Japan - Gentlemen Take Polaroids (1980)

Dit is typisch een album dat zijn titel zal overleven. Pap? pap? Polaroids......wat zijn dat??

Gewoon n superalbum..helemaal..moest zelf ook even wennen aan het midden en eind maar ik geef m 5 * geweldige sfeer. Ik heb m met die bonustracks..ken m niet anders..vind ze er echt bij horen..mooi ook.

Blijven luisteren lennon, je hebt 't kwartje duidelijk nog vast.

Dat zeiden ze jaren geleden na de komst van de compact-disc ook over vinylplaten. En kijk eens hoe populair dat nu is. Ook de Polaroid revival is inmiddels gaande.

Las trouwens laatst dat er een kans bestaat dat Japan weer samen komt minus Mick Karn natuurlijk..met een nieuw album uiteraard..Ladies go digital

En wie vervangt Mick Karn?
Zou Derek Forbes evt. een centje bij willen verdienen?

Hehe ja dat zou wat zijn he..maar was grapje he vandaar

Oh, zo had ik het niet gelezen.
Ik dacht meer dat je doelde op het internet tijdperk, of ze nu ook nog succes zouden hebben.

Typisch een band die dat wel zou hebben denk ik zo...

Wel onder de naam Japan, niet als Rain Tree Crow.

Nee id je hebt gelijk..dan wordt t niks..David wilde per se die naam he..de rest niet..Japan straalt toch glamour uit. Rain tree crow denk ik aan een tipi en rooksignalen

Ik ben zelf trouwens erg gecharmeerd van t gitaarwerk van Rob Dean op Quiet life en eerder..jammer dat ie niet veel meer te doen kreeg door al die synths en later eruit ging (ben zelf ook dol op synths daar niet van)..volgens mij is ie verder niet echt groot geworden erna in de muziek..had wel meer van m willen horen..hij schijnt nu reisleider te zijn in midden amerika en maakt boeken over vogels met eigen tekeningen..maar dat terzijde.

Ik hou ook wel van dat puntige geluid van Quiet Life, maar ik denk dat de rest; Sylvian voor op, meer de dromerige sfeervolle kant op wilden.

Ja dat denk ik ook..Quiet life is wat dat betreft Best of both worlds..sfeer op deze is mooi en donker en rustig. Quiet life is meer bruisend en puntig id. Blij met beide albums.

Japan ging al snel voor de meer sferische setting. Intelectueel en arty maar tevens ook wat statisch.
Ik heb ze nooit live gezien, maar mijn gevoel zegt dat de groep zich in de studio meer comfortabeler voelde.

Ik heb de albums op de computer en ik wil ze uiteindelijk wel fysiek hebben. Op Oil In Canvas na dan. Dat vind ik geen toevoeging.
Het geluid is vlak en ik vind het wat zielloos klinken.

Unieke band met een stel fraaie albums.

Typisch wel een studio band denk ik ook ja..ik heb zelf wel een zwak voor Oil on Canvas als gehele set van songs..het publiek is id bv een beetje weggemixt waardoor het nauwelijks live klinkt..aan de andere kant kan aan live albums me het vele gejoel van fans ook storen. Quiet life en Methods of Dance bv van oil on canvas zijn net wat lekkerder krachtig dan de studio versies die trouwens ook mooi zijn.

Opnieuw helemaal de revue laten passeren en dit is wat mij betreft hun beste plaat.
Hier komt het helemaal samen en zijn de songs nog sterker uitgewerkt en is de productie werkelijk subliem - ik ben gegaan voor de remaster van 2003.
De stijl van Quiet Life is nog niet geheel verdwenen ( vooral de titelsong en Methods Of Dance refereren er nog naar) maar er is meer ruimte voor tegendraadse ritmes en stilistischere momenten.
Burning Bridges heeft een vibe die nogal aan de krautrock van Low van Bowie doet denken. De sax van Mick Karn en de sounds van Barberie zijn heel treffend wat dat aangaat.
Misschien een ode? Wel erg mooi gedaan.
Naast het voortreffelijke Swing ( wat een slimme song) zijn Nightporter en Taking Islands In Africa mijn favo's.
Nightporter is zo'n song die mij nog even veel doet als op het moment dat ik het leerde kennen.
En dat is pakweg zo'n 25 jaar terug.
De prachtige bijna klassieke sfeer met piano en Sylvian, die zijn onderkoeldheid volledig laat varen. Hier laat hij horen waarom hij tot mijn favo vocalisten behoort.
Taking Islands In Africa is een soort van exotische track, met prachtige lijnen en een enorme muzikale prestatie in het geheel.
Zo fraai in elkaar geweven. Alles op de juiste plek.
Enig smetje is wat mij betreft Ain't That Peculliar.
Het is mij net even te gemaakt. Sylvian's zangpartij is te gezocht en het komt uberhaupt nergens echt los en tot de kern.

