Japan - Gentlemen Take Polaroids (1980)

Als ik me even beperk tot onze site, zie ik alleen Oil on canvas staan als live album van Japan. Zou David Sylvian nog nooit een live album hebben uitgegeven?

Want die zou ik live nog wel eens willen zien.
Ik heb wel dit nog gevonden op youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=3mU3AMg1hOQ&ab_channel=DanielRoland

Net iets langer dan een uur.

Gentlemen take polaroids volledig live, zou voor het nageslacht ook wel een aardig idee zijn. Op Oil on Canvas staan 4 tracks live van GTP.

Bedankt allen, leuk om te horen hoe gepassioneerd jullie dit allemaal weten te vertellen! Wellicht voor het off-topic gehalte een topic openen elders! Ik zou het leuk vinden, ik heb namelijk geen flauw idee wat al deze bands vroeger echt voor impact hadden - dat het goed was staat buiten kijf.

Suggestie:
Japan - MusicMeter.nl

Merci! Wat heeft Methods of Dance overigens een heerlijk stukje instrumentatie. Ik heb het idee dat Quiet Life echt meer een songplaat is, en dit een gemoedstoestand, lang uitgesponnen. Quiet Life zet ik vaak op voor 'de lekker' waar ik deze opzet om echt te luisteren. Op Youtube commente iemand: 'Duran Duran could only dream of being a tenth this good.'

Je hoort bij de laatste 3 Japan platen de evolutie bij Sylvian en de beweging naar wat later zijn solo werk zou worden. Na GtP werd de gitarist over boord gezet, op Tin Drum kwamen er de oosterse invloeden bij en wat ik soundscapes noem. Tin Drum is hier en daar een beetje klinisch wat mij betreft en dat geluid heeft hij op Brilliant Trees geperfectioneerd.

vind hem eigenlijk als soloartiest nog beter. Zeker de eerste 4, 5 albums. Ook die 3 albums met Robert Fripp zijn super!

3 albums? Tel je dan Gone to Earth mee of dat remix album?

Deze geweldige live opnamen zijn van vlak na het uitbrengen van GTP in eind 1980. Perfect live gespeeld, maar vrij statische live act....
Het laat wel zien en horen, hoe perfect ze op elkaar zijn ingespeeld en dat ze technisch geen doorsnee new wave band waren. Speciale vermelding voor Rob Dean, jammer dat hij een paar maanden later het veld moest ruimen....

Verkeerde link gekopieerd. De goede staat nu wel in mijn bericht (Mjuman )

Hier nog een concert langer dan 2 uur van David Sylvian. Van 30 mei 1988 (alleen opnames):
David Sylvian: 5/30/1988

nee het live album...

Dus:
-The First Day
-Damage
en?

The First Day
Darshan ( the Road to Graceland)
Damage (live)

Van Japan heb ik in begin jaren 80 enkel 'Oil on Canvas' gekocht, de live plaat die toendertijd geen al te goede recensies kreeg. Maar ik vond het prima, een mooie dwarsdoorsnede van deze band.
Daarna wel David Sylvian nog een tijdje gevolgd, zeker de eerste cd's vond ik bijzonder goed. Aangezien Japan maar weinig gemaakt heeft, heb ik daarna weinig nog van ze gehoord. Mijn muzikale smaak veranderde ook wel wat.
Nu zag ik deze cd , samen met 'Oil on Canvas' op een 2 cd set voor belachelijke prijs, dus toch maar gekocht. Toen als begin 20-er, nu een andere tijd, hoe kijk ik er nu tegen aan ?
Het blijft goede muziek, passend in de begin jaren 80 met allerlei synths-wave bands, die ik eigenlijk niet meer draai. Voor mijn gevoel zat toendertijd Japan nog aan de goede kant van de kwalitatieve streep, bij een aantal twijfelde ik (Depeche Mode, OMD, Tears for Fear) hoewel deze in het begin soms best verrassend uit de hoek kwamen en een aantal vond ik te commercieel (Spandau Ballet, Visage , Yazoo, Duran Duran, Talk Talk). Zeker wat betreft Talk Talk heb ik deze veel te vroeg afgeschreven, want zij hebben later 2 baanbrekende albums gemaakt. In ieder geval best grappig wat de tijd ook doet met mijn indeling , nu kijk ik er wel anders tegen aan.
Japan maakt hier een degelijk album. Toch vind ik het wel wat tijdgebonden, hoewel dat niet erg is. De zang van Sylvian blijft zeer bepalend en moet je liggen en de elektronica zorg voor een mooie soundscape. Aangezien een aantal nummers voor mij nog onbekend zijn vielen me wel wat zaken op. 'Methods of Dance' lijkt door het xylofoon gebruik best wel wat op een nummer van Tears for Fear (Change ?) en vooral de percussie valt me op bij een aantal nummers, meer dan op Oil of Canvas.
Echt pakken doet het album me niet en ik moet zeggen dat ik dat met meer jaren 80 albums heb, terwijl deze tijd toch een hele grote invloed op me heeft gehad. Nightporter blijft een klasse nummer, een beetje neo-romantic maar prima.
Ik blijf de solo albums van David Sylvian toch meer waarderen, hoewel zeker in de latere er ook veel avant garde in verwerkt is.
Al met al geef ik het 3,5 ster.

