Japan - Gentlemen Take Polaroids (1980)

In 2017 bracht hij als samenwerkingsverband “ there is no love “ uit, een lang uitgesponnen avant garde stuk. Daarna is hij uit de schijnwerpers gestapt. In 2014, misschien iets eerder, stond er een tour gepland, ik had al kaartjes, hij zou in de Melkweg optreden, die tour is gecanceld wegens een hernia die hij toen zou hebben. Op zijn site verscheen toen dat er een nieuwe datum zou worden geprikt. Nooit meer wat van gehoord. Het verhaal lijkt uit. Hij schijnt zich vooral op fotografie te concentreren.

Zeker waar, check zijn instagram account maar eens, behoorlijk actief.
David Sylvian

Ik krijg van Burning Bridges wel hele erge 'B-kant van Low, Warszawa' vibes. Is er sowieso iets van bekendheid tussen Japan/Sylvian en de Meester? Ik hoor ook steeds zoveel andere namen, Talk Talk en Duran Duran - God vergeef me ik ken de muziek niet. Waarom wordt Japan zoveel vergeleken met andere muziek, en is Japan/Sylvian dan de blauwdruk of juist niet... Zoveel vragen

Sylvian en Bowie woonden niet bij elkaar in de straat voor zover ik weet. Maar van enige invloed van Bowie op Sylvian lijkt mij wel sprake. Japan werd tot het door popjournalisten bedachte genre New Romantics gerekend (misschien wel de originele new romantics band) en daar hoorden Talk Talk en Duran Duran ook bij. De invloed van Japan op Duran Duran is door hen zelf ook toegegeven en niet alleen muzikaal. Vergelijk de eind jaren 70/ begin jaren 80 Sylvian maar eens qua uiterlijk met Nick Rhodes.

Meer nog dan Bowie, heeft Roxy Music ook invloed gehad op Japan. Na Roxy's glam/art rock periode dat stopte na Siren uit 1975, werd de band misschien wel de 1e new romantic band. De term was alleen nog niet uitgevonden. Duran Duran is trouwens zwaar fan van Roxy Music.

Klopt Bikkel, John Punter was de producer van zowel Japan als Roxy Music

En zeker Nick Rhodes aanbad Sylvian/Japan (zie uiterlijk in die tijd: hij wilde echt Sylvian zijn). Het debuut van Duran Duran ademt ook een en al Japan; maar wel allemaal veel gelikter en bij lange na niet zo geraffineerd als Japan. Vergelijk:

Japan - Quiet Life

met

Duran Duran - Planet Earth

(Overigens beide fijne tracks en clips! En de Bowie-invloeden druipen er bij Sylvian vanaf.)

We zijn lekker holistisch bezig hiero! Roxy Music was trouwens fan van Wire met wie ze ook hebben getoerd, en idem Magazine en ook tussen Magazine en Roxy lopen wel wat links. The Chauffeur van Duran Duran kan je zo naast Nightporter leggen. Het beste zou je zoiets aanschouwelijk kunnen maken in een 3D-model, zoals geïmplementeerd in een aqua-browser. Door keuze van een invalshoek (zeg Bowie) ontstaat er dan in 3D een soort semantisch model, dat je ziet wijzigen wanneer je een ander zoekargument (invalshoek) kiest, illustratief en verhelderend.

Tussen Bowie en Japan zit naast Sakamoto ook nog Hansa.

De geclaimde directe link is trouwens wel een fikse simplificatie, aangezien Japan minstens tweemaal van sound is veranderd. De sound ten tijde van Quiet Life (Methods of Dance m.n.) heeft trouwens wortel geschoten bij deze band: Deine LakaieN - Kiss the future - YouTube

Grote verschil met Roxy - en in mindere mate Bowie - is evenwel dat Sylvian nooit een geheim heeft gemaakt van zijn interesse in en gebruik van oosterse invloeden (ook mystiek).

Dat is zeker zo, maar hier gaat het om de directe invloed van Japan ten tijde van het album 'Quiet Life' op het debuut van Duran Duran. Mijn weergegeven vergelijking treft toch redelijk doel denk ik. Je hoeft alleen te luisteren en te kijken.



Dat is ook zo. Maar dat uitte zich pas later in de muziek van Sylvian/Japan.

Even een klein zijspoor, maar Sylvian doet me in deze clip aan mijn oma denken. Ik weet niet of dat heel positief is

Dus de naam Japan is eigenlijk puur toeval en de band had net zo goed Liechtenstein kunnen heten

Vwb verwantschap zet ik een vink. Bedenk echter: Quiet Life (uit '79) toont ons in Japan in haar tweede muzikale gedaante en het gelijknamige debuutalbum van Duran Duran is uit '81. Je weet zelf heel goed dat menig postpunk-band in 2 jaar een heel ander geluid en een heel andere gedaante kon aannemen. Dat is ook mijn grote bezwaar tegen het monoperspectivistisch bands - dat verwijt maak ik jou niet, overigens - aan één tijdvak of één voorbeeld te knopen. Simplificatie/reductionisme levert weinig op, imo.

De duidelijkste voorbeelden daarvan zijn wel Depeche Mode en Talk Talk - die kan je onmogelijk in één hokje proppen. M.n. het latere werk van Japan (en ook Sylvian) vertoont grote gevoelsverwantschap met het (latere) werk van Talk Talk.