Maar verder een prachtig album.
In sfeer geweldig en zat fraaie momenten.
Verhoogd naar 4,5.

Ain't that peculiar hadden ze inderdaad niet moeten coveren. Hun eigen composities waren sterk genoeg. Zeer overbodige cover... Maar de rest is zo sterk dat ik toch 5 punten geef.

Voor mij zorgen de twee instrumentale bonusnummers
voor de ultieme kers op de al overheerlijke taart.

Ook mijn favoriete Japan bikkel Peculiar heeft bij mij lang geduurd, maar kan ik nu ook wel waarderen.

Heerlijk album! En ik sluit me bij dazzler aan wat betreft die 2 instrumentals, die maken het album nog heerlijker, zalig nagenieten. Perfectie!

bikkel2zegt:
Niet geheel/bijna mee eens. Door Oor werd dit album als een "pas op de plaats" beschouwd (en ik meen me ook nog iets te herinneren als "ze belazeren de kluit"). Maar ook grote popmedia als Oor kunnen er naast zitten. "Gentelmen..." laat dan wel geen grote innovaties zien t.o.v. 'Quiet life'; hij is niet minder fraai en staat ruim 35 jaar later nog fier overeind. Toch acht ik 'Tin drum' nog net iets hoger; conceptueel, qua liedjes ('Ghosts'!), qua visie en qua (Eigen) sound.

even checken

Muziek >> Algemeen >> OORdelen

dazzler zegt:

Kun je nagaan hoe zoiets (35 jaar) blijft hangen! Toen, als tiener stonden dan ook alle poriën open voor belangwekkende popmuziek. Destijds zag Oor er geen 'been' in om er 'gestrekt' in te gaan. Nu blijven ze ook voor de Kensingtons van deze wereld beleefd ("Knap hoor, wat dit Utrechtse bandje allemaal presteert"). Met alle gratis streaming van tegenwoordig neemt de muziekindustrie ook geen risico meer en moet je blij zijn met alles wat ze nog aandurven (en wat nog te marketen valt).

Ik vind deze wat pakkender dan Tin Drum, maar ook dat album ga ik weer eens herbeluisteren.
Wel een heel knappe plaat natuurlijk.
Ghost is samen met Nightporter in ieder geval mijn favo song van Japan.

Ik vind Tin Drum het Spirit of Eden album van Japan.
Steengoed en bewonderenswaardig mooi, maar net iets te impressionistisch voor mij.

Gentleman is voor mij de sublimatie van hun voorganger Quiet Life.
Quiet Life is een jaren '70 plaat die klopt aan de poort van de jaren '80.

Gentlemen Take Polaroids is jaren '80 en tast de grenzen van de pop avontuurlijk af.
Maar de nummers blijven wel aan de voor mij juiste kant van die grens hangen.

Het latere solowerk van David Sylvian gaat nog verder voorbij de grens dan Quiet Life.
Dat klinkt me toch net iets te organisch, te moeilijk om echt van te kunnen genieten.
Ik mis wat strakheid, structuur, duidelijkheid of een klare lijn.

Het heeft te maken met de balans tussen luisterinspanning en luistergenot.
Die eerste factor mag de tweede niet overheersen. Soms is muziek te esthetisch.

Goed beschreven dazz.

En Sylvian zette voort waar Japan niet meer aan toe kwam.
Brilliant Trees is een logisch vervolg en een parel.

Zal me even van inhoudelijk commentaar onthouden, al moet het me wel van het hart dat - waar muziek is bedoeld om naar te luisteren en impressies op te doen - veel mensen in de overtuiging verkeren dat elke impressie van hen dan ook meteen de moeite waard is om te delen.