Duidelijk de plaat waarop Japan zijn meest consistente geluid en hoogste 'overall' kwaliteit vindt (tenzij ik wordt verrast door Tin Machine?). Ja, soms hoor je nog de croon van Bryan Ferry, of de invloeden van Bowies Low (zie 'Burning Bridges' en 'Warszawa' van the thin white duke.

De tropenvogeljazz die op het vorige album werd uitgevonden wordt hier uitgestrooid over liedjes van verschillende tempo's; (maar) zweven doen deze nummers praktisch allemaal. Soms wordt het daardoor wat tandeloos (de Smokey-cover 'Ain't That Peculiar'), maar als de composities en synth en oboes impressionistisch genoeg zijn kunnen je gedachtes daar lekker in verdwijnen.

Deze is wat constanter en heeft geen uitschieters omlaag, maar de beste momenten van Japan staan wat mij betreft op de voorganger.

De Eno-exotica (waarbij er door middel van de textuur geluidscombinaties een 'sense of place of time' wordt gesuggereerd) werkt het best op 'Gentlemen Take Polaroids', 'Swing' en 'Taking Islands in Africa'.

Die extra tracks, zijn ook niet nummers die automatisch in je hoofd zitten dan wel veelvuldig zijn beluisterd. Nu vallen bij Japan vaak namen als Ferry, Bowie, Eno. Lou Reed heeft ze op Quiet life aan All Tomorrow's Parties geholpen.

Bij de instrumentale bonustrack The Width of a Room moest ik opeens aan de oude Genesis denken. Te plaatsen op Selling England by the Pound of A Trick of the Tail.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Japan - Gentlemen Take Polaroids (1980) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Japan - Gentlemen Take Polaroids (1980)
De Britse band Japan oogstte de meeste lof met haar zwanenzang Tin Drum, maar voorganger Gentlemen Take Polaroids is wat mij betreft het hoogtepunt binnen het helaas niet erg omvangrijke oeuvre van de band

De Britse band Japan werd als exponent van het genre New Romantic lange tijd niet erg serieus genomen. De kentering kwam met Quiet Life, het derde album van de band, maar met Gentlemen Take Polaroids uit 1980 zette de band pas echt grote stappen. Op haar vierde album werkt de band aan een bijzonder eigen geluid, dat zorgvuldig is opgebouwd uit meerdere lagen. De songs op het album schuwen het experiment niet en zijn bovendien zeer veelzijdig. In muzikaal opzicht valt alles op zijn plek en ook de zang van David Sylvian komt veel beter uit de verf. Tin Drum is volgens velen het meesterwerk van Japan, maar ik kies zelf voor Gentlemen Take Polaroids.

De Britse band Japan werd een paar jaar voor de komst van de eerste Britse punkgolf geformeerd, maar debuteerde op een moment dat de punk de popmuziek op zijn kop had gezet. In 1978 bracht Japan twee albums uit, Adolescent Sex en Obscure Alternatives. Het zijn albums die werden voorzien van etiketten als New Wave en New Romantic, maar ik vond er zelf niet veel aan, al hoorde ik wel dat Japan beter was dan de meeste andere bands in het New Romantic genre.

