menu

David Bowie - Never Let Me Down (1987)

mijn stem
2,74 (241)
241 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Day-In Day-Out (5:36)
  2. Time Will Crawl (4:18)
  3. Beat of Your Drum (5:03)
  4. Never Let Me Down (4:05)
  5. Zeroes (5:44)
  6. Glass Spider (5:30)
  7. Shining Star (Makin' My Love) (5:04)
  8. New York's in Love (4:31)
  9. '87 and Cry (4:18)
  10. Too Dizzy * (3:58)
  11. Bang Bang (4:28)
  12. Julie * (3:42)
  13. Girls * (5:35)
  14. When the Wind Blows * (3:33)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 48:37 (1:05:25)
zoeken in:
avatar van Madjack71
Never Let Me Down is het 1ste album van Bowie waarbij hij dat toch doet. Geplaatst in de jaren tachtig waarin het gemaakt is, doet die het eigenlijk nog niet eens zo slecht. Het schijnt zelfs een van zijn meest succesvolste albums te zijn. Aan creativiteit ontbeerde het helaas voor mijn gevoel wel het e.e.a. Was Let's Dance nog een prima 'come-back' met een verrassende producer in Nile Rogers van Chic, met opvolger Tonight was de rek er al wat uit. Met dit Never Let Me Down klinkt de muziek wat stuur- en inspiratieloos. Af en toe lijkt het alsof Stock, Aitken en Waterman er ook betrokken bij geweest zouden kunnen zijn en dat het album ook Never Gonna Give You Up genoemd had mogen worden. De stem van Bowie is nog de grootste troef van deze verdere magere plaat en ook het gitaarwerk mag er bij vlagen zijn (Peter Frampton).

avatar van devel-hunt
Madjack71 schreef:
Het schijnt zelfs een van zijn meest succesvolste albums te zijn..

Naast een creatieve flop wat het ook een commerciele flop.

avatar van Deranged
Best wel crappy maar Shining Star vind ik wel een lekker nummer. Het lijkt enigszins Prince geïnspireerd.

avatar van bikkel2
2,0
Voor de volledigheid moet ik 'm eigenlijk wel beluisteren, maar hou mijn hart vast.
Ik ken alleen Day In Day Out en de titelsong.
Ik vrees dat ik erg teleurgesteld ga worden

avatar van frolunda
2,5
Veel matige songs en de gedateerde productie maken Never let me down een niet al te best Bowie album,alhoewel het ook geen straf is om hem af en toe nog eens op te zetten.

Ozric Spacefolk
Schijnbaar heb ik een rare smaak wat muziek en productie betreft.

Of mensen vinden het een hobby om 80's muziek af te kraken. Geen idee, maar dit is mijns inziens een erg sterke plaat, met sterke composities, een goede sound en een energieke Bowie.

avatar van frolunda
2,5
Ozric Spacefolk schreef:


Of mensen vinden het een hobby om 80's muziek af te kraken. Geen idee, maar dit is mijns inziens een erg sterke plaat, met sterke composities, een goede sound en een energieke Bowie.
Zes platen uit mijn top tien komen uit de jaren tachtig dus een hobby zou ik het zeker niet willen noemen.......................en van de vier platen die Bowie in de jaren tachtig heeft uitgebracht is dit toch wel de minste.

Ozric Spacefolk
Het was ook niet direct als sneer bedoeld. Maar ik zie vaker op deze site, dat platen van 70's artiesten in de jaren 80 worden afgekraakt. Kan natuurlijk allemaal gewoon waar zijn, maar vaak gaat het om de productie (synths, drumcomputers etc.).

Ik denk dan aan Queen, Peter Frampton, Yes, Uriah Heep. Vaak vind ik het echter wel erg fijn om naar te luisteren. Het valt me gewoon op, dat mijn mening zo verschilt.

avatar van devel-hunt
Ozric Spacefolk schreef:
ik zie vaker op deze site, dat platen van 70's artiesten in de jaren 80 worden afgekraakt.


