Japan - Gentlemen Take Polaroids (1980)

Nu opnieuw uit, heeft de tand des tijds goed doorstaan, geweldig album, nu als reissued op halfspeed master vinyl ( dubbel vinyl)

DE 12 ALBUMS VAN 1980 DIE MIJN LEVEN HEBBEN GERED

vervolg van: The Cure - Seventeen Seconds (1980)

03. JAPAN 1980 GENTLEMEN TAKE POLAROIDS

Met Japan is het een beetje zoals met The Smiths. Je moet door de gemanierde manier van zingen heen luisteren om de muziek te laten spreken. En die muziek is op dit vierde Japan album meer dan ooit popgevoelig te noemen. Stond Quiet Life (1979) nog met één been in de glamrock van de jaren '70, dan maken we op Gentlemen Take Polaroids (1980) de geboorte van de jaren '80 mee. Gitaren verdwijnen naar de achtergrond om plaats te maken voor synthesizers. De glijdende baslijnen bieden voldoende structuur aan de songs. Ook blazers helpen om kleur te geven aan de acht wat langer uitgesponnen composities. De titelsong verscheen op single, maar had weinig hitkansen. Daarvoor is het arrangement te avontuurlijk, al zijn bands als Duran Duran, Spandau Ballet en zelfs China Crisis (what's in a name) nooit veraf. Bij momenten hoor ik ook het herboren Roxy Music doorschemeren op een song als Swing. Alsof Japan op haar beurt een van haar grootste invloeden beïnvloedde. De grootste prijsnummers staan voor mij op de tweede plaatkant die opent met het sublieme Methods Of Dance en vevolgt met Ain't That Peculiar, een cover van Smokey Robinson. Pronkstuk van het album is het verstilde Nightporter waarin Japan eer betoont aan de Franse componist Erik Satie. Het loont zeker de moeite om Nighporter eens naast The Chauffeur van Duran Duran te leggen om vast te stellen hoe bands elkaar inspireren. Maar ook de afsluiter Taking Islands In Africa vind ik een prachtig nummer. Japan goes (bijna) elektropop. Wie wil kan een link leggen naar bijvoorbeeld The Art Of Noise.

FILE

01. Gentlemen Take Polaroids
02. Swing
03. Burning Bridges
04. My New Career
05. Methods Of Dance
06. Ain't That Peculiar
07. Nightporter
08. Taking Islands In Africa
09. + The Experience Of Swimming (b-side)
10. + The Width Of A Room (b-side)

Weinig restmateriaal dit keer. Al zou ik de beide b-kanten van Gentlemen Take Polaroids geen restmateriaal durven noemen. Twee instrumentale composities die verder borduren op de minimalistische klanken van de modernistische componisten. The Experience Of Swimming is een nummer dat me letterlijk doet huilen van schoonheid. Ik kan niet goed onder woorden brengen hoe dit komt. Zou het kunnen dat het begin jaren '80 vaak gedraaid werd tijdens het laatavondprogramma Manoeuvers In The Donker waarin synthesizermuziek centraal stond en dat ik op maandagavond onder de lakens trouw beluisterde via mijn transistorradio? Het lijkt wel of ik die muziek tijdens het beluisteren ook in mezelf hoor resoneren. Ik kan het niet anders uitleggen.

wordt hier vervolgd: Joy Division - Closer (1980)

Gentlemen Take Polaroids gaat door waar Quiet Life ophoudt en is daarom wat minder verrassend. Het geluid dat op GTP wordt nog iets meer uitgekleed en uitgesponnen. Beide album krijgen van mij 4,5 ster maar mijn voorkeur gaat toch naar zijn voorganger uit. Hoewel GTP met songs als Swing, Methods of Dance en Nightporter natuurlijk een set aan Japan klassiekers in huis heeft.

Hun beste album en staat in mijn top 20 beste albums

Dit is precies de jaren 80-muziek die maakt dat ik de jaren 80 doorgaans links laat liggen. Hier kan ik echt niks mee. Het komt op mij over alsof alles toen goed werd gevonden zolang het maar uit de synthesizer komt. Die futuristische klanken zijn ook tikkielachwekkend bij muziek die anno 2020 ontzettend gedateerd klinkt. Bizar lelijk artwork ook. Wel passend wat mij betreft dus. Snel door.

Ja doe maar Niek! We willen je hier niet meer zien (en die andere albums van Japan, David Sylvian, Steve Jansen en Mick Karn kan je gerust overslaan)

Tja, je bent jong en je wilt wat - een statement maken om de OLM (m=meute) wakker te maken - en dan lijkt dit héél wat.

Laat ik het zo zeggen: mocht het zo zijn dat je voor MuMe een toelatingsexamen moest doen, zou dit als antwoord op de vraag wat is jouw mening over Japan - Gentlemen Take Polaroids? imo minimaal een herexamen vergen, en - als ik het panel zat - voldoende reden zijn voor een afwijzing.

Niet elke, op kortzichtige aannames berustende mening, behoeft door elk paar ogen op MuMe te kunnen worden gelezen.

Niek heeft zeker een punt ... ééntje toch, die hoes

Mij stoort de analyse van Niek helemaal niets. Ik geloof ook niet dat dit lezers afschrikt.