Op het in 1979 verschenen Quiet Life werd de muziek van Japan al een stuk interessanter, maar mijn favoriete Japan album is het in 1980 verschenen Gentlemen Take Polaroids. Het is een album dat een jaar voor Japan’s zwanenzang en erkend meesterwerk Tin Drum verscheen. Tin Drum is inderdaad een prachtig album, maar ik heb Gentlemen Take Polaroids altijd net wat beter gevonden, omdat het niet alleen de basis legt voor Tin Drum, maar ook veelzijdiger is dan dit album.

Op Gentlemen Take Polaroids zoekt en vindt de Britse band een bijzonder eigen geluid en het is een geluid dat invloedrijk zou blijken. Het is ook een geluid dat geen geheim maakt van haar inspiratiebronnen, want met name invloeden van Roxy Music spelen een zeer voorname rol op het album, wat de band door een deel van de critici zwaar werd verweten. Het album werd overigens geproduceerd door John Punter, die ook Roxy Music’s Country Life produceerde.

Japan zoekt op Gentlemen Take Polaroids het experiment in vaak wat langere songs, die hier en daar nog wel tegen de popsongs van de New Romantic aan schuren, maar die ook dieper graven en waarin klanken en texturen met enige regelmaat belangrijker zijn dan de standaard elementen van een popsong.

Het album transformeerde niet alleen het geluid van Japan, maar is ook een blauwdruk voor het eerste soloalbum van zanger David Sylvian, dat in 1984 zou verschijnen. Over de zang van David Sylvian zijn de meningen altijd verdeeld geweest en ook van de zang op Gentlemen Take Polaroids moet je houden. Persoonlijk vind ik de zang op het album prima.

In muzikaal opzicht zal het album minder tegen de haren instrijken. De basloopjes van Mick Karn zijn prachtig en stuwen de muziek van Japan steeds flink op, het drumwerk van Steve Jansen is inventief en de wolken synths van Richard Barbieri op het album zitten vol avontuur. De gitaren van Rob Dean, die de band na het album verliet, hebben een flinke stap terug moeten doen op het album, maar de enorme, zeer diverse en destijds hypermoderne batterij synths die is te horen op het album maakt veel goed.

Japan zou op Tin Drum de Aziatische muziek omarmen, maar op Gentlemen Take Polaroids is het van alle markten thuis. Het album bevat met Nightporter een prachtige ballad, experimenteert flink met elektronica en laat bovendien de eerste samenwerking met de Japanse muzikant Ryuichi Sakamoto, die terug zou keren op Tin Drum, horen.

Gentlemen Take Polaroids flirt ook wat met de Berlijnse periode van Bowie, maar laat vooral de muziek horen die Roxy Music na Avalon niet meer zou maken. Ik schreef een paar weken geleden nog een stukje over Avalon en nu hoor ik eigenlijk pas hoe dicht Japan af en toe tegen het geluid van Avalon aan kruipt. Het bijzondere is natuurlijk wel dat Gentlemen Take Polaroids twee jaar voor Avalon verscheen, wat de typering van Japan als Roxy Music copycats stevig relativeert (al hoor ik ook wel flink wat invloeden uit het eerdere werk van Roxy Music).

Ik had echt al jaren niet meer naar dit album geluisterd, maar Gentlemen Take Polaroids is wat mij betreft uitgegroeid tot een klassieker en tot een van de muzikale hoogtepunten van de jaren 80. Voor mij is het bovendien het meest aansprekende album van de helaas vaak wat miskende band Japan. Erwin Zijleman

Eh, in 1978 was het genre New Romantics nog niet uitgevonden/benoemd hoor. Japan werd destijds muzikaal geschaard onder glamrock, met een grote knipoog qua uiterlijk (en benaming David "Sylvian") naar de New York Dolls.
Pas met Quiet Life evolueerde hun muziek naar een voorbeeld voor veel New Romantics bands, zeker het debuut album van Duran Duran heeft grote gelijkenissen met het geluid van Quiet Life. Nick Rhodes leek op de tweelingbroer van Sylvian.

