaren bij zijn “muzikale kinderen” zoals The Cure of Joy Division ook zou tegenkomen.
Omdat Bowie grotendeels met dezelfde muzikanten werkt als op de vorige twee in de Berlijnse trilogie, inclusief Brian Eno en Tony Visconti, duikt het gevoel van die oernewwave regelmatig op. Tegelijkertijd zocht Bowie nieuwe muzikale sferen op: African Night Flight en Yassassin bevatten muzikale invloeden van buiten de westerse. Hij paste ze naadloos in.
Toch heb ik het meest met de nummers waarin soms nerveuze wave klinkt en Bowie zijn stem gevarieerd inzet: laag-ingetogen zoals in opener Fantastic Voyage of juist uitbundig en gedubbeld in het euforische Look Back in Anger. Daarbij is het smullen van de gitaarpartijen van Carlos Alomar en Adrian Belew, die wederom heerlijk “zingen”, zoals in de andere pareltjes Red Sails met zijn fantastische gitaarlijnen en Repetition met zijn onderkoelde zang en nerveuze sfeer.

De nummers die ik niet noem behoren tot niet tot mijn hoogtepuntjes, maar een filler bevat deze plaat zeker niet. Ten opzichte van voorganger “Heroes” bevalt Lodger mij stukken beter, wat ik véél te laat ontdek. Als ik ‘m op vinyl tegenkom, moet ik ‘m toch eens aanschaffen. Dat ik er pas nu achterkom dat die gekke drumpatronen in Boys afkomstig zijn van Alomar en dat drummer Dennis Davis daar de basgitaar deed, maken het alleen maar fraaier. “Life is a pop of the cherry, when you're a boy…”

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Toen Lodger uitkwam had ik het idee dat dit Bowie's eerste plaat was waar hij zelf niet "in" zat, waar ik niet zijn persoonlijkheid (of althans een afsplitsing daarvan) kon horen, waar ik niet bijvoorbeeld Ziggy Stardust of de observator van Diamond dogs of de Thin White Duke of de eenling in Berlijn in terug kon horen, alsof Bowie hier elke vorm van identiteit had afgelegd en een plaat had gemaakt zonder daar emotioneel in te investeren. Met de loop der jaren echter is mijn perspectief gekanteld, want het lijkt me nu dat Bowie hier bijna net zo zeer bezig is zichzelf te vernieuwen, maar dat hij dat nu heel verneukeratief doet door zijn rusteloze zoektocht te verbergen in kortere popsongs. Als ik goed ga luisteren hoor ik toch weer rare doorzagende gitaren, een prachtige maar ietwat unheimische viool, ontregelende percussie, Afrikaanse invloeden, orgeltjes die tegen het valse aanzitten, en bovenal de gitaarsolo's van Adrian Belew die zó goed in het nummer passen dat je bijna zou vergeten hoe atonaal ze zijn. Ik bedoel maar, je verwacht toch niet dat een single als Boys keep swinging eindigt met een schurende gitaarsolo van bijna anderhalve minuut, en het grappige is dat ik dat atonale nu niet eens meer als zodanig ervaar, want "het hoort er gewoon bij", net zoals ik de zang van Captain Beefheart na verloop van tijd niet meer als "apart" ervoer. En natuurlijk met dank aan Adrian Belew, die toch een aardig cv bij elkaar heeft gespeeld: Zappa, Bowie, Talking Heads, King Crimson en Nine Inch Nails – je kunt een slechtere carrière hebben, maar je kunt dan ook een hoop minder inventieve gitaristen dan Adrian Belew vinden, me dunkt dat alle genoemde namen flink hun voordeel met zijn karakteristieke gitaarwerk hebben gedaan. (Net als Pixar trouwens – in 2016 schreef hij de muziek voor hun korte film Piper, en hij won er nog een Oscar mee ook.)

Gast
geplaatst: vandaag om 00:48 uur

geplaatst: vandaag om 00:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.