Gezellig hier. Dat ik dit album een poging heb gegeven en dit simpelweg mijn mening is behoort niet tot de mogelijkheden? Neem een koekje zou ik zeggen want dit soort reacties zijn mij wat zuur. Welke aannames heb je het btw over? Ik beschrijf louter hoe het mij klinkt/op mij overkomt.

Lees gewoon je eigen teksten eens:

een vooorbeeld: precies de jaren 80-muziek die maakt dat ik de jaren 80 doorgaans links laat liggen

Da's zo'n ongelofelijke dooddoener, vanuit een uitermate neerbuigend achterafperspectief. Het begin van je post is veel te generaliserend en mist elke nuance.

Zo typisch '80 is dit geluid helemaal niet. Voorbeeldje: Nightporter is heel subtiel en detailrijk geproduceerd - nee dat haal je er niet uit op knullige pc-speakers. Zet zo'n nummer af tegen bijv Reap the Wild Wind van Ultravox en dat heeft veel meer die typische synthesizer wall of sound.

De goegemeente - peer group is de webnaam - lijkt een bepaalde opvatting te hebben omtrent het typische jaren80-geluid en die primitief wordt telkens weer volkomen ten onrechte uit de kast gehaald en zonder enige reële onderbouwing als argument ingezet. En daar wringt nou net de schoen. Dat je iets niet trekt, prima, maar scheer astemblieft niet alles over één apert onjuiste kam - "jaren 80 productie". Dead Can Dance heeft ook een aantal albums in de jaren 80 geproduceerd en die zijn van een productiekwaliteit waarvan veel bands slechts kunnen dromen. Onkennis maskeren met min of meer algemeen gangbare vooroordelen is geen hulpmiddel tot het doen van verdere muzikale ontdekkingen: de ontmoeting tussen muziek en luisteraar ontstaat in het hoofd van de laatste wanneer deze zich openstelt daarvoor; vooroordelen - "typische jaren80-productie" - vormen dat alleen maar een belemmering.

Foeilelijke hoes inderdaad , maar dat liever dan de muziek.

De jaren 80 gaf ons nieuwe sounds en een meer elektronische benadering. Er zijn best genoeg voorbeelden van "had het niet een onsje minder gekund" en wellicht is het hier en daar ook wat statisch geweest. Maar Japan heeft het (ook) naar mijn idee altijd stijlvol geregistreerd. Ik vind ook niet alle sounds uit de 80's even sterk en met name de elektronische drums geniet niet mijn voorkeur, maar als je wat dieper gaat is er veel fraais neergezet. Alles op één hoop gooien is naar mijn idee ook niet terecht.
Ik kan overigens prima leven met het feit dat dit Niek zijn ding niet is. Maar de 80's ansich heeft veel moois voortgebracht.

Ik probeer het nog een keer: wat ik wilde zeggen is dat ik veel jaren 80 muziek niet zo mooi vind. Er zijn ook uitzonderingen zoals Talk Talk en Waits, maar vaak kan ik er weinig mee (zoals ook Prince, Talking Heads). Op dit Japanalbum hoor ik dezelfde elementen die maken dat ik veel andere jaren 80-muziek niet mooi vind, met dat synthesizergeluid voorop (en ja: ik weet dat dat ook in Talk Talk zit, maar daar vind ik het wel mooi; sue me). Daarom de opmerking die je quote. Niks neerbuigends mee bedoeld. Dat jij dat er in leest is jammer maar heeft denk ik eerder met jouw aannames te maken dan met de mijne (om op je eerdere aantijgingen in te gaan).

Kijk er zit al een beetje schot in, het wordt iets minder generaliserend:



Veel mensen associëren het typische jaren '80-geluid met SAW Stock Aitken Waterman Nogmaals Japan kan je gewoon niet botweg over die kam scheren - als band hebben ze een enorme groei doorgemaakt en zeker het oriëntaals klinkende Tin Drum kan je onmogelijk een typisch jaren '80 album noemen - daarvoor klinkt het gewoon te exotisch. En een nummer als Methods of Dance is ook geen standaard 80s song (een dansbaar nummer met saxofoon was toen echt niet doorsnee 80s). Het is alsof je een Chateau Montrose uit de Bordeaux (een 2ieme cru) wegzet als een "matig wijntje". Het kan je smaak niet zijn, maar da's wat anders.

In mijn beleving ontstond die typische 80s sound trouwens pas gaandeweg de jaren 80, vanaf '84. Zonder disrepectvol te willen zijn, zou ik eerdere Spandau Ballet en Duran Duran eerder als typische 80s bands willen betitelen.

Maar ik stop er hier mee - als je 't nix vindt, parahiema - overkomt mij ook wel eens, en in de herdraai kan dat soms wel eens veranderen (of ook weer niet); ik heb zelf niet zoveel met Tom Waits (en blijf dat ook niet herproberen). Maar ik ga niet daarom bij Tom Waits lopen swampelefietsen.

Grappig, het viel mij op dat mijn versie (digitally remastered) uit 2003 een afwijkende hoes heeft dan de hierboven getoonde.
op mijn hoes kijkt david recht vooruit en niet naar links dat ik dat nu pas zie !!

Ben benieuwd welk verhaal daar achter zit...

Hier staat in ieder geval de originele vinyl hoes. Moeilijk om er een mooie grote afbeelding van te vinden.