Je hebt gelijk. Naam New Romantic kwam inderdaad pas in 1981

De term new romantics was volgens mij eind jaren '70 al in gebruik.

Maar los van de term: de scene bestond al toen Japan dit album uitbracht.

New Romantic - Wikipedia - en.wikipedia.org

New Romantics is een movement, geen genre. Volgens mij voor het eerst gebruikt door Bowie en Roxy Music voor thema avonden onder die naam in 1978, ergens in een club in London, naam even kwijt.

Blitz Club, door Steve Strange (Visage) en Rusty Egan opgezet in 1979. Spandau Ballet is begonnen in de Blitz Club met optreden. De term New Romantics is volgens mij ook gerelateerd aan de bezoekers van deze club, de Blitz Kids en ontstond rondom 1980, toen The Face over deze club begon te schrijven.

Volgens mij ligt de oorsprong van de New Romantics in de late jaren 70 ( Visage's Steve Strange Fade to Grey) en Midge Ure (frontman van Ultravox (Vienna) vormden wat ik mij herinner min of meer het hoogtepunt. Inspiratie werd inderdaad aanvankelijk gevonden bij Bowie en Roxy Music.

De Avenue - (een toonaangevend Avant Garde tijdschrift destijds) bracht een hele Coverstory over deze beweging. Naast Muziek speelde uiterlijk en verschijningsvorm een grote rol.

De stroming was een relatief kort leven beschoren en vond zijn hoogtepunt in 1981.
Er waren gatherings in Londen en in Birmingham.

Vanuit Nederland waar ik volop bezig was met moderne muziek heb ik de hele beweging zeer bewust meegemaakt. Ik vond het destijds jammer dat het min of meer als een nachtkaars uitging.

De beweging heeft naar mijn idee zelf ook weer als inspiratie gediend voor groepen als The Human Leaque.

Human League denk ik niet, die bestonden al in 1978. Duran Duran etc wel.

Ja ze bestonden al in 1978 maar de muzikale draai die ze maakten eind 1980 met Dare (en de kapsels en aanverwante aankleding en make-up) sluit meer aan qua sfeer op de beweging dan hun eerste twee albums.

Ja, klopt wel, qua look lieten ze zich er zeker door inspireren, gold ook voor afsplitsing Heaven 17. Die nog wat meer qua sound.

Probleem met New Romantic en ook de Gothic/Positive Punk beweging van een jaar later, is dat geen enkele band onder deze noemer vermeld wilde worden. Ik denk dat bij beide stromingen het vooral een mode uiting was, die door veel bands wel werd overgenomen.

Ik zie dat ik bij dit album nog niets gepost heb, onvoorstelbaar want dit is een van mijn favoriete albums uit de jaren 80. HELEMAAL grijs gedraaid, dit is muzikale kunst van hoog niveau en verdient minimaal 5 sterren. Alles klopt hier, de productie, de muzieken en de uitvoering ervan. Ga 'm vandaag meteen weer even op de speler gooien.

Niets aan toe te voegen behalve dan dat ik oil on canvas hun beste album vind .Waarom staat ie dan niet in je top 10 Rainmachine?

Dan kan ik bezig blijven want er is zoveel muziek wat ik goed vind. Zeker uit de jaren 80. Ik heb overigens wel eens gekeken om de top 10 aan te passen maar kon dat zo niet vinden. En wat is de favoriete top 10, dat is eigenlijk niet te doen. Wat ik vandaag de top10 vind vind ik morgen misschien weer niet.

Klopt mijn top10 verandert ook voortdurend

De tweede Japan in ingetogen stijl, waarbij de toetsen van Richard Barbieri en David Sylvian en de fretloze bas van Mick Karn het geluid bepalen. Het gitaargeluid van Rob Dean versmelt met de keyboards en bas door het gebruik van de ebow, waardoor ik die moeilijk te herkennen vind.