Nou weet ik wel dat sinds Feestboek het 'common cause' is om dingen te "delen" maar van "delen" worden dingen iig rekenkundig minder

Laat ik even wat muzikale feiten op een rij zetten:
1983: Japan - Oil on Canvas (1983) - het ietwat 'sec' en steriel klinkende live album.

1984: David Sylvian - Brilliant Trees (1984)

1985: David Sylvian - Words with the Shaman (1985) - "footnotes to some of the themes started earlier on the album Briljant Trees and were developped on a collaborative group effort (...)" - woorden van David Sylvian.

Imho sluit deze e.p. (12") prima aan bij Tin Drum, ondanks de afwezigheid van Mick Karn. En ook hier wordt een fretless bas bespeeld. De vraag is hoeveel Japan(leden) heb je nodig om als Japan te klinken? Nog een vraag: is Briljant Trees wel zo 'disruptive' als sommigen hier lijken te willen suggereren?

1986: David Sylvian - Gone to Earth (1986)
Ook dit abum bevat - again, imho - een aantal reële verwijzingen naar de Japan-sound. Elders heb ik geschreven dat het album op bepaalde tracks een goede gooi richting ambient doet.

Het oeuvre van Dyvid Sylvian kent verschillende accenten - ambient, etnisch (oosters), contemplatief, gebruik van akoestische instrumenten en hun effecten. Goed luisteren naar dat oeuvre en de musici die meespelen geeft meer inzicht en waardering; probeer stijl en inbreng te herkennen aan de hand van twee voorbeelden/lijnen:
1. Holger Czukay, werkt met David Sylvian, met Ultravox, én ook met The Edge (U2), zie Jah Wobble/ The Edge / Holger Czukay - Snake Charmer (1983).

2. Mick Karn: idem, Peter Murphy, zie Dalis Car - The Waking Hour (1984), solo, o.a. Mick Karn - Titles (1982) en met Midge (Ultravox) Ure: After a Fashion (single)

Logisch vervolg in muziek klinkt imho nl zo onlogisch: muziek is organisch - zie hierboven - en zelden een rechte lijn die van A. naar B. loopt, ook al denken/willen we dat graag.

Ik betwist geen enkele van de door jou opgesomde feiten.

Maar ik zie met de beste wil van de wereld niet in waarom ik omwille van de vermelde feiten
Tin Drum en Spirit of Eden niet minder mooi zou mogen vinden dan hun respectieve voorgangers.

En ik begrijp al helemaal niet waarom ik die ervaring niet zou mogen delen met mijn mede-users.
Als we enkel feiten mogen delen, kunnen we ons evengoed begraven in onze papieren boeken.

Of had u het niet tegen mij?

Ik vind de vergelijking tussen Tin Drum en Spirit of Eden wel treffend.
Beide albums die het etiket popmuziek zowat overstijgen, terwijl Talk Talk en Japan daar wel hun oorsprong in hebben.
Bij beide albums zijn de frontmannen Hollis en Sylvian de dirigent, de overige bandleden het orkest; bij beide bands een onvermijdelijke breuk tot gevolg.
Ik kan mij geen treffender voorbeeld voorstellen.

Inderdaad, niet - het was niet jouw paar schoenen En met die vergelijking kan ik het niet oneens zijn, en al zou ik het zelf niet zo snel doen, snap ik dat zowel Sylvian als Hollis een sterke hang naar oorspronkelijke, authentieke instrumenten hebben. Geloof alleen dat ik de term dirigent daarvoor niet zo geslaagd vind - een verdere parallel is te vinden in de zgn 'stille krachten' binnen de band. Net zo min als bij Sylvian was alles alleen aan het brein van Hollis ontsproten.

Lang heb ik gedacht dat Tin Drum het mooiste/beste album was, nu staat het niet meer alleen. Verder is Methods of Dance voor mij het nummer dat als eerste opfloept als uiterst kenmerkende song van Japan

Nu opnieuw uit, heeft de tand des tijds goed doorstaan, geweldig album, nu als reissued op halfspeed master vinyl ( dubbel vinyl)