Het is ook zo, vaak worden de jaren 80 producties van jaren 60/70 artiesten afgezeken. Voor een deel terecht. Het is net of de oude garde artiesten, die tot 1980 op absolute adoratie konden rekenen, in de jaren 80 in paniek raakte om hun koppositie te verliezen. Misschien voelde die generatie zich nog te jong om als oud weg te worden gezet. Dus gingen ze meedoen met de grote trendverandering die de jaren 80 met zich meenam. Synthesizers, drumcomputers, New wave en de nieuwe vaak kille productie hadden plaats gemaakt voor het organische geluid van weleer.
Veel oude artiesten maakte de fout de concurrentie aan te gaan met nieuwe grootheden als Depeche mode, Simpe minds of de Cure. Juist daarmee benadrukte de oude generatie oud te zijn geworden en het was pijnlijk zichtbaar hoe sommige daarmee worstelde. ( Bowie, McCartney, Stones, Dylan, Young etc.)
Vreemd genoeg is het met het einde van die periode weer goed gekomen met die garde artiesten en hebben ze allemaal hun positie weer teruggewonnen.
Terwijl de grote nieuwe sterren uit de jaren 80 allang weer in de vergetelheid zijn geraakt.

Ozric Spacefolk
devel-hunt schreef:
(quote)

Terwijl de grote nieuwe sterren uit de jaren 80 allang weer in de vergetelheid zijn geraakt.


Dat is wel erg discutabel.

Overigens vind ik persoonlijk dat een hoop 70's artiesten juist in de 80's fijnere platen afleverden: Yes, Rush, Saga, Magnum.

Een aantal 70's artiesten waarvan ik de 70's platen prima kan waarderen, kwamen ook met sterk (ander) werk in de 80's, zoals Peter Frampton, David Bowie, Queen, Mike Oldfield, Camel, Bad Company, King Crimson. Hell, zelfs Miles Davis, Stevie Wonder en Marvin Gaye hebben uitstekende 80's platen gemaakt.

Nee, ik kan persoonlijk geen artiest bedenken, die het bij mij fout deed in de 80's. Ik vind sneller de industrial en nu-metal invloeden van de late jaren 90 moeilijker te verteren (Annihilator, Danzig, Kreator, Paradise Lost). Maar zelfs die experimenten schat ik op waarde.

Ik denk niet, zoals jij dat stelt, dat artiesten per sé wilden verjongen. Ze wilde gewoon nieuwe dingen proberen, en soms pakt dat beter uit en soms niet.
Fans van het eerste uur, hebben vaak de meeste moeite met koersveranderingen.

Kijk naar ZZ-Top en Dire Straits, hoe hard zij scoorden, na hun experimenten met moderne muziek.

avatar van devel-hunt
Ozric Spacefolk schreef:


Kijk naar ZZ-Top en Dire Straits, hoe hard zij scoorden, na hun experimenten met moderne muziek.


Volgens mij zijn ZZ-Top en Dire Straits juist bands die weinig experimenteerde met moderne muziek.

Ozric Spacefolk
devel-hunt schreef:
(quote)


Volgens mij zijn ZZ-Top en Dire Straits juist bands die weinig experimenteerde met moderne muziek.


ZZ Top was een bluesband uit de 70's die grote hits scoorden door synths en drumcomputers te gaan gebruiken.
Dire Straits is toch ook een 70's band die echt scoorde door 80's muziek te maken (Money for Nothing)...

avatar van bikkel2
2,0
Een groot drama waren de 80's in mijn optiek ook niet. Met name de begin 80's heeft uitstekende dingen opgeleverd. De New Wave vierde hoogtij en de synthpop was ook zeker niet verkeerd.
Maar de periode vanaf ongeveer 1986 tot 1989 vind ik karig. Achteraf hele gedateerde platen. Produktie's die veel songs/albums echt om zeep hebben geholpen. Maar dat is mijn mening.
Maar ik vind wel dat de 70er jaren iconen zich minder profileerden.
Wat ik van Queen vind rond die tijd moge onderhand duidelijk zijn, en ook Bowie maakte minder indruk dan voorheen. Geen voortrekker meer, maar een volger, en dat is er van af te horen.
Hij begon sterk met Scary Monsters, was succesvol met Let's Dance, maar die behoort zeker niet tot zijn sterkste werk.

