Blood on the Tracks is zeker niet Dylans beste, maar wel zijn mooiste. Al is
mooi natuurlijk een slecht gekozen woord.
Dit is geen loepzuivere zang, begeleid door virtuozen die hun instrumenten laten zingen en elke noot perfect spelen. Gewoon de heer Dylan met zijn akoestische gitaar, die ieders hart breekt met zijn
krakende stem.
Emotie, Emotie en Emotie. Daar draait dit album om. De grootmeester gebruikt zijn muziek om het vedriet dat hij geleden heeft te verwerken (problemen met zijn vrouw).
De songs zijn ieder op zich uniek en toch hebben ze iets gemeen. Allemaal zetten ze tot nadenken. Allemaal zijn ze even goed.
Het mooie aan dit album is de
vertellende poëzie die de zingende troubadour hanteert. Zo maakt hij handig gebruik van de visuele fantasie van de aandachtige luisteraar.
Begeleid door een gewone akoestische gitaar en de onvermijdelijke mondharmonica krijgen de teksten van een Tangled up in Blue een haast episch karakter. Al is episch weer een slecht gekozen woord
. Dylan wil hier zeker niet de held uithangen. Emotie, je weet wel.
Een favoriet noemen is een onmogelijke opdracht. Elke song is een hoogtepunt op zich. Elke song heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen emotie; soms breekbaar, soms sterk, soms ontroerend. Maar als ik toch twee favorieten moet noemen dan zijn dat Tangled up in Blue en If You See Her, Say Hello.
5*