Japan - Gentlemen Take Polaroids (1980)

Als ik me even beperk tot onze site, zie ik alleen Oil on canvas staan als live album van Japan. Zou David Sylvian nog nooit een live album hebben uitgegeven?

Want die zou ik live nog wel eens willen zien.
Ik heb wel dit nog gevonden op youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=3mU3AMg1hOQ&ab_channel=DanielRoland

Net iets langer dan een uur.

Gentlemen take polaroids volledig live, zou voor het nageslacht ook wel een aardig idee zijn. Op Oil on Canvas staan 4 tracks live van GTP.

Bedankt allen, leuk om te horen hoe gepassioneerd jullie dit allemaal weten te vertellen! Wellicht voor het off-topic gehalte een topic openen elders! Ik zou het leuk vinden, ik heb namelijk geen flauw idee wat al deze bands vroeger echt voor impact hadden - dat het goed was staat buiten kijf.

Suggestie:
Japan - MusicMeter.nl

Merci! Wat heeft Methods of Dance overigens een heerlijk stukje instrumentatie. Ik heb het idee dat Quiet Life echt meer een songplaat is, en dit een gemoedstoestand, lang uitgesponnen. Quiet Life zet ik vaak op voor 'de lekker' waar ik deze opzet om echt te luisteren. Op Youtube commente iemand: 'Duran Duran could only dream of being a tenth this good.'

Je hoort bij de laatste 3 Japan platen de evolutie bij Sylvian en de beweging naar wat later zijn solo werk zou worden. Na GtP werd de gitarist over boord gezet, op Tin Drum kwamen er de oosterse invloeden bij en wat ik soundscapes noem. Tin Drum is hier en daar een beetje klinisch wat mij betreft en dat geluid heeft hij op Brilliant Trees geperfectioneerd.

vind hem eigenlijk als soloartiest nog beter. Zeker de eerste 4, 5 albums. Ook die 3 albums met Robert Fripp zijn super!

3 albums? Tel je dan Gone to Earth mee of dat remix album?

Deze geweldige live opnamen zijn van vlak na het uitbrengen van GTP in eind 1980. Perfect live gespeeld, maar vrij statische live act....
Het laat wel zien en horen, hoe perfect ze op elkaar zijn ingespeeld en dat ze technisch geen doorsnee new wave band waren. Speciale vermelding voor Rob Dean, jammer dat hij een paar maanden later het veld moest ruimen....

Verkeerde link gekopieerd. De goede staat nu wel in mijn bericht (Mjuman )

Hier nog een concert langer dan 2 uur van David Sylvian. Van 30 mei 1988 (alleen opnames):
David Sylvian: 5/30/1988

nee het live album...

Dus:
-The First Day
-Damage
en?

The First Day
Darshan ( the Road to Graceland)
Damage (live)

Van Japan heb ik in begin jaren 80 enkel 'Oil on Canvas' gekocht, de live plaat die toendertijd geen al te goede recensies kreeg. Maar ik vond het prima, een mooie dwarsdoorsnede van deze band.
Daarna wel David Sylvian nog een tijdje gevolgd, zeker de eerste cd's vond ik bijzonder goed. Aangezien Japan maar weinig gemaakt heeft, heb ik daarna weinig nog van ze gehoord. Mijn muzikale smaak veranderde ook wel wat.
Nu zag ik deze cd , samen met 'Oil on Canvas' op een 2 cd set voor belachelijke prijs, dus toch maar gekocht. Toen als begin 20-er, nu een andere tijd, hoe kijk ik er nu tegen aan ?
Het blijft goede muziek, passend in de begin jaren 80 met allerlei synths-wave bands, die ik eigenlijk niet meer draai. Voor mijn gevoel zat toendertijd Japan nog aan de goede kant van de kwalitatieve streep, bij een aantal twijfelde ik (Depeche Mode, OMD, Tears for Fear) hoewel deze in het begin soms best verrassend uit de hoek kwamen en een aantal vond ik te commercieel (Spandau Ballet, Visage , Yazoo, Duran Duran, Talk Talk). Zeker wat betreft Talk Talk heb ik deze veel te vroeg afgeschreven, want zij hebben later 2 baanbrekende albums gemaakt. In ieder geval best grappig wat de tijd ook doet met mijn indeling , nu kijk ik er wel anders tegen aan.
Japan maakt hier een degelijk album. Toch vind ik het wel wat tijdgebonden, hoewel dat niet erg is. De zang van Sylvian blijft zeer bepalend en moet je liggen en de elektronica zorg voor een mooie soundscape. Aangezien een aantal nummers voor mij nog onbekend zijn vielen me wel wat zaken op. 'Methods of Dance' lijkt door het xylofoon gebruik best wel wat op een nummer van Tears for Fear (Change ?) en vooral de percussie valt me op bij een aantal nummers, meer dan op Oil of Canvas.
Echt pakken doet het album me niet en ik moet zeggen dat ik dat met meer jaren 80 albums heb, terwijl deze tijd toch een hele grote invloed op me heeft gehad. Nightporter blijft een klasse nummer, een beetje neo-romantic maar prima.
Ik blijf de solo albums van David Sylvian toch meer waarderen, hoewel zeker in de latere er ook veel avant garde in verwerkt is.
Al met al geef ik het 3,5 ster.

Duidelijk de plaat waarop Japan zijn meest consistente geluid en hoogste 'overall' kwaliteit vindt (tenzij ik wordt verrast door Tin Machine?). Ja, soms hoor je nog de croon van Bryan Ferry, of de invloeden van Bowies Low (zie 'Burning Bridges' en 'Warszawa' van the thin white duke.

De tropenvogeljazz die op het vorige album werd uitgevonden wordt hier uitgestrooid over liedjes van verschillende tempo's; (maar) zweven doen deze nummers praktisch allemaal. Soms wordt het daardoor wat tandeloos (de Smokey-cover 'Ain't That Peculiar'), maar als de composities en synth en oboes impressionistisch genoeg zijn kunnen je gedachtes daar lekker in verdwijnen.

Deze is wat constanter en heeft geen uitschieters omlaag, maar de beste momenten van Japan staan wat mij betreft op de voorganger.

De Eno-exotica (waarbij er door middel van de textuur geluidscombinaties een 'sense of place of time' wordt gesuggereerd) werkt het best op 'Gentlemen Take Polaroids', 'Swing' en 'Taking Islands in Africa'.

Die extra tracks, zijn ook niet nummers die automatisch in je hoofd zitten dan wel veelvuldig zijn beluisterd. Nu vallen bij Japan vaak namen als Ferry, Bowie, Eno. Lou Reed heeft ze op Quiet life aan All Tomorrow's Parties geholpen.

Bij de instrumentale bonustrack The Width of a Room moest ik opeens aan de oude Genesis denken. Te plaatsen op Selling England by the Pound of A Trick of the Tail.