Over deze plaat kan ik nog steeds niet oordelen, maar voorganger Tonight stemde mij al niet vrolijk.

Ozric Spacefolk
bikkel2, en als je nu zelf een verzamelaar in elkaar zou zetten met songs uit de 80's van Bowie. Dan zou je toch wel tot een langspeler kunnen geraken?

Ik vind persoonlijk eerder dat de samenwerkingsverbanden van Bowie niet altijd even goed uitpakken. Goed, Under Pressure en This is Not America zijn te gek. Maar Dancing in the Street en Tonight vind ik awful.

Overigens zijn er ook een paar nummers die niet op Bowie-plaat zijn verschenen zoals This is Not America en enkele Labyrinth-nummers.

avatar van devel-hunt
bikkel2 schreef:
Een groot drama waren de 80's in mijn optiek ook niet. Met name de begin 80's heeft uitstekende dingen opgeleverd. De New Wave vierde hoogtij en de synthpop was ook zeker niet verkeerd.

De jaren 80 heeft hele goede nieuwe muziek opgeleverd. David Sylvian, Depeche mode, Cure, Smits, Talk Talk, Simple minds etc. Voorbeelden genoeg.
De oude garde maakte in 1980 nog een paar goede platen, Scary monsters bijv. fantastisch. Maar daarna gingen een groot aantal van hen ineens geforceerd met die nieuwe trends meedoen.
Waardoor ze hun eigen authenticiteit aan de kapstok hingen in de hoop dat ook hun clip op MTV te zien was. Zelfs Neil Young en Bob Dylan maar zeker ook Bowie gingen kleding en haardracht dragen dragen die je eerder bij Modern talking verwachte.

avatar van bikkel2
2,0
Oh zeker wel. Bowie heeft op alle albums altijd nog wel iets genietbaars staan, maar dat betekent niet dat ik zijn 80's periode omarm.

Overigens zeker met je eens aangaande Dancing In The Street en Tonight. Beiden niet heel sterk.
Tonight was overigens al voor Iggy Pop geschreven (staat op Lust For Life.) Over het duet met Tina Turner zal ik het maar helemaal niet hebben.

This Is Not America en met name Loving The Alien deugen.

De laatste kreeg een mooie acoustische uitvoering tijdens zijn Reality tour. Het origineel werd met gemak overtroffen, maar dat terzijde.

Ozric Spacefolk
devel-hunt schreef:
(quote)

De jaren 80 heeft hele goede nieuwe muziek opgeleverd. David Sylvian, Depeche mode, Cure, Smits, Talk Talk, Simple minds etc. Voorbeelden genoeg.
De oude garde maakte in 1980 nog een paar goede platen, Scary monsters bijv. fantastisch. Maar daarna gingen een groot aantal van hen ineens geforceerd met die nieuwe trends meedoen.
Waardoor ze hun eigen authenticiteit aan de kapstok hingen in de hoop dat ook hun clip op MTV te zien was. Zelfs Neil Young en Bob Dylan maar zeker ook Bowie gingen kleding en haardracht dragen dragen die je eerder bij Modern talking verwachte.


Ik denk dat je het wel erg zwart/wit ziet. Bowie deed toch ook mee met de punk en dance?

Hij deed altijd mee, met de tijd. Ik vind het allemaal meer dan prima. 100 keer Ziggy Stardust gaat ook nogal vervelen.

En de bandjes die jij opnoemt (Depeche Mode, Cure, Smiths) vind ik echt niet zo leuk. Talk Talk en Simple Minds al wat meer.