Barbieri's bijdragen zijn belangrijk. Soms is zijn uitwaaierende spel vergelijkbaar met dat van Dave Greenfield van The Stranglers, toen die groep min of meer parallel van stevige muziek overschakelde naar rustiger wateren.
De reden dat ik in het werk van Japan dook, is omdat ik bezig ben de eerste jaren van synthesizer new wave te (her)ontdekken; van die invloed is echter na de verrassende voorganger nauwelijks meer sprake. Alleen in Methods of Dance klinkt een duidelijke sequencer, waarover warme lagen toetsen, bas en gitaar worden gelegd. De zachte vrouwelijke achtergrondvocalen zijn van ene Cyo, een dame wier identiteit door de bandleden nimmer is gedeeld. Het levert een warm en dansbaar nummer op met bovendien sterk drumwerk.
Ook in Swing valt op dat een gevarieerde beat aanwezig is, die weliswaar strak doordendert, maar tegelijkertijd af en toe een tel lijkt over te slaan. Líjkt: schijn bedriegt.
Bij het verschijnen van het album was deze artrock niet zo mijn ding. Mijn eerste kennismaking kwam pas met Nightporter, toen het twee jaar later op single uitkwam. Een mooie pianoballade, buitenbeeldje in het werk van de band. In Nederland haalde het echter niet eens een tipparade. Desondanks kon je het af en toe op de radio horen.

Afgelopen weekend zag ik op Netflix de documentaire Blitzed! over de Londense club van Steve Strange (van de groep Visage) met eigenzinnige kleding en make-up. Japan werd daarin niet genoemd maar imago en trendsettende mode pasten wel bij die van de groep.
Synthesizerpop? Nee, maar wél een voorbeeld hoe de nieuwste digitale mogelijkheden van dat jaar werden geïntegreerd in een groepsgeluid, waarbij de drummer niet werd vervangen door digitale geluiden. De groep als collectief creëert een warme sfeer rond de toetsenpartijen, leidend tot het herkenbare geluid van Japan.

(Eerder verschenen op jorros-muziekkeuze.nl)

De in 1974 opgerichte band Japan (toen nog naamloos) begon met het spelen van Funk. De band won een talentenjacht in 1976 en kon tekenen bij het Duitse Hansa-Ariola en werd omgetoverd tot een glamrock band in de traditie van oa. David Bowie en Roxy Music.

In het eigen Groot Brittannië werd Japan niet echt geaccepteerd. Het eerste succes had Japan in Japan. Het debuutalbum Adolescent Sex had in Engeland dan ook weinig succes. Ook de opvolger Obscure Alternatives scoorde geen hoge ogen. In hun thuisland was de punk en new-wave rage big business en was glamrock achterhaald.

Uiteindelijk schakelde Japan over naar de New-wave en dat was duidelijk te horen op het derde album Quiet Life. Desondanks scoorde het album matig en werd het contract met Ariola beëindigd.

In 1981 werd de band ten onrechte gerekend te behoren tot de New Romantic scene vanwege hun uiterlijk vertoon. Voor de New Wave bands was het echter een verkleedtruc die bij hun act hoorde terwijl het voor de leden van Japan een levensstijl was.

Het is bijzonder dat er toch nog critici waren die het album afkraakten als zijnde een stel imitators van Roxy Music. Persoonlijk denk ik dan ‘en wat dan nog’. Beter goed gejat dan slecht zelf bedacht. Het album staat als een huis. Prachtige baslijnen, fijne zang, fijne composities wat wil een mens nog meer? Het album is nog een paar maal opnieuw uitgebracht en met redelijk succes.

Het album opent sterk met het titelnummer. In Swing zijn het de drum en de prachtige baslijntjes die het doen. Burning Bridges is als vervanger van het nummer Some Kind Of Fool op het album terecht gekomen. Net voordat de persen begonnen te draaien. Ik denk niet dat ze daar spijt van hebben. Een bijzonder buitenbeentje.

Terug naar de baslijnen en prominent slagwerk met My New Career. En dan Methods Of Dance en Ain’t That Peculiar. Twee songs waar toch een beetje de sleet van de tijd op komt. Dat geldt absoluut niet voor Nightporter.

Het instrumentale The Experience Of Swimming is ook niet meer wat het vroeger was. Dan is het daarop volgende The Width Of A Room, ook instrumentaal, wat beter gebalsemd. Afsluiter Taking Islands In Africa is nog steeds een prettig einde.

Ik merk dat ik het album wat minder kan waarderen dan destijds. Misschien toch de tand des tijds. Mijn 5 sterren worden er 4,5.