Nee, ik denk niet dat Bowie wilde klinken als één van de bandjes die je noemt. Hij heeft juist een meer Amerikaanse sound. Meer richting AOR. Daarom vind ik het ook zo goed, denk ik.

avatar van bikkel2
2,0
devel-hunt , daar heb je zeker gelijk in. Daarom gaf ik al aan dat het ook niet heel dramatisch was allemaal.
U2 bijvoorbeeld is de hele 80er jaren boeiend gebleven.
Het is de laatste helft van dat decenium die mij vooral wat tegenstaat.
Weinig schokkende dingen in artistiek opzicht en nogmaals slecht geproduceerde albums.

avatar van LucM
2,0
In de jaren '70 was David Bowie een trendzetter, in de jaren '80 meer een trendvolger (ging op dit album inderdaad meer richting AOR).
Ik ben het volledig eens met bikkel2 dat de jaren '80 veel goede muziek leverde. Naast U2, The Smiths, The Cure, Talk Talk, Simple Minds, Depeche Mode en David Sylvian zou ik R.E.M., Elvis Costello, Joe Jackson, Echo & The Bunnymen en Dead Can Dance willen vernoemen en ook Michael Jackson en Prince. Maar de meeste gevestigde waarden in de jaren '60-'70 hadden te kampen met bloedarmoede en probeerden geforceerd hip te zijn, in de periode '86-'88 brachten ze hun slechtste werk uit. David Bowie was geen uitzondering getuige dit album Never Let Me Down.

Ozric Spacefolk
Ik ben het er nog steeds niet mee eens.

Rush, Saga, Yes, Wishbone Ash, Uriah Heep, Bowie, Queen, Whitesnake, Black Sabbath en nog velen, velen meer, klonken juist fris, vol energie en klaar voor de toekomst.

Heel veel van die 60's en 70's bandjes sloegen (naar mijn mening) juist helemaal de plank mis tijdens de punk- en de disco periodes. De productie technieken waren state-of-the-art rond 1989/1990 en wat mij betreft klinken de platen als een klok.

Ik prefereer zo'n heerlijk klinkende plaat als deze boven de soms wat avant-gardistische en wollige, ouderwetse sound van een Low of Heroes.

avatar van LucM
2,0
In Low en Heroes konk David Bowie toch veel meer geïnspireerd en frisser dan op deze vrij banale Never Let Me Down. Er zijn artiesten uit de jaren '60 en '70 die zich ook artistiek wisten te handhaven in de jaren '80 (ik denk aan Bruce Springsteen en Tom Waits) en Rush en Black Sabbath hebben ook in de jaren '80 nog prima albums geleverd maar voor de meesten vormden de jaren '80 (en vooral de tweede helft) hun dieptepunt, niet alleen productioneel maar ook compositorisch.
In 1989-1990 wisten de meesten zich inderdaad te revancheren.

Cured
Bowie let me down here.

avatar van bikkel2
2,0
Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak, maar waarom is het dan zo dat de meeste produktie's van de pakweg laatste 15 jaar weer veel meer down to earth klinken ?
Drums klinken weer als drums ( al zal er her en der wat gesampelt zijn en gebruik gemaakt worden van effecten.
De synths klinken nu warmer, minder steriel en vooral smaakvoller geprogrammeerd.

Ik hoor vrijwel niets meer terug van de technieken die eind jaren 80 werden gehanteert.
Wat dat aangaat blijken de jaren 70 én begin jaren 80 in veel opzichten minder gedateerd dan de midden/eind jaren 80.
Je kunt er van houden, dat mag natuurlijk in jou geval. Maar ik heb het vermoeden dat een hoop bands/artiesten, zowel de oude als de nieuwe garde toendertijd, het zelfde vinden.

Tja en met een ouderwets en wollige sound die jij benoemt op Low en Heroes kan ik niet veel.
Prachtige albums met een treffende sfeer. Daar is Bowie echt niet meer over heen gegaan.

Ozric Spacefolk
Het is ook een hype.

Sinds de Queens of the Stone Age en White Stripes worden de producties weer rommelig en gammel (in mijn oren). Het is meer down-to-earth, rauwer, maar dat is niet altijd beter, denk ik.
Ik houd van pompeuze en volle producties.

Dat is ook niet altijd waar, want ik houd ook van blues, southern rock, country, folk en weet ik wat. Maar bij AOR, pop en hardrock mag best alles productioneel uit de kast getrokken worden.

En begrijp me niet verkeerd, ik houd van een hoop. Zo vind ik Space Oddity en Heathen en Scary Monsters net zo gaaf. Het ligt denk ik aan mijn bui.

Nochtans vind ik deze plaat (en ook Let's Dance) erg genietbaar.

avatar van bikkel2
2,0
Is je goed recht Ozric. ( je laatste zin dus)

Ik herinner mij overigens nog goed dat Lenny Kravitz uit het niets opkwam met zijn album en gelijknamige single Let Love Rule in 1989.
Dat leek ineens een omslag. Een gaaf geproduceerde plaat, en volgens mij opgenomen met allerlei 70's apparatuur.
Toen kwamen The Black Crowes, ook al vet retro....nou ja de Grunge, Britpop. Een stukkie rauwer weer en veel meer naturel. Ik werd daar wel blij van eigenlijk.

Maar ik heb zeker ook wel een periode gehad dat ik voor de bombast ging. Queen was jaren lang de absolute nr. 1 band voor mij, en ik heb er altijd wel een zwak voor gehouden.
Journey, Kansas, E.L.P..... ook bands met een vet geluid, waar ik vroeger voor ging.
Maar ik ben de laatste jaren meer gecharmeerd van een wat soberder geluid.

Misschien een leuke tip voor je Michiel. Ik weet niet of je er bekend mee ben, maar het debuutalbum van de Schotse symfoband Pallas is wel een aanrader.
The Sentinel (1984) heet ie. Dat is bombast met een hoofdletter B. Maar wel een hele goede plaat.

Ozric Spacefolk
Ha!

Ik ken Pallas wel. Ik ben ook een liefhebber (op zijn tijd) van de neoprog. Erg lekker.
Er is eigenlijk niet zo veel dat ik niet goed vind.

Wist je trouwens dat ik washboard speel in een deltabluesband. Over basic gesproken

Maar goed, we dwalen af. Ik zet deze plaat nog eens op. Want ik wil wel zeker weten, dat ik het juist heb, dat ik deze plaat zo verdedig...

avatar van bikkel2
2,0
washboard in een deltabluesband......... heel apart ! zijn er beelden van

Ik zal mij ook eens verdiepen in dit album.

avatar van deric raven
3,5
Bowie heeft net als Madonna aansluiting gezocht bij de heersende trends en hypes.
Beide zijn daar meester in, maar beide maakt daardoor ook wel eens een misstap.
Ten tijden van Let's Dance was een band als Duran Duran in opkomst, dus vandaar de hulp van Nile Rodgers inschakelen.
Bij Never Let Me Down hebben we te maken met een soortgelijke sound als Stock Aitken & Waterman.
In de clip van Never Let Me Down Again ziet hij er wel uit als een Rick Astley.
Later haakte hij in op de Jungle, maar Ziggy Stardust heeft natuurlijk ook gelijkenissen met Marc Bolan.
Ook op de Soul van de jaren 70 haakte hij op het juiste moment in.
Bowie is eigenlijk gewoon een mediahoer, maar dan met een groot artistiek vermogen.
Al moet je dit niet negatief opvatten, ik ben een groot liefhebber van Bowie.

Ozric Spacefolk
bikkel2 schreef:
washboard in een deltabluesband......... heel apart ! zijn er beelden van

Ik zal mij ook eens verdiepen in dit album.


Zoeken op youtube: Brian Sydney and the Washboard Kid

avatar van deric raven
3,5
Na dit album kwam Bowie sterk terug met het rockende Tin Machine.
Ook daarbij voelde hij duidelijk aan dat er een verandering in het opgebeurden zou plaats vinden.
En inderdaad, gitaarrock heerste in de jaren 90.
Bij de muziekliefhebber die Bowie links liet liggen na Let's Dance, Tonight en Never Let Me Down, wil ik toch de eerste van Tin Machine aanraden.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:53 uur

geplaatst: vandaag om 06:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.